Deonix_

:(((

@Manek Nie to miałam na myśli, ale faktycznie, można tak pomyśleć po przeczytaniu :) Aczkolwiek, skoro to aż taka zagadka, to może jeszcze się wstrzymam z ujawnieniem rozwiązania :) A za wizytę dziękuję :))) Deo

a ja nie umiem zdecydować... i w zawieszeniu ciągle tkwię duszą podbiegam - ciało cofam... albo odwrotnie! albo nie! jeśli potrafisz to wytrzymać i wciąż w umizgi bawić się może nam będzie razem dobrze albo przeciwnie! albo nie! :)))

Z początku miałam z nim problem i przy tym dwuwersie się zawiesiłam. Puenta też niedopowiedziana, ogólnie odbieram ten wiersz jako trudny, zamknięty, ale jednak unikalny w swojej symbolice, oniryzmie i wielowymiarowości :) Zatrzymuje :) Pozdrawiam ! :) Deo

mam koronkowy przestwór w piersiach a głowę błękitno-lekką na dole jednak się zgęszczam i cierpka jestem jak grejpfrut

język

@Czarek Płatak :))))) Dzięki Czarku :) Deo

Ot, istota turpizmu :) Pozderki :) Deo

prędkość

No tak, alchemia :) Obdarować kogoś wierszem to jak oddać część siebie, choć formalnie to praktycznie nic nie kosztuje. Pozderki Iwon :) Deo

Uroczo, klimatycznie :) Koresponduje trochę z jednym z moich ulubionych wierszy: Wstyd Nad łożem Niewinności wiotkiej i dziewiczej Całe chóry aniołów niewidzialnych wieją, One dyszą w uśmiechu, w głosu jej słodyczy I w spojrzeń jej pogodzie świty zórz ich dnieją. Anioły, Liliowością bladą idealne - Wstydów duszy wiośnianych... one nad jej skronią I wkoło jej kibici krążą niewidzialne, I łona jej świetlanej pół-senności bronią. I ducha jej kołyszą... stroją wdzięku czarem I przed wzrokiem natrętnych, co spojrzeniem plami, Spuszczają rzęs zasłony... i przed Grzechu żarem Czystą postać śnieżnymi okryć chcą skrzydłami. One Wieniec Mistyczny dla jej skroni plotą, Wplatają aureole w jasne jej warkocze - Anioły lśniące Gwiazdą Niewinności złotą... Biedne, smętne anioły, chociaż tak urocze!... Bo ledwo miłość w sercu zatli się dziewiczym, Po skrzydłach ich świetlanych dreszcze zgrozy biegą: I stąd ta trwoga drżąca, jak przed czymś zbrodniczym - Przy pierwszym całowaniu ust ukochanego. Gdy on zbliża się ku niej - one czujną rzeszą Już lecą, by bezbronnej jak przed wrogiem bronić... Gdy sięga do jej rąbków - jak na alarm spieszą Wstydem złoto-różanym nagość jej obsłonić. I pasują się długo... przeciw chuciom rwącym Walczą z wrogiem w rozpaczy pełne drżeń i łkania I nareszcie w tym krzyku - w tym rozdzierającym Krzyku jej bezbronności - słychać ból konania... Już padły podeptane... Już nad łożem ciemnym Zagasły cudne blaski... Tylko cisza głucha Szemrze jeszcze ostatnim tchnieniem ich tajemnym - Tą ostatnią modlitwą ich nikłego ducha. O świcie - smutek wieje z oczu jej - już mglistych - Jak dym od zgasłej gwiazdy nad zamierzchłą tonią... I nie ma już, o nie ma jej aniołów czystych I wieńca liliowego, z tą mistyczną wonią! Bogusław Adamowicz Twój wiersz zdaje mi się kobiecą odpowiedzią :) Pozdrawiam :) Deo

O, jak ja lubię brzęczące w uszach poetyckie neologizmy :) Mgieł celofany - piękne :) Jeszcze chyba nie widziałam ich w żadnym tekście, tym bardziej doceniam :) Pozdrowionka Alu :) Deo

@iwonaroma Jejku, dzie ja byłam, że nie widziałam Twojego komentarza, chyba mnie nie powiadomiło... Dziękuję :))) Deo

@Monia Dziękuję :))))))))))

baśń

@beta_b Dziękuję Kochana :)

Tak się zachwyciłam, że aż się musiałam zalogować, żeby ślad po sobie zostawić :) Świetnie! :)))))))) Deo

Tylko to mi się nasuwa, jako odpowiedź...

Piękne i pocieszające :) Takie jakby... trochę do mnie, tak poczułam, sorry :)) W sumie... Nie darmo mówi się, że ostatni będą pierwszymi :) W podobnym temacie też kiedyś wierszyk skreśliłam: Pozdrowienia :) Deo

@Alicja_Wysocka Taak, takim ciągnącym się nieskończenie, można powiedzieć. Brak perspektyw jest dobijający, a dokuczliwa - wymuszona bezczynność, przynajmniej dla mnie. Nie wiem, czy to każdego dotyczy, bo może niektórym w takim stanie rozlazłości, nieomal rozkładu i niebytu, trochę jak na haju - jest dobrze. A ja lubię jednak czuć się komukolwiek potrzebna, w pewnym momencie zastój mnie zaczyna wnerwiać i wtedy poszukuję aktywności, jakiejkolwiek, byleby mózg i ręce chociaż zająć i się na zapas nie martwić, bo przecież nadzieja umiera ostatnia :) Dziękuję serdecznie i pozdrawiam :) Deo

Jak ładnie, delikatnie, finezyjnie :) Specyficzny klimat, powoduje, że przewijają mi się przed oczami obrazy francuskich malarzy :) I (akurat rzeczywiście) słyszę dźwięki harfy i pianina :) Ale mi się to ładnie wszystko razem komponuje :) Pozdrawiam :) Deo

Przedsionek, zalążek klimatu. Czuję niedosyt :) Ale to idzie prosto z serca, a przynajmniej - ja to tak odczuwam. Pozderki :) Deo

No, tak, mimo wszystko - JEST :) Dziękuję Nato :)) I pozdrawiam oczywiście :) Deo @Łukasz Jasiński Dziękuję :)

W telegraficznym skrócie, za rytmiczność tekstu odpowiadają głównie 3 czynniki: - liczba sylab w wersach; -obecność średniówki, takiej przerwy na oddech wyczuwalnej podczas recytacji, która powinna się pojawiać po określonej liczbie sylab we wszystkich wersach (powyżej 8 sylab, a u Ciebie widzę, że, oprócz pierwszej zwrotki, lecisz głównie dziewiątką); -akcenty (naciski kładzione na sylaby, nawet w obrębie jednego słowa, zwykle "wyczuwalne na ucho"); Z czego najważniejsze są jednak te ostatnie, jak akcenty grają, reszta może się nawet nie zgadzać (ot, wyjątki potwierdzające regułę :)). Ale też najtrudniej je wzrokowo zauważyć, więc na początek zawsze najłatwiej sylaby policzyć i postarać się tak ułożyć swoje myśli, by ich było w wersach po równo :) A tak do treści nawiązując to... trochę te Skorpiony rozumiem, sama mam horoskopowo oś Immum Coeli w tym znaku :) A w Twoim wierszu tę skorpioniastość widać, oj widać... :) Mam wrażenie, że w moich czasem też, ale to możesz ocenić, jeśli przeczytasz :) Dobra, nie marudzę więcej :) Pozdrawiam :) Deo