lena2_

zgadzam się z przedmówcą, warto dopracować rytm bo wiersz jest tego wart:)

@Marek.zak1 taką mam nadzieję:) dziękuje i pozdrawiam:) Dziękuje wszystkim za ciche serduszka:)

Lubię myśleć, że czekają na mnie miejsca, które kiedyś obdaruję swym zachwytem. Własną stopą, wytęsknionej dotknę ziemi, za nieznanym horyzontem dotąd skrytej. Ciągle wierzę, że czekają na mnie drogi, na nich ludzie, co się dzielą swoim niebem. Drzwi otworzą, tak jak się otwiera duszę, w ich spojrzeniu, chcę odnaleźć cząstkę siebie.

@M.A.R.G.O.T Dziękuję . pozdrawiam:)

No przyznam, że takiego porównania jeszcze żaden mój wiersz nie otrzymał:):) ale podoba mi się, dzięki:)

@~Marianna_ @dmnkgl @Marek.zak1 @[email protected] Bardzo dziękuję za wizytę pod wierszem i miłe komentarze:)pozdrawiam serdecznie

Na tym starym zdjęciu zatrzymana młodość, przystanęła lekko, by uwiecznić chwilę. W oczach ma figlarność i wiosenną zieleń, w dłoniach szczery zapał i obietnic tyle. Jeszcze wzrokiem sięga, dalej niż horyzont, tam gdzie sny przed świtem dotykają marzeń. Uchwycone w kadrze czarno- białe szczęście, błogo nieświadome, kolejności zdarzeń.

świetny wiersz:)

Trzeba się spotkać ze samym sobą i przygarnąć z całym bagażem, bądź co bądź jesteśmy sobie najbliżsi:) wymowny wiersz

@Czarek Płatak Dziękuję Czarku za spostrzegawczość i opinię :) pozdrawiam:)

Nie trać zachwytu nad światem, choć czasem przygasną myśli. Warto przystanąć w półcieniu, a resztę zwyczajnie wyśnić. I nie rezygnuj z uniesień, gdy będzie przygniatać brzemię. Przecież horyzont się zmienia, z każdym kolejnym wzniesieniem.

@Jacek_Suchowicz "przyniesiesz wersy ciężkie od znaczeń z leciutkim sercem jakie ma owad" Wtedy w słońcu zawiruje błękit i wypełni światłem duszę , skronie. Słowa wreszcie podarują spokój, każdej strofie radośnie zdziwionej. Świat obróci się lekko na palcach i przygarnie bezdomne pytania. Ale wcześniej nauczyć się muszę, jak tu sobą - słońca nie zasłaniać. :):):) pozdrawiam

@fregamo dzięki za serduszko:)

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się i dziękuję::) @[email protected] Dziękuję za komentarz:)

Tak łatwo od Ciebie odejść, szukając fatamorgany, a Ty pozwalasz jej dotknąć i nad przepaścią przystanąć. Czuwasz tuż obok, gdy nocą, pytanie zaczyna mamić, czy jesteś jeszcze potrzebny, a może sami zdołamy? Głupio trwonimy odpowiedź, więc znowu wracamy chyłkiem. Dobrze, że czekasz cierpliwie. Koło rozpaczy - jak zwykle.

@fregamo dzięki za serduszko:) Alicjo , pięknie dziękuje za tak miły komentarz, dobrego dnia:)

świetny wiersz, bardzo mi się podoba:)

@Radosław Dziękuje serdecznie za podobanie:) Cieszę się,:):) pozdrawiam :)

..jednak.. gdy biegnę pomiędzy wiersze bo serce do nich się rwie nie wiem czy ja słowo niosę czy ono ma w garści mnie

" a poza tym..." pazurki można wyostrzyć polerce powierzyć temat lecz to nie sprawi niestety że wyjdzie lśniący poemat :):):) pozdrawiam

Lubię Twoje " dopiski" bo fajnie dopełniają wiersz:) no i "podnoszę rękawicę" energia nie zawsze powraca lecz trzeba jej szukać na nowo bo przecież to rzecz najważniejsza by godność nadawać wciąż słowom

he he.. nie zawiodłam się na Tobie, są dwie dodatkowe zwroteczki:)pozdrawiam:)

Jesteśmy do siebie podobne, lubimy przeglądać się w brązach. I w łanach lirycznych wrzosowisk, za myślą ulotną podążać. W spojrzeniu nosimy zadumę, nad światem, w pór drugiej połowie. A kiedy zanadto pochmurne, miękniemy, jak kartka pod słowem. Pragniemy wyzłocić wspomnienia, po wiośnie i lecie zdyszanym. Ja w wierszu skrojonym ze wzruszeń, ty w liściu co spadł rozszeptany. Z tęsknotą patrzymy w obłoki, gdzie ptaki się w drogę szykują. By chciały powracać to trzeba, pozwolić im teraz odfrunąć.

Cieszę się:) pozdrawiam:)

dziękuję Alicjo:)