lena2_

@valeria @Ośmiorniczka @Waldemar_Talar_Talar Dziękuje bardzo za komentarze i serduszka:)

świetnie napisane, tak właśnie jest..człowiek to wielka tajemnica:):)

kochamy za bardzo więc mało dokładnie bo serce nie może nadążyć dajemy za dużo z upartą nadzieją że nadmiar potrafi zapełnić mówimy za wiele lecz słowa ulotne nie zdążą się w nas ukorzenić

Zmieniłam wg . Twojej sugestii, dzięki:) Dziękuję Ci bardzo:) pozdrawiam serdecznie

@iwonaroma @[email protected] @jera Dziękuję bardzo za miłe komentarze:)

To co nas różni bywa siłą, która pozwala świat tłumaczyć. Ja ci przybliżyć pragnę sacrum, ty mnie profanum częściej raczysz. Kiedy w poezji się zatracam, prozę mi tworzysz wciąż na nowo. A gdy w szarości życia toniesz, podaję ratunkowe słowo. Z odmiennej gliny ulepieni, wciąż się dzielimy jednym chlebem. Łatwiej połączyć różne światy, gdy świt różowi wspólne niebo.

wspaniały wiersz z głęboką treścią:)

Alicjo, bardzo Ci dziękuje za tyle uznania:):) pozdrawiam serdecznie:)

najbardziej boli pamięć przedmiotów ich pośmiertne przywiązanie i zastygłe poczucie straty ten kubek i grzebień wrzosowa koszula i myśl jak strzał tak lubiłeś ją zakładać Tato

A może właśnie dla takich znajdzie się miejsce...wymowna puenta:)

zgadzam się z przedmówcą, warto dopracować rytm bo wiersz jest tego wart:)

@Marek.zak1 taką mam nadzieję:) dziękuje i pozdrawiam:) Dziękuje wszystkim za ciche serduszka:)

Lubię myśleć, że czekają na mnie miejsca, które kiedyś obdaruję swym zachwytem. Własną stopą, wytęsknionej dotknę ziemi, za nieznanym horyzontem dotąd skrytej. Ciągle wierzę, że czekają na mnie drogi, na nich ludzie, co się dzielą swoim niebem. Drzwi otworzą, tak jak się otwiera duszę, w ich spojrzeniu, chcę odnaleźć cząstkę siebie.

@M.A.R.G.O.T Dziękuję . pozdrawiam:)

No przyznam, że takiego porównania jeszcze żaden mój wiersz nie otrzymał:):) ale podoba mi się, dzięki:)

@~Marianna_ @dmnkgl @Marek.zak1 @[email protected] Bardzo dziękuję za wizytę pod wierszem i miłe komentarze:)pozdrawiam serdecznie

Na tym starym zdjęciu zatrzymana młodość, przystanęła lekko, by uwiecznić chwilę. W oczach ma figlarność i wiosenną zieleń, w dłoniach szczery zapał i obietnic tyle. Jeszcze wzrokiem sięga, dalej niż horyzont, tam gdzie sny przed świtem dotykają marzeń. Uchwycone w kadrze czarno- białe szczęście, błogo nieświadome, kolejności zdarzeń.

świetny wiersz:)

Trzeba się spotkać ze samym sobą i przygarnąć z całym bagażem, bądź co bądź jesteśmy sobie najbliżsi:) wymowny wiersz

@Czarek Płatak Dziękuję Czarku za spostrzegawczość i opinię :) pozdrawiam:)

Nie trać zachwytu nad światem, choć czasem przygasną myśli. Warto przystanąć w półcieniu, a resztę zwyczajnie wyśnić. I nie rezygnuj z uniesień, gdy będzie przygniatać brzemię. Przecież horyzont się zmienia, z każdym kolejnym wzniesieniem.

@Jacek_Suchowicz "przyniesiesz wersy ciężkie od znaczeń z leciutkim sercem jakie ma owad" Wtedy w słońcu zawiruje błękit i wypełni światłem duszę , skronie. Słowa wreszcie podarują spokój, każdej strofie radośnie zdziwionej. Świat obróci się lekko na palcach i przygarnie bezdomne pytania. Ale wcześniej nauczyć się muszę, jak tu sobą - słońca nie zasłaniać. :):):) pozdrawiam

@fregamo dzięki za serduszko:)

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się i dziękuję::) @[email protected] Dziękuję za komentarz:)

Tak łatwo od Ciebie odejść, szukając fatamorgany, a Ty pozwalasz jej dotknąć i nad przepaścią przystanąć. Czuwasz tuż obok, gdy nocą, pytanie zaczyna mamić, czy jesteś jeszcze potrzebny, a może sami zdołamy? Głupio trwonimy odpowiedź, więc znowu wracamy chyłkiem. Dobrze, że czekasz cierpliwie. Koło rozpaczy - jak zwykle.