Berenika97

@hania kluseczkaDziękuję za uznanie, ale czasami też odbieram wiersz inaczej, niż autor chciałby. To siła poezji. :)

@EwelinaBardzo dziękuję za tak piękne słowa!

@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję!

@hania kluseczkaBardzo dziękuję! Jestem wdzięczna za przeczytanie. :)

@Sylwester_Lasota Ona udaje, że wszystko w porządku, choć w środku coś w niej pęka. Śmieje się głośno przy wspólnym stoliku, a myśli - ależ z nim udręka.

@Omagamoga światło w tunelu zgasło nagle pociąg stoi - w miejscu trwa iskra skacze już po szynie czy to koniec czy nowy start

@hania kluseczkaDla mnie brzmi to jak erotyk - chociaż do końca nie jestem pewna. Gdyby było "utopić się w tobie" to byłaby pewność. Czyli to zabieg celowy. :)))

@andrew więc może po prostu milczeć? dotknąć dłoni bez komentarza a słowa – zostawić dla tych chwil gdy cisza nie wystarczy

@Annna2 Piękny, lekki wiersz pełen czułości i radości życia! Płynnie przechodzisz od dziecięcych wyznań do nostalgii za listami pisanymi piórem. Szczególne są te naturalne obrazy – rozszumiała czereśnia, słowik o świcie, skowronek o piątej. A to "Jakże jest pięknie od wczoraj" – to przecież czyste szczęście, uchwycone w trzech słowach. Masz dar chwytania tych leciutkich, ulotnych chwil i zamykania ich w słowach, które same śpiewają.

@iwonaroma Twój wiersz jest minimalistyczny w formie, a maksymalny w przesłaniu. Zestawienie jest brutalne – ta cała cyfrowa nowomowa ("łapka w górę", "daj lajka", "zaskrybuj") brzmi nagle tak... tandetnie. A potem pada to proste - "a ja chcę cię naprawdę bezinteresownie". I nagle widać kontrast. To "wierzysz?" na końcu - świetne! Czy uwierzysz, że tak można w ogóle chcieć? Czy w ogóle jeszcze umiesz uwierzyć w coś bezinteresownego? Super!

@Nata_Kruk Napisałaś tekst, który sam w sobie jest "za_cięciem", przerwaniem, ale i zawieszeniem między światami. Ten tytuł z podkreślnikiem to gest – graficznie pokazuje ranę, przerwę w ciągłości, ale też techniczny zapis pliku, jakby życie było dokumentem, który można zatrzymać, zapisać w momencie cięcia. Pięknie splatasz przemijanie z trwaniem. Szczególnie porusza mnie kontrast między "zegarem kosmosu na trajektoriach orbit" a "szelestem opadłych liści" – wielki porządek wszechświata obojętny na ludzką miarę czasu, zapisującą się w "mapach na skórze życia". A zakończenie... To ciche, nieśmiałe "ale" – "w łonie kobiet zakwitają nieśmiało nowe nadzieje" – które mówi, że każde za_cięcie, każda rana, każda śmierć ma swoje dopełnienie w ciągłości życia. Nie triumfalnie, nie głośno – "nieśmiało". To wiersz o cykliczności, o tym, że zatrzaśnięcie powiek to też otwarcie ich gdzie indziej. Piękny!

@Ewelina Paradoks bliskości - im bardziej się starasz, im bardziej "rozpychasz łokcie", próbując zaistnieć, być zauważalną – tym większy dystans emocjonalny, egzystencjalny. Nie do przebycia. Wiersz o samotności we dwoje. Lub o niemożności dotarcia do drugiego człowieka mimo całej bliskości.

@tie-break "Gęsta nuda oblepia kształty i kolory" - nikt nie pisze o nudzie przy umieraniu. A przecież ona tam jest - między dramatycznymi momentami jest właśnie to - czekanie, nieznośna monotonia czuwania.

@huzarc Bezlitośnie - dyktatorzy przemijają, ale "nędza wraz z mrokiem przetrwają - jak zawsze". To nie jest wiersz optymistyczny, ale prawdziwy.

@hania kluseczka Technologia nie tylko zmienia nasze relacje, ale rozmywa samą rzeczywistość miłości. Pokazuje, że algorytm nie tylko nas karmi - on nas zjada. Jesteśmy paliwem dla systemu, który udaje, że nas łączy. Podoba mi się. Mądry.

@KOBIETA To wiersz napisany z czułością i powagą. "Drzwi skrzypnęły, cichutko zgasło światło" - piękny początek, intymny i cichy. Śmierć nie musi być dramatyczna, żeby być ważna. Ostatni wers - "tam gdzie już nic nie boli, nic nam nie potrzeba" - to proste, prawdziwe i pocieszające bez słodkości. Pięknie!

@Atena To piękny wiersz o stracie - nie tylko lata, ale czegoś znacznie głębszego.

@Whisper of loves rain Piękny! "Robię miejsce dla kogoś, kto już dawno odszedł" – to najsmutniejszy i najbardziej ludzki gest. Wszyscy to robimy. Zostawiamy puste krzesło przy stole serca.

@Migrena Twoje słowa otuliły moje jak płaszcz o rozmiar za duży — piękny i ciepły, ale czuję się w nim trochę zagubiona, niepewna, czy nań zasłużyłam. Dziękuję za piękne słowa!

@Marek.zak1Oczywiście! Napisałam o drugim Marku. :)) Mam nadzieję, że nie przesadziłam. :)

@andrew Bardzo dziękuję! To możliwe, ale nie wiem czy z każdego mroku da się wyjść. Pozdrawiam. @Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję! Masz rację, że prawdziwe. Pozdrawiam. :) @Alicja_Wysocka@viola arvensis@Rafael MariusBardzo dziękuję! Dziękuję za Wasze komentarze – czytam je z wdzięcznością. Wiersz niesie różne prawdy i postrzeganie. Pisałam o depresji, o wewnętrznym bezruchu, o tym mieście w sobie, które stało się pustką. Ale każda depresja jest też żałobą – za kimś, za czymś, za sobą sprzed. Za miastem, które kiedyś tętniło, a teraz istnieje tylko "na wewnętrznej stronie powiek". Alu, to, co nazwałaś pamięcią, która "przygasa, żeby nie bolało tak bardzo" – w depresji działa podobnie. Ona też wycisza, ale nie po to, żeby chronić – raczej po to, żeby odciąć. I może w tym jest jakieś pokrewieństwo z żałobą: obie mówią o stracie, o miejscach, do których nie można wrócić. To piękne, gdy tekst znaczy więcej, niż chciało się w nim zamknąć. @lena2_ Dziękuję serdecznie za te słowa. Pozdrawiam serdecznie! @Nata_Kruk Och, dziękuję Ci bardzo! Cieszę się, że ten fragment szczególnie zagrał – czasem to właśnie te momenty są najważniejsze. Pozdrawiam serdecznie! :) @Wiesław J.K. Dziękuję! Podoba mi się ta myśl o "negocjowaniu okoliczności" – może rzeczywiście każdy powrót do przeszłości to próba zrozumienia, co zmienić teraz. @Natuskaa@Simon Tracy@Omagamoga@Whisper of loves rainSerdecznie Wam dziękuję!

@Marek.zak1Marek zawsze jest sobą. :) Jak to Marek - śliczne okładki, piękne wnętrze i codzienne czytanie. :)

@Migrena Mam wrażenie, że gdy Bóg ziewnął i pomyślał: „Niech się stanie coś śmiesznego”, to wcale nie myślał o stworzeniu świata. On czekał, aż Ty napiszesz ten wiersz. To jest instrukcja obsługi kabaretu ewolucji, której Darwin zapomniał dołączyć do swojej książki (pewnie dlatego, że był zajęty obserwowaniem ptaszków, zamiast sprawdzić, czy jego małpa ma już konto na Netfliksie). Po przeczytaniu tego, czuję się jak ten pierwszy okoń – nie wiem kim jestem, ale mam ochotę zjeść... całą Twoją twórczość. Jednocześnie boję się zaktualizować swoje „pliki cookies istnienia”, bo algorytm może uznać, że nie nadaję się na „Bajoro 2.0”. Jednym słowem - Bóg, czytając to, w końcu przestał ziewać, poprawił się w fotelu z galaktyk i dopisał na marginesie: „No. Ten żart mi się udał!”

@Waldemar_Talar_TalarPięknie żyjesz! Właśnie tak powinniśmy żyć. Pozdrawiam.

@andrewNie każdy w modlitwie o coś prosi, czegoś żąda. Ale większość tak robi. Osobiście wolę dziękować. Pięknie napisane. Pozdrawiam.