huzarc

@Alicja_Wysocka To kruchy, piękny wiersz o dotyku słów i pamięci. Nie krzyczy, po prostu żyje, jak oddech, który chce być zapamiętany. Czuły, czysty i prawdziwy, jak rozmowa, która milknie, ale wciąż trwa w drugim człowieku.

@wierszyki To piękny wiersz o powrocie z katastrofy do prostego życia. Zaczyna się hukiem, kończy ciepłem. Pozdrawiam:)

@Berenika97 To piękny, cichy wiersz o śmierci bez lęku, z przekonania nieuchronności. Spokojny jak ostatni oddech, pozbawiony dramatyzmu, a przez to jeszcze bardziej przejmujący i szczery. Nie ma w nim śmierci, budzącej grozę, lecz jest jako chwila kończąca się ukojeniem... Mądry, subtelny, napisany z wewnętrznym spokojem człowieka, który już nic nie musi udowadniać ani sobie, ani światu w obliczu ostatecznego podsumowania istnienia.

@Migrena no właśnie jak odwrócimy porządek boski, pozostaje ten kwantowy i odwrotnie. „Ja” pozostaje i wybiera, patrzy jednym lub drogim okiem na ten paradoks, ocenia i ufa. Dziękuję jeszcze raz za czytanie:)

@Annna2 Wiersz inteligentny, intertekstualny, pisany z dużą erudycją i poczuciem ironii wobec historii i cywilizacji, Europy i jej przemijaniu… I wszystko oparte o delikatną grę konwencjami - barokowym przepychem, oświeceniową błyskotliwością i współczesnym sceptycyzmem.

@MIROSŁAW C. To bardzo mocny, poruszający i świetnie napisany wiersz. Z pozoru brutalny w obrazie, a zarazem subtelny w rytmie i konstrukcji znaczeń. Połączenie codzienności z mistyką, sacrum z przemocą.

@Migrena Każdy kierunek jest dobry, zależy czy Bóg jest twórcą, czy został stworzony… dziękuję za wnikliwą lekturę:)

Całość i wszystko Są odbiciem Pierwotnego pęknięcia Symetrii I drogą do jej reinkarnacji Która tylko mnoży szczeliny W odbiciach matrycy Multiplikacja Wzór i struktura Załamanie Światło rozpada się w skupieniu Prosta i punkt Oko Boga Obieg informacji Pozycjonowanie Nieoznaczonego I ja Zapis jak ślad Materii Jest emanacją pól Podział cięciem prostych Byt I ja Masa i przyspieszenie Do gęstości energii Różnica nazywa Wielość z jedności Słowo ze słowa Liczba z nieskończoności Bóg z Boga I ja Powielanie chaosu W procesie porządkowanie I ja

@marekg Malujesz obraz o wysokiej klasie poetyckiej. Zarazem precyzyjne i symboliczne, a przy tym niezwykle plastyczne.

@Simon Tracy To mocny, mroczny wiersz o winie, śmierci i utracie wiary. Ale ja lubię tak gęste słowa:)

@Migrena To wyjątkowo piękny i dojrzały wiersz. Jest jak psalm - medytacyjny, duchowy, głęboko zmysłowy, a zarazem intelektualny. Można go nazwać mistyczną poezją miłości, ale nie o uczuciu między ludźmi, lecz o jedności istnienia, przekraczającej czas i język. To tekst z klasy najwyższej, zarówno artystycznie, jak i filozoficznie.

@aniat. To tekst o zmęczeniu życiem, o potrzebie spokoju i normalności, ale też o dojrzałym pragnieniu zaufania do siebie. Dobry, celny i potrzebny wiersz o naszej egzystencji.

Żydzi i gaz Zaproszenie Palestyńczycy i Gaza Wypędzeni Narody wybrane Trauma usprawiedliwia Zbrodnie Mobilizacja uzasadnia Prawdę Cynizm wnuków Pokoleń ocalenia Czołgi zamiast świadectwa Opór i terroryzm Szybowce i podrzynanie Gardeł A potem ciałopalne ruiny Cena zbiorowej winy Nadzieja jak spadająca Gwiazda Tli się bielą fosforu Ciągle podręcznik historii Czytany na nowo Szkoda, że bez spisu treści

@Migrena To wybitny, współczesny poemat. Strumień naszej świadomości, ale nie chaotyczny. Tekst trafny w diagnozie dzisiejszego świata. Brutalna ironia i liryczny żar zaplecione w słowa groteski ale antycznego bólu. Gorzki zapis egzystencji umieszczony przez gęsty, bezkompromisowy i plastyczny język pomiędzy różnymi rejestrami od żargonu reklamy, popkultury, przez korporacyjną nowomowę po religijną symbolikę. Chylę czoła autorowi.

@MOL Jest łatwą bo jest ciężka;) pozdrawiam

@Berenika97 Wiersz, który czuje materię. Jednocześnie kameralny i zmysłowy, opowiadający o codzienności, pełen detali, rytmu, zapachów, ciepła i ironicznego dystansu. Łączy w sobie intymność chwili z subtelnym postrzeganiem rzeczy w niej obecnych i sensualną fakturą ich odczuwania, tworząc nieoczywisty nastrój ironii i czułości zarazem. Pozdrawiam.

@Annna2 Miłość nie wymaga. Podobno… Pozdrawiam

@Alicja_Wysocka Mam słabość do tej łagodniejszej strony mej natury;)

@Alicja_Wysocka To bardzo piękny, subtelny i dojrzały wiersz, pełen czułości, ciszy i światła. Jego siła tkwi w empatii, bliskości, potrzebie obecności. To poezja łagodna jak dotyk, mądra jak milczenie. Pozdrawiam.

@Annna2 Same Seszele to tylko alegoria wysp szczęśliwych, a te to bardzo istotny fetysz w mentalności współczesnych.

@Wiesław J.K. Wiersz pełen ciszy, duchowego oddechu i ziemskiej prawdy. Jak modlitwa szeptana na rozdrożu, modlitwa o pamięci, przemijaniu i nadziei, która mimo wszystko trwa.

@JuzDawnoUmarlem Trzeba żyć…

@Wiesław J.K. Cierpienie to druga ludzka skóra i każdy ją ma, albo się rozpada. Życie cierpi, bo to jego część, ale bez świadomości cierpienia nie ma kultury, która właśnie po to jest, aby nauczyć się cierpienia. I cierpiące dzieci wybierają pomimo wszystko życie, a nie śmierć, brak swego istnienia. I często więcej beztroski bywa tam, gdzie zachód z perspektywy swego pojmowania bogactwa spostrzega nędzę. Nic nie jest tak liniowo proste.

@Nata_Kruk Dziękuję za docenienie:) I obyśmy potrafili nazywać to, co w nas buzuje , a potem wyciągać wnioski, gdy przychodzi nam mierzyć się z codziennością.

@MIROSŁAW C. To poetycka miniatura o duszy wiatru - lekka, muzyczna, pełna subtelnego ciepła z nutą erotyzmu i tęsknoty. Śródziemnomorskie panny we mgle nadwiślańskiego października:)