Ranking

Strata o świcie wstają myśli w głowie zamkniętej ciszą zanim aromat kawy przeleje się w filiżankę powracam do tej chwili nie na długo bo czas i tak przygna kolejne dni do mnie i dla miejsca gdzie śpi kruszynka żeby wyśnić drugi raz lipiec, 2025

Ile kobiet w tobie krzyczy te wszystkie babki odziane w zapaski krzątające się przy fajerach uwijające z obiadem rychło bo przecież za chwilę zgłodniały tabun mężczyzn przekroczy próg ile kobiet w tobie śpiewa jak matka na chórze psalm po psalmie rozkładając każdą cząstkę pieśni na mniejsze nic nie znaczące słowo bo to duże ważne nie chce przejść przez gardło zastało się w grdyce w bezgłośnym Kocham ile kobiet w tobie płacze małych dziewczynek z przekrzywionymi warkoczami za które co rusz ktoś pociąga mierzwiąc gładko zaczesane myśli kołtuniąc spokojną niegdyś przestrzeń

"... i to by było na tyle"

zła chwila uderzyła z dużą prędkością zły los wydał wyrok złe miejsce wybrało ofiarę ktoś zwykły znany tylko nielicznym po tygodniu do zapomnienia gdyby chwilę wcześniej gdyby chwilę później gdybanie czy był to przypadek czy Bóg tak chciał

nikt mnie nie uczył pisania wierszy to po pierwsze a po drugie życie jest szkołą pierwszą po trzecie nie wiem czy to są wiersze a więc po czwarte dlatego pierwsze to piąte nie ma już znaczenia nawet gdy pierwsze z drugim zamieniam tak więc dziesiąte jeśli się uda to tylko cuda

Karina spacerując po Gdyni, Sklep z Prawdą znalazła. Weszła. Piękna sprzedawczyni Uśmiechnęła się i zapytała: „Jaką Prawdę pani chce kupić? Mamy częściową i całkowitą”. Dziewczyna chciała Prawdę poznać Tę absolutną, nagą, jedyną. Ekspedientka tak jej powiedziała: „Cena jest bardzo wysoka, Ta prawda nie jest zadbana. To jakby dotknąć rynsztoka. Nie będzie pani mieć wytchnienia Do końca życia." Karina pomyślała: „Może będzie przecena? W wysprzedaży mam jeszcze nadzieję. Na Prawdę mnie nie stać, nie jestem gotowa.”

uchwyt bądź bladym świtem w lipcu o trzeciej rano ciszę traw rewerberację oddechu nanizując napinając w linię gwiazdo zleć szelest na wąskiej ścieżce wyłącz że wszyscy umrzemy obrócimy wypełnij nozdrza niech drżą i swędzą uchwyć cichy sen zajęcy na miedzy poczują że lgnie do nich tłuste i lepkie połacie upraw ścieżka szeleści w ciemność tak milczą do siebie światy czy ten pełen więcej bo pije od rana tak milczą do siebie światy jaki z nich ma sens w jaki wejdziesz dzień po miedzy na palcach jak w zajęcy sen

Żniwa uż zaro, eszcze siułka, bo po dwudziestam drugam julu. Gbury kosami rznyli zboże, kobziyty za niam w snopki ziójziali. Bez pora dniów łóne na polu doschnóńć musiali Chałupa- am machluja! Cisza i zietrz. Do żniw jeszcze chwilka. Gospodarze tną zboże po dwudziestym drugim lipca, kobiety za nimi idą w snopki wiążą Przez parę dni na na polu one schną. W moim domu nie może przestać dzień. Mój dom zanosi się dziecinnym śmiechem Miłość znów otula padający drzew cień. Na widok kota pies zamerda ogonem. W moim domu- nie to nieprawda! Na zwykłe cześć i do widzenia, wiatr i cisza, niczego już nie ma. A wszystko inne niosę ze sobą. Do domu- drogą.

rozkwitając białą i limonkową hortensją nad głową małe motyle w lekkiej poświacie jak one tańczą razem słodko wystawię twarz ku słońcu

miałem piękny sen w którym nikt nie płakał nikomu głód nie dokuczał a niebo ozdabiały trzy tęcze lecz niestety obudziłem się i zrozumiałem że ten sen to nocna fantazja która okłamała mnie bo znowu zobaczyłem prawdę która zabolała bo bezdomny prosił mnie bym dał mu na chleb w oczach miał łzy dlatego obraziłem się na swój sen

Ze wzgórza miasta widać zarośnięte szuwarem stawy, bo Horyń pamięta jeszcze świetność pałacu i domy drewniane cegłami obkładane z podcieniami i gankami. Cisza. Ludzie są dobrzy bo można żyć razem, każdy będzie jednocześnie u siebie. Idea państwa wielonarodowego jest możliwa, "Jarema" w to wierzył- On urodzony na ziemiach Wiśniowca Cisza. Bezdźwięcznie wychodzi z kąta, rozpościera ramiona i uścisk na skroniach. Szyby liże i wszystko znów jest żywe. Ludzie w tym kobiety i dzieci całe 10 tysięcy. Zamordowani i widłami zakłuci spaleni, ta krwawa niedziela w prawosławne święto. Świat zatopiony w czasie jak bursztyn wciąż cenny wciąż piękny jak on. Cisza. Ona milczy jak inaczej wtedy gdy Zygmunt Rumel chciał tragedii zapobiec, niemożebne było to wtedy wiedzieć. Ukraina bez Lachów tak obmyślili ukraińscy nacjonaliści Polaków trzeba w pień wyrżnąć. Cisza. Rumel nie mógł żyć dosięgła go tatarska śmierć doły musiały się zapełnić Rozerwali go końmi i nie one są winne- to my Jesteśmy winni wobec współczesnych też już niewinnych biednych Cisza. Nie wolno. Bądź wola Twoja! Spraw, by za Twoją wolą opustoszały więzienia, by leśne doły przestały napełniać się trupami... Zygmunt Jan Rumel.

Autorzy: Michał Leszczyński + AI. Wielka teoria Gdzieś w sprzedaży snu, marzeń i wielkich ideałów mówimy sobie ładne tak i idziemy pod rękę w dal karma jest nam nawet podwójna i mamy dwa bilety świat jest wielce miłosny, a przestrzeń taka kochająca W teorii rozmawiamy ze sobą piękną ależ praktyką myśli nasze bywają wspólne i są cudowną taktyką kompletnie nie mamy o czym pisać do siebie, po co przygadujemy realiom wielkim wspólnym czasem W teorii uśmiech chodzi na spotkanie ze śmiechem ciepłe serce przytula całym sobą jego duże alter ego ta podwójna ławka jest tylko dla nas dwojga obojga tlą się gorące uczucia bez miejsca na nieporozumienia Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. Opowiadam ci urocze bujdy, a ty moja mi milczysz ty dla mnie piękniejesz co codziennie wychwalam wieczory pełne są emocjami zbyt gęstych rozmów owszem bywamy zmęczeni, ale tylko spełnieniem Jesteśmy chodzącym wizerunkiem ładu, składu i piękna samotni gdy patrzą chcą mieć nasze razem i pokornieją pary umawiają się z nami na roześmiane posiadówki portfele mamy zgodne, jest portfolio i gramy w karty Przytęskni któreś z nas - co ciekawe - za samotnością co najwyżej chawirę podzielimy na dwa ach salony chcenie natrafia na chcenie, niechcenie ku niechceniu oto ta wspaniała para co zawsze pragnie się na zabój Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. W kinie przytulamy się i rozmawiamy za głośno na koncercie przetańcowywujemy całą tę historię w barze trzymamy się spojrzeniami za wdzięczne ręce wszędzie chcemy się tylko - tylko sobą nacieszyć Ale ale moja słuchaczko słyszysz jedynie barwną teorię teoria faktycznie rozogniona, a praktyka taka skromna dobrze jest jeśli w ogóle uda mi się na ciebie spojrzeć dobrze jeśli tylko dostrzegam w kimś kobiecy płomień Ref. W teorii mamy siebie i urządzamy ładne party w praktyce przeganiasz ciężkie tony milczenia gdyby dała ci znak mógłbyś się nawet jej dograć i góra przez dwa lata byłaby dla was wygrana ta ta ta i wcale nie e tam. W realu tylko strzelec trafia w totka pod tytułem ochotka. Witaj w licznym klubie dużych zazdrośników... niemałych niewygód.

Nie pytaj mnie czy boję się śmierci, gdy czuję pulsujące życie, w dłoniach trzymam światło, a w sercu zielone nadzieje. Nie pytaj mnie o to, bo ona jest pewna jak ptaka lot, który kończy się niepostrzeżenie. Lękam się, bo gdy słońce rzuci cień na moje dni, co wtedy zrobię ze swoim sumieniem.

W teatrze odbywał się właśnie wielki bal miast spektaklu, które zespół co dzień grał bal przebierańców od tylu godzin tam trwał bez słów patrzyli tylko na siebie i w siną dal Każdy tancerz co drugą maskę miał na twarzy i tancerka w sukience upstrzonej cekinami świat tu wirował wraz ze wszystkimi parami a nikt tutaj nie myślał co jeszcze się przydarzy Kiedy orkiestra już przestanie z nut grać dziś była do końca jak tamta na tytaniku choć bez braw i bez zachwytu okrzyku zanim pójdą też tancerze zmęczeni spać Bladym świtem odprowadzą piękne partnerki i nikt czasu im nie zmierzy -nawet stare zegary co godzin nie biją i stały tu nienakręcone, pary wirowały na sali- sami sztuczni aktorzy i tancerki Moja tancerka kusi mnie też subtelnie muślinem który skrywa jej ciało delikatne i o barwie mleka dla niej czas był zbyt cenny bowiem wciąż ucieka ---------------------------------------------------------------------------- dla mnie nie miał znaczenia …

jest jedynie pięć stanów skupienia: – dotykanie się. stylem niskim i nieco po neandertalsku. z cieniem kamiennych ostrzy i nutką dymu z ogniska, – muśnięcia. płytkie, przy jednoczesnym odwrażliwianiu się na otaczającą przestrzeń, całe to społeczeństwo filcowych mord, ryjów ze sztruksu, – bycie dwiema energijkami zawieszonymi w bezkresnej ciemności (każda jest dla sąsiedniej więcej, niż Słońcem), – eksplozyjność (ale bez krzyku i nerwów), powodowanie ładnych strat, uroczych zniszczeń, – letni sen (to też stan skupienia), który łagodzi napięcie powierzchniowe skóry, wypłaszcza fale. to tyle, jeśli chodzi o fizykę.

Cios, owszem był, było ich nawet nieładnych kilka, ale on nie miał ani jednej siły, żeby za nimi pójść. Potem on przywykł do wykluczenia więc jest przywykluczony i już. Też mi eureka !! Cała reszta natomiast to umiejętne szycie owego stanu faktycznego, którego proszę nie mylić ze stanem prawnym. No, może poza puentą, która się z tego śmieje, ale broń boże nie wyśmiewa. Co to to nigdy nie. Warszawa – Stegny, 11.07.2025r.

@wierszyki @Annna2 @Marek.zak1 @Dagna @Rafael Marius @Starzec @andreas @Laura Alszer @Natuskaa @piąteprzezdziesiąte @sisy89 @Łukasz Jasiński Dziękuję bardzo

*GERANIUM* W zagraconej altanie wielkiego domu pamiętającego jeszcze lata siedemdziesiąte, stała doniczka. Zwykła, gliniana z przeschniętą ziemią. Rosła w niej roślinka. "Rosła" - to zbyt wiele powiedziane. Bardziej wegetowała. Dwa na pół zielone listki pięły się na długiej, suchej łodydze w kierunku okna. Altana miała je prawie z każdej strony, było więc w niej bardzo dużo słońca. Mało zatem prawdopodobne by prawie ususzona roślinka szukała właśnie tego. Pragnęła wody. Dlatego ze wszystkich sił walczyła, by wydostać się na zewnątrz. Anielka zaglądała co jakiś czas do altany. A to żeby coś wyciągnąć, a to znów żeby coś schować. A czasem uchylała drzwi tylko po to, aby zerknąć na ledwo żyjący badylek. Zauważyła go całkiem niedawno, przestawiając z kąta w kąt jeden z pięćdziesięciu kartonów z pamiątkami i rzeczami "być może kiedyś się przydającymi". - Biedactwo, uschło, bo wszyscy zapomnieli, że w ogóle istnieje - jej twarz delikatnie posmutniała. Podrapała się po czubku swojej gęstej, kasztanowej czupryny, jakby chciała z najgłębszych zakamarków wydobyć pomysł - czy da się jeszcze coś zrobić z dziwnym kwiatkiem.

Spacer Krok za krokiem po lesie, trzask gałązek rozbudza kolejne, wolniejsze, niesie się woń. Nad głową koronoskarby i dzięcioł - nie dworski - do kory przypięty, od rana pracuje - zawzięty - stuk, stuk - puk, puk, puk - stuk, stuk - puk, puk... echo zdumione, bo o brzasku ktoś strzela oczami wokoło, a ja - nareszcie zieleń łowię, żeby rozzielenić się w sobie. Tkam bieliznę w barwach ulubionych przez ciebie, byś wtulił się oddechem, wtedy chętniej zsuniesz ją ze mnie. kwiecień, 2025

w różaną ciszę chcesz mnie zabrać ale czy będzie cała w szeptach lub niemych drżeniach tak jak żadna gdyż nie wystarczy że jest piękna z palcem na ustach nas poprowadź nie do ogrodów między klomby lecz w te najcichsze z cichych pola w których bławatki zawsze rosły bo właśnie one w dni i noce i tylko tutaj nie gdzie indziej snują marzenia choć bezgłośnie milcząc tak ciepło aksamitnie

Twe słowa o miłości mnie zachwycają Przynoszą ukojenie w samym środku dnia I moją tęsknotę nadzieją otulają Choć może nadzieja płocha ma Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć Lat tyle czekałam miłości nadejścia Nie wiedząc że już wkrótce przyjdziesz do mnie ty Nie oczekiwałam że dasz mi tyle szczęścia Ze szczęściem przyszły także i łzy Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć Kiedy mówię kocham, wtedy mnie nie słuchasz Więc nie będę darła z żałości żadnych szat Kiedyś ci wierzyłam że naprawdę mnie kochasz Twe słowa zabierze teraz wiatr Ref: Nie rzucaj na wiatr że mnie kochasz I nie mów że chcesz ze mną być Ja wiem że wciąż jeszcze się wahasz Jak długo tak jeszcze mam żyć

Jestem skończona w Warszawie Dublinie, Poznaniu i Lwowie stłukłam siedem luster a każde warte sto lat bez miłości i w każdym przegląda się większy diabeł teraz sprzedadzą moje pianino, dębowe krzesła i szafę wylicytują obrazy i kryształowe świeczniki Białą Marię na dziesięć osób co nigdy nie wyszła z kredensu uszkodzą przy przenoszeniu gdy już położą zadatek zabiorę tylko tyle ile uniosę na grzbiecie przelecą mi przez ręce niedokończone książki nieurodzone dzieci chciałabym czytać wam bajki ilustrowane klechdy w twardej oprawie na ciepłym dywanie ecru z merynosowej wełny tkanej chyba w Maroko przy białym piecu kaflowym który kosztował majątek nawet na tamte czasy więc czas odjechać dalej pora opuścić Lwią Ziemię zdziwi sie tylko Bożkowa sąsiadka z numeru dalej lecz ona nie moze wiedzieć nie podejrzewa nawet komu byłam winna wiersze a komu winna ciało

miłość to nie żart to piękna część życia smakuje jak chleb pachnie nadzieją miłość to uśmiech smutek żal czasem grzech pola łąki i las czas który ozdabia dni miłość uczy pokory nie potrafi brzydko śnić jest poezją która cieszy nawet gdy pada i wieje tak moi drodzy miłość to nie puste słowo które boi się nocnych cieni ona zawsze rację ma

@violettaZgadza się! Bardzo dziękuje! @Annna2Dziękuję! Zgadzam się z Twoimi słowami, chociaż wiem, że życie niesie ze sobą różny stosunek do prawdy. @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Zastanawiam się, czy zawsze warto wyjawiać całą prawdę, prawdę, która może kogoś zranić lub wywrócić mu życie do góry nogami. Są to chyba uniwersalne dylematy bez dobrego zakończenia. Pozdrawiam. @jan_komułzykantBardzo dziękuję! Nie śmiem nawet o tym pomyśleć. Pozdrawiam.

Otul światłem, smutki krusz cierniem kochaj mnie. Wiatru włosów ciągu nieładem. Winnym krzewem, jabłoniowym sadem, kochaj mnie. Tyś demonem i Lemoine'a dreszczem, co noc przed świtaniem nie jest błędem. Srebrnych dzwonów aniołem mgły deszczem. Na rozstajach ust, znów rosy bezdrożem, snem nieprześnionym, jaśminowym ciepłem. Kolory światu oddaj, zostań motylem, łzy spleć razem ze słonecznym warkoczem. Rozbezwstydnij mnie jutro sierpniem, co rośnie w biodrach pod napięciem. Kieszenie napełnij kwietnym obłędem, kochaj mnie.

Remonty i ścian malowanie to taka rzecz bardzo męska. Narzędzia, wałki, drabiny — raczej nie grozi Ci klęska. A jednak… Wystarczy stanąć przed półką, gdzie wybór farb na palecie. Z tym dylematem tęczowym nie wygra żaden na świecie. Chyba, że dusza wrażliwa, obraz w poezję ubierze i wśród wachlarza kolorów te najwłaściwsze wybierze. Bo co ma powiedzieć facet, gdy biały kolor mu służy, a tutaj nagle wyrusza w dalekie bieli podróże. Gdzie słońce Hellady świeci, na garści muszelek białych. Tu białe żagle, tam sezam, antyczny marmur wspaniały. A może by tą biel złamać drobiną fioletowego? I wybrać właściwy odcień — to przecież nic trudnego. Lecz przed oczami się tworzy wszystko w kolorze symfonii: kwiat rozmarynu liliowy, pełne ogrody magnolii. Więc chwyta kolor miłości, tak bliski sercu — czerwony. Poradzi sobie z tym łatwo, już widzi się w oczach żony. Nie ma tak lekko, mój drogi, nie zdecydujesz dziś prędko, wybierasz przecież pomiędzy różą a ogniem flamenco. Nie zgrywaj tu bohatera, bo barwy w końcu Cię zmęczą. Ona już widzi ten kolor – ty tylko zatańcz z jej tęczą.

@violetta ................ dla dzieci, 'powiadasz'... :) ok. niech będzie. @jan_komułzykant ... tak, troszeńkę.. eroticznie... :) @Berenika97 ........... cieszę się, że zadziałała wyobraźnia... :) @Alicja_Wysocka .... witam Cię... :) widać ten las był mi do tego potrzebny... ;) @wierszyki ............ tutaj niczego się nie pierze... :) ale fajnie, że.. prawdziwy. Bardzo Wam dziękuję za zostawione słowa... :) ślę grupowe pozdrowienie. @Rafael Marius ... @Leszczym ... dziękuję także. las potrafi z(a)mysły pomieszać i nieważny już kolor bielizny bez prześwitów w promieniach poranka w czterech dłoniach świat cały pomieści ... :) lepiej nie będzie. Jacku, dzięki bardzo za rymowany komentarz, pozdrawiam.

@Corleone 11 Bardzo jestem wdzięczna za poprawki:-) Dziękuję i miłego wieczoru życzę ☺️

Witam - warto o takich sprawach pisać - podoba się - Pzdr.serdecznie.

@Annna2Aniu, to bardzo poruszający, emocjonalny i trudny wiersz (w sensie tematycznym). Widzę w nim ból, żal, próbę zrozuminia i pamięci. W niektórych miejscach przypomina poemat prozą - ale jest spójny. Zmusza do refleksji. Bardzo pięknie wykorzystujesz naszą historię, by poruszyć dusze i sumienia. I chociaż też znam historię (może nie każde czasy tak dobrze, jakbym chciała), to podziwiam Cię za Twoje wiersze, bo sama nie potrafię tak przedstawiać ojczyste dzieje. ps. zastanawia mnie, dlaczego Jarema jest w cudzysłowie. Pozdrawiam.

Anula, świetnie opisujesz fakty historyczne w niebanalny sposób... jesteś nie do podrobienia wielu tematów ci życzę i nieustającej weny i zostawiam serduszko

gdy lewitujesz w rozgrzanym nowiu po drugiej stronie swoich snów letnich przynaglam księżyc aby mnie powiódł przedziwną magią srebrzystej pełni na skraj facjatki tuż po północy z tobą przy oknie wpatrzoną w niebo by ciuciubabką potem się droczyć z wyciągniętymi rękami ślepo pośród kominów śpiących już dachów nieledwie w chmurach marzących sennie błądzić tam w górze w półśnie pomału żeby odnaleźć ty mnie ja ciebie

zdążyłam! trzymam cię mocno i nie wypuszczę więc się nie spiesz bo musisz posadzić pomidory postraszyć szpaki żeby nie wyjadły czereśni zrobić dżem z porzeczek i nie słuchaj nocnych szeptów „tempus fugit, aeternitas manet.” jeszcze nie teraz jeszcze nie czas

widać go w pełni księżyc gwiazdą wieczoru to niedorzeczność

@violetta uwielbiam hortensje- moja Anabelka ma pąki- będzie piękna

@Annna2 mojego domu, w którym mieszkałem z rodzicami i młodszą siostrą też już nie ma Kamienica została oddana a dzisiaj jest tam hotel... włoski.

@Kwiatuszek , według mnie to opowiadanie jest dlatego takie ciekawe, ponieważ zostawia wiele opcji otwartych, jeżeli chodzi o kontynuację. Czy w dalszych częściach także ta roślina będzie odgrywała kluczową rolę, czy może coś innego stanie się podstawą głównego wątku?

@Klip Nazbyt dla mnieś łaskaw, bardzo dziękuję :) Przyznam, że Kalisz też był, nawet jako pierwszy, ale że zbyt ‘grubo’ i z brzydką polityką mi się kojarzył, to poszedł w odstawkę. Żal, że nie ma już Franka. Dzięki za przypomnienie, pozdrawiam.

@Leszczym z gruntu jestem pacyfistką- ale czy to przymus- nie to wybór

@Leszczym Ciekawy tytuł. Nigdy nie mów nigdy?

@Wiesław J.K. Mały książę

Witaj - udany wiersz - Pzdr.

Ja dążę do równowagi praca życie :) powiedziałam szefowi, że jestem zmęczona dojazdami, od poniedziałku dał mi pracę w innej jego firmie i już starej nie dotykam, będę szczęśliwa, bo blisko domu:)

tyle drzwi jest już zamkniętych tyle okien się otwiera wejść przez okno miepojęte wróć i działaj właśnie teraz :))

Jak zwykle u Ciebie niesztampowo. Pozdrawiam. Korzystając z okazji pozwolę sobie na takie wspomnienie nieocenionego Franka.

w cieniu jabłonki zbieram marzenia które boleśnie zderzyły się z ziemią wśród traw z przegniłymi owocami kończą żywot krótki lecz intensywny jutro nic nie zostanie

Nieprawda, nie jest podzielony, ale wielu polityków nam chce to wmówić/ Dla porównania, ciekawości chociażby: https://forsal.pl/kraj/bezpieczenstwo/artykuly/9530589,czy-polacy-chca-uchodzcow-nowy-sondaz-pokazuje-zaskakujace-liczby.html Obrona Zachodniej granicy na przykład zupełnie nie dzieli. I kto by z nas nie chciał po prostu sprawnego państwa? Natomiast co by miało być SOREM? kolejny rozbiór Polski? Są tacy, którzy do tego najwidoczniej dążą. Mentalno wierszo-pułapka moim zdaniem, ale ukazująca w sposób ostry sytuację. Pzdr :-)

@Marek.zak1 Bardzo fajne, ale SOR to skrót. Powinieneś napisać: na SOR-ze.

Popieram twój apel. Nigdy za dużo o tym.

@piąteprzezdziesiąte Mnie działka tak zwana pracownicza kojarzy się z dziadkiem. Też nam szpaki czereśnie wyjadały, ale tylko na szczycie drzewa, które i tak były niedostępne.