Wędrowiec.1984

Bardzo dobry motyw. Skoro nie ma rozsądku to jak można robić rozsądne rzeczy? ;)

@WarszawiAnka silwuple ;)

Łez, ponieważ to rzeźbiarz, który rzeźbi w zimnym uczuć granicie, zamykając ludzkie serca na wrażliwość. Rzeźbiarz jest personifikacją zła i fałszu; fałszywej pewności siebie, której nabierze się ulegając pokusie zamiany swego serca w zimny granit.

Nie tylko ty szukasz rozsądku. :-) Wiesz co w tym wierszu jest najlepsze i co zauważyłem? Wszystkie rzeczy, które robiłaś czekając na rozsądek były... absolutnie pozbawione rozsądku. ;-D

@Enchant oooo, wrócę tu jeszcze. Robota nie pozwala na razie skupić się nad Twoim tekstem ale na pewno wrócę! :)

@Enchant tak, wiedzieć za dużo także jest niedobrze. Szczególnie w młodym wieku. Stuprocentowa racja, droga autorko.

...z burzą w szranki swatać? Bez sensu. Tam jest swatać, a nie stawać. Może Ci się pomyliło coś :)

Szczerze życzę powodzenia! Noooo i pochwal się kiedy już się uda. :D

@evicca Wydaj tomik dla dzieci! :-) Ilustrowany, taki ładny - to byłoby naprawdę fajne.

@Vivix przecież to naprawdę zgrabnie sklejony wiersz, drogi autorze. :-)

@Nieznajomy Niewidzialny Rozumiem. Chyba trochę nie pojąłem. :-)

@Artbook merci! :)

Mam tak samo jak @Magdalena Mam dziwne wrażenie, że trochę tutaj jest o aborcji, trochę o tym, że nawet nienarodzony człowiek już jest zaprzęgany w kierat naszych polityków i staje się ich narzędziem. Nie wiem czy dobrze odczytałem intencje autora ale tak jakoś czuję. ;-)

Świetna pointa! Miałem zacytować co mi się z niej podoba ale podoba mi się wszystko więc nie ma po co cytować. :-)

@Artbook, @duszka, @WarszawiAnka, @Maria_M dziękuję!! :-) @WarszawiAnka Powiem Ci, że tak jakoś, siłą rzeczy chce się jednak być sobą, nawet pomimo wszystkich przeciwności tego, dziwnego swiata. Jakos tak nie umiem inaczej. ;-)

Tak, to bardzo bolesny dylemat. Myślę, że wiele osób musi stawić mu czoła. Dokładnie! ;-)

@duszka dziękuję Ci bardzo. :-) Miał dokładnie taki być. Czyż nieśmiała osoba nie ma ochoty wielokroć wykrzyczeć całemu światu tego co ją boli? ;-)

@WarszawiAnka Tak mi się wydaje, że wrażliwość nie jest dzisiaj w cenie, co jest bardzo smutne. Świat wymaga teraz przebojowości, jakiejś takiej hmm... nadmiernej ekstrawersji, o której już pisałem. Wrażliwość przy tym schodzi na dalszy plan albo całkowicie zanika, no bo jakoś trzeba się do tego świata przystosować. Nie dajmy zdusić w sobie wrażliwości i bądźmy sobą, nie udając kogoś innego. Może nie przeskoczymy jakiegoś wysokiego pułapu zarobków czy innych "wartości" ale przynajmniej nie będziemy się oszukiwać. :-)

Dokładnie tak, dokładnie tak. :-)

@duszka Bardzo ładnie zlałaś "tamten" świat z naszym, rzeczywistym. Tak jakby oba te światy ze sobą współegzystowały i na siebie oddziaływały. ...a może tak rzeczywiście jest? Świetna miniatura. :-)

Tak, to prawda, a dzisiejsze czasy promują takie zachowania. Mam dziwne wrażenie, że coraz bardziej promowana jest przebojowość i nadmierna ekstrawersja, właśnie kosztem tych wrażliwych ludzi. No ale cóż... przebojowość bardzo lubi pośpiech, a pośpiech bardzo lubi dzisiejsze czasy. ;-)

@Artbook Dziękuję. Myślę, że każdy, mniej lub bardziej, zmaga się z nieśmiałością. Nie cierpię tego uczucia, jednego z zabójców marzeń.

Nieśmiałość Zakłada ciągle życie na wrażliwość knebel I dusze zbyt pokorne strąca do otchłani, By serca ich zamienić w zimny uczuć granit, Rzeźbiony przez wyśnioną, złudną pewność siebie. Siłuję się z potęgą wrót zmyślonych piekieł I schodzę do krainy bytów mi nieznanych, Gdzie skradam się jak koszmar skryty między snami, Wydając się od razu obcej ziemi szpiegiem. Czy zmienić będę musiał serce moje w kamień, By sprostać, coraz większym, żądzom tego świata, Miast przekuć zimny granit w swój miłości diament I zamknąć łez rzeźbiarza w jego własnych kratach? Odpowiem gdy przekroczę złotą marzeń bramę Gdzie nikt mi nie zabroni z burzą gromów swatać. ---

@Czarek Płatak Wiersz bardzo fajny i ciekawie poskładany ale nie zgadzam się z jego przesłaniem. Wyczuwam za to pewne sugestię autora, ponieważ myślę, iż uważa, że cierpi na brak weny twórczej i chce o tym opowiedzieć w tym utworze. Opowiada o tym zresztą bardzo trafnie, bo sam wiersz w ogóle mnie nie znudził i chciałoby się wincyj, wincyj :-) Miałem kiedyś tak samo i popełniłem wtedy jakiś sonet o pisaniu bez sensu hehe. Już naprawdę nie wiedziałem co mam napisać, to pomyślałem sobie: "a... napiszę coś kompletnie bez sensu". :-) A sama sztuka? Moim zdaniem od takiej choćby pracy na etacie odróżnia ją jedna, bardzo ważna rzecz, którą podsumuję zdaniem: Tworzenie własnych światów jest fascynujące. Cudzych już tylko frustrujące. Pozdrawiam serdecznie fana Walaszka! :)

Ja tam nie wziąłbym żadnej piguły od jakiegoś, dopiero co poznanego murzyna w okularach. :)) O, i to jeszcze w środku nocy.