Berenika97

@LeszczymAle przecież chyba każdy, kto pisze, może mieć takie obawy. :)

@Marek.zak1Czyli literatura kryminalna (tam przynajmniej jedednemu ze śledczych się chce) sobie, a życie sobie. :)

Ciotka zamknęła się w domu i już nikogo nie wpuszcza. Zdjęła ze ścian wszystkie lustra. Siostrzenica prosi -"Otwórz!" "Przyjdź jutro!" - ciotuchna woła - "Dziś święto ma antropofobia! "

@Marek.zak1A podobno nie ma morderstw doskonałych. :) Przeczytałam mnóstwo kryminałów i tylko w dwóch było morderstwo doskonałe czyli niewykryte. Ale żeby kogoś "wrabiać"? A limeryk fajny! :)

@viola arvensisBardzo dziękuję i pozdrawiam. :)

@Ewelina Wiersz ma w sobie pewną rezygnację, ale też inteligentny dystans do własnej sytuacji. Napisałaś o swoim stanie pesymistycznie ale z elegancją. Bardzo mi sie podoba! :)

@Panareko Medytacja nad naturą katastrofy - od indywidualnego doświadczenia do cywilizacyjnej. Pesymistyczna wizja ludzkiej egzystencji. Twój wiersz ma dużą siłę wyrazu.

@viola arvensis Ach, serce bez Boga – pustynia sucha, gdzie miłość więdnie, a ból się mnoży. Wolna wola – dar od Stwórcy, każdy wybiera: ku światłu czy cieniom.

@infelia Jesień przypomina, co kruche i ciche, A jednak w spojrzeniu wciąż iskry się lśnią. Bo póki idziemy, niosąc swe uśmiechy, Żaden dzień nie może być naprawdę mgłą.

@Leszczym Oto jest przede mną Twój tekst, jak lustro - odbija moje próby pojęcia. A im bardziej chcę go schwytać za słowa, tym bardziej się wymyka. :) Bawisz się paradoksem artysty, który w swoim dążeniu do uchwycenia piękna tak mocno je "chwyta", że w rezultacie nie potrafi go przekazać innym. Bardzo dobre! Inspirujace! Pozdrawiam.

@Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! :))

@Ewelina@Wiesław J.K.Serdecznie Wam dziękuję! :))

@Stary_KredensBardzo dziękuję! Pozdrawiam. :) @Rafael MariusBardzo dziękuję! :)

@huzarcPodzielam Twoją opinię, ale mam wrażenie, że coraz mniej ludzi ją zna i jeszcze mniej rozumie. Pozdrawiam. :)

@huzarc Stworzyłeś wiersz-pomnik i wiersz- testament, w którym jest ból, historia i potężne wezwanie do mądrego rozliczenia z przeszłością. Włoskie niebo staje się niemym świadkiem najgłębszych tragedii. Łączy ono idylliczny obraz („Córka generała i syn pułkownika”) z historycznym piekłem: Lasem Augustowskim, zdradą aliantów, losem żołnierzy Andersa. Ten kontrast między pięknem natury a okrucieństwem historii jest niezwykle sugestywny. Zgadzam się, że prawdziwe pojednanie i przyszłość można budować tylko na fundamencie prawdy, pamięci i mądrej sprawiedliwości. Pozdrawiam. Ps. Pamiętam, jak czytałam książkę "Obława Augustowska" i jakie uczucia mną targały. A niedawno znowu padło sformułowanie "obozy filtracyjne" .

@huzarcBardzo dziękuję! Cieszy mnie tak miły komentarz. Pozdrawienia od stoika. :)) @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Pozdrawiam. :) @Jacek_Suchowicz W twej radzie mądrość cenna gości, lecz miłość klatką być nie musi, Nie więzi, nie zna zaborczości. Bo miłość to jest niebo całe, Gdzie dwa istnienia szybują zgodnie, Dla siebie wolne i wspaniałe. @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Tak, miłość to choroba dziwna, Co serce rani i uzdrawia, Gorączka, która nigdy nie mija, A jednak życie w nas zostawia. @Marek.zak1W przyrodzie nie jest to takie rzadkie - łabędzie, żurawie, pingwiny, wilki, boby, wrony, gibony i słonie. A nie wymieniłam wszystkich. :))) Wśród ludzi też się zdarza. :) Bardzo dziękuję! Pozdrawiam. @MigrenaBardzo dziękuję! :)))

kiedy się budzisz staję się światłem między twoimi powiekami kiedy zasypiasz jestem ciepłem w zagłębieniu poduszki jeśli mokniesz chcę być kroplą na twoim ramieniu gdy jasność wlewa się w poranne przestrzenie idę obok tą samą drogą kiedy cię nie ma moje czekanie obrasta ciszą i stajesz się każdą myślą która do mnie wraca

@Leszczym Na poziomie zewnętrznym sztuka prowokuje - lubię jak wywołuje reakcje, burzy ustalone porządki, kwestionuje normy. To jej naturalna funkcja. Jednak "istotą sztuki" może być właśnie ta "wewnętrzna rozgrywka" - proces, w którym artysta lub zmaga się z własną prowokacyjną naturą. Czy w sztuce gotowania jest wewnętrzna rozgrywka, polemika z solą i z samym sobą? Kucharz też prowadzi wewnętrzną polemikę. Dosypuje szczyptę i już myśli: "Czyż nie za dużo?" Nie dosypuje - i dręczy go myśl: "Czyż nie za mało?"

@Stary_Kredens Rytm natury jest bezlitosny, mocne obrazy - niepokój istnienia. Wiersz piękny i jednocześnie surowy.

@Alicja_WysockaOj, wyszarpnęły Twoje słowa z serca dużo pięknych obrazów i wzruszeń. Masz niezwykły dar ubierania ulotnych chwil w piękne, subtelne metafory, wręcz czarodziejskie. Naprawdę jesteś z krainy czarów, tych poetyckich. :)

@Poezja to życieZgrabnie wykorzystałeś myśli filozofów. Kto się nie myli, ten się nie uczy, kto nie próbuje, ten w miejscu stoi. Mądrość to nie dar z nieba - niespodziany, lecz z pracy, trudu – krok po kroku dany.

@yfgfd123Dla mnie jest to świetny wiersz o pierwszych chwilach życia. Szczególnie porusza mnie obraz "najczystszej duszy", która chce powiedzieć wszystko o miłości i istnieniu, ale może wydać tylko pisk - i to, jak to doświadczenie z pierwszych chwil życia towarzyszy człowiekowi przez dwadzieścia lat. Czasem poezja polega właśnie na tym: na mówieniu o tym, czego nie da się powiedzieć. Fantastyczny tekst! Tak to odebrałam i bardzo mi się podoba! :))

@Rafael MariusBardzo dziękuję. :)

@Marek.zak1Coś czuję, że może być inaczej. Jak przeczytałam Twoją dedykację, że "życie w czasie pokoju może być równie skomplikowane, jak podczas wojny ..." to chyba w tej Ameryce nie będzie tak "różowo". Na razie muszę przeczytać książkę z literatury skandynawskiej - bo obiecałam przyjaciółce. Ale po Gara sięgnę zaraz po niej. Pozdrawiam. @LeszczymŻe tak się tu wtrącę. Słowo geniusz może też oznaczać najwyższy stopień uzdolnienia lub sprawności w jakiejś dziedzinie. Tak wyczytałam. A Artur Rubinstein jest określany jako geniusz fortepianu. Stąd moje określenie "geniusz". :) @Rafael MariusBardzo dziękuję! :)

@piąteprzezdziesiąteŚwietny klimat baśniowy z humorem. "Tak cię kocham, że bym zjadła" - genialnie dwuznacznie! Na koniec - niezła zaskoczenie i dawka dobrego humoru. Orwell by się nie powstydził. Rozbawiłaś mnie. :)))