Ranking

i z czego ja ci wiersz poskładam pamiętasz może z których wzruszeń czy z tych co tylko mnie się zdają gdy się zapatrzą w siebie dłużej nieśmiałe drżenie wiotkich uczuć w subtelne upiąć ornamenty kleszczonym ciszom rozgiąć usta w sklepieniach wersów sensy zwieńczyć jakie to trudne pewnie nie wiesz pochować żywcem sny pomdlałe a może wiesz bo przecież kiedyś bez wzajemności też kochałeś

magiczny spacer po deszczu pachnę innym powietrzem konwalią wpadając w ręce pod zielonymi girlandami pocałujmy się namiętnie

O kilka przecznic marzeń mijamy się codziennie, chwytając strumień zdarzeń i świat na pozór zmienny. Liczymy; dni, godziny, by coś tam pleść minutom, osądzić bez przyczyny, zamartwiać się o jutro. W zadumie, się zatrzymać, chorując na samotność, pod dywan przeszłość zamieść, girlandą zdobić okno. Uśmiechem oczarować, w niebiańskim uniesieniu, zaś łzę w poduszkę schować cedując grymas cieniom. Budować zamki z piasku, chowając się przed sobą i stale zgłaszać akces - lecz w sumie nic nie robiąc. Przeżywać po raz enty, bujając gdzieś tam w chmurach, kolejne sentymenty. Już dość to wszystko bzdura. Liptona blaskiem parzę, księżyca chłonąc pełnię, znów kilka przecznic marzeń miniemy się codziennie.

zepsuje się potarga wszystkie książki powyrywa kwiaty z głowy przecież wiesz a potem rozpadnie na atomy przeczytanych stron zapachu stokrotek i będzie padać lać będzie kwaśnym deszczem

historia nasza nie świętość, linijki wierszy jak półnagie pręty i mgła zmilczeń pomiędzy nami, w umysłach chaos wciąż durnie się kłębi w niepewną chmurę biegniemy, marzenia wzniecamy pod powiekami, w sercach wielość jaskrawych promieni, tyle naszego, co tkwi między nami.

prosiłem o niewiele zgarniałem w kieszenie całe mnóstwa które ubóstwiam cena wysoka za szczytne cele przegapiłem życie nie w swoim ciele

Poprosiłem Ciebie najpiękniej jak umiałem bądź kobietą zaufałaś Poprosiłaś mnie całą sobą tak z głębi nawet bądź mężczyzną dałem Ci siebie nie wiem podzieliłem się wręcz czymś czego nie miałem i było pięknie, przepięknie, najpiękniej przez dwa lata z lekkim okładem A potem cóż jak zawsze mężczyzna we mnie zaczął przeszkadzać kobieta w tobie gdzieś chciała hen za daleko gnać i zrobiło się znów zwyczajnie, najzwyczajniej ponownie wspaniały wiersz poszedł w nienamiętną prozę napisaną przez innych więcej razy niż gwiazd na niebie Po raz kolejny, enty, wygrał banał, a potem zwyciężył koniec historii. Koniec historii zawsze zwycięża. Warszawa – Stegny, 26.04.2025r.

w przedsennym pytaniu kilka figlarnych muśnięć wtajemniczonego w międzyplanetarne arkana magika i przepełniony aurą kobiecej obecności ukrytej pod światem widzialnym rozświetla blaskiem zachłannych oczu wiśniowy odcień na rubensowskim szlaku tam gdzie sypie się kwieciem obietnica wszystkich grzechów świata bluźnierczo i niedorzecznie rozlewa najczulszy dotyk w płomieniu rumieńca i celebruje zwiewność oddechu co jak szelest jedwabiu pulsuje w skroniach energią dwóch serc

A przyjść miał w chwale mroźnej godziny w wodzie się stopić w ogniu wystrzelić nie mieć przed sobą kłód ułożonych a za plecami obcych pacierzy. Roztaczać chwałę słów mojżeszowych spełniać zawiłe święte żądania jak popiół zebrać i morskie tonie rozstąpić z myślą wiary przetrwania. W tobie nadzieja a w torbie dziura a patrząc przez nią końca nie widać i co na niebie to w torbie twojej przez małą dziurę uchodzi życie. Ściskam roluję pod pachę wkładam by choć na chwilę zatrzymać proces lecz siły więdną a pod kopułą już w nowe ziarno przechodzi życie.

ktoś kiedyś poetę zapytał czy ci którzy piszą wiersze znają się na miłości czy ją czują - umieją nią zarażać kto ich nauczył rozmawiać z tęczą dniem gwiazdami z skąd wiedzą że innych los o zło potyka straszy nieznanym poeta mu tak odpowiedział - nauczyło nas życie - jego podglądanie słuchanie racji mających poetycką nić ten ktoś chwilę pomyślał i rzekł - ja też zacznę szyć wiersze w których tle widać sens - to takie proste

Partium* Kiedy słońce i księżyc będą razem pod dłonią - nie ulegaj złudzeniu, nie ulegaj marzeniu, to ostatni z ostatnich leśny żołnierz pod bronią kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - melodyjnie o błądzeniu i biedzeniu - bajdurzeniu, kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - idzie, powoli, idzie, popiołami i błonią - posiwiałą: w rytm tanga po ciernistym kamieniu jak tykającą dusza z obłąkaną już skronią... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (kwiecień 2025)

pójdziemy w nocną ciszę brachu pójdziemy w mgielne sady by szukać rajskich jabłek w piachu odsądzić cześć od zdrady będziemy nizać krasne głogi na srebrną nić poświaty i plątać naszym krokom drogi od szczęścia do utraty pójdziemy napić się za „ dzisiaj” nim kufel chłód przechyli - wzejdziemy młodą gwiazdą w świtach dla tej jedynej chwili pójdziemy a za nami już gdzieś runie całe miasto by każdy kto rozwiąże pieśń znów posiadł sny na własność

może zabrzmi to dziwnie dlaczego akurat teraz ale nie znając jutra wolę już dzisiaj to zrobić i wszystkim najbliższym oraz znajomym swym a także tym których może jeszcze poznam najpiękniej jak potrafię prostym lecz szczerym od serca płynącym słowem podziękować podziękować już dziś że mimo pochmurnych dni potrafili się do mnie uśmiechnąć

Próżno szukać kolorów w pudełku z ołówkami, a tak namalować chciałam cosik pastelami. Szary świt mi zagląda przez białą firankę. Jakby chciał tylko szkicem... W koszu stos zmiętych kartek. Może jednak spróbuję odcieniami szarości, odzwierciedlić ten widok, co się jawi za oknem. Sercem dzieło ubarwię, pocieniuję łzami, by krajobraz za szybą znów tętnił kolorami.

Sarna wdzięcznie po polu hasa W martwej rzece zanurzam się do pasa Bóbr zawzięcie stare ścina drzewo Martwa rzeka zmyje całe ścierwo Dzieci na łące biegają wesoło Wszelka flora płonie wokoło Ryby unoszą się na wodzie Fauna ginie w lodowatym chłodzie O czerwona, martwa rzeko Otwórz nam swych darów wieko Byśmy w końcu zobaczyli I ku twej łasce podążyli O czerwona, martwa rzeko Weź ze sobą ducha mego Gdy już tobie się pokłonie Niech ten brudny świat zapłonie

Restaurator z Głuchołazów zaprasza na dania z płazów, rzekotki smażone, trytony pieczone, zestaw żabich ud i zrazów.

Kędyś na brzegach Popradu Przysiadł na sośnie kakadu. Lis, nie dla sera, dla sztuki Znów go pochlebstwem podkupił – Bo nie ma tanich obiadów.

Sprzedaję jabłka z Ogrodu Hesperyjskiego Cena za nie wynosi - wstęp do Twoich marzeń Zastanów się zatem, czy-li warto je wydać Czy nie roztrwonisz tej jakże cennej waluty? Zapewnią ci one nieśmiertelność, człowieku Lecz zarazem wleją nienawiść w twoje serce Pozbędziesz się miłości słodkiego uczucia Twa Istota wyschnie i stwardnieje na kamień. Mówi ci to człowiek, który przeżył to wszystko Który ledwo uszedł z życiem, poturbowany, Przetrwał swoje i już nie chce przeżywać tego Więcej, przenigdy, za nie wiem jaką nagrodę! Jeżeli sprzedaję teraz porcje czczych złudzeń To tylko dla kasy, ażeby się utrzymać W tym okrutnym świecie, który nie ma litości Dla osób o słabym i lichym charakterze! Warszawa, 26.04.2024

czym uderzają bo ciosy ich bolą potrafią też wznosić twierdzę obronną do snu utulają niewinne dzieci mogą nie jeden pożar rozniecić w głębokim żalu przynoszą nadzieję pobożnie składają ręce w niedzielę i jak tu uwierzyć tym co gadają że słowa z pewnością dłoni nie mają

i pies mieszka w Buddzie nie przywiązany bez szczekania na cud

Boże, jesteś tak wielki, że zasłaniasz cały horyzont! Czy "wszechmogący" - tego nie wiem. Nie dałeś mi się poznać od tej strony. Każdego poranka ubieram wątpliwość w kożuch Z mleka. Jakikolwiek pewnik jest mocarnym tąpnięciem. Trwa ułamek sekundy. Życie? Kasyno, w którym gra się na zwłokę. Nie oszukuję genealogicznych drzew wmawiając im, że "jeszcze tu chwilę pobędę" - skołowany umysł co sekundę pakuje nesesery. Biblia, pasta do zębów i wspomnienia: poprzednich pakowań w poprzednich dzisięcioleciach. Stacja końcowa: zawsze labirynt, po którym krążę jak spanikowany szczur. W końcu ląduję na skrawku znajomej rutyny wypolerowanej każdym krokiem ludzi, którzy opuścili chwiejny pokład naszej koegzystencji. Rajskie jabłko. Nikogo nie częstuję. W lustrze - Wilhelm Tell. Czasem łaszę się do siebie jak skunks. Albo biznesmen z pustą teczką pełną wyrafinowanych oszustw. Bywam bileterem - wyłącznie filmów zdjętych z afisza. List w butelce. Ostatni numerek na poczcie. Bez potwierdzenia odbioru. Czy kiedyś jeszcze pokocha mnie ktoś poza skórzaną tapicerką w obcych samochodach? Z głębi swojej wiary - nie uwierzę. Dlatego zawsze się żegnam. Na amen.

matka dewotka, ojciec – święty spokój, syn hipokryta.

Jasny pył unosi się nad starymi budowlami. Z dozą tajemniczości dają znak że wiele w sobie kryją. Włosy królowej rozwiewa wiatr idąc pośród starych budowli udaję że jest szczęśliwa. Kiedyś stąd wyjedziesz Twój głos zabrzmi donośnie, i nawet ja słuchał go będę. Czego szukasz w tym dziwnym miejscu? Przecież parę słów wystarczy i mężczyzna który nie kłamie. Tłum ludzi czeka, zaśpiewaj dla nich a będą szczęśliwi. Na końcu stoję i czekam aż spotkamy się wzrokiem. Chodzisz po środku bosymi stopami dywan z ludzkich rąk rozwinięto. Nie skaleczysz stopy i nie dotkniesz nawet ziemi. Bukiet czerwonych róż przynoszę, postoję chwilę i odejdę. Nie chcę budzić śpiącej królowej. Wiesz że wrócę znowu. Wybacz że nie byłem kiedy potrzebowałaś pomocy. Nie potrzebujesz leków jesteś przecież zdrowa. Nie zasypiaj tylko patrz na mnie po co ten zły nastrój? Pośród zła jestem i czuwam, tylko patrz na mnie. Nie zaśniesz dzisiaj, podnieś głowę świat na Ciebie czeka. Wystarczy jeden mały wysiłek nie zasypiaj bo jestem obok.

Nie błyszczę już. Nie chcę. Nie muszę. Jestem skórą bez retuszu, głosem pękającym w środku słowa, błędem, który się nie tłumaczy, i oddechem, który drży ze wzruszenia. Nie wiem, czy Cię olśnię. Nie wiem, czy zostaniesz. Ale po raz pierwszy nie gram. Po raz pierwszy trzymam dłoń tak, jakby miała Cię nie zatrzymać, tylko zaprosić. Nie jestem snem. Nie jestem tajemnicą. Jestem sobą. A jeśli spojrzysz teraz — bez oczekiwań, bez domysłów — może ujrzysz coś piękniejszego niż wszystko, co udawałam wcześniej.

pod koronami rządzi zielenią czasem podpowie spuszczonym wzrokiem gdzie warto się wspinać usłyszałem szept to ciche prośby wiatru drżały na liściach kazała mi chodzić boso bo trawa płakała świtem czekając na słońce z pierwszym promieniem zrozumiałem dlaczego

@Leszczym Podobno nic nie trwa wiecznie. Czasem, a może i częściej, szkoda.

moje autko ma już właściwy napęd przyszłości nie uwierzcie atomowy tak atomowy malutki reaktorek zasila baterie przy tak małej mocy chłodzenie jest naturalne żywotność urządzenia tysiąc lat wielkość puszki groszku domyślacie się pewnie że mam takie cacko i w domu ogrzewanie elektryczne lodówka i nie tylko energia gratis przy okazji podłączyłem i sąsiadów teraz pierwsi mi się kłaniają chociaż... nie muszą lubimy się taki reaktorek sam wymyśliłem a potem wykonałem drukarką ósmej generacji jeszcze jej na rynku nie ma mój prymitywny prototyp muszę jeszcze dopracować gdy będzie już wszysto ok możecie zgłosić się do testowania daję WAM pierwszeństwo 4.2025 andrew Sobota, już weekend.

@violetta Namaluję Klimta w ten deseń i tyle mnie widzieli :)

ja ci napiszę i się nie gniewaj to o czym piszesz mamy już teraz zimne syntezy energia z pola i technologia czeka gotowa lecz chciwość ludzka wszystko wstrzymuje krzycząc oszuści bandyci wuje już dziś bez spalin wznoszą maszyny i darmowy prąd pozyskujemy ostatnie grosze z ludzi wydusić sprawić by byli kani posłuszni bandzie bogatych w zgodzie służyli w zielony ład wszyscy wierzyli :))

@Wochen Smutne... Pozdrawiam!

pociąg odjechał sam na peronie a w dłoniach pamięć

Próżność - sprzyja duchowej próżni.

za darmo jest tylko ciemnica, z której wylęgają się niewłaściwcy, cali w kadrach: para komików: udający, że spalił sobie układ pokarmowy, oraz przyrurowany do niego kumpel, co z dobrego serca robi za żołądek. następnie: zimnokształtny dramat: prąd rzeki porwał najpiękniejszą dziewczynę w miasteczku. dwóch pracowników kostnicy, z godziny na godzinę, robi się coraz bardziej nerwowych. czy uda się odnaleźć ciało, nim stanie się niemożliwe do przytulenia? i – komedia erotyczna. stare pannisko przytachało z targu zegar z kukułką, rozchyliło nogi. sekutnica czeka na "kuku, kuku". w głębi siebie. potem: aktor monologuje. na pośmiewisko. lecą kamienie. jeden odbija się od scenografii, trafia w skroń siedzącego w pierwszym rzędzie niskorosłego burmistrza. dopiero wtedy jest ubaw. o, sekwencja zdjęć zrobionych podczas Ogólnoprzedszkolnego Dnia Walki z Kiłą. biedne obsypane maluszki. brzydzi mnie każdy obraz. mówią wizualnie: "patrz, aż poczujesz się zaszczuwany i lżony". zamiast pieniążka wrzucam serduszko. oczywiście – własne. z gardzielki wypada szpikulec. ledwie zdążam wykłuć sobie oczy – widzę ciebie, kochana. całą w stylu art nouveau. zamieram z zachwytu. i nie odrywam się. wrastam.

@Ewelina Świetne! 👌💖

To ładnie z Twojej strony. Może nie miały innego wyjścia. Różnie w życiu bywa. Zatem szczęśliwych wiatrów.

Życie to suma Naszych wyborów Nie zawsze Do końca przemyślanych Które czasem prowadzą Nas w otchłań mroku Więc lepiej przyspiesz kroku Bo nigdy nie wiesz Kiedy spotka cię ta niespodzianka

A nie pustce? Łukasz Jasiński

@Ewelina Naprawdę chciałbym Ci w niniejsze uwierzyć :)

@Leszczym a jest :))

@Łukasz Jasiński Przeczytałem z przyjemnością. Dziękuję, pozdrawiam.

@Łukasz Jasiński Polityka zawsze wymagała od ludzi postawy z jednej ze stron... Osobiście omijam – owszem, mam swoje zdanie, ale oprócz kłótni nic z tego nie wynika. Cofając się w czasie, artyści byli kluczowym, że tak powiem, instrumentem: głosem prawdy mówionej nie wprost, siły, odwagi. Czy w dzisiejszych czasach mowa artysty ma moc? 🤔 ..."prezes i premier i prezydent:" - to bym zamieniła, zbyt dosłowne wyliczenie może osłabić przekaz i reszta robi się nie istotna, a reszta brzmi bardzo dobrze. Można to zastąpić czymś bardziej ogólnym, na przykład: "władza" lub "ci na szczycie". "...ogłaszam światu koniec państwa wolności i godności i wartości - ogłaszam światu koniec państwa,"... Słowo "państwa" też bym zmieniła ewentualnie nie dała nic zanuć po - "koniec" płynnie wchodzi się w wolność godność wartość. Czy tak nie ma więcej "mocy"? ...ogłaszam światu koniec wolności, godności i wartości - ogłaszam światu koniec... Piosenka rządzi się trochę inną "polityką" niż wiersz, ale co szkoła, to inny uczeń. Tekst dla męskiego głosu, muzyka instrumentalna bez elektroniki. Treść jest wymowna, z konkretnym przekazem, który ma ukierunkować, a mówiąc mniej kolokwialnie, coś w ludziach równocześnie obudzić - pobudzić. Ale co ja tam wiem 🥴

@aff No tak zdaje się Vermeer więcej blondynek malował, ale były również i brunetki i szatynki... i nawet macho we wspaniałym kapeluszu ;)) @Rafael Marius Tak, ale spotkałem się również z zastrzeżeniem no że "zmieniło się"...

Zniknąłem gdzieś wśród znaczeń I wciąż się gubię między wersami Chciałbym odnaleźć słów multum Które zmienią, strawią coś inaczej Wyplują inny obraz niż dzisiejszy Mętność sproszą, potem wyostrzą Wszystko wtedy zobaczę jawnie Bez abstrakcji, wyłącznie prawdę Znów zniknąłem, bo szukałem Czegoś czego nie ujrzę nigdy Nieważne jakbym wokabularz W pełni poznał i zrozumiał Niezależnie od mroku lub światła Całą ciągłość będę rozważał Czy wyraz zbyt płytkim się stanie Czy słowo w przesadę się zmieni

@iwonaroma Wtedy nie myśli się już o grze.

życie to nie jest żadna gra to miłość nad własne ego ona pozwala nam w szczęściu trwać kochać bliźniego jak.... Pozdrawiam

Papa pada i się otworzy:)

Ostatni, lecz jakże przedwczesny podryg uśmiechu. Zerwany w połowie, uśmierzony oddechem Boga koniec tej wędrówki. Czystość serca wymusza u mnie jeszcze jeden krok, jedno nieopisane szczęście. Czy to niejednoznaczny blask usiłuje przedostać się w ten parszywy sen? Czy to słuszność obietnic czyni ten świat lepszym miejscem dla zaginionych? Łza łączy się ze łzą w bolesnym spojrzeniu. To, co jeszcze wczoraj przypominało zmierzch, dziś stało się porankiem, tyle że zmartwychwstałym jak zwykle o nieodpowiedniej porze. Cicho, okrutnie cicho jest dziś w niebie. Krzyk kojarzy się z jawą, tyle że czekającą za otwartymi drzwiami. Powróć, tęsknoto za tym, co nigdy nie odnajdzie pobocza do mojego serca. Odnajdź jutrzenkę, która nasyci gwiazdy, uśmierzy rany księżyca. Podaj mi na srebrnej tacy ubiegłoroczny poranek – doszukaj się pustki tam, gdzie w smutku rodzi się życie.

kiedy szalejesz zimowy zły wichrze w przytulnej mysiej norce się zaszywam aby najdalej od świata pomyśleć na przekór tobie o szemrzących rymach z palcem na ustach od ciszy z kącika słowo po słowie wypraszać bezgłośnie żebyś i nawet jednego nie słyszał choćbyś podmuchem drzwi rozwarł na oścież układać strofy z barw tęczy i sepii patrząc jak wznoszą się płyną hen w przestrzeń zdumiony spytać kto je tak przemienił z wyszeptywanych w leciutkie najlżejsze