Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Mój Aniele

łysy taytanczyk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

łysy taytanczyk

łysy taytanczyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

tylko tyle chciałem powiedzieć
nie ma innych przed Tobą
i nie będzie
nie masz się co biedzić

jedną tylko przy Tobie
głowę składam
dłonie grzecznie oddaję
ręce wokół zaplatam

Ciebie kochać i Ciebie
mieć przy sobie wołam
ale tego nie powiem

bo by to była ostatnia godzina
skarbie w Twoim sercu
głupiego matoła

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Podoba mi się klimat wiersza.
Głowa płonie niezmiennie, jak w Warsztacie.
Pozdrawiam.

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sprzeczność: wołam - ale nie powiem. :-)

Czy to zamierzona dwuznaczność? ;-D
W każdym razie pointa wyszła bardzo humorystyczna. Ja bym też nic nie powiedziała, żeby nie przepaść z matołem. ;-)))

Ale faktem jest też, że mężczyźni często boją się wyznać czy okazać swoje uczucia - nie tylko matolicom. :-) Boją się zaryzykować zranieniem, odrzuceniem, wyśmianiem... A nie biorą pod uwagę, że kto nie ryzykuje, ten nie ma. Że w końcu nawet przestaje istnieć...

Pozdrawiam.
Oxy.
łysy taytanczyk

łysy taytanczyk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Sprzeczność: wołam - ale nie powiem. :-)

Czy to zamierzona dwuznaczność? ;-D
W każdym razie pointa wyszła bardzo humorystyczna. Ja bym też nic nie powiedziała, żeby nie przepaść z matołem. ;-)))

Ale faktem jest też, że mężczyźni często boją się wyznać czy okazać swoje uczucia - nie tylko matolicom. :-) Boją się zaryzykować zranieniem, odrzuceniem, wyśmianiem... A nie biorą pod uwagę, że kto nie ryzykuje, ten nie ma. Że w końcu nawet przestaje istnieć...

Pozdrawiam.
Oxy.
Wołam w duchu, wewnętrznie:) Nie serce głupiego matoła, tylko jam - to znaczy peel - tym głupim;) Chodziło o humor, cieszę się że wywołałem tyle uśmiechu:)) Dziękuję Oxyvio. Zdrówka!
Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Ja rozumiem, o co chodziło Poecie. ;-))) Ale są tam zwykłe, pospolite błędy, które po prostu śmieszą - dlatego je przytoczyłam. Wiersz nie powinien śmieszyć błędami, tylko świadomymi zabiegami humorystycznymi. :-)
Pozdro.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Nadzieja go żywi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      człowieka biednego dobro omija nie ma na chleb nadzieja go żywi   człowieka biednego uśmiech nie zna  a jego drogi to wyrwy i dziury   człowieka biednego bogaty się wstydzi udając że to tylko cień   człowiekowi biednemu niebo nie pomaga dlaczego  - tego nie rozumiem
    • Radosław
      Zakochanie

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Konrad Koper Coś jest.  
    • m1234
      Pieśń Mew

      Przez m1234 · Opublikowano

      @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Radosław
      Kogucik

      Przez Radosław · Opublikowano

      Och Karol ! Świetne! 
    • Migrena
      Katastrofa pustki

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...