Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Terminy nie są obligatoryjne, to oczywiście jeno propozycje. Jeśli nie w tym terminie, to od razu wybierzcie inny i zapodajcie. Październik na ten przykład jeszcze mamy cały wolny.
Musi się udać!
Opublikowano

z tym wyróżnianiem, to się trochę nie zgadzam :)
wyróżniający się, czy wyróżniani przez innych - coś jedynie zakładają, albo im się wydaje,
że przyjęte założenie jest słuszne (ale to już zupełnie inne kwestie) ;)
W końcu każdy ma jakieś ograniczenia (ja ich mam też sporą ilość:) lub inne niedoskonałości.
Co i jak potem, to kwestia… no właśnie tego bezkresu chyba.
Jest kilka rzeczy, które mi się podobają i parę, moim zdaniem,
zupełnie zbędnych, np. to:

ten świat już umarł dla każdego kto żył - w sumie oczywista oczywistość, ale być może czegoś nie zrozumiałem. Bez urazy Michał, staram się być szczery ;)

Inna sprawa, że to trochę nie moje klimaty, więc i ocena jest czysto intuicyjna,
ale ten fragment „zupełnie całkiem okey” ;)

Jezus przysiadł na ławce, zadufani artyści przechodzą
w niebo patrząc (…) nie szykuje się żadna rewolucja, można pohulać
rozkochać w sobie łaskę losu, zapaść się pod ziemię
w niektóre dni można po prostu wszystko


Myślę, że wiersz trzeba przeczytać kilka razy, żeby uzyskać pełny obraz.
Przyznam, że trochę nie moje klimaty, ale z drugiej strony…
musiałbym go usłyszeć, na żywo, mam nadzieję, że może kiedyś, w końcu mi się uda :)
Aha, jeszcze jedno - gdybyś coś takiego napisał w średniowieczu? Ho, ho…
Peel pewnie nie musiałby szukać szubienic (no, niby nie szuka), ale wtedy
pewnie sami by go znaleźli, zastosowując inne przyjemności ;)
Kurde, może i coś mi tam świta? :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Przysłałabym Ci od siebie namiocik :)), taki do pobawienia - to żart oczywiście, o ile każdy żart jest tylko samym żartem.
Co do wiersza - zupełnie inny klimat, niż mój, co nie znaczy, że inny temat.
Dobre zobrazowanie, jak dla mnie, mimo dużych różnic w podejściu do poezji :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hm, spróbuje dać odpowiedzi:
ad1(I) - naturalnie, że to jest prawda oczywista (podobnie jak owe podkreślone "niebo niebieskie"), aczkolwiek musi zostać, ponieważ jest to prosta odpowiedź dana owym "wieszczom", którzy straszą końcem świata.

Co do "szukania szubienic" to też nawiązanie do pewnego wiersza, a co za tym idzie - do pewnego patrzenia na świat. Ja mam wrażenie, że peel starał się jakoś ogarnąć coś, co jest nie do ogarnięcia (czyli wcześniejsza, słuszna uwaga co do tematu)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ja Cię lubię jak przestajesz zadawać się z tymi "znawcami" poezji. Piszesz wtedy fajne wiersze nawet.

"Zadawać się ze "znawcami'' ", brzmi, jak ultimatum :)). Które to są fajne nawet :)))???,
którzy to znawcy :))) - powiedz?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ja Cię lubię jak przestajesz zadawać się z tymi "znawcami" poezji. Piszesz wtedy fajne wiersze nawet.

"Zadawać się ze "znawcami'' ", brzmi, jak ultimatum :)). Które to są fajne nawet :)))???,
którzy to znawcy :))) - powiedz?

"Miej serce i patrzaj w serce"!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



"Zadawać się ze "znawcami'' ", brzmi, jak ultimatum :)). Które to są fajne nawet :)))???,
którzy to znawcy :))) - powiedz?

"Miej serce i patrzaj w serce"!
To mądrość, jak wskazanie, łączne z wyczuciem,
łatwiej teraz może przyświecać, choćby dzięki większej wiedzy
i rozwiniętym zmysłom również przez inne przekazy i media.
Potrzebne : czas na uzmysłowienie, czym jest kwestia zaufania.
Niełatwa sztuka, samo patrzenie nie zawsze sprzyja :)))
Opublikowano

treść niebanalna, podejmująca tematy trudniejsze z trudnych,
początkowo sprawia wrażenie zbyt natłoczonego w myślach
potem się rozjaśnia stopniowo- tematycznie- zaskakuje
J. serdecznie

Opublikowano

Chyba będę musiał zmienić nick na Jan Smutas, bo brak poezji w tym rozświetlonym błogostanie komentarzy, uczynił mi oblicze cierpiącego Chrystusa... panie, uchowaj nas przed taką poezją. Nawet nie mam pomysłu na komentarz, takem podupadł na zmysłach.
Tego by nie przyjęli nawet na złomowisku nieudanych wierszy. Jetem bezradny. Jan Smutas Bezradny pozdrawia
autora i aureolę sztucznego nimbu. Ech... :(

Opublikowano

Przeczytałam, mnie się podoba, nie jest to najłatwiejszy
wiersz, niebanalny, zmusza do zastanowienia, przemyśleń,
zawiera dużo prawdy i świeżości w przekazie.
Gratuluję, jak widać:
"w niektóre dni można po prostu wszystko"
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dzień rozpływa się w szeptach  słońce wilgotnieje i gaśnie. Dotyka mnie kruchość drzew, wypełniam usta mleczną mgłą.   Jesteś tak blisko, używasz mnie… Zatopieni w sobie czerwienią bieli. A kiedy Twoje oczy błękitnieją  moje stają się czarne.!       :)                   
    • Myszkę powiesiłam, taka urocza jest:) niech sobie wisi:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Rafael Marius pleść wianki to każdy powinien umieć :)
    • Wchodzi on - Polityk- Polityczna Tłusta Świnia Koronkowa, kłamstwem nabłyszczony, wykarmiony na ludzkiej cierpliwości jak monstrum z promocji, które zjadło cały kraj i jeszcze pyta o deser. Skóra mu świeci jak szynka premium namaszczona budżetem, oczy lśnią krzywdą smażoną na głębokim oleju publicznych pieniędzy. Półki szepczą między sobą, drżąc jak przeterminowane sumienia: „Patrzcie! To ten, który otłuścił się na ludziach tak bardzo, że wózek go nienawidzi!” On nie idzie. On płynie - lawina krawatów, biurokracji i tłuszczu władzy. Każdy jego krok  skrzypi jak konstytucja po setce poprawek, wózek jęczy jak urząd pod jego cięzarem. Chipsy padają na kolana - bo wiedzą, że jego spojrzenie ma kalorii więcej niż one same. Jogurty płaczą w kubeczkach: „Nie zabieraj nas, panie, my jesteśmy tylko mlekiem, nie obietnicą!” Ser żółty topnieje, tworząc kałużę chciwości, gęstą jak miód z komisji śledczej. Banany wyginają się w paragrafy i paragrafiki, chcąc wyglądać bardziej praworządnie. Kiełbasy drżą jak wspomnienia budzetów, które „zniknęły przez przypadek” w jego kieszeniach - kieszeniach z czarnych dziur, zdolnych wciągnąć nawet dobre intencje. Kasjerki patrzą na niego jak na zjawę z zamrażarki moralności. Skaner nie śmie go zeskanować. Paragon, dotknięty jego palcem, zwija się w Ewangelię Znikającego Rabatu. A mop klęka i staje się Berłem Posadzki Zniewolonej - narzędziem jego foliowego panowania. Reklamówka otwiera swoje plastikowe usta i błaga: „Panie… nie wsadzaj mnie tam… już tylu przede mną nie wróciło…” Ryby w lodówkach zaczynają śpiewać psalmy o złodziejstwie, bo wiedzą, że dziś on jest ich jedynym świętym i jedynym katem. Puszki kukurydzy stukają jak zegary politycznej degradacji, ogórki w słoikach drżą jak ręce premiera po trudnym oświadczeniu. A on? Śmieje się. Śmiechem tłustym, wypasionym, jakby każda złotówka zamieniała mu się w dodatkowy plaster boczku. I ten śmiech przesuwa regały, gasi neony, sprawia, że butelki oleju ronią łzy kwasu tłuszczowego. Gdy bierze wózek -  ten klęka. Gdy wchodzi na dział z pieczywem -  bułki sypią się jak nadzieje narodu. Gdy przechodzi przy kasie, torty mdleją ze wstydu, a mleko zastyga w bieli czystej żałoby. I wtedy ludzie  - zwykli ludzie, z pustymi koszykami i wypłukaną godnością - patrzą na niego jak na tłuste nadużycie w ludzkim garniturze, na kulę chciwości, która zjadła wszystko, co dobre, i nawet nie beknęła. Patrzą i mówią szeptem, by nie usłyszał: - Chryste Panie… my naprawdę płacimy na tego durnia? A potem wybuchają śmiechem - takim mocnym, tak szczerym i bolesnym, że aż torty zaczynają klaskać, reklamówki mdleją, a chipsy śmieją się same z siebie. Bo groteska jest tak wielka, że aż pęka w szwach, a prawda tak tłusta, że nie da się jej zmieścić w żadnym koszyku.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ślicznie.     Rozumiem. A dla mnie to nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa. Ja też potrafiłem pleść wianki i nie tylko dla moich sympatii.
    • @Marek.zak1Nie wiem, czy dobrze sobie wyobrażam, ale zaczynam już widzieć podwójnie. :) W każdym razie - na pewno mieszka tu duch. :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...