Ranking

chodzę po głazach gdzie błękitna woda kaskadowo spływa wokół kolorów fioletu jasnego zachodu skrzydła ptaka mgły przebijam się jego głębią promieniami zmieniając w pudrowy pączek róży Dzika róża zbieram białe sercowe płatki delikatne jak bibułka w dłoni a pod falbanką chroniona liną nie tracę swojej łagodności spleciona w koku czerpię siłę

Nie teraz. Bo właśnie deszcz pada na dworze tak rzewnie. Poczekam. Nie będę się nigdzie spieszyć niepotrzebnie. Usiądę tutaj. I w samotność się wtulę. Może też porozmawiam ze sobą czule. Usiądę i poczekam. Na czas lepszy, który się z jutrem przywita. Na kwiat w doniczce szarej, który rozkwita. Na marzenia, co właśnie pieszczą firankę. Poczekam. W dłoniach trzymam filiżankę.

po mętnym stawie płynie kłębuszek puchu szary łabądek

żółte tulipany czerwone maki białe bzy patrząc na nie uśmiecham się nie mam czasu na łzy żyć mi się chce świat mnie cieszy mam fajne sny żółte tulipany czerwone maki białe bzy kraina jak z bajki która miłe ma drzwi

Dźwięk fortepianu - spokojny, a zarazem zachwycający Dla mojej duszy i serca kojący W głowie mojej brzmi dniami i nocami Pojawia się nawet, gdy nie jest z nami Palce twoje grają tak zwinnie Melodia z klawiszy wybrzmiewa tak płynnie Nim muzyka dopłynie do moich uszu Ja zachwycam się pięknem twojego geniuszu Dźwięk fortepianu - wystukiwany rytm twojej dłoni Niejedną osobę do refleksji skłoni Nuty, od których przechodzą mnie dreszcze A wewnętrzny głos woła: zagraj raz jeszcze...

oboje układacie mnie do snu najpierw ty kołysaniem bioder potem on błogosławiąc białym skrzydłem

Tak oto idę sobie w czas, w nieznany, gęsty, ciemny las. Szukając jasnych, ciepłych dróg. Niech podpowiada - dobry Bóg. Tak oto idę sobie w czas.. Zimnym potokiem obmyję twarz, by się ocucić, by jeszcze czuć. Miłości bajkę - we dwoje snuć. Tak oto idę sobie w czas, dopóki iskra stoi w drzwiach. Może odnajdę - pejzaże słów. Chmury zapomnę, świecąc znów. Tak oto idę sobie w czas, póki mi dane wstać - jeszcze raz. Uchwycę co dobre, ominę co złe. Docenię chwilę, gdy spotkam Cię.

więc w jaki sposób wytłumaczyć czasami prawdę w rymy wkładam ponoć od srebra złoto lepsze więc nie ma co za dużo gadać głupota zawsze jest brzemienna bękartów już się nie doliczę właśnie odgryzłam sobie język ale pazurem jeszcze piszę

przekwitają bzy zostaną po nich tylko pachnące myśli

zagrajmy dziś walca na łąkach majowych zatańczmy z makami w opłotkach a chabry się wplotą błękitem do serca ufajmy więc takim widokom

na podwórku trzepak i ja z głową w dół, puszczam kółka do nieba. do kolan znikają. do kolan w trawie, tej samej gdy mama zaplatała mi z włosów koronę. krzyczę ponad słowa, do chmur. do chmur się modlę. na dachach, które znają mnie najlepiej. gdy nie słuchają, wyklinam ich deszcz. znajdź mnie, bo pada, gdy tęsknię.

wszystko zaczęło się od ... sam wiesz od czego jedno spotkanie , jeden uśmiech , wiele wiadomości i kolejne spotkania tak zleciało czas się nie zatrzymał stał się cenniejszy milczał gdy patrzyliśmy na zegar śmialiśmy się , zwiedzaliśmy muzeum motyli a potem nagle magiczny deszcz nas zastał i ciepła herbata w domu

,,Nie nam daj chwalę, lecz Twemu imieniu ,,PS 115 niesamowity świat piękno przeplata się z brzydotą dobro ze złem cudowna architektura walczy o prymat ze sztuką poezją malarstwem muzyką… to wytwór człowieka prawie cud i on cudem obok wspaniała przyroda przygląda się rywalizacji nie zazdrości podziwia chwała Stwórcy Wszystkiego za talent siłę i czas Jezu ufam Tobie 5.2025 andrew

chaos a może to tylko fale wyrzucone na brzeg świat się kołysze nad horyzontem niedomalowane niebo i ćwiartka księżyca widok z prawej strony jest mi obojętny po lewej ten sam elektorat przykucam między wersami psychoterapeutka krąży wokół mew w euforii kolejny wiersz dryfuje z prądem oceanu

rozsypuję się jak piasek po powrocie z plaży tylko po to żebyś mnie zebrał ulepił od nowa nabieram nowych kształtów w twoich dłoniach chcę być makiem z makowca który przykleił się w kąciku ust żebyś go zlizał nosisz mnie dumnie jak drogie perfumy uczepiona twojego kołnierzyka nie chcę się ulotnić

W pewnym kraju pewnego razu pewien Ikar zapragnął jak oni wzbić się w powietrze. Wyrosły już mu nawet odpowiednie skrzydła, tak jak im i zupełnie takie jak im. Ale zanim w ogóle wzbił się w powietrze rozjechali go traktorami. Koniec historii. Tekst nie może być dłuższy, albowiem miała miejsce błyskawiczna akcja zapobiegawcza rodem z najgorszych horrorów, a nie bajek. A my może chcielibyśmy bajki, chcielibyśmy baśnie, chcielibyśmy mitów, chcielibyśmy o locie Ikara jednym słowem dużo więcej przeczytać lub chociażby tylko niejedno usłyszeć. Warszawa – Stegny, 25.05.2025r.

moja żona jest fajna bardzo ją lubię - ale czasem upierdliwa ma do mnie żale że księżyc nie w pełni albo wiatr zbyt zimny że jej nie kocham jestem złośliwy Lecz ja się nie martwię znam ją jak własne kieszenie w których lepsze się kryje bo wiem że jutro jej minie - będzie milsza za to że jestem - bo jakby mnie nie było nie byłoby pełni ani ciepłego wiatru bo ja jestem dla niej ulgą czarodziejem który wszystko co lepsze nosi nie tylko w kieszeni - również w swym sercu

Takich dwoje, by byli jak jedno, takich czworo, by byli jak siła sześciu powiek, by widzieć za siedmiu, bo ten jeden znów w lot tak nie pojmie, by ten silny nie niósł nazbyt szybko, by ten czuły nie osłabł przy brzegu, aby ciężar nikogo nie przygniótł, by na starcie nie wbił most się w niego i choć w różnych częstotliwościach głos jak piórkiem, tłem z dalsza lub bliższa, chciałoby się, by w łódce lub barką, niemniej wspólną obrali gdzieś przystań. Z pokrzyw splata koszulki Eliza, moc przedziwną ma parzące ziele, ani słówkiem nie zdradzi na palcach, z jedenastu łabędzi ich plemię. autor aff(*) © 2025

obrazem jest najpiękniejszym tak popularnym a od wszystkich jest skromniejszym patrz na niego nieustannie widzem tyś marnym choć obserwujesz starannie dorównać mu się nie staraj mówi do ciebie ,Przestań proszę nie udawaj jesteś tylko nędzną kopią Ja ci rad nie dam Mi wrogowie doły kopią tyś lustrem Ja istotą żywą ty rzeczywistością krzywą oni Mnie tworzą malunki niszczę wszelkie ideały nie obchodzą mnie warunki Ja prowadzę was do zmiany’ On zbudował lustro swoje mówił „na podobieństwo moje” lustro za małe na jego ego pękło

na czas gwizdka do śniadania wprost noszona pod pazuchą w horyzontach twarz wyłania uśmiechnięta jednym uchem; w płotków stylu, żeberkami jakby wbijać gdzie koparkę; sztylet łyżki lecz do żartych miąs wdzierając przybijany; obok ostro, beznadziejnie bo biesiada bez krawatów leży czysty błyski świetlne przebijając z oczu w chaos roztańczone swoją ksywką najszczęśliwsze, a malutkie dookoła brzęczą w łóżkach co świt wstawi na pobudkę

jesteś zbyt daleko, w innym województwie, chcę więc skrobnąć przestrzeń paznokciami, przydrapać cię bliżej. niech będzie chaos. w końcu gonitwa myśli, jak sama nazwa wskazuje, jest kobietą. zjaw się, aby odbarykadowywać, zatop w połamanych tabelkach rozkładu jazdy (autobus, który prowadzę zatrzymuje się na innym przystanku. na tym też nie. i nie na tym). słuchaj ze mną płyt kombajn... znaczy – kompaktowych. wykładów o małej perwersyjności: zlizywaniu makijażu. o czynieniu dobra poprzez brutalność (zepchnięta ze schodów czarownica w szklanej sukni jęczy na dole, ledwie widoczna spod okruchów i ran). chodź. niech zje nas wirtualna rzeczywistość, wypluje rozpikselowanych, łączących się (dłonie w twojej skórze – prawdziwa mistyka!). bo jak na razie niewiele mam z magii. z cudownych przyborów – patyczek do ssania (nawet nie gałgan!). nieco pachnie mlekiem, więc może wykiwa głód.

kwiaty bzu kwitnące w maju napawają swoją wonią opadające płatki porwał ze sobą wiatr gdzieś daleko, zabrał w nieznane słońce wpada do pokoju mego przez okno jego delikatne promienie padają na ściany na zewnątrz rozbrzmiewa ptasi śpiew nad nami rozpościera się błękitne niebo obłoki niczym wata cukrowa słońce tuż za nimi się chowa pełno zieleni, krzewów i liściastych drzew bujnie rosnąca trawa, po której chodzi się jak po dywanie natury a majowe kwiatki rosną tu i tam żółte mlecze budzą się w ciągu dnia a gdy słońce ich żegna, chowają się --- rozkwitając ponownie z kolejnym dniem konwalie już dzwonią swoimi dzwoneczkami ich śnieżna biel kojarzona z niewinnością i gracją błękit niezapominajek przypomina mi o niebie z żółtym oczkiem w centrum - to słońce górujące w samo południe a majowe kwiatki rosną przyszły do nas wraz z wiosną zielony dywan pokryły w plamach z wiatrem roznosi się ich słodki zapach

Lubili się. Oprócz nienagannego wyglądu łączyły ich lata terapii i te samotne noce w szpitalu. Gry w planszówki i awersja do telewizora, przełamana z inicjatywy Grześka "Planetą małp. Ewolucją". Nieraz była mowa o "Miodowych latach"- tyle z mainstreamu. Cały świat był ich. Byli niekonformistami. Zawsze pod prąd. Buntowali się przeciw mainstreamowi. Najpierw uwodzili się grając w grę planszową, a potem szli do łóżka. Iskry, wiadomo. - 5 minut patrzymy sobie w oczy? - Yes. Taki ich mały fetysz. Nieprzebadany naukowo, według Grześka. To nic. Pomaga. Ustawił stoper na 5 minut i 20 sekund ( z zapasem, rzecz jasna). Usadzili się wygodnie, naprzeciw siebie. Gwiazdy sypały się z jego oczu. Milczeli przez 5 minut, ale opowiadali sobie dużo, przez te oczy. Stoper dał znać o płynącym czasie. Poszli przygotować coś do zjedzenia. Jego długie palce powoli wyciągał chleb z worka. Paulina i Grześ mieli plany połączyć się na wieczność. - Do Bartka czuję miłość. Do Ciebie czuję przeważnie obojętność. - A- ha ...( W środku Paulina się gotowała) - Chcesz nad tym popracować? - Nie. Paulina wzięła torbę i załakładając buty oznajmiła że idzie na spacer. W nerwach nie mogła zamknąć domu. Chciała się znaleźć jak najdalej. Od niego. Pogoda była dojmująco piękna. Jej krok dostosowała do przeciętnej prędkości przechodniów, czyli jak na nią, szybki. "Nie ma problemu"- mówiło jej tempo. Oczywiście, że jest. Właśnie miłość jej życia oznajmiła, że woli swojego bratanka od niej. I może nad tym popracować. Pracować?! Przecież, kurwa, jesteśmy ze sobą od 1,5 miesiąca i nic innego nie robimy tylko pracujemy, robimy rzetelnie ćwiczenia z książki psychologa- coacha, byliśmy nawet u specjalisty. Szła przed siebie, idąc tam, gdzie panuje beztroska. Tam, gdzie nie obawiała się niczego. Kiedyś tam piła piwo i powodowała zawroty głowy, kręcąc się na karuzeli. Na miejscu nie było nikogo, oprócz jednego mężczyzny. Zawróciła i szła dalej, przed siebie. Doszła do domu rodzinnego. Po drodze zawibrował jej telefon. Odczytała dopiero na miejscu. - Jesteś już- powiedziała mama. - Tak. Sama, bez Grześka. BEZ niego. Nie wiem co się dzieje ... Powiedział, że czuje do mnie obojętność. Wyszłam na spacer, on pisał, że też poszedł się przejść. Zjadłam sama naleśniki i nie czując już głodu położyłam się, na wpół siedząco. Zadzwonił. On. - Cześć, Grzesiek. - Cześć. Rozstajemy się. - Ale jak to? Jesteś pewien? Ja nie chcę. Chcę to ciągnąć! ... - Rozstajemy się. - ok - Kiedy zabierzesz rzeczy? Pustka. Nie będzie już wspólnych spacerów, śniadań, kąpięli czy wypadów. Czuje, że coś podnosi ją na duchu, nie pozwala jej dotknąć dna. To substancja, którą ma we krwi, rozprowadzona po całym organiźmie; substancja stabilizująca nastrój, działająca przeciwpsychotycznie. Dzięki, o psychiatrio!

@Jacek_Suchowicz dzień dobry :) jak dobrze zacząć dzień z takim komentarzem, dziękuję :) @andreas @andreas aj, miał on słońce w głosie, miał. Tak jak Ty w swoich limerykach ;)

@samanta_13 Utalentowany pianista z braku pianina Krzysiek w Jantarze ćwiczył na Lidce szybkie pasaże słysząc Boże Chryste Panie powziął święte przekonanie że ma ten talent od Boga w darze Gra wstępna żona pianisty Lilka z Hajnówki wyczuwa często suchość śluzówki fan Chopina ginekolog rzekł że mąż ma kiepski prolog winien w preludiach ćwiczyć palcówki

Witaj - zawsze warto poczekać a nóź los się uśmiechnie - Pzdr.usmiechem.

Witam - a mi oba się podobają - Pzdr.serdecznie.

@Rafael Marius bajeczki, jutro praca i rzeczywistość:)

@violetta Pięknie w Twoim świecie.

Poeci tak czekają:)

@Jacek_Suchowicz No wiesz? A już myślałam, że jesteś taki porządny :))) pozdrawiam.

@samanta_13 Całkiem ładnie tylko rymy zbyt dokładne jak dla mnie.

@Rafael Marius tak kwitnie:)

@Rafael Marius ja nic nie widziałam, Senyszyn babeczka z krwi i kości przekazała czerwone korale żonie Trzaskowskiego :) to tylko widziałam w necie :) piękny dzień :)

@Sylwester_Lasota Z sadu Jan... i za łono córkę tę krócono, i łazi... "Na"... Judasz? Parada by: (1) rok kory bada rap? @Sylwester_Lasota - To Inga kozy. - Z oka zapach - cap. - A za kozy z oka gniot. I Roksana tam...

My pobłogosławieni Ze szczytu Babel chcemy By w dobrej ziemi mógł się Plenić nasz lichy zasiew

Dzięki... w imieniu łabądka :) :)

@Kwiatuszek @Leszczym Dziękuję za odwiedziny i serduszko:-) Pozdrawiam!

W tym przypadku tak.

@andreas dziękuję pięknie :) pozdrawiam również :)

chciałam zatrzymać w sercu te kadry sprzed lat ale wyrwałeś mi z rąk ostatnie obrazy malowane nadzieją bez ostrzeżenia spadł deszcz krople wpadały prosto w oczy już nie pieką nie czuję nic obopólne milczenie wskazuje kierunek może tak jest lepiej ale ja nie lubię takiego świata

W każdym zakątku Polski piękne kapliczki, takie wśród pól najpiękniejsze. Zastanawiające porównanie pozostaje w ładnym niedomówieniu. O Bożym świecie przez chwilę można zapomnieć. ;) Z przyjemnością.

@Gosława :) dzięki @Dagna Muzyka miodem i ciepłem na potrzebujące dusze :)

@Rafael Marius cieszę się, że jestem na tym pięknym świecie wielu barw :) życie to wspaniała przygoda:)

gdzie strumyk płynie z wolna rozsiewa zioła maj stokrotka rosła polna a nad nią szumialł gaj na niebie Zodiak błyszczy i gwiazd paleta srebrna grawilot niczym wystrzał gnał a podróż podniebna nigdy się nie kończyła ja - obłok w spodniach i Ewa bardzo dla mnie miła zerwała jabłko z drzewa i ze mną się podzieliła lecz kolaps grawitacyjny złapał ten korab astralny śmierć w czeluściach o zgrozo była jak przypadek fatalny dwie stokrotki na łące co do słońca się śmiały jak dwie dusze płaczące i dwie prawdy się działy bo jedna jest tylko prawda i innej prawdy nie ma towarzysz Lenin w Smolnym czuwa....i to nie ściema!

laryngologia razem z fonicą to chyba jakaś wielka ściema i stomatolog - niech to licho on nie chce słuchać - i to jest temat :)))

U tabu baju baju buja buj, a Buba tu.

Do stuletniej Ratuszowej Wchodzi Janusz w dresie nowym I Grażyna, jego żona, W bury sweter wystrojona. Za Grażyną pędem leci W brudnych bluzkach czworo dzieci. Plamy z jagód na policzkach, Kurz wraz z błotem na trzewiczkach. Przy stoliku siedli żwawo, Patrzą w lewo oraz w prawo, Nagle Janusz na kelnera Grubym basem się wydziera. Zamówili sześć kotletów, Z groszkiem grubych sześć omletów, Barszczu porcje małe cztery Ciastek z kremem pół patery. Zosia barszczyk w filiżance W brudne, mokre bierze palce, Trach! I z filiżanki małej Szczątki tylko pozostały. Zenek zwykle na obrusie Plam piętnaście zrobić musi, Dzisiaj bardziej się postarał, Oto plamek cała chmara. Maja w zupie oczka łączy, Co się zaraz marnie skończy. Już wokoło pełno barszczu, Soli, pieprzu, z uszek farszu. Zosia w swym kotlecie dłubie A sałatę ręką skubie, (Widział kto porządek taki?) Już pod krzesłem są ziemniaki. Zaś Ambroży w swym omlecie Grzebie palcem – dobrze wiecie, Że ten zwyczaj nieuroczy Widzów wielce kłuje w oczy. Już na krześle Zosi plama (Ramionami wzrusza mama) Na Zenkowym (co za czasy!) Leży skórka od kiełbasy. Gdy się czworgu dzieci miłych Posiedzenie już znudziło, Zenek z Mają z wielkim krzykiem W bieg ruszyli wśród stolików. Już ściągnięte dwie serwety, Na podłodze zaś kotlety, Naleśniki, tortu kawał. Jak zabawa, to zabawa… Nie jest raczej niespodzianką Dla Alicji i dla Hanki, Że rodzinka ta upiorna, Rozwydrzona i niesforna, Bez kultury i sumienia Chyłkiem wyszła – bez płacenia. Wkrótce zaś, jak co niedzielę, Znów modliła się w kościele…

Do góry patrzę białe się pasą owieczki miłe i jedna czarna co ciska pioruny