Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
DO MIŁOŚCI

przypłyń do nas choć na krótko
przypłyń nawet małą łódką
albo brzegi niech połączy
mostek jakiś
może kładka
albo lina nawet cienka

byle tylko my oboje
małą tratwą pod żaglami
w ciepłe morza z marzeniami
na golasa pod palmami
byle razem
byle sami

to nie ważne że listopad
że już zimno i ponuro
z wiatrem jakimś z byle chmurą
w ciepłe morza z marzeniami
latać razem z motylami

my wszyscy
my zakochani

LOT

i co się stanie
co się stanie
jak odlecimy
jak dwie
kolorowe banie
do nieba
do nieba
w tęczę

i co się stanie
co się stanie
gdy zjemy
kawałek chmury
na śniadanie
a tańczyć będziemy
cały dzień
nic
będzie pięknie

zamknij oczy
dotknij mnie
dotknij mnie
wyjątkowo

nie chcę zwykłego
przyziemienia
chcę odlecieć
w błękit zbełtany
poetycką frazą
w żadnym razie sam
z tobą
pełnym gazem


POEZJA

piszcie poezje
nie musi być wielka

wystarczy szepnąć dwa słowa
kocham cię
tak cicho że słychać jak pęka
mała mydlana bąbelka

albo spacer we dwoje
nastroju kropelka niewielka
tak krucha jak
mała mydlana bąbelka

piszcie poezje panowie
nie jest to trudne, wcale
poezją może być wszystko
spojrzenie głos diament

piszcie poezje
dla kobiet
Opublikowano

Przez chwilę byłem przerażony, że to na serio :O. No ale tak to ok, też jestem wrogiem tego całego banału, chociaż wiersz z okazji dzisiejszego dnia napisałem (nie ma tam na szczęście bąbelek ani zbełtanego błękitu :D). Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to może nam pokażesz to dziełko :)))

przerażonko?! :)) takie sympatyczności w błękitach, bąbelkach, na tratwach, chmurach.

Walentynki to Walentynki, rządzą się swoimi prawami i wierszyki dla Walentynian też. :)))
Opublikowano

Almare, bardzo podoba się Twój wiersz. Mówcie co chcecie - baba jezdem i już! Zamieniłabym tylko "będzie pięknie" na "pięknie będzie", ponieważ takie przestawienie wg. mnie dodaje obrazkowi więcej entuzjazmu. Bąbelki są świetne, jednak niepotrzebnie dwa razy - wg. mnie. Reszta fruwa!!! Pozdrawiam :)))))

Opublikowano

Takie twoje 'odchmurnione' wierszysko,
samo lata i się wzlata :).
Początkowo miałam wrażenie, że się jąkasz przez to samopowtarzanie.
Ludzkie to przecież i nawet dobrym oratorom się zdarza.
Pisanie podobno bardzo pomaga w przypadku, gdy komuś to wymyka się więcej niż zgłoskowo, czyli i frazowo :)).
Rozbuchany, chwilami tylko śmiesznie nastrojowy wierszyk.
Pasuje na dzisiejszy valentititinkowy dzień :).

Serdecznie pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to może nam pokażesz to dziełko :)))

przerażonko?! :)) takie sympatyczności w błękitach, bąbelkach, na tratwach, chmurach.

Walentynki to Walentynki, rządzą się swoimi prawami i wierszyki dla Walentynian też. :)))

To taka okolicznościowa rymowanka, także proszę nie patrzeć surowym okiem ;)



Czasami myślę, że jesteś drzewem,
Zielonym jak cichy most do wczoraj.
Piszę ten wiersz, bo może nie wiesz,
Jak lubię tam chodzić co wieczora.

Czasami myślę, że jesteś zmierzchem,
Preludium przed każdym kamieniem snu.
Pojawiasz się i zabarwiasz przestrzeń,
Kwitnącym od dawna kwiatem bzu.

Czasami myślę, że jesteś mną,
Bo umiesz smutnieć o czwartej nad ranem.
Policzki miasta spływają mgłą,
Znam je, jak Twoje już, na pamięć.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to może nam pokażesz to dziełko :)))

przerażonko?! :)) takie sympatyczności w błękitach, bąbelkach, na tratwach, chmurach.

Walentynki to Walentynki, rządzą się swoimi prawami i wierszyki dla Walentynian też. :)))

To taka okolicznościowa rymowanka, także proszę nie patrzeć surowym okiem ;)



Czasami myślę, że jesteś drzewem,
Zielonym jak cichy most do wczoraj.
Piszę ten wiersz, bo może nie wiesz,
Jak lubię tam chodzić co wieczora.

Czasami myślę, że jesteś zmierzchem,
Preludium przed każdym kamieniem snu.
Pojawiasz się i zabarwiasz przestrzeń,
Kwitnącym od dawna kwiatem bzu.

Czasami myślę, że jesteś mną,
Bo umiesz smutnieć o czwartej nad ranem.
Policzki miasta spływają mgłą,
Znam je, jak Twoje już, na pamięć.


Marcinie, to jest super!

i bardzo inspirująco:


jesteś moim zmierzchem wschodem
gorącym wiatrem haustem zimnym wody
zapachem jak wszystkie świata kwiaty
zmysłów chętnych burzą gromem rajem


pozdrawiam :))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki.

już tłumaczę niedoskonałości warsztatowe.

Wierszyki powstawały w różnym czasie ale zawsze od jednego kopa i w tych drobnych potknięciach jest
zapisana ta chwila, są przez to, dla autora, bardziej autentyczne i cenne.

Co do " będzie pięknie" - przeczytaj to z pauzą akcentując pytająco "będzie" - jak będzie?

Czyli: "będzie ?" ... pięknie. W końcu chodzi o to, by ukochana zapamiętała słowo "pięknie" . Zostawienie "będzie" na końcu niweczy przekaz dla ukochanej - wiemy przecież, że "będzie", będzie.
Chodzi o podkreślenie, mocniejszy akcent, dla "pęknie". I tu został odkryty chytry plan peela.

Bąbelki są tak wesołe, że autor postanowił uwiecznić je dwa razy. Wierszyk mógłby obyć się bez zwrotki trzeciej, ale dajmy istnieć bąbelce o jedną zwrotkę dłużej. :))))

pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wiersze walentynkowe muszą mieć taką właściwość, że dadzą się wyrecytować, dajmy na to, na kolanach. A to sytuacja skomplikowana: kolana, kwiaty, recytacja. Każdy kto próbował zagrać taką scenę wie, jak trudno być przekonywującym.
Tekst z założenia musi być prosty, zrozumiały dla mówiącego i dla obdarowywanej.

Powtórzenia:

fraza - i co się stanie/ przeczytaj tak: akcentujesz "i " ... reszta wyzywająco, mocno.
fraza - co się stanie/ zapytaj cicho, łagodnie.

te same słowa ale inne akcenty emocjonalne - inne znaczenia. jąkanie to zupełnie co innego. :))))

Pozdrawiam.
Opublikowano

Almare, jak ja lubię te Twoje spontaniczne i proste wyrażanie uczuć :) przecież tak się mówi (szepcze) ukochanej (ukochanemu) słowa od wieków znane wszystkim zakochanym w niecodziennych sytuacjach np. z bukietem róż ...na kolanach czy z naręczem bzu...dobrze, gdy się je słyszy tak zwyczajnie na co dzień, nie tylko od święta, jednym słowem...wiersze naturalne, czułe, piękne i radosne
:):)
w podzięce życzę Ci z całego serca miłości, radości i poczucia humoru
dziś i jutro i pojutrze...zawsze
:)))))
serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wiersze walentynkowe muszą mieć taką właściwość, że dadzą się wyrecytować, dajmy na to, na kolanach. A to sytuacja skomplikowana: kolana, kwiaty, recytacja. Każdy kto próbował zagrać taką scenę wie, jak trudno być przekonywującym.
Tekst z założenia musi być prosty, zrozumiały dla mówiącego i dla obdarowywanej.

Powtórzenia:

fraza - i co się stanie/ przeczytaj tak: akcentujesz "i " ... reszta wyzywająco, mocno.
fraza - co się stanie/ zapytaj cicho, łagodnie.

te same słowa ale inne akcenty emocjonalne - inne znaczenia. jąkanie to zupełnie co innego. :))))

Pozdrawiam.


Tak więc :))
Almare w całości śmiesznie i z nastrojem Walętynowy zespół wiersza,
ale mnie rozbawił teraz twój komentarz i inne :)))) w odniesiesieniu do twojego wiersza.

Mam noska, i lubię kiedy tak komentujesz. Ważny wg mnie, jest tutaj taki od autorski
komentarz dla czytelnika i również piszących, zwłaszcza tych czasem słuchowców
w rymowanych (np. ja :)).
Przecież wiersz powinien być przede wszystkim w miarę, jak najlepiej odczytany.
Dzięki za to wyjaśnienie i pisz tu tak do mnie jeszcze :)).

Swoją drogą to dobry współczesny, okazjonalnie akcentujący utwór.
Współczesna dobra poezja nie jest łatwa.
I to tyle, jak na razie ode mnie.
Serdecznie ;-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersze "współczesne", lub inaczej, forma, w której są tworzone uniemożliwia ich recytację. To jest poezja do odbioru bardzo osobistego, intymnego: autor i czytelnik.

Można to sprawdzić - ja sprawdzałem, dając do recytacji fachowcom wiersze( z naszej stronki) dobrych autorów: polegli - czytając najbliższym.
Ciekawe jest to, że w wierszach rymowanych występuje czasem podobny problem - sylaby, ok; rymy, ok - ale do głośnego czytania, tak by zainteresować słuchacza, wiersz się nie nadaje.

Wielu czytelników przenosi sposób czytania wierszy współczesnych na wiersze rymowane - a to jest błąd. Tych wierszy tak czytać nie wolno. Tak samo, jak nie wolno czytać wierszy współczesnych, przykładając do nich miary z wierszy rymowanych. To zupełnie oddzielne światy.

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...