Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

filigranowe blondynki mają w sobie coś
z filmów grozy
nie wiadomo kiedy rzucą się na szyję
a jeśli ich usta są krwistoczerwone
mogę zapisać się do bractwa wampirów

naturalne brunetki często są zbyt pijane
przez co wspólny budżet przecieka podpaską
i nici z tego
o czym myślę przez cały dzień

przeglądam poranną prasę
kartkuję strony szukając optymizmu
nawet pogoda jest do dupy
w tym kraju
jedynie mogę czytać nekrologii

one nigdy nie kłamią

Opublikowano

druga strofa bardzio trafna, podoba mi się. Jak napis na drzwiach barowej toalety. Tu i tam trafiłby do mnie tak samo. Czy o to chodzi? Do tego już poezja schodzi?
"wyszedł duch z poezji ducha". ok. Rzucajmy w siebie gównem, ale skoro już sie w to bawimy to bawmy sie prawdziwie.

Pozdrawiam,
asia

Opublikowano

brunetki blondynki ja wszystkie was... itd... skojarzyło mi się po pierwszym przeczytaniu. hm. dość przeciwstawnie potraktowane w ciekawym (jak zwykle) wierszu twoim. ale to są chyba twarze z przeglądanej porannie prasy. nic dziwnego że puenta prawdziwie nie kłamie.
pozdrawiam serdecznie Panie Biały!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak to jest prymitywny tekst. Czy o to chodzi? nie wiem o co pytasz i czego oczekujesz. jeśli oczekujesz gówna to podałem je na tacy i wcale nie kłamię, ale to nie o to chodzi, więc luzz, a że prawda jest istotna to fakt i tego się trzymam, zawsze
dziękuję za komentarz
pozdrawiam i najlepszego
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a to musi być po coś i czy baby i niepogoda nie zasługują na parę słów? szukajcie a znajdziecie tego Ci życzę i nie musi to być koniecznie u mnie, do siego
dziękuję za odwiedziny
pozdrawiam i najlepszego
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak się przyglądam od dłuższego czasu temu wierszowi i nie potrafię zrozumieć, dlaczego? dlaczego tak płasko potraktowałeś temat, P.Biały?
nie mam nic do poglądów, ale do uproszczeń już tak - uwierają mnie antagonizmy i m.szowinizm i brak kompetencji, że tak powiem ;) - to takie banalne i szczeniackie jest, jakbyś znał w życiu tylko dwie, czarną i białą, obie czerwone i na nich chciał budować jakąś tezę/formę/normę/zależność,
poza tym ta podpaska deestetyci (lol) i tak ubożuchne wersy.
za prosto, za płytko, zbyt tendencyjnie -
pozdrawiam
kasia.

p.s.
powiedz mi, że jesteś rasowym kłamcą ;)
Opublikowano

czy ja źle na to patrzę, czy tu nie ma szowinizmu p o p r o s t u
a raczej utarte spostrzeżenia spostrzegających, których multum, na nowo oparte i prawdziwe poparte w wielu obserwatoriach
i nieubogo, lecz prosto i dosadnie
mi podoba się, się podoba mi

pzdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zacznę od końca, nie jestem święty;)
już pisałem ten stwór to jest prymityw i ironia
nie zaskoczyłaś mnie tym, że ktoś się czepi podpaski, a to przecież narzędzie użytku częstego i tyle, koniec tematu
uwiera, jest banalnie i co tam jeszcze - taki miał być
za prosto - owszem, za płytko - a dlaczego zawsze ma być głęboko, tendencyjnie - myślę, że nie
dziękuję za wyrażenie się
pozdrawiam
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


są plusy i minusy - a ja zacieram ręce;)
i uśmiecham się pod nosem
że coś się dzieje

dziękuję Madziu za słowa "świetny" i "nie podoba mi się":)
pozdrawiam i najlepszego
r

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stuk końskich kopyt po kamiennej  drodze i dźwięk butów żołnierzy zakłóca spokój i jest nie do zniesienia.   Pomarańczowy zachód słońca  miesza się z kolorem rzeki zabarwionej po zakończonej bitwie.   Padający deszcz zakrył ślady  i zmoczył Twoje ubranie  zostałeś sam i masz teraz spokój.   padający deszcz stuka o taflę wody  i jest coraz mocniejszy wyzwalając unoszącą się falę.   Kobieta Cię szuka wołając po imieniu. Wyszedłeś rankiem  żeby nigdy nie wrócić.    Wyzwolona dusza krąży nad jej głową i liczy ostatnie włosy które straciła przez Ciebie.   Kto Cię zaprowadził do doliny gdzie słońce jest czerwone i zawsze pada deszcz.   Potok ludzkich serc co dzień wzbiera i nie zmienia barwy. Ci co tutaj byli ich ciała zakryła woda.   Oddalający się stuk kopyt które   chcą wyjść z doliny mgieł, tylko strach ich ratuje tonących.
    • @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...