Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

gaja, czyli ojos de la pastora

hubertk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

hubertk

hubertk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

oczy pasterki są szlifowane pustką. przez załataną dziurę w płocie, można zobaczyć
pierwszy dom, na którym stoi inny; posiedzieć na schodach, których nie ma

czasami, ktoś na przykrytej kostką trawie, rozkłada koc: nikt na nim jeszcze nie leży
i nie ma nazwy, jak wszystko inne. czysty koc, tylko ręka zawsze ta sama
przeciąganie na stronę; niepewność, po której zostać

te same oczy pasterki, dlatego przychodzi się przeglądać


* ojos de la pastora- potoczna nazwa szałwi wieszczej

kasiaballou

kasiaballou

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


poetycka geologia, odkrywania warstw przez "załataną dziurę w płocie".
niekonwencjonalnie i całkiem zgrabnie. ma swój urok, ma swoją tajemnicę - jak żelazko z duszą. jak płomyk spod klosza naftowej lampy, który drzemie i w świetlówkach.
pozdr. kaśka.
dzie_wuszka

dzie_wuszka

Opublikowano
Opublikowano

ładne są, wg mnie, dwa miejsca w tym wierszu i ta myśl, która w nich jest. ten dom widoczny tylko przez załataną dziurę w płocie, i trawa pod kostką, które mówi, ze nie widzimy rzeczy takimi, jakie są, a rzecz w tym, by je takimi zobaczyć. czasami trzeba do tego zamknąć oczy, a czasami otworzyć,a później otworzyć oczy (jak mówiła pewna wiedźma). ponadto mówią też o śladach w pamięci, o zapatrzaniu się, ale i o przeczuwaniu, a nawet poczuwaniu pozazmysłowym czegoś, co jest znacznie większe, niż się zdaje
to, co otacza te dwa miejsca w wierszu, moim zdaniem, są jeszcze do przepracowania.

pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Naram-sin
      Prośba

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Wiersz promieniuje prostą, mądrą ufnością.
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Naram-sin dziękuję za czas, który poświęciłeś na rozszczepienie tego tekstu — rzadko kto pochyla się tak głęboko. Doceniam. Ale jednocześnie muszę powiedzieć: to nie był wiersz do układania w kostkę Rubika. „Lato na krawędzi” nie chce być klarowne. Ono się nie tłumaczy. Ono krzyczy, warczy, drapie po plecach i zostawia ślady. Tak, są powtórzenia — bo niektóre uczucia wracają jak atak paniki albo orgazm, nigdy jednoznaczne. Tak, styl jest dziki — ale to był świadomy wybór, nie nieporządek. To nie tekst na warsztat literacki. To gorączka. Pisany nie o miłości w stylu kawiarnianym, tylko o tej, która rozdziera niebo i zostawia ślad w żebrach. Ale rozumiem: każdy tekst, który coś znaczy, coś też prowokuje. Czasem trzeba dać się ugryźć, żeby poczuć, że się żyje. Dzięki, że się nie bałeś. Dzięki, że się odważyłeś.
    • Naram-sin
      Przewidująca knajpa

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Bo właściciel pewnie był z partii rządzącej.
    • Kwiatuszek
      Zielona falbanka cz.II

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Kwiatuszek @Berenika97 Dziękuję za odwiedziny i serduszko! Pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Naram-sin
      Lato na krawędzi

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Cienia tu nie dostrzegłem;) raczej tak intensywny proces spalania, że wystarczyłoby budulca - lirycznego, metaforycznego, emocjonalnego - na kilka wierszy. Gdy już opadnie ferwor, może warto pomyśleć nad uporządkowaniem tej materii. Tekst odsłania bogatą wyobraźnię, swobodnie przemieszcza się między obserwacją realnych zjawisk a warstwą metafizyczną i symboliką odniesień, a jednocześnie miejscami skręca w obszary, które poezja powinna omijać. Pył rozkoszy, żar serc, ciężar pustki, ból, wieczność, ból kwitnący w ekstazie.... W tekście jest tyle fantastycznych metafor, oddających siłę, brutalność i niesamowitość opisywanej namiętności (np. kapitalny fragment o rekinach), które bezlitośnie docierają do samego szpiku pierwotnej zmysłowości, że nie potrzeba dodatkowo ich tak łopatologicznie rozkodowywać na oczach czytelnika. W utworze jest też bardzo dużo powtórzeń, nie wszystkie wydają mi się konieczne. Za jakiś czas weź ten wiersz do tablicy i przepytaj z każdej linijki. Co jest naprawdę uzasadnione, a z czego można zrezygnować. Zdaję sobie sprawę że chaos tekstu (nawiasem mówiąc, bodajże trzykrotnie pojawił się w utworze) jest zamierzony, bo chaos to dzikość a wiersz ma być kosmiczno - cielesną topielą. Jednak Twoim zdaniem, jako poety, jest wywołać wrażenie żywiołowości w głowie odbiorcy, a samemu zachować kontrolę nad słowami. To istotne, zwłaszcza że lubisz utwory raczej dłuższe niż krótsze, gdzie nie można pozwolić sobie na werbalny bezład i na to, żeby treść zjadała sama siebie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...