Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Powinieneś też wiedzieć, że tu skąd pochodzę
Anioły odlatują na zimę, po prostu.
Naciągają horyzont niczym wielką procę
i siebie wyrzucają na dachy wieżowców

Nie czują sie bezpiecznie. Ja też. Bez-namiętnie
do chwili wracam myślą gdy kucnąłem w kącie
Skulony w łonie matki: tam czułem jak więdnie
jej Kielich i musiałem wyjść ziarenkiem. Człowiek

i poczułem jak pęka to różowe niebo
Ach Kopuła łożyska… i pierwsze marzenie
By wiedzieć co jest za nim, i włożyć tam rękę

W inny świat, który przecież nie musi być lepszy
i nawet być nie musi zwykłą kopia tego –
Ale ma być tym światem, w którym słowa nie-żyć
odgadnę znaczenie
* * *

Tutaj nas noc chowa zwykle po kieszeniach
Swojego płaszcza - dziurawych mieszkaniach
gdy chodzi zgarbiona po szarych przedmieściach
i sobą szczelnie sen nieba zasłania!

ty, którego nawet nie poznam imienia –
Śnisz się memu niebu, lecz tego nie widzę
Jako klucz po prostu grzechoczę w kieszeniach
Potem dzień otwieram, potem nagle ginę

Ale wiedz, że w jednym góruję nad tobą
Umiem nie rozumieć, że to wszystko bzdura –
Wmawiać sobie siebie i błądzić po chmurach

Czując tylko w sercu ten ból fantomowy:
skrwawionego raju, gdy dumam nad mocą
która nie rozumie cielesnej odmowy
i nagle kończy wiersz

Opublikowano

peirwsza część brzmiała tak:

List do nieziemskiego
piszę do ciebie list wciąż z tego świata
drutem kolczastym drążąc w nieba błonie
myśl, co ku twojej, narasta pokornie
lecz nim ją znajdzie zagubi się w gwiazdach

Rodzić się, znaczy: własnej matki zrzucić
kokon, iść w ślady: ojców, w blask oręża
ale pamiętaj, co znaczy umierać:
cień podrzeć matek i ojców szlak zgubić

Tu gdzie w czerwony ubiera się drelich
jądro komórki, gdzie wszystko to ściana
tacy jak ty -- pewnie nie istnieli.

drut w niewyraźny już wygiął się podpis
żegnam cię ciepło. Bo lecieć mi wzbrania
zielona kula, którą mam u nogi.

Opublikowano

Pierwsza część dla koneserów - jest się czym delektować.
Najbardziej zaskoczyła druga i trzecia zwrotka :

Nie czuję sie bezpiecznie. Teraz bez-namiętnie
Wspominam jak siedziałem w idealnym kącie
Skulony w łonie matki: tam czułem jak więdnie –
Kielich jej i ziarnem musiałem wyjść. Człowiek

Czułem jak pęka to różowe niebo
Ach Kopuła łożyska… i pierwsze marzenie
By wiedzieć co jest za nim, i włożyć tam rękę


Takie spojrzenie z Twojej strony to dla mnie miła niespodzianka - przecież jesteś mężczyzna ;)

Druga część dla bardziej leniwych. Mocne i czytelne obrazy.
W tym przypadku najładniej wyszły dwie ostatnie zwrotki,
a te wersy o czerwonym drelichu i zielonej kuli u nogi to mistrzostwo.
Zabieram do siebie. Wiersze są tak nafaszerowane istnieniem, polotem, myślami i emocjami, że czuję już w tej chwili że do nich wrócę.
Inspirujące bardzo.

Opublikowano

Adolfie, mam mało cierpliwości do Twego pisania (a właściwie - czytania pisania ;)
ale usilnie nad tym pracuję :)
żeś niesamowity, jak prawi Wilcza, to fakt niezbity
ze słów potrafisz wydobyć melodię
a że momentami "niepanowawszy", to już insza inszość.... ;)

a masz ode mnie "serdeczną" gałę, :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kończy się jesień, przychodzi zima, Brunatne liście pod dębem gniją, Smutny patrzę mokrymi oczyma – Jakiego wyroku i winą czyją?   Żegnam dzień szary, a jutro: Zimne powietrze, deszczowo, Znów dzień szary, i smutno – Choćby jedno pocieszyło słowo.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Asfalt od deszczu odbija światło, Łez nieba więcej wytrzyma – Mnie nie przychodzi to łatwo.   Z spuszczoną głową przez ulicę, Powłócząc ciężkimi nogami, Betonu krążki i kroki liczę – Sam ze sobą, godzinami.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Mokre powietrze przenika do głębi, Smutek serce gorące zatrzyma – Nie słychać gruchotu gołębi.   Dzień szary, smutek i nędza, Na strunie duszy rozpacz zagrała, W melancholii świat zapędza – Nadzieja nie przetrwała.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Nie policzę, ile złego przybyło, Dobro już się mnie nie ima – Serce smutne z bólu zawyło.   Zgubiona nadzieja, szklane oczy, Dni krótkie, noce nieprzespane, Życie jak kamień się toczy – Myśli szarością posypane.
    • Krzyk Długi, głuchy krzyk Rozrywa mi płuca Zgniata mi serce Wyżera od środka martwy już mózg Ale na zewnątrz nie słychać nic Duszę się swoją niemocą Duszę się bólem Na gardle czuję podeszwę istnienia Które coraz głębiej wbija swoje kolce w moją krtań Nie umiem wstać Nie umiem podać ręki słońcu Parzy mnie współczucie A poczucie winy wypala znamię na mej duszy Zapadam się I czuję jedyne kojące ciepło Dziewiątego kręgu piekła Gdzie witają mnie zdrajcy godności I na tronie zakładają mi koronę cierniową.
    • @Corleone 11 Pewne jest to i zacytuję Google.com:     "Tak, świat bez drzew zaginąłby lub stałby się miejscem skrajnie nieprzyjaznym dla życia, ponieważ drzewa są kluczowe dla produkcji tlenu, regulacji klimatu (pochłanianie CO2), utrzymania bioróżnorodności, stabilności gleby i zapobiegania erozji. Ich całkowity zanik doprowadziłby do globalnego ocieplenia, masowego wymierania gatunków i załamania ekosystemów, czyniąc planetę niezdatną do życia.  Kluczowe role drzew: Produkcja tlenu i pochłanianie dwutlenku węgla: Drzewa poprzez fotosyntezę produkują tlen, którym oddychamy, i pochłaniają CO2, główny gaz cieplarniany, co zapobiega smogowi i globalnemu ociepleniu. Równowaga klimatyczna: Regulują temperaturę, cieniując i parując wodę, a ich brak pogłębiłby efekt cieplarniany. Siedlisko życia: Są domem dla milionów gatunków, a ich utrata powoduje masowe wymieranie. Ochrona gleby i wody: Korzenie stabilizują glebę, zapobiegają erozji, a lasy regulują cykl wodny, oczyszczają wodę i powietrze. Zmniejszanie hałasu: Działają jak naturalne bariery akustyczne, co jest ważne zwłaszcza w miastach.  Konsekwencje globalnej utraty drzew: Nieodwracalne zmiany ekologiczne: Powrót do stanu sprzed zniszczenia byłby praktycznie niemożliwy. Kryzys egzystencjalny: Świat stałby się niezdatny do życia, prowadząc do głodu, chorób i konfliktów, zgodnie z przysłowiem: "Gdy ostatnie drzewo zostanie wycięte, ostatnia rzeka zatruta, ostatnia ryba złowiona, odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy". 
    • :))))) (końcówka) pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Berenika97 Myślę, że człowiek po prostu dąży do poznania Wszechświata, przecież jest tyle pytań bez odpowiedzi i według mnie takie tematy są jak studnia bez dna, można czerpać z niej przez wieki, a dno coraz bardziej głębokie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...