Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

***

napełniam się ziarnami jednego słowa
jak pestkami jednej tarczy słonecznika
od spodu od dna
przez dół brzucha uzupełniam spichlerz
łaskawość łaskocze i kołysze
wyżej pęcznieje przez gardło przechodzi
najtrudniej w dzień

rośnie w mózgu
natrętny tumor
czyni hałas

wysącza się ze mnie ta obfitość
cienką struną zielonego światła
z pierwszego tłoczenia

Opublikowano
wysącza się ze mnie ta obfitość
cienką struną zielonego światła
z pierwszego tłoczenia



Tu, w tym fragmencie uroczego wiersza, mam konfiuzzzz - proszę się zdecydować: napełniamy się, czy też wysączamy...?

Wujek Dobra Rada: zmieniłbym tytuł na - Przepływ.



Całość bardzo przyjemna i podoba się bardzo. :)

Ale, ale.., jest jeszcze coś:

napełniam się ziarnami jednego słowa
jak pestkami jednej tarczy słonecznika
--->jak widzę w wierszu "jak", "jakby", to protestuję.
poeta, metaforą powinien powiedzieć, wyrazić to
diabelskie JAK, bo jak, to też krowa. :))
aha, i jeszcze - słonecznik ma ziarna, nie pestki.
Wujek Dobra Rada napisałby np. tak:

napełniam się ziarnami jednego słowa
zmieniam w wielką tarczę słonecznika


PS

Sorry, za wtręty, ale bywam kopnięty. :))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ja, czytam Twoje wiersze ale nie zawsze komentuję.

Do wiersza:
dlatego zasugerowałem tytuł "Przepływ". Wiersz jest o przeistaczaniu i przepływie materii słownej przez peela, co zapewne sugeruje ważność i konieczność procesu dla istnienia tegoż.

To nie jest warsztat, zgoda, ale wiersz ma mielizny i powinnaś je usunąć, dla jego dobra. Jest jeszcze jedna rzecz istotna i godna przemyślenia, a mianowicie to, że dla upartego i trochę złośliwego czytelnika ten wiersz może być opisem przewodu pokarmowego i procesu trawienia z wydalaniem na końcu. Dlatego wolałbym zrezygnować z "wysączania" ( choć, przyznam - ładne słowo ) na "rozświetla mnie".
Spróbuj wejść w skórę czytelnika i zobaczyć to co on widzi. Ewentualne poprawki zmienią wiersz na lepszy.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Almare: Już Ci podziękowałam. Po co te złośliwości? Przecież czytelnik zawsze interpretuje wiersz na własnym poziomie rozumienia tekstu, zatem: niechże dla ciebie będzie to wiersz o wydalaniu! Pozdrawiam. Gratuluję skojarzeń!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Aniu, ja z wielką atencją czytam Twoje wiersze i nigdy nie chciałbym Cię urazić. Broń boże.Proszę o odrobinę dystansu do dzieła. Pokazuję, moim zdaniem momenty do zastanowienia i poprawy, jak również sposoby wyjścia z nich. Mogę się mylić, ale uwagi nie są złośliwe, jeżeli tak odebrałaś, przepraszam.
Opublikowano

Almare: Przeprosiny przyjęte:)Wiesz, przypomniała mi się podobna sytuacja z moich pierwszych prób na orgu. Pamiętasz? O, wtedy mnie porządnie rozzłościłeś. W tej chwili mnie nie złościsz, po prostu - rozmawiamy! Postępowano tu ze mną znacznie gorzej. Nie mam pojęcia, po co tu wracam z uporem maniaczki? Dzięki Almare. Pozdrawiam, Para:)

Dla przypomnienia:

www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=99889

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...