Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Teraz wspominam jak to było,
gdy mnie dopadły myśli grzeszne.
W czerwieni maków mi się skryłaś
i wiem na pewno - to był sierpień.

Dróżka nas wiodła tuż przy rżysku,
prawdy i kłamstwa legły w rowie.
Byliśmy razem bardzo blisko,
szepnęłaś czule: "Nie to zdrowie"

Trochę mnie zbiłaś z pantałyku,
bo ja uwielbiam gdy wśród maków,
gorących doznań jest bez liku,
w ciepły płomienny słońca zachód.

Ty prząść chcesz wątek gdzieś w alkierzu
wtopiwszy kształty w puch poduszek,
lecz pospolitość takich przeżyć
nie wzbudza pragnień i nie wzrusza.

W smutku wracają tamte chwile:
kiedy nadzieje legły w grobie.
Spełzło na niczym pragnień tyle,
musiał się obejść smakiem człowiek.

Opublikowano

:)))))))))))

się uśmiecham jak czytam
a to znak że wiersz nadobny
nie nijaki
tylko pola, łany, maki

ja relacje zobrazuję snem
łagodnym lecz frywolnym
odrobinę
tylko zamknę ucz mych parę

i już widzę cud dziewczynę

ona z rana jak śmietana
opalona ciepła skóra
podciągnięta z ud koszula
sutek sterczy od niechcenia

a pode mną a pode mną
z uniesienia trzęsie się ziemia
świat do góry się wywraca
co tam zima, wojna, praca

zmysły ledwo oddech łapią
szukam wsparcia macam łapą
co to będzie, co to będzie
sen przerywa ryk budzika

i odchodzi cud dziewczyna
na pościeli łez mych rosa
dla poetów świat jednaki
goryczy mają w sobie sny i maki



pozdrawiam.

Opublikowano

Żartobliwy wiersz jednak z dozą powagi, dlatego taka kompozycja powiązania 2 gatunków literackich daje oczekiwany skutek w formie dobrej poezji, co zapewne nie każdy potrafi.
Myślę , że już nic nie można tutaj dodać, tylko uczyć się

serdecznie

be

Opublikowano

Cuś nie wierzę peelowi, że obywał się smakiem,
ale, ale:
osnowę wyśnij z wątkiem ją spleć
nie jest za późno nim zabrzmi dzwon
i w mroźnym styczniu gorąca pieśń
jeśli właściwy nadasz jej ton

Lubię w Twoich wierszach tę lekkość i żartobliwy ton.
Bardzo!
Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


:)))))))))))))))

sen zmysłowy Cię ogarnął
z cud dzieweczką i cud figle
u facetów to normalność
gdy hormonów pełen tygiel

ja Ci życzę by w realu
twoje sny znalazły finał
mnóstwa wierszy na portalu
i byś wenę zawsze trzymał

pozdrawiam Jacek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...