Do pana Boga...

[makowiec]

Zabierasz mi zdrowie i spokój
Karzesz srogo codziennie
Na mej twarzy niepokój
Traktujesz mnie bezimiennie

Za grzechy przeszłości
Wbijasz nóż mocno przekręcając
Sprawiasz że żyję w złości
W rzeczywistości się rozdzierając

Po nocach wciąż płacze
Łzy płyną strumieniami
Nim dobro zobaczę
Obrzucasz mnie kamieniami

Siła sprawia że wstaje
Karmiąc się nadzieją
Nic mi to nie daje
Upadam z kolejną bólu zawieją

Jak Syzyf na okrągło
Wspiąć się próbuje
Nazwę to wspinaczką ciągłą
Która mnie zaskakuje...

Marzę o cichych przestworzach
Zabrałbym mą ukochaną
Dryfując po beztroskich morzach
By dobroć mieć daną

Uciec ze świata podłości
Podziwiając piękno natury
Zachowałbym resztki człowieczeństwa
Bo tutaj w mieście diabelskie chóry

Ludzi przeklętych i złych
Zbirów, psychopatów
Strasznych jak ciemny strych
Bezlitosnych katów

Wyrywam garściami swe włosy
Błagam Boże o lepsze dni
Zakrwawiony przyjmuję kolejne ciosy
Proszę, krzyczę pomóż mi!!!

[Kolos94]

Ojej, makowcu, twój wiersz jest bardzo smutny i tragiczny...nie jest wprawdzie łatwo, ale też trzeba dostrzegać ile jest piękna wokół nas. Wszak nikt nie obiecywał że Droga będzie łatwa :) Jednak nie ma się co martwić, pozdrawiam!