huzarc

@Julita. Labirynty siebie i język, który choć rezonuje nie przynosi odpowiedzi, lecz lęk ów pierwotnych odruch - odruch mimikry, który jest zawsze odpowiedzią najgorszą, bowiem tym jest wycofanie. To wiersz, który głębokim i osobistym liryzmem stara się z tą zagadką bytu zmierzyć. A zmierzyć się warto:) pozdrawiam:)

@Emilie Eve Stahl To wiersz stoicki w wymowie a liryczny w formie, w którym wybrzmiewa jednak oczywista prawda, że rezygnacja jest podyktowana cierpieniem. A nic bardziej niż poezja potrafi je ująć i zrozumieć.

@iwonaroma korzystam ze swojej, może jest trochę sztuczna, ale moja:)

@wierszyki ach ta Żelazowa Wola, ileż mi ona mi życia zawodowego zdefiniowała:)

@Somalija a może nie, hehe:)

@Somalija pozostaje jednak Enigmą:)

@Moondog To wiersz —gesty i zarazem ostry jak grot, podszyty ironią, historią i gorzkim humorem. Warty refleksji i zapamiętania.

@Wakss Brawurowy przykład poezji brutalistycznej i antyestetycznej, w której ciało staje się metaforą duchowego gnicia świata cyfrowego. Dobrze, że wiele razy widziałem owe „ciemne pustostany”, to pozwala czytać ze zrozumieniem…

@Somalija chleb powszedni…;)

@Somalija ja za to często podejrzewam:)

@Somalija Mam na to nawet papiery:)

@Somalija Miło wiedzieć:)

@Florian Konrad Ten wiersz jest świetnie napisany — językowo swobodny, nowoczesny, ironiczny i rytmiczny, a przy tym pełen wewnętrznego napięcia między buntem a poetycką autoironią. To tekst, który bawi się językiem, znaczeniami i rytmem, a przy tym ma głębszy sens.

@Berenika97 Ten wiersz jest jak delikatne dotknięcie — krótki, a zostawia w człowieku coś ciepłego i prawdziwego. Nie ma w nim wielkich słów ani poetyckiej przesady, a jednak mówi o rzeczach najważniejszych: o tym, jak łatwo rzuca się słowa, które powinny ważyć więcej niż powietrze. Jest w nim coś z Herberta (prostota formy i moralna lekcja) i coś z Poświatowskiej (delikatność uczucia). Czuć w nim pokorę wobec języka, taką cichą świadomość, że słowa mogą ranić lub ocalać, że każde z nich niesie ciężar, którego nie widać. I w tym prostym układzie mieści się cały paradoks ludzkiego życia. Najpiękniejsze jest jednak to, że ten tekst nie osądza. Nie ma w nim goryczy, tylko delikatny smutek kogoś, kto nauczył się, że słowa są kruche, ale wciąż warto je wypowiadać, ale ostrożnie, z sercem, z wdzięcznością. Pozdrawiam.

@Toyer To dojrzały, spokojny wiersz o duchowym pojednaniu z niedoskonałością. A tego nam bardzo potrzeba:)

@Somalija Taka się nie liczy;)

@Simon Tracy Ten tekst, choć mroczny i przesycony obrazami śmierci, nocy i rozkładu, jest w gruncie rzeczy poruszającym wyznaniem miłości - jak dla mnie. Ona sięga dalej niż rozum, prawo, czas czy ciało. W słowach czuć człowieka, który nie potrafi pogodzić się z utratą, który zamiast zaakceptować pustkę, próbuje ją wypełnić pamięcią, czułością, wspomnieniem dotyku. Stara się przezwyciężyć tęsknotę. To dramatyczne, ale też niezwykle ludzkie. Pozdrawiam

@Somalija mmm, ciekawe jaką;)?

@violetta Dla mechaniki kwantowej jest bez znaczenia kto przenosi fotony:)

@Somalija Gęsto, bardzo gęsto od nabrzmiałych znaczeń… gdy słońce spotyka się z próżnią kosmosu, rodzi się deszcz. Pozdrawiam:)

@Migrena Wiersz działa jak apoteoza pustki, z pozoru stylizującej swój język na język erotyka. Wszystko tu jest cielesne, ale nie zmysłowe, jak dla mnie to opis anatomii wyczerpania. Obrazy o niej zapisane są świetnie. Pozdrawiam.

@Adam Zębala Zatapiam się w tonie tonu, przez słowa delikatne, czule tego wiersza. Pozdrawiam:)

@Annna2 no cóż, może idą czasy, kiedy światło pozostanie tylko w katakumbach. Nikt nie będzie o Boga pytać , bo będzie jeden, bóg islamu w obramowany ponowoczesnością… dziękuję za lekturę i mądrą przypowieść:) pozdrawiam:)

@violetta i nie ma w tym nic złego:)

@violetta a że dusze są różne i ludzie różni, także od dusz swych… dziękuję za czytanie i ślad:) pozdrawiam :)