Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie róbcie ze mnie świętego
dlatego, że prawie nie piłem.
Alkohol to nic zdrożnego.
Co z tego, że bez wódki żyłem?

Nie róbcie ze mnie świętego
dlatego, że nic nie paliłem.
Bałem się spróbować tego,
lecz potem - sam z siebie kpiłem.

Świętego ze mnie nie róbcie
bo nigdy kobiety nie miałem.
Nie wiecie, że grzeszne chucie
jak wszyscy tłumić musiałem?

Chyba, że...

Robicie ze mnie świętego,
z powodu mej niedawnej śmierci.
O martwych przecież nic złego
nie mówi się. Ani słów ćwierci.

Świętego ze mnie robicie,
bo żyłem z Wami jak... człowiek.
Wy mi zatruliście życie,
to dziś Wam spędza sen z powiek.

Raz tylko zapytam (jak w filmie, albo w dramacie)
Czy Wy hipokryci wstydu aby nie macie?

Opublikowano

przeczytałam i ...tak sobie myślę - przywalił ironią na odlew :) i dobrze im tak, hipokrytom :)

formę dobrze byłoby nieco dopracować, bo ciuteczkę przegadana, ale to moje widzimisie...

serdecznie pozdrawiam -
Krystyna

Opublikowano

Ja też myślę, że trochę za dużo słów.
Tak to już jest w liryce apelu trzeba dostosować formę do treści. W liryce wyznania jest większa dowolność, bo można się tłumaczyć, że słowa sklecone pod wpływem emocji, ale tu musisz jeszcze nad tym popracować.

Popieram treść, popieram sposób jej wyrażenia, ale nad szczegółami powinieneś jeszcze posiedzieć.

"Świętego ze mnie robicie,
bo żyłem z Wami jak... człowiek.
Wy mi zatruliście życie,
to dziś Wam spędza sen z powiek."
Świetne

Opublikowano

Bardzo dziękuję za uwagi i komentarze. Szczerze mówiąc, sam nie byłem z niego do końca zadowolony, myślałem o poprawkach - dlatego wylądował w warsztacie.
Cieszę się, że są osoby którym się utwór spodobał.

Pozdrawiam serdecznie,
Szymek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • serce pękło nie hukiem lecz szeptem odłamki naszych rozmów już leżą na trawniku   twoje imię kiedyś najbystrzejszy promień słońca dziś jedynie uczucie wypuszczone z dłoni które nie wróci tą samą drogą   każde wspólne wspomnienie jest porcelaną rozsypaną na podłodze a ja bezbronnie chodzę po niej każdej nocy   iskierka nadziei z każdym dniem maleje ledwie się tli w popiołach niedomówień boję się ją zgasić bo nie wiem co zostanie   tylko cisza zna wszystkie odpowiedzi które bałem się tobie powiedzieć i choć czas zabrał nasze rozmowy pozostawił nas w tej ciszy   gdyby powrót do przeszłości nie był tylko filmem zatrzymałbym słowa i przytuliłbym cię wtedy  gdy jeszcze nie wiedziałem że tracę ciebie na zawsze   teraz zaś wpadłem w ciemną studnię gdzie światło nie sięga dna każdy dzień to walka a serce już odmawia walczyć   już nie będę tym samym którego pamiętasz w sercu mam szkło z każdym oddechem czuję ból  czy kiedyś jeszcze będę potrafił dotknąć miłości
    • Stoję przed oknem z brudną szybą, świat wydaje się zniekształcony, przykryty ciężką, matową zasłoną. Światło latarni delikatnie muska korę drzewa, tworząc jasne smugi.   Promień odbija się na swój sposób, tworząc tysiące drobnych punktów, rozbłysków, które układają się w nieprzerwany, niemy dialog z nocą. Drzewo rzuca cień, długi i niewyraźny, jakby kształt nie mógł się zdecydować, czy istnieć w pełni może zniknąć w mroku.   Noc żyje, pulsuje, zmienia się. Wydaje się rozszerzać, pochłaniając kolejne fragmenty krajobrazu, ale jednocześnie odkrywając swoje nowe twarze. Każdy ruch wiatru, każdy cień zdaje się zmieniać wyraz tej chwili. Stoję w milczeniu, próbując zrozumieć, czy to świat na zewnątrz zmienia się, czy może to ja widzę w nim coś, czego wcześniej nie dostrzegałem.   Ciemność nie jest już jednolita – ma swoje odcienie, głębie, a w niej ukryte jest coś nieuchwytnego, tajemnica, którą trudno rozwikłać.
    • w słodkiej sukience ręcznie piorę   pełna ekscytacji robię się gorąca  idę sobie ulicą i wącham kwiaty  wieje wiatr rozkładam ramiona        
    • "Abulia, a ból i ja"   odkrywam cię nim się przebudzisz oceniam gdzie i czym   rozpoznając zapiekłość   na dotyk, na szerokości blizn  żałuję, że nie mogę nic więcej   bo w szacunku do każdej  milknę przed spektrum krzywd   gdy widzę bólem leczony ból udrękę ocieram krew i łzy - za wszystkie wybaczam   wypłukuję sól    podążam śladami żądliwych zadrapań  mówili: aby - do - serca!   03:00. - zatrzymanie  z precyzją ciszy - zaciskam co pod język napływa, język wykręca   myślompodobne - przydługie   przyczyny? 03:03. sprawdzam skoro ujęłam _ od waga nie kłamie wskazując ciężar  za conajmniej dwie dusze     ***     na pewno stać się kolejną  nie dążę   04:04. dałam ile mogłam co muszę zabieram   wiem i tak nie uwierzysz nawet kiedy dopowiem że żadna z godzin nie była przypadkowa   wychodzę   07.07. wciąż czeka m.
    • @Natuskaa    Napisałem prawdę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      . Już jest weekend; rozumiem, że w przyszłym tygodniu będziesz miała pierwszą zmianę.     Pozdrawiam Cię "górsko" ze Szklarskiej Poręby.           
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...