Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

huzarc

Użytkownicy
 Pokaż profil  Zobacz aktywność

  • Postów

    2 426

  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

  • Wygrane w rankingu

    6

 Typ zawartości 

Treść opublikowana przez huzarc

  1. huzarc
    @Alicja_Wysocka Ten wiersz jest czarująco ciepły i kameralny — z pozoru prosty, ale świetnie zbalansowany między poetycką metaforą a codziennym, bardzo ludzkim tonem. To poezja gościnności, bliskości i troski, utrzymana w lekkiej, niemal prozatorskiej formie.
  2. huzarc
    @Gosława To wiersz dojrzały, nasycony pejzażem, z wyczuciem języka. Tekst z wielką świadomością tworzy świat organiczny, gdzie natura i człowiek stanowią jedno. Stoi za tym czysta, zmysłowa prawda bycia. To utwór, który mówi ziemią, oddycha rosą i pachnie polem.
  3. huzarc
    @andrew Ten wiersz to mała perełka prostoty i mądrości. Nie sili się na efekt, nie moralizuje, a mimo to zostawia po sobie jasność — jak po rozmowie z kimś, kto naprawdę widzi człowieka, a nie jego maski. To przykład poezji, w której cisza znaczy więcej niż ornament, a ostatni wers staje się manifestem pogodnej dojrzałości.
  4. huzarc
    @Annna2 Wiersz przesiąka do myśli swoim rytmem rozpisanym, jak medytacja intelektualna nad cyklami historii i nieuchronnością upadku. Jest to refleksja napisana językiem pełnym skrótów, cytatów i półtonów, rysująca głęboki zapis o naszej cywilizacji.
  5. huzarc
    @Migrena To bardzo mocny, współczesny poemat-proza — realistyczny, brutalny i zarazem głęboko metafizyczny. Wiersz ten dotyka traumy wojennej i jej powrotu w codzienność, w sposób, który można uznać za niemal reportażowy poemat o postpamięci — zapis doświadczenia żołnierza, który fizycznie wrócił, ale duchowo został w strefie śmierci.
  6. huzarc
    @tie-break pozostaje mi być sprawnym fałszerzem cudzych:) dzięki i pozdrawiam:)
  7. huzarc
    To romantyczna ballada w formie prozy poetyckiej, mistrzowsko zamknięta w motywie „ślubu i pogrzebu” — życia i śmierci splecionych w jednym geście.
  8. huzarc
    @Toyer To melancholijny wiersz o przemijaniu miłości, z dobrze wyczutą symboliką podróży. Każda emocja zostaje w im szczerze nazwana, wybrzmiała ujawniona.
  9. huzarc
    To wielki poeta - Pomyślał słownik O swym czytelniku To zbiór mądrości - Wyrocznia niemal Pomyślał on o słowniku Gdy oślinionymi palcami Połykał słowotoki słów Z kartek zapisanych śliną - jak prawda
  10. huzarc
    @Gosława To przepiękny, ciepły i bardzo zmysłowy wiersz — taki, który nie sili się na patos, a mimo to porusza niezwykle głęboko. Czuć w nim prawdziwą obecność — to, że ktoś widzi świat naprawdę, nie przez pojęcia, ale przez dotyk, światło i ruch.
  11. huzarc
    @marekg Krótki, czysty, precyzyjny i pełen cichego sensu. Wiersz minimalistyczny, lecz niesie głębię samotności i delikatny błysk humoru – ten „ogon ulicy” to dowód, że słowo nie boi się lekkości, nawet mówiąc o czymś ciężkim.
  12. huzarc
    @Florian Konrad Świetny, współczesny, ironiczno-liryczny wiersz, który w prostym obrazie odradza sens rytuału i miłości. Znakomita dykcja, subtelna metafora, ciepło pod humorem. Jeden z tych tekstów, które potrafią rozśmieszyć, wzruszyć i zawstydzić w jednej chwili.
  13. huzarc
    @tetu To bardzo dojrzały, współczesny wiersz – pozbawiony banału, precyzyjny, sensualny, a zarazem filozoficzny.
  14. huzarc
    @Annna2 To piękny, subtelny hołd dla muzyki, która ocala to, czego nie potrafi ocalić historia.
  15. huzarc
    @Migrena To jeden z tych wierszy, po których trzeba na chwilę zamilknąć. Nie dlatego, że on onieśmiela patosem — ale dlatego, że dotyka czegoś bardzo kruchego i bolesnego w człowieku. W tej apokalipsie nie ma fanfar, nie ma dźwięku trąb anielskich. Jest tylko cisza, ta sama, od której wszystko się zaczęło. Cisza Boga, cisza człowieka, cisza po ostatnim słowie, które nigdy nie padło.
  16. huzarc
    @Simon Tracy zawsze warto szukać nowych form dla treści, które rezonują w nas.
  17. huzarc
    @Simon Tracy Tekst uderza od pierwszych akapitów, to niezwykła dbałość o ton i rytm narracji. słowa są rozpisane jakby leciały „jednym oddechem” tworząc wyznanie człowieka, który żegna się ze światem. Każde zdanie, nawet dłuższe, posiada melodię spowiedzi. Jest to umiejętny balans pomiędzy poetyckim nasyceniem a narracyjnym powidokiem. Na końcu wrażenie jest takie, jakbyśmy czytali poetycką nowelę napisaną w stanie granicznym między jawą a snem.
  18. huzarc
    Człowiek kiedyś, obawiał się - omówienia, potem opisania, a teraz pokazania – siebie. Nazwania-utrwalenia-zobrazowania. Suma człowieczeństwa po nowemu Choć lustro ego pożąda pamięci i sławy, jak łakoci. Na pokaz eksponując eksponaty próżności, karmiąc ciekawość cudzych oczu i skrupulatność szklanych kartotek. Pętla ulotności w łożysku istnienia i dzwon, co budzi i usypia.
  19. huzarc
    @wierszyki Twój wiersz czyta się jak poetycką notatkę o końcu humanizmu, ale końcu opowiedzianym z humorem, który broni przed patosem. To przykład świetnej, współczesnej poezji filozoficznej – takiej, która myśli za język, nie przez niego.
  20. huzarc
    @Alicja_Wysocka To piękny przykład poezji, która nie musi krzyczeć, żeby bolała. Czułość, ironia i codzienność splatają się tu w coś, co przypomina szeptane pożegnanie po wielkiej miłości. Autorka/autor nie epatuje emocją – daje tylko ślady, oddechy, cisze między słowami.
  21. huzarc
    @Migrena To wiersz, który działa jak fotografia uczucia w ruchu – z jednej strony ma delikatność wspomnienia, z drugiej brutalność chirurgii rozłąki.
  22. huzarc
    @Berenika97 Przynosisz nam poetycki autoportret w lustrze sztuki, który jest jak wewnętrzna spowiedź kogoś, kto patrząc na obrazy, widzi siebie rozbitego na kolory i cienie. Ma on w sobie metafizyczny żar i malarską precyzję. Czyta się go jak sen, z którego nie chce się wracać, choć wiemy, że boli.
  23. huzarc
    @Annna2 To bardzo ciekawy i ambitny wiersz — z rozmachem kulturowym i przestrzennym. To tekst podróżujący między epokami, kontynentami, a właściwie: między cywilizacjami i ich pamięcią, z wyraźnym tonem elegii za utraconą całością świata.
  24. huzarc
    @Natuskaa Ten wiersz ma w sobie dojrzałość i ciszę, jakby pisał go ktoś, kto wiele widział, ale nie chce już krzyczeć. To tekst o godzeniu się ze światem, który może być niedoskonały, pozorny, czasem groteskowy, ale jednak „nasz”. Czuć tu świadomość uczestnictwa, nie tylko oceniania – to czyni go uczciwym i bliskim. Pozdrawiam:)
  25. huzarc
    @hania kluseczka doświadczenia życiowe:) pozdrawiam
×
×
  • Dodaj nową pozycję...