Ranking

Strata o świcie wstają myśli w głowie zamkniętej ciszą zanim aromat kawy przeleje się w filiżankę powracam do tej chwili nie na długo bo czas i tak pogoni kolejne dni dla mnie i dla miejsca gdzie śpi kruszynka żeby wyśnić drugi raz lipiec, 2025

Ile kobiet w tobie krzyczy te wszystkie babki odziane w zapaski krzątające się przy fajerach uwijające z obiadem rychło bo przecież za chwilę zgłodniały tabun mężczyzn przekroczy próg ile kobiet w tobie śpiewa jak matka na chórze psalm po psalmie rozkładając każdą cząstkę pieśni na mniejsze nic nie znaczące słowo bo to duże ważne nie chce przejść przez gardło zastało się w grdyce w bezgłośnym Kocham ile kobiet w tobie płacze małych dziewczynek z przekrzywionymi warkoczami za które co rusz ktoś pociąga mierzwiąc gładko zaczesane myśli kołtuniąc spokojną niegdyś przestrzeń

"... i to by było na tyle"

zła chwila uderzyła z dużą prędkością zły los wydał wyrok złe miejsce wybrało ofiarę ktoś zwykły znany tylko nielicznym po tygodniu do zapomnienia gdyby chwilę wcześniej gdyby chwilę później gdybanie czy był to przypadek czy Bóg tak chciał

nikt mnie nie uczył pisania wierszy to po pierwsze a po drugie życie jest szkołą pierwszą po trzecie nie wiem czy to są wiersze a więc po czwarte dlatego pierwsze to piąte nie ma już znaczenia nawet gdy pierwsze z drugim zamieniam tak więc dziesiąte jeśli się uda to tylko cuda

rozkwitając białą i limonkową hortensją nad głową małe motyle w lekkiej poświacie jak one tańczą razem słodko wystawię twarz ku słońcu

Karina spacerując po Gdyni, Sklep z Prawdą znalazła. Weszła. Piękna sprzedawczyni Uśmiechnęła się i zapytała: „Jaką Prawdę pani chce kupić? Mamy częściową i całkowitą”. Dziewczyna chciała Prawdę poznać Tę absolutną, nagą, jedyną. Ekspedientka tak jej powiedziała: „Cena jest bardzo wysoka, Ta prawda nie jest zadbana. To jakby dotknąć rynsztoka. Nie będzie pani mieć wytchnienia Do końca życia." Karina pomyślała: „Może będzie przecena? W wysprzedaży mam jeszcze nadzieję. Na Prawdę mnie nie stać, nie jestem gotowa.”

miałem piękny sen w którym nikt nie płakał nikomu głód nie dokuczał a niebo ozdabiały trzy tęcze lecz niestety obudziłem się i zrozumiałem że ten sen to nocna fantazja która okłamała mnie bo znowu zobaczyłem prawdę która zabolała bo bezdomny prosił mnie bym dał mu na chleb w oczach miał łzy dlatego obraziłem się na swój sen

Żniwa uż zaro, eszcze siułka, bo po dwudziestam drugam julu. Gbury kosami rznyli zboże, kobziyty za niam w snopki ziójziali. Bez pora dniów łóne na polu doschnóńć musiali Chałupa- am machluja! Cisza i zietrz. Do żniw jeszcze chwilka. Gospodarze tną zboże po dwudziestym drugim lipca, kobiety za nimi idą w snopki wiążą Przez parę dni na na polu one schną. W moim domu nie może przestać dzień. Mój dom zanosi się dziecinnym śmiechem Miłość znów otula padający drzew cień. Na widok kota pies zamerda ogonem. W moim domu- nie to nieprawda! Na zwykłe cześć i do widzenia, wiatr i cisza, niczego już nie ma. A wszystko inne niosę ze sobą. Do domu- drogą.

uchwyt bądź bladym świtem w lipcu o trzeciej rano ciszę traw rewerberację oddechu nanizując napinając w linię gwiazdo zleć szelest na wąskiej ścieżce wyłącz że wszyscy umrzemy obrócimy wypełnij nozdrza niech drżą i swędzą uchwyć cichy sen zajęcy na miedzy poczują że lgnie do nich tłuste i lepkie połacie upraw ścieżka szeleści w ciemność tak milczą do siebie światy czy ten pełen więcej bo pije od rana tak milczą do siebie światy jaki z nich ma sens w jaki wejdziesz dzień po miedzy na palcach jak w zajęcy sen

Jakiej karty nie dotknąć – jaki wiek poruszyć - Dwie się jednej całości szamoczą połowy. - Z. J. Rumel Są dwa bóle – dwie strony przeklętej monety i dwa korowody wojną ściętych dzieci. Waszym – gorzkie żale na każdej antenie, naszym wiosna w twarz ciska zakazane requiem. Waszym - miłość bliźniego, nasze w ogniu cichły. Dla was sława – nadzieją. Nas wgniotła w mogiły. Nad waszymi czerń szarpie wzburzona planeta, a o naszych pro bono - nie wolno pamiętać. Waszym serce na dłoni i pociąg szpitalny, naszym nawet imiona wytłukli z zębami. Dla was pluszak do rączki, ciastko, nowa szkoła, dla nas - widły po gardło. Nikt się nie upomniał. Wasze w gości przychodzą. Nasze wyłuskano niczym pestki z owoców – kosą, z brzuchów matkom. Wasze świat na dobranoc obmył z krwi, tuli w płótnach, naszym wciąż za poduszki służą mysie truchła. rocznica Krwawej Niedzieli na Wołyniu, lipiec 2025 r.

Ze wzgórza miasta widać zarośnięte szuwarem stawy, bo Horyń pamięta jeszcze świetność pałacu i domy drewniane cegłami obkładane z podcieniami i gankami. Cisza. Ludzie są dobrzy bo można żyć razem, każdy będzie jednocześnie u siebie. Idea państwa wielonarodowego jest możliwa, "Jarema" w to wierzył- On urodzony na ziemiach Wiśniowca Cisza. Bezdźwięcznie wychodzi z kąta, rozpościera ramiona i uścisk na skroniach. Szyby liże i wszystko znów jest żywe. Ludzie w tym kobiety i dzieci całe 10 tysięcy. Zamordowani i widłami zakłuci spaleni, ta krwawa niedziela w prawosławne święto. Świat zatopiony w czasie jak bursztyn wciąż cenny wciąż piękny jak on. Cisza. Ona milczy jak inaczej wtedy gdy Zygmunt Rumel chciał tragedii zapobiec, niemożebne było to wtedy wiedzieć. Ukraina bez Lachów tak obmyślili ukraińscy nacjonaliści Polaków trzeba w pień wyrżnąć. Cisza. Rumel nie mógł żyć dosięgła go tatarska śmierć doły musiały się zapełnić Rozerwali go końmi i nie one są winne- to my Jesteśmy winni wobec współczesnych też już niewinnych biednych Cisza. Nie wolno. Bądź wola Twoja! Spraw, by za Twoją wolą opustoszały więzienia, by leśne doły przestały napełniać się trupami... Zygmunt Jan Rumel.

Nie pytaj mnie czy boję się śmierci, gdy czuję pulsujące życie, w dłoniach trzymam światło, a w sercu zielone nadzieje. Nie pytaj mnie o to, bo ona jest pewna jak ptaka lot, który kończy się niepostrzeżenie. Lękam się, bo gdy słońce rzuci cień na moje dni, co wtedy zrobię ze swoim sumieniem.

W teatrze odbywał się właśnie wielki bal miast spektaklu, które zespół co dzień grał bal przebierańców od tylu godzin tam trwał bez słów patrzyli tylko na siebie i w siną dal Każdy tancerz co drugą maskę miał na twarzy i tancerka w sukience upstrzonej cekinami świat tu wirował wraz ze wszystkimi parami a nikt tutaj nie myślał co jeszcze się przydarzy Kiedy orkiestra już przestanie z nut grać dziś była do końca jak tamta na tytaniku choć bez braw i bez zachwytu okrzyku zanim pójdą też tancerze zmęczeni spać Bladym świtem odprowadzą piękne partnerki i nikt czasu im nie zmierzy -nawet stare zegary co godzin nie biją i stały tu nienakręcone, pary wirowały na sali- sami sztuczni aktorzy i tancerki Moja tancerka kusi mnie też subtelnie muślinem który skrywa jej ciało delikatne i o barwie mleka dla niej czas był zbyt cenny bowiem wciąż ucieka ---------------------------------------------------------------------------- dla mnie nie miał znaczenia …

a teraz ty jakbyś wyszedł z piosenki Lany Del Rey wprost z refrenu Blue Skies w buty w kieszenie w porozciągane rękawy i jakby tego było za mało pod skórę i jakby było mi za mało ubieram się w ciebie na cebulkę na każdą pogodę przed chwilą niebo płowe upstrzone drozdami wyśpiewywało mi ciebie teraz jest jak migdały niebieskie

Autorzy: Michał Leszczyński + AI. Wielka teoria Gdzieś w sprzedaży snu, marzeń i wielkich ideałów mówimy sobie ładne tak i idziemy pod rękę w dal karma jest nam nawet podwójna i mamy dwa bilety świat jest wielce miłosny, a przestrzeń taka kochająca W teorii rozmawiamy ze sobą piękną ależ praktyką myśli nasze bywają wspólne i są cudowną taktyką kompletnie nie mamy o czym pisać do siebie, po co przygadujemy realiom wielkim wspólnym czasem W teorii uśmiech chodzi na spotkanie ze śmiechem ciepłe serce przytula całym sobą jego duże alter ego ta podwójna ławka jest tylko dla nas dwojga obojga tlą się gorące uczucia bez miejsca na nieporozumienia Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. Opowiadam ci urocze bujdy, a ty moja mi milczysz ty dla mnie piękniejesz co codziennie wychwalam wieczory pełne są emocjami zbyt gęstych rozmów owszem bywamy zmęczeni, ale tylko spełnieniem Jesteśmy chodzącym wizerunkiem ładu, składu i piękna samotni gdy patrzą chcą mieć nasze razem i pokornieją pary umawiają się z nami na roześmiane posiadówki portfele mamy zgodne, jest portfolio i gramy w karty Przytęskni któreś z nas - co ciekawe - za samotnością co najwyżej chawirę podzielimy na dwa ach salony chcenie natrafia na chcenie, niechcenie ku niechceniu oto ta wspaniała para co zawsze pragnie się na zabój Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. W kinie przytulamy się i rozmawiamy za głośno na koncercie przetańcowywujemy całą tę historię w barze trzymamy się spojrzeniami za wdzięczne ręce wszędzie chcemy się tylko - tylko sobą nacieszyć Ale ale moja słuchaczko słyszysz jedynie barwną teorię teoria faktycznie rozogniona, a praktyka taka skromna dobrze jest jeśli w ogóle uda mi się na ciebie spojrzeć dobrze jeśli tylko dostrzegam w kimś kobiecy płomień Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. W realu tylko strzelec trafia w totka pod tytułem ochotka. Witaj w licznym klubie dużych zazdrośników... niemałych niewygód.

jest jedynie pięć stanów skupienia: – dotykanie się. stylem niskim i nieco po neandertalsku. z cieniem kamiennych ostrzy i nutką dymu z ogniska, – muśnięcia. płytkie, przy jednoczesnym odwrażliwianiu się na otaczającą przestrzeń, całe to społeczeństwo filcowych mord, ryjów ze sztruksu, – bycie dwiema energijkami zawieszonymi w bezkresnej ciemności (każda jest dla sąsiedniej więcej, niż Słońcem), – eksplozyjność (ale bez krzyku i nerwów), powodowanie ładnych strat, uroczych zniszczeń, – letni sen (to też stan skupienia), który łagodzi napięcie powierzchniowe skóry, wypłaszcza fale. to tyle, jeśli chodzi o fizykę.

Cios, owszem był, było ich nawet nieładnych kilka, ale on nie miał ani jednej siły, żeby za nimi pójść. Potem on przywykł do wykluczenia więc jest przywykluczony i już. Też mi eureka !! Cała reszta natomiast to umiejętne szycie owego stanu faktycznego, którego proszę nie mylić ze stanem prawnym. No, może poza puentą, która się z tego śmieje, ale broń boże nie wyśmiewa. Co to to nigdy nie. Warszawa – Stegny, 11.07.2025r.

@wierszyki @Annna2 @Marek.zak1 @Dagna @Rafael Marius @Starzec @andreas @Laura Alszer @Natuskaa @piąteprzezdziesiąte @sisy89 @Łukasz Jasiński Dziękuję bardzo

Twe słowa o miłości mnie zachwycają Przynoszą ukojenie w samym środku dnia I moją tęsknotę nadzieją otulają Choć może nadzieja płocha ma Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć Lat tyle czekałam miłości nadejścia Nie wiedząc że już wkrótce przyjdziesz do mnie ty Nie oczekiwałam że dasz mi tyle szczęścia Ze szczęściem przyszły także i łzy Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć Kiedy mówię kocham, wtedy mnie nie słuchasz Więc nie będę darła z żałości żadnych szat Kiedyś ci wierzyłam że naprawdę mnie kochasz Twe słowa zabierze teraz wiatr Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć

skrzydła zamiast rzęs nośniki powabu unosi się – pomimo drżeń wiatru pomaga słońcu wzejść suknią motylową falującą nad polem kwiatów na lotnych statkach zamienia się dreszczem na ciele, teraz barwa tęczowa

Jestem skończona w Warszawie Dublinie, Poznaniu i Lwowie stłukłam siedem luster a każde warte sto lat bez miłości i w każdym przegląda się większy diabeł teraz sprzedadzą moje pianino, dębowe krzesła i szafę wylicytują obrazy i kryształowe świeczniki Białą Marię na dziesięć osób co nigdy nie wyszła z kredensu uszkodzą przy przenoszeniu gdy już położą zadatek zabiorę tylko tyle ile uniosę na grzbiecie przelecą mi przez ręce niedokończone książki nieurodzone dzieci chciałabym czytać wam bajki ilustrowane klechdy w twardej oprawie na ciepłym dywanie ecru z merynosowej wełny tkanej chyba w Maroko przy białym piecu kaflowym który kosztował majątek nawet na tamte czasy więc czas odjechać dalej pora opuścić Lwią Ziemię zdziwi sie tylko Bożkowa sąsiadka z numeru dalej lecz ona nie moze wiedzieć nie podejrzewa nawet komu byłam winna wiersze a komu winna ciało

miłość to nie żart to piękna część życia smakuje jak chleb pachnie nadzieją miłość to uśmiech smutek żal czasem grzech pola łąki i las czas który ozdabia dni miłość uczy pokory nie potrafi brzydko śnić jest poezją która cieszy nawet gdy pada i wieje tak moi drodzy miłość to nie puste słowo które boi się nocnych cieni ona zawsze rację ma

@violettaZgadza się! Bardzo dziękuje! @Annna2Dziękuję! Zgadzam się z Twoimi słowami, chociaż wiem, że życie niesie ze sobą różny stosunek do prawdy. @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Zastanawiam się, czy zawsze warto wyjawiać całą prawdę, prawdę, która może kogoś zranić lub wywrócić mu życie do góry nogami. Są to chyba uniwersalne dylematy bez dobrego zakończenia. Pozdrawiam. @jan_komułzykantBardzo dziękuję! Nie śmiem nawet o tym pomyśleć. Pozdrawiam.

*GERANIUM* W zagraconej altanie wielkiego domu pamiętającego jeszcze lata siedemdziesiąte, stała doniczka. Zwykła, gliniana z przeschniętą ziemią. Rosła w niej roślinka. "Rosła" - to zbyt wiele powiedziane. Bardziej wegetowała. Dwa na pół zielone listki pięły się na długiej, suchej łodydze w kierunku okna. Altana miała je prawie z każdej strony, było więc w niej bardzo dużo słońca. Mało zatem prawdopodobne by prawie ususzona roślinka szukała właśnie tego. Pragnęła wody. Dlatego ze wszystkich sił walczyła, by wydostać się na zewnątrz. Anielka zaglądała co jakiś czas do altany. A to żeby coś wyciągnąć, a to znów żeby coś schować. A czasem uchylała drzwi tylko po to, aby zerknąć na ledwo żyjący badylek. Zauważyła go całkiem niedawno, przestawiając z kąta w kąt jeden z pięćdziesięciu kartonów z pamiątkami i rzeczami "być może kiedyś się przydającymi". - Biedactwo, uschło, bo wszyscy zapomnieli, że w ogóle istnieje - jej twarz delikatnie posmutniała. Podrapała się po czubku swojej gęstej, kasztanowej czupryny, jakby chciała z najgłębszych zakamarków wydobyć pomysł - czy da się jeszcze coś zrobić z dziwnym kwiatkiem.

Otul światłem, smutki krusz cierniem kochaj mnie. Wiatru włosów ciągu nieładem. Winnym krzewem, jabłoniowym sadem, kochaj mnie. Tyś demonem i Lemoine'a dreszczem, co noc przed świtaniem nie jest błędem. Srebrnych dzwonów aniołem mgły deszczem. Na rozstajach ust, znów rosy bezdrożem, snem nieprześnionym, jaśminowym ciepłem. Kolory światu oddaj, zostań motylem, łzy spleć razem ze słonecznym warkoczem. Rozbezwstydnij mnie jutro sierpniem, co rośnie w biodrach pod napięciem. Kieszenie napełnij kwietnym obłędem, kochaj mnie.

Remonty i ścian malowanie to taka rzecz bardzo męska. Narzędzia, wałki, drabiny — raczej nie grozi Ci klęska. A jednak… Wystarczy stanąć przed półką, gdzie wybór farb na palecie. Z tym dylematem tęczowym nie wygra żaden na świecie. Chyba, że dusza wrażliwa, obraz w poezję ubierze i wśród wachlarza kolorów te najwłaściwsze wybierze. Bo co ma powiedzieć facet, gdy biały kolor mu służy, a tutaj nagle wyrusza w dalekie bieli podróże. Gdzie słońce Hellady świeci, na garści muszelek białych. Tu białe żagle, tam sezam, antyczny marmur wspaniały. A może by tą biel złamać drobiną fioletowego? I wybrać właściwy odcień — to przecież nic trudnego. Lecz przed oczami się tworzy wszystko w kolorze symfonii: kwiat rozmarynu liliowy, pełne ogrody magnolii. Więc chwyta kolor miłości, tak bliski sercu — czerwony. Poradzi sobie z tym łatwo, już widzi się w oczach żony. Nie ma tak lekko, mój drogi, nie zdecydujesz dziś prędko, wybierasz przecież pomiędzy różą a ogniem flamenco. Nie zgrywaj tu bohatera, bo barwy w końcu Cię zmęczą. Ona już widzi ten kolor – ty tylko zatańcz z jej tęczą.

Spacer Krok za krokiem po lesie, trzask gałązek rozbudza kolejne, wolniejsze, niesie się woń. Nad głową koronoskarby i dzięcioł - nie dworski - do kory przypięty, od rana pracuje - zawzięty - stuk, stuk - puk, puk, puk - stuk, stuk - puk, puk... echo zdumione, bo o brzasku ktoś strzela oczami wokoło, a ja - nareszcie zieleń łowię, żeby rozzielenić się w sobie. Tkam bieliznę w barwach ulubionych przez ciebie, byś wtulił się oddechem, wtedy chętniej zsuniesz ją ze mnie. kwiecień, 2025

@violetta ................ dla dzieci, 'powiadasz'... :) ok. niech będzie. @jan_komułzykant ... tak, troszeńkę.. eroticznie... :) @Berenika97 ........... cieszę się, że zadziałała wyobraźnia... :) @Alicja_Wysocka .... witam Cię... :) widać ten las był mi do tego potrzebny... ;) @wierszyki ............ tutaj niczego się nie pierze... :) ale fajnie, że.. prawdziwy. Bardzo Wam dziękuję za zostawione słowa... :) ślę grupowe pozdrowienie. @Rafael Marius ... @Leszczym ... dziękuję także. las potrafi z(a)mysły pomieszać i nieważny już kolor bielizny bez prześwitów w promieniach poranka w czterech dłoniach świat cały pomieści ... :) lepiej nie będzie. Jacku, dzięki bardzo za rymowany komentarz, pozdrawiam.

@Corleone 11 Bardzo jestem wdzięczna za poprawki:-) Dziękuję i miłego wieczoru życzę ☺️

Witam - warto o takich sprawach pisać - podoba się - Pzdr.serdecznie.

@Annna2Aniu, to bardzo poruszający, emocjonalny i trudny wiersz (w sensie tematycznym). Widzę w nim ból, żal, próbę zrozuminia i pamięci. W niektórych miejscach przypomina poemat prozą - ale jest spójny. Zmusza do refleksji. Bardzo pięknie wykorzystujesz naszą historię, by poruszyć dusze i sumienia. I chociaż też znam historię (może nie każde czasy tak dobrze, jakbym chciała), to podziwiam Cię za Twoje wiersze, bo sama nie potrafię tak przedstawiać ojczyste dzieje. ps. zastanawia mnie, dlaczego Jarema jest w cudzysłowie. Pozdrawiam.

Anula, świetnie opisujesz fakty historyczne w niebanalny sposób... jesteś nie do podrobienia wielu tematów ci życzę i nieustającej weny i zostawiam serduszko

w różaną ciszę chcesz mnie zabrać ale czy będzie cała w szeptach lub niemych drżeniach tak jak żadna gdyż nie wystarczy że jest piękna z palcem na ustach nas poprowadź nie do ogrodów między klomby lecz w te najcichsze z cichych pola w których bławatki zawsze rosły bo właśnie one w dni i noce i tylko tutaj nie gdzie indziej snują marzenia choć bezgłośnie milcząc tak ciepło aksamitnie

Wielu bardzo ma tak w cenie, chociaż wiatr jest zagrożeniem, bo od morza i się zdarzy, że będziecie tuż przy plaży, a od lądu jeszcze gorzej, bo was może wywiać w morze.

@violettaTo jesteś szczęśliwa :) Dziękuję i pozdrawiam:)

Wyszła za tenisa:)

@Rafael Marius sama przyjemność:) dzisiaj się za mną oglądali, coś jest we mnie niepoważnego:) może mój uśmiech, szczęście na twarzy, rozwiane włosy:)

@Alicja_WysockaDzięki za brawa. mam nadzieję, że za limeryk ;-) @jan_komułzykantDziękuję za pochwałę. Tym cenniejszą, że spod pióra fachowego.

przednia pochwała i to doceniam wedle życzenia od ręki zmieniam właśnie z tą chwilką zaraz na szybko by było lepiej jak dobrze mniemam :)))

@violetta uwielbiam hortensje- moja Anabelka ma pąki- będzie piękna

@Leszczym z gruntu jestem pacyfistką- ale czy to przymus- nie to wybór

Podobno pisanie o pisaniu jest już zleżałe, a jednak w tym wierszu odnalazłem lekkość, autoironię i dość wiarygodny przekaz o niemożliwości ułożenia własnego poetyckiego credo. Szkoła nie uczy pisania wierszy, ale daje (powinna dawać) podstawy rudymentarnej analizy, uczy zadawania sobie i innym najprostszych pytania: kto? co? gdzie? kiedy? jak? - i kluczowe: dlaczego? (powód) /po co? (cel). Poeta może bujać w obłokach, ale po napisaniu utworu dobrze byłoby mieć w głowie odpowiedź na wyżej wymienione. I nic więcej nie potrzeba, bo wszelkie manifesty literackie (włącznie z tym, że nic nie wiem o wierszach i jakoś tak mi się same piszą) można zredukować do tych kilku kwestii.

@jan_komułzykant... ostatnie słowo, przeurocze... :) Dołączam do słów Klipa... masz nieszablonowe pomysły. Zostawiam jeszcze słówko... dobranoc.

Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Łzami podobnymi gwiazdom spadającym… Za tamtymi pięknolicymi pannami, Z sięgającymi bioder długimi włosami, Z jasnymi rumianymi twarzami Opromienianymi przez radosne uśmiechy… Którym wieńczącego panieństwo zamążpójścia, Nigdy nie danym było doczekać, Śmierć wielką niewysłowioną nienawiścią zwabiona, Na wszystkie w milczeniu czyhała… Pod przyłożonych do szyi noży ostrzem, Przerażone nie ośmielając się krzyczeć, Ofiarowywały Bogu swe ostatnie westchnienie, Błagając trwożnie o lekką śmierć… I spod banderowskich noży tępych ostrzy, Niewinnej krwi popłynęły cieniutkie strużki, By wsiąknąć między zielonych traw kępy, Zroszone tragicznych nocy blaskiem księżycowym… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Blaskiem przeszywających niebo błyskawic… Za tamtymi chmurnookimi młodzieńcami, Pełnymi zawsze zapału i energii, Marzącymi niegdyś o założeniu swych rodzin, By wybrankom serca nieba przychylić… Gdy na drodze do obrzędu zrękowin, Przeszkodą stanęła sąsiedzka nienawiść, W cieniu antypolskich oszczerstw kłamliwych, Parszywą propagandą karmiona latami… Marzenia o zaręczynowym pierścionku, Skrzącym w słońcu na wybranki serca palcu, Udaremnił zarzucony na szyję powróz, Zaciśnięty przez przepełnionych nienawiścią sąsiadów… Gdy napadani po zmroku bez krztyny litości, Przez sąsiadów nocami mordowani, Odchodząc ku wieczności zachowali pod powiekami, Obraz swych jasnowłosych ukochanych… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Blaskiem księżyca w Świtaziu odbitym… Za tamtymi młodymi matkami, Kochającymi nad życie maleńkie swe dzieci, Którym w tamtych momentach strasznych, Najmniejszej nie mogły nieść pomocy… Gdy w tamte straszliwe noce wołyńskie, Same bestialsko mordowane, Nie mogły dobyć nikłych sił resztek, By dzieciom swym rzucić się na ratunek… Gdy głośny krzyk przerażonych matek, Tłumił słowa więznące w gardle, A ciosy nożem zadawane na oślep, Przeszywały nocą ich piersi młode… Jedynie widząc z oddali, Bezbronnych swych dzieci roztrzaskiwane główki, Same do szczętu opadłe z sił, Nie mogły zapleść w myślach słów modlitw… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Nocnej rosy niezliczonymi kroplami… Za tamtymi czułymi ojcami, Głowami szczęśliwych, wielodzietnych rodzin, Dnia każdego ofiarnie mnożących wysiłki, By swych najbliższych poprawić byt… Gdy całymi dniami pracując na roli, Swej umiłowanej ziemi oddani, Choć znużeni nigdy się nie skarżyli, Ocierając czoło z gęstych potu kropli… Lecz karmiona latami sąsiedzka zawiść, Okazała się dla nich wyrokiem śmierci, Wobec nienawiści czerni bezbronni, Nijak swych rodzin uchronić nie mogli… Często mając przeciwko sobie, Całe przepełnione nienawiścią wsie, Przez sąsiadów nocami mordowani skrycie, Pośród mąk niewysłowionych żegnali się z życiem… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… W żalu swym nadal nieutulony… Za tamtymi pełnymi radości dziećmi, Które pośród dzieciństwa chwil beztroskich, Padły ofiarami zbrodni okrutnych, Cierpień doznały niewysłowionych… Pośród potoków łez pochwycone, By tortur nieludzkich stać się celem, Brutalnie bite i katowane, Cierpień doznały nieznanych w świecie… Niekiedy żywcem ze skóry odarte, Pośród płaczu hańbionych matek, Na sztachety płotów bez litości nabijane, Gdy ojców ich w ziemię wsiąkła już krew… Niekiedy z rączkami skrępowanymi drutem, Bez litości rzucone na podłogę, W buchającym ogniu żywcem spalone, Wraz z całym rodzinnym domostwem… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Łzami cięższymi od polnych kamieni… Za tamtymi siwowłosymi starcami, Pełnymi szczególnej życiowej mądrości, Zawsze z swymi ukochanymi wnukami, Gotowymi życiowym doświadczeniem się dzielić… U schyłku życia boleśnie wzgardzonymi, Pośród odczłowieczających szyderstw i drwin, Przez tych, których za sąsiadów mieli, Którym nigdy nijak nie wadzili… Niekiedy z dłoni wyrywając im laskę, Bezlitosny, okrutny banderowiec, Jednym jej uderzeniem wyłamywał szczękę, A z pomarszczonej twarzy obficie tryskała krew… A niekiedy pośród podłego urągania, Z małego pistoletu głośny padał strzał I bezładne padało ciało starca, Uderzając głową o przydomowego progu kant… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Blaskiem wieczornych zorzy rumianych… Za tamtymi oddanymi Bogu księżmi, Mocą kazań, nabożeństw i modlitw, Służącymi wiernie zbawieniu dusz ludzkich, Znającymi kapłańskiej służby cienie i blaski… W wnętrzach stareńkich kościołów drewnianych, W których całe życie Bogu służyli, W tamte noce żywcem spalonymi, Bez cienia najmniejszej litości… Gdy z dłońmi skrępowanymi szorstkimi sznurami, Do starych ołtarzy przywiązani, Przez okrutnych banderowców dotkliwie pobici, Zakrwawieni nie mogli się poruszyć… I tylko w milczeniu czekali, Aż ogień banderowskich pochodni, Spopielając wszystko żarem gorącym, Okrutne ich męki zakończy… Długimi nocami płacze wciąż Wołyń… Snującymi się przy pełniach księżyca cieniami… Za niezliczonymi polskimi nagrobkami Zniszczonymi przez banderowców mściwych, Uderzeniami wielkich młotów żelaznych, W blasku księżyca z trzaskiem rozbitymi… By istnieniem swym nie upamiętniały Polaków na Wołyniu żyjących, Straszny los musiały podzielić, Zburzonych kościołów, dworków i zagród chłopskich… By najmniejszy polskości ślad, Na Wołyniu już nie pozostał, By czysta jak wody szklanka, Była z chorych marzeń banderowska Ukraina… Lecz pamięci o ziem tych polskości, Zatrzeć nie zdoła na świecie nikt, Wspominając dumnych Polaków strapiony Wołyń, Nocami gorące roni łzy… - Wiersz napisany dla uczczenia osiemdziesiątej drugiej rocznicy krwawej niedzieli na Wołyniu…

@Marek.zak1 Bardzo fajne, ale SOR to skrót. Powinieneś napisać: na SOR-ze.

O mowie nienawiści* I płynie, fala, płynie - agresji bezkarnej, systemowej i odgórnej i to ofiara waszej represji, donosiciele: władzy w depresji - krasnale, niewolnicy: myśli - wtórnej, schizofrenicy: głupcy w obsesji i urojenia: pełne - opresji, narcyzmu - egoizmu i podskórnej impresji - ekspresji - procesji. *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (czerwiec 2025)

Popieram twój apel. Nigdy za dużo o tym.

@piąteprzezdziesiąte Mnie działka tak zwana pracownicza kojarzy się z dziadkiem. Też nam szpaki czereśnie wyjadały, ale tylko na szczycie drzewa, które i tak były niedostępne.

@wierszyki Dzięki Ci za uważne czytanie i za uwagę: poprawiłem pomyłkę. Powiadasz, że "(...) ilustracje (...) wydają się jak z klaseru (...)". Zapewniam Cię, że są "(...) na świeżo (...)" - sam je wykonałem. Tak więc mają charakter subiektywny. Dzięki Ci też za literackie uznanie. Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego niedzielnego wieczoru. Kwiatuszku, Tobie również dzięki za wizytę, czytanie I uznanie dla powyższego. Serdeczne pozdrowienia. Miłego wieczoru.