Ranking

rozsądek pokoleń charczy na szubiennicy ku radości gawiedzi i przekleństwu proroków to samo niebo to samo piekło tylko zło i dobro się zmienia a serce jak to serce lubi ból i znieczulenie więc uczę się mówić na nowo nie mysleć - przetwarzać chronić iskrę za wszelką cenę bo została nas garstka tylko ludzie z burzą w oczach słyszą gdy wołam mayday

Wszedłeś głęboko odwiedzając duszę oglądaliśmy gwiazdy w bezchmurną noc łączył nas i dzielił jeden koc szeptałeś do ucha a dreszcz przechodził po całym ciele gładziłeś włosy uda lecz niepewności było w nas zbyt wiele

Zagrzebani pod gruzami, zakopani pod zwałami, niemi, wierni, bezimienni, wyszydzeni, przekreśleni, spopieleni po źrenice, obumarli by dać życie.

nalegała by rozwiać poszpitalny kurz trzymał jej drabinkę wtulony po łokcie smukłe ręce zrywały z nieba czerwone planety jak dawniej ale ostrożnie nie dźwigaj chodźmy już

krzyk wolności w godzinę syren wracam kochana z boju o jutro w kanałach wiedzy szedłem w okowach doświadczeń walczyłem za naszą niepodległość oddałem fragment życia

zakręt - śmierci nie widać a jednak jest - cierpliwie czeka przyczajona bo wie że ktoś kto kto ma ciężką nogę - szybciej niż myśli po nią mknie

Wiersz szczery i wzruszający. Krzyk jest wyrazem wielu odczuć; radości, złości, strachu, słabości, bólu. Każdy kiedyś tam krzyczy :) Omijaj ludzi którzy nie chcą rozumieć innych, a Twój świat będzie lepszy ;) Macham do Ciebie łapką :)

gdy godzina W wybiła kiedy sygnał walki padł pożegnali się z bliskimi poszli bronić wolny świat i ginęli tysiącami chorzy na wolności brak dzisiaj prawie zapomniani a walczyli o nasz kraj wiatr historii ich nie pieścił zawsze mieli słaby piar ich ukryto w niepamięci a kat Woli- Reienfarth przez zwycięzców szanowany długie lata sobie żył w nowych Niemczech był burmistrzem wcale się nie musiał kryć ludobójstwo to rzecz straszna to niezaprzeczalny fakt ale chyba coś jest gorsze gorszy jest pamięci brak

Wiersz klasa. Jestem pod wrażeniem. Ujmuje mnie w Twoich wierszach prostota. Prostota słownictwa i prostota myśli, które niosą jednak głęboki przekaz. To jest super. Pozdrawiam :-)

I ja słyszę również. Słyszę, piszę, reaguję.

Pomniki Ze swojej wysokiej kolumny zasmucił się król Zygmunt wielce i zjechał z niej wprost w kurz ulic, ściskając w ręce szabelkę. Kiedy przechodził obok Stasia, przywołał go gestem z cokołu, i obaj Małego Powstańca wzywają — Rozpylacz, pozwól. Z Łazienek zgarnęli Szopena, choć trzymał się mocno swej wierzby, wraz woła za nimi Syrenka, skromnie zakrywając wdzięki. Dziwuje się cała Warszawa, dziwuje towarzysz Jarosław — ty brata w miejsce nas nastawiaj — krzyczą pomniki... z uchodźstwa.

mam idiomatyczne przyzwyczajenia w drugim życiu co biegnie równolegle w pełni to rozumiesz nie jest ci wcale głupio iść ze mną bez celu w błękitej lagunie myśli z małą nutką piany z której rodzi się nasza Afrodyta muszle grają piasek przesypuje się bursztynowo i choć to brzmi tak staroświecko skrzypi jak w starym kredensie idziesz ze mną bardzo współcześnie brzegiem morza trzymając za rękę

Wszyscy chwalą, a ja daję jeszcze serducho, bo podoba mi się uchwycona równoległość w spacerze i w myślach :)))

już poprawiłem. Pozdrawiam Kredens może nie tak stary.

Wiersz się podoba miło się czyta pozdrawiam serdecznie :)

Ja, słyszę. Całość wyważona myślowo, a od.. a serce.. do końca, szczególnie 'misię'. Pozdrawiam.

nad rozpadliskiem uczuć stoję powiewa biała chusteczka plamą po szmince ocieram łzy mewy w codziennym bycie kołują ja jestem tutaj gdzie indziej ty na próżno wołać morze zagłuszy zatrze nawet ostatni ślad może to dobrze może tak trzeba ono wie szumi tu przecież od tylu lat

Piękny wiersz. Pozdrawiam

spokojny ,bez napinania się. Podoba mi się - idziesz ze mną współcześnie - trzymając za rękę Pozdrawiam

Witam - następny słodki wiersz - widzę wena nie opuszcza. Bardzo podoba mi się - idziesz ze mną współcześnie - bardzo urokliwe i dostojne. Życzę utrzymania formy.

to piękny wiersz dla Nich dzisiaj pozdrawiam Kredens

i nie powstał żaden piękny wiersz mimo że pejzaż był przeogromny z rozmachem klif wielka ściana lasu słońca krwawa łuna morze pochłaniające ją z nabrzmiałą porą zmierzchu najpiękniejszy widok zapierający dech nie ma większego znaczenia gdy sieć tak jak wczoraj pusta jest jutro niewiele zmienia choć drugi brzeg mami obiecuje lecz w gruncie rzeczy dobrze wiesz mieszka tam człowiek który tak samo widzi czuje

Witam ciekawy wiersz, miło się czyta, pozdrawiam!!!!!!!!!!!!!!!!!

Bardzo wymowny wiersz. Pozdrawiam

@egzegeta Dzień dobry Marudo :))) Twoja wersja jest rzeczywiście intrygująca, troszkę jeszcze dodałam (jak mi się wydaje) dla płynności "Wszedłeś głęboko odwiedzając duszę oglądaliśmy motyle zanurzone w nektarze w dzień oraz noc łączył nas i dzielił jeden oddech szeptałeś skutecznie aż do dreszczu odwiedzając miejsca święte lecz niepewności było w nas zbyt wiele" Miło, że wpadasz, czytasz i marudzisz. Ślę uśmiech i pozdrowienia ;)

Witaj Sylwestrze - trafny na dzisiejszy dzień wiersz - tak było - umarli byśmy my mogli żyć...szacunek dla nich. Pozd.

Badali psychopatę spod Wlenia, cierpiał na kompletny brak sumienia. Chcieli więc mu przeszczepić, gdzieś koło serca wlepić. Na samą myśl dostał rozwolnienia. Raz jeden pacjent z miasteczka w Hesji, leczony był z manii podczas sesji. Był wcześniej nieborakiem, został psychicznym wrakiem. Po sesjach nabawił się depresji. Niski prezes z Warszawy Radości, nie wpuszczał żadnych wysokich gości. Plany wizyt niweczył. U kurdupla się leczył na chore urojenia wielkości.

Witaj - no i trafiłeś mnie - wiersz mi się podoba - a zwłaszcza niebo piekło i dobro klamrą zamknięte. Pozd.

Witaj - subtelny wiersz - fajny ten koc - a miłość o której mowa dopiero kwitnie i z tąd ta niepewność. Miłego ci życzę

w twarzach nieobecnych miłość zero-jedynkowa kocha czy nie kocha? wyrwij płatek z moich traum obudź co we mnie uśpione rozpal oczy nieprzytomne zamęczone spektaklami zasklepiania starych ran mimo wojen mimo krat wietrze zmian błagam wiej zero jeden miła ma wytnij - wklej ...ojej gdy zobaczę swe odbicie jak w lustrze oczy bezbronne zrozumiem jak bardzo jestem pewien zero jeden

Podzielam zdanie Bety, lubię Twoje wiersze, powyższy jest lekki, przyjemny i zero jeden ?

tak postrzega poeta , podoba się pozdrawiam Kredens

Janiekuba - coraz bardziej wchłania mnie Twój świat. Tekst sprawia wrażenie lekkiej improwizacji na ciężki temat. Ale improwizować też trzeba umieć. Nieźle piszesz. Mi pasuje. bb

oj, paliło się tak wspomnienia, paliło...

w zwierciadle pół litra czystej nie zdołam pół serca prześwietlić zapłonął niechciany pamiętnik w śmietniku parkowych obietnic co powiesz o takim zakończeniu? Ładnie ujęte wypalanie :))

*** ściemnia się ściemnia nad Polską dźwięczą niebieskie przestrzenie poprzez wiatr głos do nas woła z chórem cykad co szeptem brzęczą — Kora Kora Kora

małomówny byłem na spowiedzi z uczuć zataiłem grzech kochania przed sobą i w sobie bo łatwiej nie mówić nic w ciszy rozterki rozdrapywać brudnymi łapami dłubać i czekać na zakażenie by potem leczyć się aż przejdzie, aż ucichnie byle tylko nie wypowiedzieć na głos bo jeszcze ktoś usłyszy albo nie daj Boże odpowie tym samym i co wtedy?

schody liczyły stopy drzwi otwierane dłonie rdza płakała przed nimi wycieraczka druciana zachlapana błotem życia

hej dziękuję, bywało tak że byłam nie ufna ludziom, a teraz uwielbiam być wśród ludzi dziękuję!!!!!!!!!!!!!!!

Dziękuję, poprawiłem. :-) Pozdrawiam.