Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a kiedy wszechmocny oddzielisz horyzont
od nagich fal w błękit kryjących ramiona
od drzew już zastygłych w tej drodze donikąd
ja sama się do snu w zadumie przekonam

rozdzielisz grających szelestów półnuty
od skrzydeł zaspanych w półszeptach nieczułych
i majem pozłocisz mi miasto już w lutym
to z grzywką odgarnę niepokój natury

a w krokach wyciszysz muzykę nastrojem
w półdrodze mi celem rozjaśnisz zmęczenie
to oddam spod cienia wydarte spokojem
tych wersów spojrzenie zamglone westchnieniem

Opublikowano

przybywam również, że sprawiedliwą oceną,
jeśli to o nadchodzącej wiośnie, to utwór
nie wiem czy pozornie nie, ale wprowadza
klimat oparty z nastawieniem z góry
do wiosny na warunkach, jak ty mi to
to ja to, przez to jak dla mnie ciężki

natomiast oddanie spodziewanego
nastroju myśli bardzo otwarcie
w tym napisane

zatem podsumowując ani plus
ani minus

Opublikowano
rozdzielisz grających szelestów półnuty
od skrzydeł zaspanych w półszeptach nieczułych
i majem pozłocisz mi miasto już w lutym
to z grzywką odgarnę niepokój natury


Beatko, pieknie, lirycznie, nastrojowo, melodycznie, do zadumy
i do zapamiętania, ta co wyłuszczyłam,

gdy z grzywką odgarniasz niepokój natury
ja z marzeniami idę pod chmury
poczekam aż słońce rozgarnie gałęzie
puszczę fantazje co na uwięzi


(...)

i już sama wiesz dlaczego zabieram do ulubionych :)))
buziaczki
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


witaj Fly:) to raczej nie jest wiersz o wiośnie, raczej nie jest radosny, niefrasobliwy...ma wiosenne akcenty jedynie w melancholii, ktora dla tej pory roku jest typowa;)dzieki za wglad:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


bea witaj:) faktycznie rymy podobne, ale to chyba nie przeszkadza niczemu?;)pozdrawiam

czwórka w rymie rozbija subtelność wiersza. nie chcę marudzić, ale wiem, że rozmawiam z perfekcjonistką ;)

Pozdrawiam :)
/b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...