huzarc

Poszum lasu przegarnia żywiczną cięciwą Chmurne luki powietrza nad atramentem pól, Łamiąc lamentem znaczeń pieśń w ustach kłamliwą… Rdzawy promyk krwi buja się w szeleście trawy Biegnie, ucieka, kryje się, oddech, strach, pada… W szmer stłumiony, podskórną struną śmierci - jak ból Odurzony, jak widok namacalny zjawy Nad jakim wisi bezkresny blask kanonady… Nadchodzi… przez krzyk, pręgą twardego skowytu Zamazując kontury z dogasających gwiazd, Tam dokąd wciąż pytanie ginie z niedosytu… Siny powój karni woń słonecznej wikliny Pod zmrużona powieka na drodze ku wieczności, Gdzie próżno dla ptaków szukać lazurowych gniazd I cienia pod listowiem trującej rośliny. Lecz co my wiemy- ludzie naiwni i prości.

@Annna2 To bardzo ciekawy, emocjonalnie nasycony i intelektualnie ciężki wiersz. Jest on wyraźnie osadzony w tradycji poezji pamięci. Nie jest jednak naśladowczy, gdyż stanowi próbę dialogu z ich językiem dawnych mistrzów i przemawia tonem ironicznym i zarazem modlitewnym, pełnym etycznego napięcia, zderzającego sacrum z pyłem i ruiną.

@MIROSŁAW C. To wiersz, który uczy ciszy. Nie moralizuje, nie oskarża, nie ucieka w pustą refleksję — po prostu jest, jak drzewo, które trwa, aż jego korzenie uczą się słuchać ziemi. Ma w sobie mądrość zmęczenia, nie rezygnacji — jakby pisał go ktoś, kto wiele widział, a teraz pragnie tylko oddechu, prostoty, miłości w jej najcichszej formie.

@Pan Ropuch To nie jest tekst o wojnie w sensie historycznym, ale o codziennej wojnie człowieka z samym sobą – o tym, jak łatwo powielamy schematy przemocy, ideologii, nienawiści, często nie zauważając, że stajemy się własnymi ofiarami.

@tie-break Ten wiersz jest znakomity — subtelny, dojrzały, precyzyjny w języku i sugestywny w obrazie, a przy tym posiada rzadką cechę: nie daje się do końca uchwycić. Jego siła tkwi w półcieniach, w tym, co wymyka się jednoznacznej interpretacji, a zarazem we wspaniałym panowaniu nad rytmem i metaforą.

@Berenika97 To wiersz o przypadku, który mógł stać się przeznaczeniem, o utraconej szansie, która boli nie dramatem, lecz cichym echem.

@Florian Konrad To wiersz o instynkcie trwania wbrew wszystkiemu, o biologicznej, a nie heroicznej stronie istnienia. I choć wydaje się rozpaczliwy, w gruncie rzeczy jest afirmacją, gdyż pisanie definiuje świat, a więc stawia opór temu, co wzrasta przeciwko niemu.

@Simon Tracy To jeden z tych tekstów, które tworzą własny klimat — czytelnik czuje, że znalazł się w przestrzeni pomiędzy snem, pamięcią i śmiercią. To nie wiersz, to opowieść o objawieniu sztuki i końca, o tym, jak artysta próbuje ocalić sens przez patrzenie.

@andrew Mamy wiersz, który przemawia jak miniatura ironii i liryczny zarazem, o twórczości, o ego i o codzienności, napisana w lekkim, gawędowym tonie, ale podszyta celną refleksją o kruchości artysty i niezrozumieniu sztuki.

@Toyer Jak dla mnie to metaforyczna scena spotkania życia i śmierci… zjeść ciastko i mieć ciastko. Popić herbatą, musi być w tym jakaś odrobina przyjemności:)

@Sylwester_Lasota To poezja która przypomina, że słowo nadal może pełnić funkcję moralnego głosu. Czytając, ma się wrażenie, że to głos człowieka, który widzi świat z dystansem, nie z gniewu, ale z troski. Wiersz przypomina, że czasem poezja powinna nie tylko wzruszać, ale prostować kręgosłup myśli.

@marekg To wiersz subtelny, migawkowy — jak kadr z impresjonistycznego obrazu. Lekki, zmysłowy, nieco melancholijny, ale zbudowany z dużym wyczuciem rytmu, przestrzeni i światła.

@viola arvensis Wiersz urzeka, przemawia spokojem - szczery i pisany z empatią. Czuć w nim, że jest pisany głosem natury. To poezja, która nie krzyczy, tylko słucha, i przez to zostaje w pamięci. Niech każde Twoje drzewo ma taką duszę i taką godność, jak ta, którą tu opisałeś. Pozdrawiam:)

@Migrena Ten wiersz jest bardzo dopracowany formalnie i emocjonalnie. To przykład poezji dojrzałej, zmysłowej, ale czystej duchowo. Nie epatuje erotyzmem, nie udaje nowoczesności — jest szczery i językowo klarowny. W tym wierszu ciało staje się miejscem duchowego doświadczenia, a miłość nie jest tu emocją, tylko formą istnienia.

Odbija się w lustrzanej tafli spokojnego błękitu, obrośniętej zmarszczkami wody. Trwa — i przemija. Tu się Polska zaczyna i kończy… Gmach strzelisty gotykiem, doprawiony barokiem, i witrażami roztrzaskanymi w gruz, cierniami wojen wciśniętymi w oczy krucyfiksu. Modlitwy bez końca, bez głosu — o wieczną nadzieję, o przyziemną prawdę… Roztrzaskany jak niejedno spojrzenie w głębię osieroconą. Po nas…

To procesy podskórne, dyskretne. Aż pewnego dnia nagle wszystko niebiescy jest już bardzo takie jakie wydawało się, że jest. Pamięć łatwo przyswaja przełomy i pozycjonuje swoje spostrzegania dziejów wobec nich, ale z trudem dostrzega i stawia oporu temu, co po prawdzie rezonuje w mikroskali, ale ma powszechny charakter.

@aniat. To wiersz, który otula czytelnika jak ciepły koc, ciepłą nocą i makowym snem. Przemawia, jak dawna pieśń, którą zna się od dziecka, choć nigdy jej naprawdę nie słyszało, ale jej melodia drzemie przytulnie w duszy. Jest jeszcze w nim coś głęboko ludzkiego i czułego, jak troska, pragnienie bezpieczeństwa, potrzeba snu wolnego od lęku, pośród znaków domowego świata, w którym dobro chroni przed nocą, a słowo ma moc uspokojenia duszy. Jest on zarazem szczery, miękki i pełen światła, jak noc, która wciąż pamięta ciepło dnia. Pozdrawiam:)

@Annna2 To poezja o kryzysie cywilizacji, utracie ideałów, o tym, że Europa zapomina, kim była, a tym samym dokąd zmierza. A zmierza tam, gdzie już inni napiszą jej celę inspiracje, gdy ciągłość zostanie podważona i zerwana. Ale nie jest to jednocześnie tekst katastroficzny, gdyż pojawia się w nim wiara, że „dobro i słońce” przetrwają jako ostatnie niepodważalne wartości. Stąd ostatni wers — „Pomimo wszystko” — ma wymiar klamry i modlitwy zarazem. To nie lament, lecz akt trwania.

@violetta To wiersz o codzienności, mały, ale ujmujący portret spokojnego istnienia w rytmie natury i smaku. Jest to poezja mikro-życia, bardzo autentyczna i nasycona kolorem.

@Gosława To bardzo interesujący wiersz — kameralny, realistyczny, a zarazem przeniknięty cichym metafizycznym napięciem. Ten wiersz zauważa świat, nie opisuje go.

@MIROSŁAW C. To wiersz bardzo zmysłowy i nasycony egzotyczną symboliką. Iskrzy od kolorów, woni i rytualnych obrazów. Jest to poezja wizualna i mistyczna, zanurzona w doświadczeniu cielesności i sacrum jednocześnie. Przypomina sen o bogach, którzy wciąż żyją w materii.

@Migrena To wiersz imponujący skalą — ambitny, metafizyczny, niemal kosmogoniczny w tonie. Tekst po język filozofii, fizyki i mistyki, by opowiedzieć o czymś bardzo ludzkim: tęsknocie po utracie, ale czyni to w sposób monumentalny, z rozmachem i świadomością formy. To jeden z tych tekstów, które nie opisują emocji, lecz tworzą cały wszechświat zbudowany z niej.

@andrew To wiersz, który bardzo porusza swoją prostotą i ciepłem serca.

To wiersz o miłości jako stanie po końcu świata – uczuciu w czasach, gdy estetyka i moralność są pojęciami martwymi.

@Florian Konrad To wiersz o miłości jako stanie po końcu świata – uczuciu w czasach, gdy estetyka i moralność są pojęciami martwymi.