lena2_

nosimy w sobie pamięć pokoleń w geście spojrzeniu w powtórce losu rozgarniając korzenie próbujemy wyplątać własne skrzydła

boję się myśli nieświadomych co patrzą w oczy zbyt zuchwale ze swego miejsca chętne sądzić choć prawda zwykle dużo dalej poubierane w strojne szaty na własną modłę malowane lubią wybiegać przed publikę wiodąc iluzji złudny taniec

@[email protected] Dzięki za mądre refleksje:)

Dziękuje pozostałym czytelnikom za serduszka:)

Nie uczymy się od ptaków radości, choć w szczebiocie, tyle szczerej zachęty. My - gatunek naczelno-rozumny, każdy świt próbujemy rozpędzić. Proste słowa zastąpiło liczenie, nad uśmiechem prześcigają się racje. Mamy dusze zatrzaśnięte przed sobą, a niedosyt pozyskuje wyznawców.

@Marta Fatyga Dziękuje Marto za uznanie:) pozdrawiam:)

@Radosław dziękuje za serducho i uśmiech @ais Piękne dzięki za to zdjęcie, tak bardzo pasuje do puenty:):) @[email protected] Dzięki za zrozumienie:):) I dziękuje pozostałym serduszkom:):)

Dziękuję słowom że potrafią, przejąć mój ciężar na ramiona i jak nikt inny wiernie biegną, kiedy drugiego chcę przekonać. I wiedzą kiedy stanąć z boku, gdy wokół cisza uśmiechnięta, a rozmodlony zachód słońca, nad wód lazurem nagle klęka.

prości ludzie znają prostą radość a spełnienia nie szukają w chmurach i potrafią najlepiej na świecie niedostatek przełożyć na umiar

@Sylwester_Lasota Sylwestrze, bardzo mi miło, że poświeciłeś swój czas aby przeczytać wszystkie moje wiersze:):) Jest to dla mnie wyróżnienie:):) bardzo dziękuje:)

O, to miło:):) dziękuje:)

@[email protected] dziękuje. pozdrawiam:):)

@dmnkgl Dziękuję za podobanie:):)

dziękuję i zapraszam:):)

Dzięki za refleksję pod wierszem:) pozdrawiam cieplutko:)

jeszcze kiedyś przyjdą lekkie jasne noce sny rozłożą delikatnie na powiekach by łagodnie prowadziły każdy oddech na polanę gdzie się srebrem mieni rzeka i unosi każdą kroplę ze spokojem jakby dawno znała sekret przemijania więc nie musi nadaremnie walczyć z nurtem lecz pozwala czystej wodzie toń odsłaniać

@Sylwester_Lasota @fregamo @beta_b Dziękuje serdecznie:)

*** Można z innymi klaskać w tłumie, a czasem, to nawet wypada, Byle ten gest, pochodził z serca, a nie z obserwacji sąsiada. *** Wiedza bywa potrzebna i ważny jej potencjał. Lecz ta na własny temat, po prostu jest bezcenna.

@[email protected] @fregamo Dzięki za wizytę pod wierszem i komentarz:)

szukam równowagi na ruchomych piaskach badam które słowo może być oparciem czasem po omacku ufam swoim stopom że ominą myśli co niewiele warte a czasem w pół kroku nasłuchuję ciszy ona jedna umie do prawdy się przyznać i wiem że gdy stoję pośród wielu pytań - najlepszą odpowiedź daje własna blizna

Jeden zdobywa kolejne szczyty, wysoko pod samym niebem. Drugi nurkuje w głębinach duszy - obaj szukają siebie. *** Człowiek tak wiele potrafi, by swoją rolę potwierdzać. Lecz wciąż mu trudno rozwikłać, sekrety własnego serca.

Bardzo mi miło , że tak odbierasz moje wiersze:) pozdrawiam serdecznie:)

@Waldemar_Talar_Talar @Mgiełka Dziękuje pięknie:)

Uwiera coś Jaśka pod bokiem i gniecie pod każdą koszulą. Choć kręci się biedak jak może, by nie czuć pieczenia i bólu. Aż wkurzył się kiedyś okrutnie, chciał wyrwać i prasnąć o ziemię. Lecz darmo ubranie rozdzierał, przylgnęło na amen sumienie.

Kiedy los rzuca na kolana, musi w posadach zadrżeć ziemia, wtedy to właśnie z wielkim jękiem, pękają mity i złudzenia. I trzeba głowę po raz enty podnosić, choć na karku brzemię. Lecz dużo łatwiej stawiać kroki, kiedy do prawdy lgnie spojrzenie, by zajrzeć w siebie jak najgłębiej, póki nadziei nie zabrakło. Z maleńkiej iskry dobyć płomień i podtrzymywać w sobie światło.