Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie mogę zapomnieć tej twarzy
tych oczu pełnych dobroci

potrzebuję wnętrza
w którym pali się żywy ogień
świetlistej duszy
pragnącej miłości

chcę by zaufał
by nasze dusze zjednoczone w jedną
utworzyły piękną melodię uczucia

upadłam
przekroczyłam granicę przyjaźni
zraniłam
naraziłam na ostre słowa

chciałam
by ten szczery uśmiech powrócił
ale zostały tylko gorzkie łzy

zaufałam
wiele razy ta myśl kłuła w serce

czasem przebłysk dobroci
łamał twarde zasady
a potem skorupa samotności
stawała się jeszcze grubsza

Opublikowano

ojej, wiem coś o tym / zawiedziona przyjaźń bardzo boli / często ponawiane próby nie mogą przywrócić tego, co przed / nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki / ale...choć nurt się zmienia, warto zanurzać się w napływającej nowej fali niż zamknąć się w samotności /

Twoje wiersze poruszają istotne ludzkie sprawy, dotyczą rekacji międzyludzkich i bardzo mi się podobają z jednym, wybacz, moim "widzimisię", są nieco przegadane a przez to po przeczytaniu przechodzi się dalej /oczywiście to nie zarzut tylko moje osobiste odczucie /
:)))
serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Opublikowano

Dziękuję Krysiu za piękny komentarz. Masz rację często piszę przegadane wiersze, trudno mi się tego wyzbyć. Nie mogę przywyknąć do tego, że nie trzeba wiele słów, by pokazać wiele, ale postaram się :) "warto zanurzać się w napływającej nowej fali" - święta racja
Pozdrawiam serdecznie
Janina

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dlaczego? hmm... bo ludzie są wszędzie... oni czasem potrafią zadać wielki ból... najważniejsze jest to, by nie ranić drugiego człowieka, chociaż nas zawiódł, okłamał... a będzie dobrze

Dziękuję Krzysztofie za odwiedziny. Pozdrawiam :)
Janina

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...