lena2_

@fregamo dzięki za serduszko:)

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się i dziękuję::) @[email protected] Dziękuję za komentarz:)

Tak łatwo od Ciebie odejść, szukając fatamorgany, a Ty pozwalasz jej dotknąć i nad przepaścią przystanąć. Czuwasz tuż obok, gdy nocą, pytanie zaczyna mamić, czy jesteś jeszcze potrzebny, a może sami zdołamy? Głupio trwonimy odpowiedź, więc znowu wracamy chyłkiem. Dobrze, że czekasz cierpliwie. Koło rozpaczy - jak zwykle.

@fregamo dzięki za serduszko:) Alicjo , pięknie dziękuje za tak miły komentarz, dobrego dnia:)

świetny wiersz, bardzo mi się podoba:)

@Radosław Dziękuje serdecznie za podobanie:) Cieszę się,:):) pozdrawiam :)

..jednak.. gdy biegnę pomiędzy wiersze bo serce do nich się rwie nie wiem czy ja słowo niosę czy ono ma w garści mnie

" a poza tym..." pazurki można wyostrzyć polerce powierzyć temat lecz to nie sprawi niestety że wyjdzie lśniący poemat :):):) pozdrawiam

Lubię Twoje " dopiski" bo fajnie dopełniają wiersz:) no i "podnoszę rękawicę" energia nie zawsze powraca lecz trzeba jej szukać na nowo bo przecież to rzecz najważniejsza by godność nadawać wciąż słowom

he he.. nie zawiodłam się na Tobie, są dwie dodatkowe zwroteczki:)pozdrawiam:)

Jesteśmy do siebie podobne, lubimy przeglądać się w brązach. I w łanach lirycznych wrzosowisk, za myślą ulotną podążać. W spojrzeniu nosimy zadumę, nad światem, w pór drugiej połowie. A kiedy zanadto pochmurne, miękniemy, jak kartka pod słowem. Pragniemy wyzłocić wspomnienia, po wiośnie i lecie zdyszanym. Ja w wierszu skrojonym ze wzruszeń, ty w liściu co spadł rozszeptany. Z tęsknotą patrzymy w obłoki, gdzie ptaki się w drogę szykują. By chciały powracać to trzeba, pozwolić im teraz odfrunąć.

Cieszę się:) pozdrawiam:)

dziękuję Alicjo:)

Dzięki za muzę:) Dziękuję za podpowiedź i miłe słowa:)

Jest we mnie przestrzeń nienazwana, (ledwie przeczuwam jej istnienie) gdzieś na krawędzi jasnych myśli, lecz jak daleko - sama nie wiem. Czasem próbuję sięgnąć słowem, ale powracam zawsze z niczym. Bo przecież żadne nie potrafi, przekroczyć progu tajemnicy.

dawniej stawiałam częściej kropki chociaż powinnam wpierw myślniki później ufałam wielokropkom stąd wątpliwości w pytajnikach szukałam porad w cudzysłowach by w ich ramionach się zamykać aby po latach wierząc sobie bardziej korzystać ze średnika

Jurny małżonek z miasteczka Mielec, kiedy już w łóżku nie mógł za wiele, wtedy skruszony, u swojej żony, zaczął doceniać wreszcie intelekt.

Dziękuje serdecznie za komentarze :) miłego wieczoru:)

nie traktuj życia zbyt dosłownie i nie dociekaj całkiem serio można się bawić bez powodu albo popłakać nadaremno i czasem trochę spuszczaj z tonu (nudno jest patrzeć wciąż z wysoka) na różne niezbyt mądre miny popatruj z przymrużeniem oka czasami skrobnij niby wierszyk na który banał ma nadzieję a metafora choć niezgrabna niech się do ludzi szczerze śmieje

Dziękuję serdecznie za miłe komentarze:) pozdrawiam:)

Dzięki :)

Dla ciebie wszystko jest proste, odpowiedź w zasięgu ręki. Ja po pytanie się schylam, podnosząc do n-tej potęgi. Ty lubisz rozwiązać problem, stawiając na końcu kropkę. A ja na czworo myśl dzielę i każdej wręczam ulotkę. Gdy nocą liczę barany, do ciebie lgną sny najpierwsze. Więc już mnie więcej nie pytaj, dlaczego znów piszę wiersze.

Jacku, dzięki za trud jaki sobie zadałeś przerabiając wiersz, ale zostawię tak jak jest, mam do tego wiersza sentyment:) pozdrawiam Dzięki Alinko:)

Dziękuję:) Cieszę się :)pozdrawiam

I ja ogromnie lubię takie wiersze:):)