Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

będziesz musiał się schylić
i to będzie ukłon będzie będzie
nawet jeśli coś przy okazji podniesiesz
z brudnego chodnika

może wtedy ten naprzeciw ciebie
to będzie twój bóg albo nie twój nie twój
w ogóle pewnie żaden bóg nie będzie wtedy w pobliżu
ale to zrobi z ciebie człowieka

to zrobi z ciebie małpę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawie ;P i prawie ;P

ostatnio wymyśliłem maszynę do wspomagania telepatii. siadają dwa rzędy ludzi, jeden rząd do drugiego tyłem i odchylają się tak, że głowy ich znajdują się w jednej linii. U sufitu zawiesza się dwie piłki lekarskie i jak się jedną odchyli i uderzy ona w pierwszą głowę fala uderzeniowa powędruje resztą głów do piłki lekarskiej na drugim końcu... tak to by tłukło jak te wahadełka w biurach, ale muszę to jeszcze udoskonalić,
zdrówko,
Jimmy
Opublikowano

będziesz musiał się schylić
i to będzie ukłon będzie będzie


to u góry jest dobre na koniec do dołu
ale to według mnie

dalej jakbyś walczył ze sobą w sobie schowanym
jakoś tego nie widzę i może nie zobaczę do końca
nie robi to różnicy czy tajemnicy - w ogóle nic nie robi
no nie podoba się

MN

Opublikowano

Chce się powiedzieć, jak niewiele potrzeba, żeby napisać dobry wiersz, właściwie potrzeba tylko schylić się. Można nawet powiedzieć, że im, co jest bliżej brudnego chodnika, tym jest bliższe człowiekowi. No i to powtarzanie słów, jakże na miejscu, bo to przecież jest wiersz-mowa, a tak się przecież mówi. No i jeszcze ta puenta „to zrobi z ciebie małpę”, która stoi w opozycji do pozytywnego „to zrobi z ciebie człowieka”. A może w istocie rzeczy jest odwrotnie, tzn. to, co robi z człowieka małpę, jest dla człowieka jakoś tam wartościowe, przynajmniej pod pewnymi względami, takim np., że człowiek dowiaduje się, że co za dużo (uczynnego, podległego), to nie zdrowo. Bo człowiek to człowiek, a małpa to małpa, że więc nie można jednym być drugimi. A przynajmniej nie można robić wbrew naturze (i to nie tylko ludzkiej).

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


cieszę się, że się zastanawiałaś, że te warianty porozpoznawałaś, czytanie takich komentarzy to wielka frajda, nawet jeśli wiersz nie wyszedł najlepszy, poczułem, że coś z nim może być na dobrej drodze :)

im bliżej brudnego chodnika, może też warto dodać im bliżej jakiegoś takiego poniżenia i jakiejś samotności. czytałem ostatnio miłosza, który pisał właśnie, że człowiek oswoiwszy się z tymi uczuciami do tego stopnia, by o nich pisać, może w ogóle napisać coś ze składem,
zdrówko i dzięki,
Jimmy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



luzik, zawsze mi te wiersze szły jak krew z nosa ;P ale jak już w nim grzebałem zero czerwieni na rękach ;)
zdrówko,
Jimmy

to ulep z niego co lepszego
MN

lenistwo i przyzwyczajenie to nie są cechy poety, czytałem go sobie parę razy na głos i własnie tak mi się rozwijały (i rozwijają) te rozmyślania, poczekam, popatrzę, zrozumiem więcej i się podejmę napraw,
zdrówko,
Jimmy
Opublikowano

Moje małpy, i mój cyrk: dobre, powiedziałbym nawet, że bardzo dobre, jak dla mnie.

Kompozycyjnie solidnie, nieprzekombinowany: znaczy się, nie powiela

przeoranych tematów, motywów, zniewieściałych metafor... tematowisko

jest niecodzienne - jak dla mnie, to kompletny relatywizm pod każdym względem

rzeczy i Boga.

Jest to jeden z tych wierszy, gdzie powtarzanie tego samego nie się dowodem na brak

odpowiedniego warsztatu, ale zamierzonego działania,

dobre, ja się schylam, ale też do nieba mnie nie bierze, gwałtem.

Pozdro,
:::)

PS. Odpowiedź - na zapytanie o Nahaczu - rozwinąłem.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawie ;P i prawie ;P

ostatnio wymyśliłem maszynę do wspomagania telepatii. siadają dwa rzędy ludzi, jeden rząd do drugiego tyłem i odchylają się tak, że głowy ich znajdują się w jednej linii. U sufitu zawiesza się dwie piłki lekarskie i jak się jedną odchyli i uderzy ona w pierwszą głowę fala uderzeniowa powędruje resztą głów do piłki lekarskiej na drugim końcu... tak to by tłukło jak te wahadełka w biurach, ale muszę to jeszcze udoskonalić,
zdrówko,
Jimmy
Dobrze wymyśliłeś tę machinę, dodaj tylko internet. Wiersz jest o.k. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


właśnie już parę razy zerkałem i nic, dobrze, że wspomniałeś.

bo to tak jest, że do nieba nikt nikogo nie bierze chyba ;)
prawie do nieba wzięłaś mnie... była nawet o tym piosenka!

zdrówko Mariusz i dzięki za wypowiedź, ciekaw jestem o tych zniewieściałych metaforach - fajne określenie, jasne, że mnogo ich w niektórych cyrkach za małpy robią :)
Jimmy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawie ;P i prawie ;P

ostatnio wymyśliłem maszynę do wspomagania telepatii. siadają dwa rzędy ludzi, jeden rząd do drugiego tyłem i odchylają się tak, że głowy ich znajdują się w jednej linii. U sufitu zawiesza się dwie piłki lekarskie i jak się jedną odchyli i uderzy ona w pierwszą głowę fala uderzeniowa powędruje resztą głów do piłki lekarskiej na drugim końcu... tak to by tłukło jak te wahadełka w biurach, ale muszę to jeszcze udoskonalić,
zdrówko,
Jimmy
Dobrze wymyśliłeś tę machinę, dodaj tylko internet. Wiersz jest o.k. Pozdrawiam.
O! Dzięki, bo już miałem wątpliwości, że się te piłki nie będą odbijać, ;) piłeczka internetowa powinna załatwiać sprawę,
Jimmy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ja czytać nie potrafię, koleżanki są niezbędne ;P

ale nie o czytaniu Ci pisałem tam ;) tylko raczej o takiej recytatorskiej formie, coś ją podjął ;P
ja wolę jak wiersz mówi najpierw sam do siebie ;)
zdrówko,
Jimmy
Opublikowano

nie rozumiem przesłania;
są okoliczności, kiedy ukłon jest płaszczeniem się - są takie, kiedy w imię wartości pochylamy głowy;
w takich dylematach małpa się nie mieści, bo są to kwestie stojące ponad nagą egzystencją zwierząt;
takie coś pisanie półgębkiem i przerwane....
J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale tutaj jest mowa właśnie o ukłonie niechcianym, mimowolnym, w ogóle o rzeczy wewnętrznie sprzecznej. tutaj nie jest to gest człowieka wolnego (przynajmniej nie wewnętrznie ;). Wiersz mówi o tym, i to wcale nie półgębkiem, że w życiu każdego człowieka jest taki moment (albo jak napisane: będzie), kiedy te wartości, o których piszesz w komentarzu oddaje się i z kłamanym wyrazem twarzy schyla. kto wie może nawet jest to nie ludzkie. małpa jak najbardziej należy do tego dylematu. dziękuję za przemyślenia, zmusiły mnie do spojrzenia raz jeszcze, mimo że naprawdę robiłem to wiele razy
zdrówko,
Jimmy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...