lena2_

@Lidia Maria Concertina @[email protected] @opal @joanna53 @Jacek_Suchowicz Dziękuje serdecznie za Wasze refleksje pod wierszem i serducha:)

I samotność trzeba trochę polubić, choć na tyle, aby na nią nie psioczyć, lecz w jesienne i przydługie wieczory, móc życzliwie popatrywać jej w oczy. Chociaż przyszła jako gość nieproszony, przycupnęła na skraj krzesła lecz czeka, w każdej chwili jest gotowa się zerwać, zrobić miejsce dla drugiego człowieka.

@joanna53 @Waldemar_Talar_Talar @Sylwester_Lasota Dziękuję za refleksje i serducha:)

Najtrudniej zrozumieć Cię Panie, gdy krzyże rozstawiasz na drodze i wierzysz, wciąż wierzysz w człowieka, choć przecież , zawiodłeś się srodze. Gdy ciężar zanadto przygniecie, a noce, okryje złym cieniem, nie pozwól, by zgasła nadzieja, z popiołu się rodzi zwątpienie.

@Dag Dziękuje:)

@opal Dziękuję Moniczko za Twoje uwagi, sama się zastanawiałam czy nie zmienić tych imiesłowów, myślę, ze tak jest lepiej:) dziękuje:)

jesienne wieczory podchodzą za blisko do oczu zaglądają w zakamarki duszy wywołując po imieniu lęki a później rzucają na pastwę nocy

@Radosław Dzięki Radosławie:)

Ta fraza bardzo mi się podoba , mistrzostwo liryki:):)

@joanna53 @valeria @Waldemar_Talar_Talar Dziękuje serdecznie:) @opal bardzo mnie cieszy Twoje uznanie:) @beta_b dziękuje pięknie:)

Jest w tym wierszu coś bardzo delikatnego, co ujmuje,:)ta piąstka , nasuwa mi skojarzenie z dzieckiem, równie pięknym i delikatnym jak magnolia:)pozdrawiam:)

Czy można się życiem nasycić i dni nie obarczać już żalem. Mieć pewność, że tyle wystarczy, więc skarżyć się mniej, albo wcale. Jak spokój odnaleźć i zgodę, na to, co w zasięgu jest ręki. Gdy w dali, choć kształtu żadnego, coś jednak przyzywa, i nęci.

@Radosław @joanna53 Dziękuje:) @duszka @iwonaroma Dzięki za podpowiedź , zmieniam:):)

nie mówisz nic nie pytam cichutko kołyszę twój smutek w zanadrzu serca

@Waldemar_Talar_Talar @Nata_Kruk Bardzo dziękuje za komentarze:)

świetnie oddany nastrój, wiersz płynie...pozdrawiam:)

Lubię listopad za dojrzałość, z jaką odmierza kroki swoje. Za ciepłe myśli przy kominku, gdy zegar mruczy ze spokojem. Winię listopad za pochmurność i za poranki siwo-mgliste. Za konar nagle owdowiały, co łzami żegna wszystkie liście.

@Pan Ropuch @opal Dziękuję pięknie:)

@Gosława Dziękuje:)

kiedyś wstanę silniejsza o łzy których nie ujrzał świat bogatsza o ciszę w którą wsiąkły słowa i twardsza o każdy nienapisany wiersz

@Sekret @[email protected] @Natuskaa @iwonaroma Dziękuje Kochani za Wasze komentarze:):)

Nie wierzcie poecie na słowo, on z wiatrem czasami rozmawia i myśli wciąż dzieli na czworo, by w każdej niepokój zostawiać. I ciągle przegląda pytania, by wybrać te najmniej wygodne, co będą umiały w sumieniach, rozpalić refleksji pochodnie.

@Moondog91 @[email protected] @joanna53 @opal @Waldemar_Talar_Talar Dziękuje serdecznie za komentarze i serducha:)

lubię październik za pokorę zrudziałych liści pod stopami kiedy z szelestem lgną do ziemi wirując jeszcze kolorami lubię październik za nostalgię w spojrzeniu słońca szczerozłotym gdy z mgieł porannych się rozbiera darując światu czuły dotyk

@Franek K @Jacek_Suchowicz Dziękuje serdecznie za dopisane zwrotki:):)pozdrawiam:)