Berenika97

@P.Mgieł miłość nie zna zegarów ani kalendarzy, nie słucha szeptów o "za późno" i "nigdy już" Świetny wiersz!

@huzarc Twój wiersz to głębokie egzystencjalne rozważania.

@Leszczym Twoja uwaga o "robieniu na odwrót" brzmi jak doświadczenie wielu ludzi, którzy czują, że ich głos nie jest w ogóle brany pod uwagę w procesach decyzyjnych. To może być frustrujące, szczególnie gdy dotyczy spraw, które bezpośrednio wpływają na codzienne życie. Naprawdę, akurat w tym, nie jesteś jedyny. Pozdrawiam.

@MIROSŁAW C.Ależ nie chciałam niczego demontować! Bo wiersz niezwykle intrygujący. Przepraszam, już to się nie powtórzy. Pozdrawiam.

@Andrzej P. ZajączkowskiWiersze są aktualne, bo schematy ludzkich działań i mentalność nie zmienia się. Z historii nie wyciąga się wniosków. :( Pozdrawiam.

@andrewBardzo dziękuję! Piękny komentarz, ale czasami nasz indywidualny GPS wskazuje dobrą drogę - przeż życie. Pozdrawiam :))

@Marek.zak1Dziękuję za ciekawy komentarz. Geniuszom wybacza się wiele. :))) @Konrad KoperBardzo dziękuję! Ale że barokowy - intrygujesz! :) @piąteprzezdziesiąteBardzo dziękuję! Też lubię gry słowne, czasami bawię się idiomami. :) @Alicja_Wysocka@LeszczymSerdecznie dziękuję! :)

@piąteprzezdziesiątePodziwiam Twoją wiarę w człowieka! :) Ale może masz rację, "nigdy nie mów nigdy". W każdym razie temat do zastanowienia się. Pozdrawiam.

@Leszczym Za każdym wyciętym drzewem pod nowy wiadukt i za każdym zlikwidowanym zjazdem na wieś stoi cichy chichot inżyniera, który wie, że właśnie odebrał komuś ostatnią nadzieję na spontaniczną ucieczkę od cywilizacji i nie tylko. A człowiek od zawsze potrzebował poczucia, że ma dokąd uciec. Przed teściową, przed terminami, przed samym sobą. Tą drogą ucieczki była polna ścieżka, gdzie można było pomyśleć, albo mała droga lokalna z pięknym widokiem. A „wyższa inżynieria drogowa” to metafora nieubłaganej systematyzacji życia. Buduje nam gładkie, szybkie i wydajne trasy, ale tylko z punktu A do punktu B. Nie ma miejsca na błądzenie, na spontaniczną zmianę planu, na skok w bok. :)

@Marek.zak1Ale tych słuchawek prawie nie widać, można też przykryć włosami lub usiąść odpowiednio. To słuchawki bezprzewodowe - więc się prelegent nie połapie. :) Ale najczęściej słucha się wówczas muzyki lub podkastów - ważne, aby zająć dobre miejsce na sali. :)))

Byli już po słowie. Dosłownie - oboje. Niesłownie przysięgali. Gołosłownie miłość wyznawali. Przy słowie „wierność” Poczuli nieszczerość.

@Marek.zak1 -Mistrzu, oczy zamykam, jeśli widzieć nie chcę, Co robić, kiedy mi się słuchania odechce? - Już dawno wynaleziono słuchawki z aktywnym wygłuszaniem. A jeśli nudziarz długo prawi, to w myślach Netflix niech ci się odpali. :)

@Wochen Twój wiersz ma kosmiczną metaforyką i delikatny język. Sposób, w jaki łączysz fizyczne doświadczenie zachwytu z obrazami astronomicznymi - "ciało niebieskie", "orbita", "grawitacja" - tworzy piękną analogię między uczuciem a mechaniką wszechświata. Bardzo mi się podoba.

@andrew Piękny wiersz o paradoksie estetyki. Doskonała harmonia, choć estetycznie przyjemna, może być nudna, podczas gdy asymetria - "urwane skrzydełko" motyla właśnie przez swoją niedoskonałość budzi wzruszenie.

@Czarek Płatak Mocny wiersz. Ten skok od wielkich gestów historycznych - Jezus, Schollowie, bohater z Tiananmen - do "chciałbym zasnąć z twoim oddechem na szyi" to wywołuje dużą porcję refleksji. Czasem po wszystkich myślach o poświęceniu i zbawieniu zostaje tylko potrzeba zwykłego ludzkiego ciepła. I może to właśnie jest najważniejsze.

@Andrzej P. Zajączkowski Mocny wiersz o okrutnej prawdzie wojny - jak zmienia ludzi i jak daleko jest od romantycznych wyobrażeń o heroizmie. Ten kontrast między radosnym żołnierzem-zuchem a złamanym człowiekiem w okopach to potężny cios. I ta końcowa przestroga dla tłumów wiwatujących... ma w sobie prawdziwą mądrość kogoś, kto widział zbyt wiele.

@Waldemar_Talar_Talar Masz rację - "Tylko prawda jest ciekawa". Pozdrawiam. :)

@iwonaroma Wiersz uderza kontrastem: łagodność („miłosnym wzrokiem”) zestawiona z groźbą („nożem kroję chleb”, „użyję go inaczej”). Buduje silne napięcie między czułością a agresją, które kończy się mocnym postanowieniem — „nie zawaham się nigdy być człowiekiem”. Właściwie określenie "człowiek" można różnie interpretować, bo tylko człowiek potrafi używać noża w różnych celach. :)

@MIROSŁAW C. To piękny, choć mroczny wiersz, pełen silnych obrazów. Łączysz mityczne i literackie motywy z brutalną rzeczywistością. Podoba mi się porównanie "słońca ciemniejącego w czerwonej kałuży" z "pięknem porannej rosy". Poza tym ciekawa jest kolejność - od apokaliptycznej wizji w pierwszej strofie, przez literackie nawiązania do Hugo w drugiej, po filozoficzno-teologiczne rozważania w trzeciej. Szczególnie intrygujące jest zakończenie - ta gra z Trójcą Świętą jako "rozmienianiem" Boga to odważny obraz, jest w tym metafizyczna refleksja.

@iwonaromaBardzo dziękuje! :)

@iwonaromaBardzo dziękuję! :)

@wierszyki@Waldemar_Talar_Talar@MIROSŁAW C.@Czarek Płatak Bardzo dziękuję za serduszka! :)

@Konrad KoperNo coś w tym jest, każdy człowiek to taki kosmos. :)

@wierszykiOstatnio mieliśmy taką rozmowę ze sprzedawcą w pewnym budowlanym markecie. :)))) Na końcu usłyszeliśmy - niech państwo tam sobie poczytają i wskazał na opakowanie. :)

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! To ważna dla mnie opinia. :)