lena2_

Nie zabiję w sobie poezji, choć nieraz utrudnia mi życie, lecz dzięki niej przecież potrafię, przyglądać się chmurom w zachwycie. I mogę w lirycznej przestrzeni, zamienić niepokój na ciszę, w nadziei że kiedyś pozwoli, by duszy śpiew własny usłyszeć. A kiedy świat znowu pogania, stawiając brutalnie do pionu, powracam wciąż do niej stęskniona, jak z długiej podróży do domu.

*** Gdy przystaję i zawracam, aby nie iść nadaremnie, nadsłuchuję głosu w duszy - bo mądrzejszy jest ode mnie. *** Żeby się podnieść nareszcie i wyprostować pomału, najlepiej zacząć od kroku, który schodzi z piedestału. *** Lubię słowa pełne gracji, czaru, smaku, akceptacji. Jedno wam na ucho powiem - musi stać za nimi człowiek.

śliczny , klimatyczny wiersz:)

nie chcę nic więcej udowadniać ani kołatać w drzwi zamknięte łatwiej się zbierać do powrotu gdy droga nadal niepojęta przyjmę kolejność przemijania wraz z dobrodziejstwem kalendarza a kiedy zadrwi jakaś data leciutko westchnę - to się zdarza

@[email protected] @8fun @jan_komułzykant @w kropki bordo @beta_b @huzarc Dziękuję serdecznie za Wasze refleksje i przemyślenia:) To prawda, dzieciństwo nie zawsze kojarzy się z rajem utraconym, ale bywają ludzie , którzy z tęsknota wspominają dzieciństwo i właśnie " te smaki niezapomniane" ...a poza tym ...wiersz może sobie przecież pozwolić na idealizm :):) pozdrawiam :)

smaki dzieciństwa zostają na zawsze jak posag na dole i niedole zadomowione głęboko pod skórą z czułością matki uśmiechem ojca czekają na powroty

@Sylwester_Lasota Dzięki za muzę:) pozdrawiam niedzielnie:) @Franek K hm...trochę chyba tak:) dzięki za komentarz i serduszko:)

@Sylwester_Lasota Dziękuje :)

Zasłaniamy własne rany i słabości, gładką mową i uśmiechem przyuczonym do relacji powierzchownych, gdzie wygodniej jest pokazać swoją duszę z jasnej strony. Miałkie słowa nie udźwigną zrozumienia, a milczenie zatuszują głośnym śmiechem, który lubi pokaleczyć wspólną przestrzeń i powraca znów upartym, pustym echem. Czasem jednak, gdy głos traci równowagę, łza odważnie zdradza wszystkie konwenanse. Właśnie wtedy jest ta chwila najprawdziwsza, która sobie i drugiemu daje szansę.

@dmnkgl @[email protected] @Marta Fatyga @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję serdecznie za miłe słowa:)

nosimy w sobie pamięć pokoleń w geście spojrzeniu w powtórce losu rozgarniając korzenie próbujemy wyplątać własne skrzydła

boję się myśli nieświadomych co patrzą w oczy zbyt zuchwale ze swego miejsca chętne sądzić choć prawda zwykle dużo dalej poubierane w strojne szaty na własną modłę malowane lubią wybiegać przed publikę wiodąc iluzji złudny taniec

@[email protected] Dzięki za mądre refleksje:)

Dziękuje pozostałym czytelnikom za serduszka:)

Nie uczymy się od ptaków radości, choć w szczebiocie, tyle szczerej zachęty. My - gatunek naczelno-rozumny, każdy świt próbujemy rozpędzić. Proste słowa zastąpiło liczenie, nad uśmiechem prześcigają się racje. Mamy dusze zatrzaśnięte przed sobą, a niedosyt pozyskuje wyznawców.

@Marta Fatyga Dziękuje Marto za uznanie:) pozdrawiam:)

@Radosław dziękuje za serducho i uśmiech @ais Piękne dzięki za to zdjęcie, tak bardzo pasuje do puenty:):) @[email protected] Dzięki za zrozumienie:):) I dziękuje pozostałym serduszkom:):)

Dziękuję słowom że potrafią, przejąć mój ciężar na ramiona i jak nikt inny wiernie biegną, kiedy drugiego chcę przekonać. I wiedzą kiedy stanąć z boku, gdy wokół cisza uśmiechnięta, a rozmodlony zachód słońca, nad wód lazurem nagle klęka.

prości ludzie znają prostą radość a spełnienia nie szukają w chmurach i potrafią najlepiej na świecie niedostatek przełożyć na umiar

@Sylwester_Lasota Sylwestrze, bardzo mi miło, że poświeciłeś swój czas aby przeczytać wszystkie moje wiersze:):) Jest to dla mnie wyróżnienie:):) bardzo dziękuje:)

O, to miło:):) dziękuje:)

@[email protected] dziękuje. pozdrawiam:):)

@dmnkgl Dziękuję za podobanie:):)

dziękuję i zapraszam:):)

Dzięki za refleksję pod wierszem:) pozdrawiam cieplutko:)