lena2_

Pytasz o szczęście, a ja nie wiem i odpowiedzieć wciąż nie umiem. Jak je rozpoznać i kształt nadać, czy bardziej sercem, czy rozumem? Bo które słowa zechcą nazwać, do złudzeń tak podobne chwile. Gdy nawet pewność, nie chce przysiąc, że się tym razem nie pomylę. Nie czekaj zatem na odpowiedź i wątpliwości też już dosyć. Może przechodzi właśnie obok, a przecież tak je łatwo spłoszyć.

@Waldemar_Talar_Talar @Marek.zak1 @Dag @Oxyvia Pięknie dziękuje za uznanie i serducha:)

Wydaje mi się , że jak człowiek chce być prawdziwym i nie udawać , to jednak trzeba czasem zapłakać i uwolnić emocje , bo jednak różnie bywa w życiu:)

świetnie napisane:)

dedykuję Jackowi za inspirację A jeśli troska, albo cierpienie, zechce tuż obok mnie kroczyć, jaką odpowiedź będziesz miał kiedy z lękiem popatrzę ci w oczy? A jeśli pustka zatańczy w ścianach, by odbić się wspomnień echem, zdołasz gwar dawny ciepłem wypełnić, przegonisz smutki uśmiechem? A jeśli serce bardziej ostygnie, gdy o nas upomni się zima, będziesz próbował wyprzedzić chłody, by mnie przy sobie zatrzymać?

Dziękuję serdecznie i cieszę się że z mojej inspiracji powstał taki piękny wiersz:) no i : troszeczkę postaram się wierzyć że jesień rozkwitnie na liściach i słowem zbyt chłodnym nie zmrozi lecz szansę nam nową chce przyznać

@dmnkgl @iwonaroma @Waldemar_Talar_Talar @Oxyvia Bardzo dziękuję za uznanie i serducha:) pozdrawiam serdecznie:)

Jak to dobrze, że byleś poetą, brałeś słowa na ręce jak dzieci, żeby prosto i mądrze tłumaczyć, czemu z wiarą się żyje inaczej. Przypomniałeś, że trzeba się śpieszyć, aby zdążyć pokochać człowieka i na miłość, wciąż nie jest za późno, a więc warto cierpliwie poczekać. Ty umiałeś rozmawiać z biedronką, rozumiałeś co każdy liść znaczy i mówiłeś , że zawsze nadzieja mieszka obok, tuż koło rozpaczy. Skryłeś uśmiech pomiędzy słowami, świat posmutniał, od kiedy Cię nie ma, ale myśli zapisane w wierszach, biegną nadal, przez środek sumienia.

@beta_b @Allicja Bardzo dziękuje za uznanie i serducha:)

@dmnkgl Dziękuje:) poprawiłam :)

Zakochaj się mocno raz jeszcze, bo jesień tak drży nadaremnie, a jeśli coś mogę doradzić, to spróbuj, jak kiedyś, znów we mnie. Gdy to się okaże za trudne, wszak amor, gdy strzela nie mierzy, udawaj choć, że się starałeś, ja będę troszeczkę ci wierzyć.

Witam Cię Oxyvio, dobrze Cię znowu czytać:) świetny, do bólu prawdziwy wiersz:)

@Oxyvia @hanna Dziękuje serdecznie:)

@WarszawiAnka @lich_o @Franek K dziękuję:)super że podjęliście temat wiersza i powstały nowe zwrotki:) zapraszam jeśli jeszcze ktoś ma ochotę dodać coś od siebie:)

samo życie:):)

Po czterdziestce życie jawi się na nowo, choć bagażu przecież wcale nie ubyło, ale można swobodniejszym ruszyć krokiem, a postoje, jeszcze spędzać całkiem miło. Łatwiej nawet, pośpiech śmiechem zlekceważyć, by odnaleźć wreszcie w ciszy własne brzmienie. Przyszła pora, by ze światem się targować, podbijając coraz wyżej swoją cenę.

@dmnkgl dziękuję za serducho:) No to jest nas dwoje:):)pozdrawiam:)

@hanna Dziękuję hanno, cieszę się że poruszyła:)

gdy biegnę pomiędzy wiersze bo do nich dusza się rwie już nie wiem czy ja słowo niosę czy ono ma w garści mnie

@WarszawiAnka Dziękuje za radę i serducho:)

Super:)::)

Czasem mijamy się za szybko, o krok, co zgubił uścisk dłoni, jak gdyby każdy własnym ciałem, potrafił samotność zasłonić. I szlifujemy zdarte słowa, a uśmiech na wszelki wypadek, mnożąc podobne-szczęściu łupy, by ukryć się za ich fasadę.

@Kot @Marianna- @Radosław Dziękuje za uznanie i serducha:)

im jesień piękniejsze ma barwy a słońce je złoci stokrotniej tym mocniej myśl duszę uwiera że jestem tu tylko przechodniem

@Konrad Koper Dzięki:)