Wędrowiec.1984

@viola arvensis Czytając, wyczułem ucieczkę, jakoby podmiot liryczny miał już serdecznie dość związków i sam zaprzeczył sobie, że w ogóle potrzebuje miłości. Nie wiem, czy dobrze zinterpretowałem, ale tak czułem. :)

Nie ma poezji bez emocji.

@viola arvensis Ucieczka z emocji w racjonalizm? Wielu próbowało. Na szczęście człowiek jest jednak istotą emocjonalną... przynajmniej jeszcze jest. :-)

@viola arvensis Dziękuję. Jak już mówiłem, to wszystko przez fakt, że lubię sobie powspominać i trochę powcielać się w samego siebie z tamtych lat. :)

@violetta Dziękuję, a wiesz? Lubię, naprawdę lubię sobie powspominać, no i muszę przyznać, że pamiętam jeszcze bardzo dużo. :-) @Marek.zak1 Dziękuję. O widzisz, a to czysty zbieg okoliczności, ponieważ zupełnie nie pamiętam tej piosenki. No, może z wyjątkiem refrenu, którego rzeczywiście kojarzy chyba każdy. :-) Mnie się kiedyś troszkę marzyło, żeby zagrać w szkolnych zawodach w piłkę nożną, ale szybko się z tego wyleczyłem. No, w sumie samo jakoś przeszło. Rozumiem, Marku.

Chciałbym Lubię wspominać, co już przeżyłem, Troszkę się wzruszyć, potęsknić, Zanim kurtyną wszystko przykryje, Czas nieskończony, bezwzględny. Lubię do domu wracać w tęsknotach, Do pokoiku na górze; Tam do przeszłości umiem się cofać, By przy niej zostać na dłużej. Tam gdzieś mebelki stały dziecięce, Z boku obrazek z komunii; Pudło na klocki było ciut większe, Ależ bywałem z nich dumny! Tam w wyobraźni nowe wszechświaty, Były z zapałem tworzone; Gdybym ich nie spiął w rymów kaskady, Rychły czekałby je koniec. Noszę je zawsze blisko przy sobie Dbam jak o miłe wspomnienia; Nie wiem, czy komuś o nich opowiem, Wielu wszechświatów już nie ma. Dziś już inaczej patrzę na pokój, Który pozmieniał się z czasem, Tylko wciąż obraz wisi na boku, Będąc mych wspomnień witrażem. Całą tę przestrzeń cisza wypełnia, Tak nieobecna w mym życiu; Chciałbym potrafić hałas pożegnać, Umieć odpocząć po cichu. Chciałbym się zbudzić znowu w pokoju, Pełnym przyszłości i marzeń, Lecz we mnie chłopiec dawno już dorósł. Ba! Już zaczyna się starzeć. ---

@Tectosmith Bardzo ładne i fajnie zrymowane. Podoba mi się.

@Waldemar_Talar_Talar I dobrze, ponieważ bardzo lubię jesień. Nie cierpię upałów.

@Ewelina Jakoś tak mimo wszystko pozytywnie tutaj u Ciebie. To dobrze.

No cóż... nie jesteś wyjątkiem, powiedziałbym. :-)

@Nostalgi.Nemo Tak, dzisiaj jeszcze raz sobie przeczytałem. Ot tak, dla przyjemności. Bardzo romantyczne i subtelne. Podoba mi się.

@Tymczasem No cóż, nasza strata. :)

@Tymczasem Równie piękna, co reszta utworu. Myślę, że idealnie ozdobi całość.

@Tymczasem Ależ pięknie, romantycznie.

@Sylwester_Lasota Pięknie dziękuję.

Uwielbiam takie żywe świadectwa historii. Niesamowite, że możesz jej dotknąć. Powiem Ci, gdzieś już przeczytałem to powiedzenie, nie pamiętam tylko gdzie. Być może jest dobrze znane w Rosji. Tak jest, Wielka smuta.

Niestety ja również, a przecież jakiego było wtedy proste. No, ale proste, a nie prostackie. Nie przejmuj się tym. To dylemat przemyśliwany onegdaj nawet przez Słowackiego. Do matki o tym pisał. :-)

@Sylwester_Lasota Tak sobie pomyślałem, ciekawe, co musiał czuć Napoleon wycofując się z carskiej Rosji? Bohaterowie Pana Tadeusza, Adama Mickiewicza, pod koniec książki są niesamowicie przepełnieni optymizmem. Bohaterowie Pana Tadeusza, Juliusza Słowackiego, już nie za bardzo. :-)

@Sylwester_Lasota Idealna propozycja na list miłosny. Czytając, wyobrażałem sobie XIX wiek, salon i szlachciankę, która to czyta, a później... mdleje z wrażenia. Ech, powiem Ci, tak trochę nieśmiało, że chciałbym, by niektóre zwyczaje, takie po prostu związane z kurtuazją czy dobrym wychowaniem, wróciły.

@Kwiatuszek Lekko i bardzo przyjemnie.

@Leszczym Dziękuję, właśnie dostałem niesamowicie miły komplement. :-)

@duszka Hah, co Wy macie do tej biednej jesieni? Osobiście uwielbiam.

@viola arvensis Przepięknie. Naprawdę cudownie, z emocjami i bardzo poetycko.

@duszka Czasami los zbyt mocno przysuwa się do twórcy, chociaż gdyby nie to, nie byłoby masy pięknych, lecz jednak gorzkich wierszy.

@Jacek_Suchowicz Tja, aż mi się skojarzyło ze spaniem na katafalku.