Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ciekawostka (eksperymentalny tomik)


amerrozzo

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Drogi???!!!
Według Google w pewnym miejscu idzie za 47 złotych. Wierszy można ułożyć 10 do potęgi 14 (czyli tytułowe: sto tysięcy miliardów). Weź tę cenę, podziel przez liczbę wierszy. Wyjdzie jakaś milionowa część grosika za jeden wiersz. To jest drogo?
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Drogi???!!!
Według Google w pewnym miejscu idzie za 47 złotych. Wierszy można ułożyć 10 do potęgi 14 (czyli tytułowe: sto tysięcy miliardów). Weź tę cenę, podziel przez liczbę wierszy. Wyjdzie jakaś milionowa część grosika za jeden wiersz. To jest drogo?
niektórzy też mogliby nabić kasę 'od wiersza', jeśli pominąć wartość estetyczną;) nie sądziłam, że tu też płaci się za tekst.

ja ogólnie mówię o wydaniu, nie relacji cena/wiersz. nie wiem, ile książka kosztuje teraz, dwa lata temu nie była tania. zwracam bardzo uwagę na sprawy okołoksiążkowe - zawodowe zboczenie. a wydanie - kiepściutkie, zawiodłam się bardzo, bo wyczekiwałam tej książeczki. układanie i czytanie tych tekstów bardzo niewygodne - gruby, sztywny papier, ma się do wyboru albo lekkie odgięcie paska (kiepsko widać wiersz pod spodem) lub zagięcie go (mało estetycznie potem wygląda).

o samej warstwie artystycznej niewiele mogę powiedzieć, bo to nie to, co lubię:) poza tym przeczytałam tylko kilkanaście/dziesiąt kombinacji, może któraś w końcu by mnie urzekła:)
pomysł ciekawy, ale dla mnie zbyt to wszystko mechaniczne. to tak jak z tym programem, który może generować wiersze - tyle że 50 lat wcześniej:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • blask Księżyca orientuje ćmy  zmylone blaskiem ognia  giną    twoje źrenice dłonie ramiona na przedpolu świata  po jasnej stronie w mroku karta magiczna  i ascendent Skorpiona    miękną znikają kształty  to najcięższe zapatrzenie    dusze kochających nigdy  nie tracą połączenia  od zawsze znamy swoje ciała  odbite echem starego wcielania    nie zatrzymasz pożądania było tu przed nami    płoną języki pocałunków  dochodzisz    w ustach    ciepły                       
    • @Robert Wochna - podoba się (czczególnie "odbicie w kałuży"), ale mam zgrzyt logiczny:     ciąg zdarzeń (czyli bieg życia) pastelami  (znowu "życie"? może "obraz", "płótno") uzupełni.
    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...