Wędrowiec.1984

@Berenika97 Wiem, że to utwór o depresji, rozumiem to, niemniej jednak jest naprawdę pięknie napisany.

@Marek.zak1 Co prawda, nigdy nie miałem wilczego, takiego wręcz nieposkromionego, apetytu i nie znam się na sposobach przeciwdziałania, ale brzmi całkiem racjonalnie.

@Marek.zak1 Powiadają również, że milczenie jest złotem.

@Robert Witold GorzkowskiDziękuję. Tak, rzeczywiście coś w tym niespełnieniu jest.

@Marek.zak1 Życie jest na tyle skomplikowane, że i pewnie samemu Mistrzowi by go nie starczyło, by wymienić wszystkie przypadki.

@KOBIETA Bardzo bezpośrednie uderzenie.

@huzarc Ależ gęste. Aż nie ma się gdzie przecisnąć. Dobrze, że krótkie, ponieważ tym sposobem osiągnąłeś, zapewne zamierzony, efekt. Aż muszę wziąć oddech. Leci serduszko. :)

@Christine @KOBIETA @Wochen @FaLcorN @Natuskaa @Cyjan Dziękuję. Rzeczywistość zdaje się być nieposkromiona w swojej wściekłości.

@Amber Dziękuję. :)

@Berenika97 @violetta @Amber Dziękuję. Tak, trochę się domyślałem, że to, iż nie będzie poetycko, czy nie ma o czym pisać, a przecież coś jednak powstało, zostanie przez czytelników zauważone, tak jak zwróciła na to uwagę Berenika. Jest mi naprawdę bardzo miło. :)

Dziękuję. :)

@Robert Witold Gorzkowski Dobre, aczkolwiek po innych damkach zacząłem domyślać się, o co chodzi. :)

@Alicja_Wysocka Stopy w wierszach od razu kojarzę z metrum, aczkolwiek wiem, że nie o to tutaj chodzi. Bardzo fajnie skrojony wiersz, taki... Sympatyczny.

@huzarc @Marek.zak1 Dziękuję. No i tak, wyobraźnia jest dla mnie bardzo istotnym elementem codzienności, ponieważ jest azylem dla przebodźcowanego systemu nerwowego. Można się w tymże azylu zasiedzieć, fakt.

@Berenika97 Nie przepadam za bardzo za poezją nierymowaną, ale to jest naprawdę piękne. Zwłaszcza pierwsza zwrotka.

Azyl Poczułem, kłębek nerwów nagle mnie zabolał; Coś miga niedaleko, ktoś gdzieś krzyczy, pędzi, Jak gdyby miało jutro wzejść przed dniem dzisiejszym, A ranek coraz szybciej zdążać do wieczora. A niech to! Może tylko taplam się w pozorach, Trzymanych przez rozsądek ciągle na uwięzi? Przedziwne… Czy naprawdę świat się tym nie męczy, Gdy widzi rzeczywistość wściekłą dookoła? Nie będzie poetycko. Minął czas, jak co dzień, I nie ma o czym pisać. Ciemno, prawdę mówiąc. Nad puentą, w środku nocy, siedzę i się głowię, I pewnie, wyczerpany, pójdę spać niedługo, Lecz najpierw z wyobraźnią znów wyruszę w drogę, Bo wiem, że moje zmysły z nią się nie pogubią. ---

@Katarzyna Anna Koziorowska Z wielką przyjemnością dałem ósme serduszko.

@viola arvensis Wiersz generalnie dotyczy obu płci. Ludzie się kochają, ale i też niestety ranią. To zbyt skomplikowane, uważam.

@viola arvensis A mnie to trochę przypomina, co podług katolickiej doktryny dzieje się z duszą po śmierci. W tym sensie, że Pan Bóg nikogo nie karze. To człowiek, widząc własną, obnażoną duszę, sam decyduje, gdzie chce pójść. Epilog jest jednakowoż optymistyczny. I dobrze. PS: Doprawdy nie wiem, dlaczego treść Twojego utworu właśnie z tym mi się skojarzyła, ale to jak najbardziej było skojarzenie pozytywne.

@Gosława Czasami naprawdę się Ciebie boję, ale to jest takie dobre...

@KOBIETA Koloryzować rzeczywistość można najróżniejszymi środkami, nie tylko poezją, ba... nawet nie sztuką. Za to poezja jest mistrzynią mówienia nie wprost. To trochę tak, jakby powiedzieć: galaktyka. No, ok, jakoś na wyobraźnię działa, przynajmniej moją. Ale kiedy powie się: Wielki Obłok Magellana...

@KOBIETA Czystą iluzją, pewnie nie. Jednym ze środków, służących do idealizowania rzeczywistości? Owszem.

Opisujemy najróżniejsze reczy, takimi, jakimi chcielibyśmy, by były.

@Marek.zak1 Jeżeli pod większością rad Mistrza, można się od tak po prostu uśmiechnąć, jak przy fraszkach Kochanowskiego, tak to, co napisane jest w dwóch powyższych sentencjach, to czysta prawda.

Poezja na pewno pozwala nam idealizować wiele rzeczy, w tym także uniesienia miłosne, czy w ogóle związki międzyludzkie.