Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Koło wrotek kołowrotek
od dłuższego czasu już
leży sobie zakurzony
a ty pytasz – no i cóż?

Skoro pytasz to odpowiem
- na przejażdżkę chętkę mam
więc zakładam wrotki obie
i kieruję się do bram.

Wcześniej jednak kołowrotek
do wędziska przysposobię
i gotowy do połowu
pędem minę bramy obie.

Jechał będę szybko, z górki,
potem włączę wsteczny bieg
wytracając z wolna prędkość
zjadę na jeziora brzeg.

Zdejmę wrotki, kij zamoczę,
złapię płotkę, może dwie,
myślę – wrotki to przeżytek?
Odpowiadam – chyba nie?!

Opublikowano

Autorowi chylę czoła!!!
Jeśli można,
słówko dodam.

Tak, to prawda oczywista!
Nawet w szafach wujków, ciotek
zamiast koszul lnem okryta
czeka sterta rożnych wrotek.

I tych większych, z pierwszych randek,
i tych małych, do przedszkola.
...tak po prawdzie przez przypadek
ja w tych szafach swoje chowam... ;)))

Opublikowano

kotki
wrotki
szprotki
ja
też ryba
Heniu więc
złap mnie!
gryzę
bom jest ten...
no wiesz!
szczupak? figa!
chciałbyś...

mnie!

:))))))))))
buziak!

Krzysiek, brawo też!
Ty taki melancholijno-filozoficzny, ale piękny. Ale chyba o rolkach mówisz, chłopaku?
My z Heniem latalim na wrotkach, a wy już śmigacie na rolkach!
:))))))))))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla jasności sytuacji...
Gnałem wdziękiem czystej gracji
tradycyjnych zwykłych WROTEK!!!
....Magdzie - bukiet ślę stokrotek :))))


:))))))))))

gdzie strumyk płynie z wolna
pomyka krzysztof marek
na wrotkach po stokrotki
rozbawić Magdę Tarę
udało mu się!
brawo!
prześcignął muzę Henia
mój Heniu, zobacz proszę
nie strugaj dłużej lenia
włóż wrotki, weź wędzisko
i pędź nad wodę prędko
a może go przegonisz
rzucając śmiało wędką

:)))))))
Opublikowano

Kiedy będziesz miał dość płotek
możesz chwycić leszcza też
tylko na ten kołowrotek
dobrę żyłkę sobie weź.

Do niej też przymocuj hak
i weż kawałek przynęty
tylko żeby nie wziął rak
bo nie będziesz wniebowzięty.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dla jasności sytuacji...
Gnałem wdziękiem czystej gracji
tradycyjnych zwykłych WROTEK!!!
....Magdzie - bukiet ślę stokrotek :))))


:))))))))))

gdzie strumyk płynie z wolna
pomyka krzysztof marek
na wrotkach po stokrotki
rozbawić Magdę Tarę
udało mu się!
brawo!
prześcignął muzę Henia
mój Heniu, zobacz proszę
nie strugaj dłużej lenia
włóż wrotki, weź wędzisko
i pędź nad wodę prędko
a może go przegonisz
rzucając śmiało wędką

:)))))))



Choć płynął z wolna lecz z biegiem czasu
dawno zagubił się w środku lasu

lecz ja nie pójdę do tego środka
bo mnie tam jeszcze wilk jaki spotka

a ja nie jestem tak jak Kapturek
głupi więc zadbam o moją skórę

i co najwyżej podjadę bryką
a wilka wyślę po wilcze łyko

co będzie dalej? - planu mi brakło
a strumyk mija już pewnie Nakło.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon Tracy Chciałabym zrozumieć tych „drugich” — zmęczonych, zepchniętych, zbyt wrażliwych, by grać w brutalną grę codzienności. Świat często nie ma miejsca dla dusz, które czują więcej, niż wypada. Wybierają tę stronę tęczy — bo tam przestaje boleć, choć tylko na chwilę. Bo świat potrafi być tak zimny, że jedynym ciepłem staje się iluzja.  
    • @Berenika97 ... bo fajny tata to radość wielka  kłopotów w domu ilość wszelka  żarówkę zmienić w domu potrafi  taki się super TATA trafił  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • @Wiesław J.K.   Twój wiersz to niezwykle wzruszająca i ważna refleksja nad przemijaniem.   z niezwykłą wrażliwością oddałeś trwałość bólu po stracie, który mimo upływu lat wciąż kołacze w sercu.   końcowe wersy dają nam nadzieję i pocieszenie.   brawo Wiesławie !!!    
    • @Tectosmith Twój wiersz pachnie pożegnaniem i odrodzeniem zarazem — jakby śmierć była tu nie końcem, a przejściem w coś subtelniejszego. W tym „cieple dnia jutrzejszego” czuć wiarę, że nawet po bólu istnieje jeszcze blask — delikatny, ludzki, niepewny. Piękne jest to zestawienie: „w dłoniach nasz grób” — bo to nie tylko obraz końca, lecz też wspólnoty, trwania razem aż po kres. To język miłości, która nie zna granicy między życiem a przemianą. Piękny!
    • @Berenika97 Ci drudzy zostali zepchnięci przez tych pierwszych na margines lub sami dobrowolnie odsunęli się w cień. Czasami lepiej jest ginąć w kolorowych snach i być po drugiej stronie tęczy. Niż powoli zdychać jak bezdomne psy i być tylko tłem i problemem dla realnego świata. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...