Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Blokowisko. Wielkomiejskość.
Szaroświeckość, szarodrzewie i kurz.
Poranek w śniegu z deszczem.
Jesień w smutku na wietrze.
Brak księżyców, skrzypiec i róż.

Nuda. Zaraz do pracy.
Mechanizmy rozkręcają się z chrzęstem.
Nagle – coś się dzieje inaczej,
cały wieżowiec już patrzy:
radiola rozświetla szarogęstość.

Do kogo? Dlaczego? Co jest grane?
Dobijanie się huczy po klatce.
Na parterze? Tam, gdzie ta wariatka!
Weszli tam, gdzie ta samotna matka,
pewnie dziecko odbiorą tej matce!

Dziennikarze, kamery, jupitery.
Tłum sąsiadów zwartą masą w mroku.
Będzie film, jak policja wygrywa
z tą wyrodną, co córeczkę trzyma
i nie puszcza za próg domu ani kroku.

Witam słuchaczy. Jesteśmy świadkami wyprowadzenia z domu siedmioletniej dziewczynki, która do tej pory prawie nie wychodziła. Szkoła rejonowa upominała się o dziecko, wreszcie wezwano policję. Matka nie chce puścić córki, przyciska ją strasznie mocno do siebie; policjanci szamoczą się z kobietą... Udało się! Dziecko samo wsiada do samochodu.
Pytamy sąsiadów: czy dziewczynka nie ma innej rodziny? Nie wie pan, gdzie jest jej ojciec, dziadkowie? Dlaczego sąsiedzi nie zawiadomili nikogo przez tyle lat? Matka zwolniona z pracy w czasie ciąży? A z czego żyły? Czy ktoś im pomagał? Dlaczego nikt nie zawiadomił wcześniej?...
Policja odjeżdża. Byliśmy świadkami uratowania dziecka, przywrócenia go światu. Do widzenia państwu, mówiła...


Koniec filmu. Powraca szaromiejskość.
Mrowiskowiec rozdrobnił się i znikł.
Nikt nikomu nie mówi: dzień dobry,
nudny pośpiech znowu wbiega na schody,
w dali cichnie wariatki straszny krzyk.

Opublikowano

media mediami ale zastanowił mnie obraz (dość jednoznaczny, tak odbieram) matki - wariatki... tytuł wiersza mówi sam za siebie. w majestacie prawa odbierano dziecko matce, a co za tym idzie matkę dziecku. ale mam wątpliwości bo przecież, każdy kij ma dwa końce... zdarza się że dzieci są przedmiotem (nie podmiotem) walki między matką ojcem, a i niekiedy innych osób. no i doskonałym (jednak) materiałem dla mediów...
zabranie dziecka matce (i odwrotnie: dziecku - matki) to najstraszniejsza "kara" (?) dla obojga a przy tym najprostsze rozwiązanie (?) problemu... jeżeli tylko w takim zakresie ma działać prawo to dzięki za takie państwo, społeczeństwo, rodziny, sąsiadów. ale tak niestety jest. nie wszyscy ludzie są doskonali, posiadają takie czy inne umiejętności, a choroby należy leczyć...
tak sobie podumałem przy Twoim bardzo ciekawym wierszu Oxyvio.
a sam wiersz, no nic dodać. rześko się czytało i z zainteresowaniem.
pozdrawiam!

Opublikowano

wiersz dotyczy jakiegoś konkretnego zdarzenia jak rozumiem
dobrze przedstawiona historia, której daję wiarę
a telewizji nie oglądam, informacje z świata i umiejscowionego w nim naszego kraju nie wpływają na mnie dobrze, a ja nie chcę się denerwować, po co mi to, media są gorsze od ludzi, a ludzie są już dostatecznie wypaczeni
dlatego nie można dać się zwariować
powtarzam, wiersz wiarygodny i dobrze się czyta
pozdrawiam
r

Opublikowano

Przy trzeciej też pomyślałem sobie co tu jest grane, ale na szczęście nie przerwałem czytania i podłapałem klimat. Iście Orwellowski. Najgorsze, że takie rzeczy są na porządku dziennym. W Anglii instytucje państwowe mają większe prawo do rozporządzania losem dziecka niż jego rodzice i mogą je im odebrać pod byle pretekstem, jeszcze nie za ubranie dziewczynki w niebieską kurteczkę, ale już strach nie kupić dziecku zobaczonej w witrynie zabawki. Poważnie. U nas też jest fajnie: daj dziecku klapsa w piaskownicy to zaraz ktoś zadzwoni na policję (ostatnio była taka sytuacja), a jak ktoś się nad dzieckiem znęca to sąsiedzi zadzwonią jak już jest za późno, bo to dziwne, że od dwóch dni nie słychać krzyków. Aż chciałoby się czasem zacytować Autorkę i powiedzieć do widzenia państwu. Wracając do samego wiersza, dobry zabieg z kursywą - bez tej relacji na żywo lub z inną jej formą nie "kupiłbym" tego wiersza, uwiarygodnia go i buduje klimat. Ten Orwellowski właśnie.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sylwestrze, dziękuję za poczytanie i zrozumienie.
Wielość zaimków jest celowa - ludzie tak właśnie mówią, zwłaszcza, kiedy są czymś podekscytowani i nie zastanawiają się nad doborem określeń.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Krzysztofie, no właśnie, dziękuję Ci za przemyślenia. Niełatwa sprawa do oceny, prawda? O to mi właśnie chodziło. Widzę, że doskonale odczułeś to, co chciałam wyrazić - bingo!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, jest to autentyczna historia, którą co prawda słyszałam w radio, nie w telewizji, ale w końcu wszystko jedno. Dowiedziałam się dokładnie tyle, ile przedstawiłam w wierszu.
Dzięki za komentarz, cieszy mnie, że wiersz jest wiarygodny i widać, że autentyczny, a jednak (na razie) nikt nie nazwał go kiczem. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Często reakcje ludzi są nieadekwatne do sytuacji, to się zgadza. Bo łatwiej jest zostać "bohaterem" i zadzwonić po policję, kiedy ma się za "przeciwnika" tylko młodą matkę, niż wytoczyć sprawę przeciwko sąsiadom, którzy potem mogą się mścić. A najgorzej jest wtedy, kiedy sytuacja jest niezbyt jasna i nie za bardzo wiadomo, czyja tu "wina" - nie ma kogo oskarżyć, no to nie ma jak reagować. Tak rozumuje większość ludzi.
Dziękuje za pochwałę wiersza i za "Orwellowski klimat" - no no, przy Orwellu to jeszcze mnie nikt nie stawiał! :-)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli Cię poruszył, to dobrze, bo tak miało być, bo i mnie ten obraz poruszył. Znaczy, udało mi się oddać to poruszenie.
Dziękuję za pochwalenie wiersza i za przeżycie go.
Opublikowano

moim zdaniem takie tematy słabo sprawdzają się w wierszach a nawet w słowie pisanym, w takich wypadkach najmocniej oddziałlywuje obraz, co by nie mówić o intencjach, kamera to potężne medium, i czasami to nawet wychodzi na plus dla sprawy
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki za opinię, Farbo. Czyli jednak jesteś za filmowaniem takich scen jako wyciskaczy łez i pieniędzy? No czemu nie, ja tego nie oceniam, tylko o tym piszę.
Słowo pisane w ogóle robi chyba wrażenie na mniejszości ludzi, większość musi mieć obrazy i obrazki, żeby coś przeżyć. Czytanie wymaga obrazotwórczej wyobraźni, którą nie każdy ma. (Co nie znaczy, że nie ma jej w ogóle).
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję, Dorota, za miłą opinię i za "blokowanie emocjami" - to chyba znaczy, że wiersz robi wrażenie? Po to został napisany.
Ja tez bardzo przeżyłam tę krótką historię (bez obrazów).
Do następnego!
Opublikowano

Przeczytałem kilka razy, podoba się, tak to nasza szara rzeczywistość.

Takie to jest blokowisko
chcesz odpocząć-coś się dzieje
już się robi zbiegowisko
to sąsiad w klatce szaleje.

Radiowozem przyjechali
już spokojnie, ucichł gwar
na wezwanie go zabrali,
tylko tych dzieci jest żal.

W monotonni szary dzień
czas do pracy, człek się budzi,
sąsiad mija mnie jak cień
dziś był trzeźwy nie marudził.

Serdeczności:)

Opublikowano

O właśnie, Bolesławie, tak to jest - u mnie "na osiedlu" też ciągle jakieś hałasy i rozróby. Ostatnio jechaliśmy taksówką z przypadkowo spotkanym "na mieście" sąsiadem i rozmawialiśmy o tym wszystkim:
- Wie pani - mówił sąsiad - tych pijaków z trzeciego piętra to trzeba uciszać wyłącznie policją, inaczej nie idzie się dogadać.
- Wiem - ja na to - ale gorzej z bezdomnymi, którzy śpią na klatce i fajdają pod siebie.
- A, to też trzeba od razu wzywać policję i niech ich odwożą do noclegowni. A ja ostatnio uciszyłem sklep na dole, już nie hałasują tymi wózkami dostawczymi po 23-ciej, zauważyła pani?
- Acha, to pan ich uciszył? Od razu można filmy wieczorami pooglądać! Ja natomiast już kilka razy pisałam do nocnej knajpy z prośbą, żeby się zamykali o 22-giej, a nie o 3-ciej nad ranem, ale nawet mi nie odpowiedzieli...
- Bo trzeba na nich złożyć oficjalne doniesienie na policji. Trzeba iść na komendę i złożyć doniesienie. Ja tak zrobiłem w końcu z wózkami i pomogło.
- A te imprezy w wypożyczalni rowerów przez całe noce?...
Tak sobie gawędziliśmy, a taksówkarzowi oczy robiły się coraz okrąglejsze. Wyszliśmy pewnie na pieniaczy. A my po prostu mieszkamy w centrum metropolii. Tylko tyle naszej winy.

Dziękuję Ci za wiersz i komentarz.
Oxy.

Opublikowano

Świetne ukazaniu zobojętnienia ludności "wielkomiejskiej" z blokowisk. Jedyną rozrywką staje się obserwacja pozostałych sąsiadów, sytuacji niezwykłych nad którymi nie mają czasu się zastanowić. Ważne jest, że jest event - przyjeżdża telewizja i wypowiada się pani znana z pewnego programu informacyjnego. Nie jest nudno. Jest ciekawie, wszyscy wystają z okien, uchylają drzwi aby posłuchać, widzą nawet zadowolenie dziecka.
Wszystko jest więc kwestią interpretacji. Jest jakieś wydarzenie. Skoro nie dosięga nas bezpośrednio to znaczy, że możemy jedynie z obojętnością oglądać, jakby mecz w telewizji zupełnie obojętnych nam drużyn.
Świetna wizja.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 świetnie, że to dostrzegasz. Dziękuję bardzo :)
    • @Migrena Dobre :)  A jeśli lubisz skrzypce, to na dziale Heydepark  (Ciekawe) , możesz zobaczyć i posłuchać jak gra Dawid Garrett
    • Media mają olbrzymi wpływ na kształtowanie naszych poglądów czy sympatii w każdej dziedzinie życia. Oczekujemy więc, że podawane informacje będą rzetelne i zgodne z prawdą. Chcemy przecież dokonywać nieskrępowanych wyborów, a mogą one być naprawdę wolnymi, gdy dokonamy ich na podstawie prawdziwych wiadomości. Tymczasem, jako pojedynczy ludzie i całe społeczeństwo, jesteśmy pod ciągłym wpływem medialnych intryg - manipulacji. Słowo to oznacza kształtowanie lub przekształcanie poglądów i postaw ludzi bez udziału ich świadomości, poprzez narzucanie im fałszywego obrazu rzeczywistości. Kluczową rolę w oszukiwaniu społeczeństwa odgrywają dziennikarze, tworzący często nieprawdziwą rzeczywistość na potrzeby wcześniej przyjętych założonych tez lub światopoglądu. Inną grupą stanowią tak zwani eksperci, których wiedza na dany temat jest wątpliwa, ale są to osoby płynące „z prądem”. Manipulacja, według psycholingwistyka Adama Wichury, zaczyna się od nagłówka. To właśnie w tytule żurnaliści często zamieszczają fałszywą informację, bo wiedzą, że możemy nie lubić czytać artykułów do końca. A właśnie na końcu tekstu – w takiej manipulacji - pojawia się wyjaśnienie opisywanego wydarzenia. Natomiast sensacyjny nagłówek jest tak formułowany, aby zagrał nam na emocjach. Według Wichury, jeżeli tytuł informacji wywołał w nas wysoki stopień negatywnych emocji np. złości, oburzenia, nienawiści, to znaczy, że trzeba włączyć myślenie i zdrowy rozsądek, bo właśnie zostaliśmy zmanipulowani. Oto przykładowy nagłówek: „Kobieta na wózku inwalidzkim i jej opiekun nie zostali wpuszczeni do ekskluzywnego lokalu!” Większość z nas będzie na pewno oburzona. Niektórzy będą nawet nawoływać do bojkotu restauracji. Natomiast na końcu dowiadujemy się, że „pokrzywdzeni” byli pod wpływem alkoholu i wyzywali wulgarnie obsługę lokalu. Inny nagłówek stosuje zdanie pytające: „Kiedy minister X wycofa dofinansowanie leków dla chorych na cukrzycę?” Artykuł przedstawia całą historię pomocy państwa dla cukrzyków, jest nudny i nie można się doczytać oczekiwanej daty. Na końcu wreszcie pada zdanie: „Minister X nie zamierza wycofywać tego dofinansowania”(!). Tytuł, będący cytatem, to również narzędzie manipulacyjne. Podam przykład: „Dyrektorka musiała wiedzieć o defraudacji”. Najczęściej nie zwracamy uwagi na cudzysłów. Taki komunikat odbieramy jako fakt. Skoro „wiedziała”, to pewnie współuczestniczyła – wnioskujemy. Jednak w podsumowaniu artykułu okazuje się, że wspomniana dyrektorka z opisywaną aferą nie miała nic wspólnego. Dziennikarze wykorzystują również tzw. kompleks Polaka t.j. obywatela „gorszego niż ci z Zachodu”. Co ciekawe, ciągnie się ów kompleks od wieków, jakby był wpisany w genotyp polskości. Przypomina mi się stare, bodajże siedemnastowieczne przysłowie: „Co Anglik zmyśli, Francuz skreśli a Niemiec doma nakrupi, wszystko to głupi Polak kupi”. Ludzie mediów oszukują nas między innymi takimi komunikatami: „W niemieckim tygodniku zamieszczono …..”, „W prasie amerykańskiej …..” lub: „Nasz korespondent we Francji donosi, że ……..” . Mamy więc, jako społeczeństwo liczyć się ze zdaniem zagranicznych obserwatorów naszego życia publicznego, bo ci „wiedzą lepiej, jak powinno być” . Okazuje się często, że nie jest to opinia zagraniczna, tylko komentarz płynący prosto z Polski. Bywa, że redakcja niemieckiego tygodnika prosi współpracującego z nią polskiego dziennikarza o opinię w jakiejś kwestii. Dziennikarz ów pisze na przykład felieton, najczęściej krytyczny wobec tego, co się dzieje w Polsce, zgodny z linią programową czasopisma i otrzymuje za to wierszówkę. Niemieckie pismo zamieszcza tekst, a polskie gazety bez skrupułów powołują się na „zagraniczne doniesienia ”. Jest to jedna z najskuteczniejszych technik manipulacyjnych, które bardzo łatwo wprowadzają nas w błąd. Innym sposobem manipulacji jest wyrywanie z kontekstu wypowiedzi rozmówców i dopasowanie jej do zakładanej tezy. Pewna osoba według przekazu medialnego miała oznajmić: „Nie wyobrażam sobie, aby moje dziecko zmieniło płeć.” Natomiast pełna wypowiedź brzmiała: „Nie wyobrażam sobie, aby moje dziecko zmieniło płeć bez mojego wsparcia.” Urwany fragment całkowicie zmienił sens całej wypowiedzi. Jeszcze inną techniką tworzenia sztucznych skandali jest tak zwane zaburzenie perspektywy. Tytuł krzyczy: „POLAŁA SIĘ KREW! Poszukiwany jest właściciel sklepu”. Chcemy się dowiedzieć, co się wydarzyło i co zrobił właściciel sklepu? Okazuje się, że dwaj klienci pobili się w sklepie i poleciała krew z rozbitego nosa. A właściciel był potrzebny jako świadek. Nagłówek zaś sugerował, że to ów właściciel narozrabiał. Sposobów manipulacji jest bardzo dużo. Jak w takim razie nie pozwolić się oszukiwać? Myślę, że na początek należy używać własnego rozumu i do każdej wiadomości podchodzić z dużym dystansem, nawet wówczas, gdy będzie pasowała do naszych poglądów. Należy sprawdzić, jak przedstawiają ten sam temat inne źródła, również tej strony, z którą jest nam nie po drodze. Czasami dość łatwo sami możemy ocenić rzetelność dziennikarzy. Jeżeli jeden i ten sam publicysta w swoim tekście uważa, że religia nie powinna być nauczana w szkole, a później przeprowadza wywiad z katechetami na temat, dlaczego religia powinna zostać w szkole?, to prawdopodobnie mamy do czynienia z hipokryzją. Dla radia i telewizji najbardziej widocznym sposobem oszukiwania słuchaczy czy też widzów są debaty osób o różnych poglądach. Tworzy się wówczas tak zwane „ustawki”. Do rozmowy zaprasza się dwie osoby z opcji X i jedną z Y. Jedna osoba, gdyby nawet mówiła konkretnie, logicznie i na temat, nie ma większych szans na przebicie się ze swoimi racjami do słuchaczy i widzów. Dla większości odbiorców ten z poglądów jest prawdziwy, który ma więcej zwolenników. Przykładem może być pewien program interwencyjny uznanej dziennikarki telewizyjnej od lat goszczący na antenie jedynki. Zrobiła reportaż o biednej uczennicy , jej matce i wrednej szkole. W placówce dziewczynkę rzekomo prześladowano. Wcześniej założona teza miała uderzyć w szkołę i system oświatowy. To, że system jest do niczego, nie trzeba nikogo przekonywać. Ale w tym wypadku nierzetelność przekazu była zdumiewająca. Dziecko przez rok nie było posyłane przez matkę do szkoły. Dziewczynka przebywała ciągle w domu. Szkoła wykonała wszystkie przewidziane w takiej sytuacji procedury, łącznie ze zgłoszeniem sprawy do sądu rodzinnego. Ale w studiu przewagę miały osoby popierającą matkę. Również wśród „ekspertów” dominowały te głosy, które brały w obronę rodzinę. Do głosu rzadko byli dopuszczani goście, którzy wykazywali zaniedbania matki wobec dziecka. Założenie programu zostało zrealizowane. Szkoła, jej pracownicy i niektórzy uczniowie okazali się winnymi „tragedii dziecka”. Takie podsumowanie sprawy usłyszeliśmy od prowadzącej. Oprócz wszystkich wspomnianych wcześniej technik jest jeszcze ordynarna manipulacja czyli podawanie kłamstw, celowe zmyślanie jakichś faktów, które są przytaczane i powielane później przez większość stacji radiowych, telewizyjnych. Nawet jeśli po określonym czasie fikcyjne wydarzenie zostanie usunięte, ludzie i tak zapamiętają to, co „twórcy” chcieli wpuścić do obiegu medialnego. Ale jak pisze Adam Wicher: „Nie trzeba kłamać, aby mówić nieprawdę. Znając psychikę ludzką i schematy przetwarzania świata przez ludzi, można tak skroić informację, aby mówiąc prawdę wywołać u człowieka zwątpienie. I odwrotnie.” Winston Churchill też kiedyś stwierdził, że kto jest właścicielem informacji, ten jest również właścicielem świata.    
    • @Berenika97 Co za komplement! Dziękuję! Pozdrawiam!
    • @Alicja_Wysocka wiem. Ale w dzieciństwie. Wieczór, babcia gasi światło, a ja z latareczką "pożerałem" pachnące książki. Nie ma takiej gumki na świecie coby te wspomnienia wytarła.     A tak przy okazji, bo mi się wspomniało. O Paganinim. Codziennie jeździł na koncerty do Rzymu. W pewnym miejscu był pałac a przed nim , na fotelu siedział mężczyzna. Paganini był nim bardzo zaciekawiony. Kazał zatrzymać powóz. I oglądał scenę jak do siedzącego mężczyzny podchodził służący i podawał mu leżące na tacy pistolety. Mężczyzna brał każdy z nich i strzelał w powietrze. Służący zabierał je na tacy, szedł do pałacu aby je nabić i wracał. Mężczyzna strzelał. I tak w kółko. Paganini zapytał wożnicy kim jest ten mężczyzna. Wożnica odpowiedział: To bawi się Lord George Byron.   A tak mi się wspomniało :)       @Roma dobrze :)       @Berenika97 miałem napisany tytuł "cisza miłości". Ale wczoraj KTOŚ mi uświadomił, że ja i ta cisza..... zwariowałem... To zmieniłem na "przenikanie". Cieszę się z Twoich słów. Bardzo Bereniko dziękuję :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...