Ranking

i z czego ja ci wiersz poskładam pamiętasz może z których wzruszeń czy z tych co tylko mnie się zdają gdy się zapatrzą w siebie dłużej nieśmiałe drżenie wiotkich uczuć w subtelne upiąć ornamenty kleszczonym ciszom rozgiąć usta w sklepieniach wersów sensy zwieńczyć jakie to trudne pewnie nie wiesz pochować żywcem sny pomdlałe a może wiesz bo przecież kiedyś bez wzajemności też kochałeś

magiczny spacer po deszczu pachnę innym powietrzem konwalią wpadając w ręce pod zielonymi girlandami pocałujmy się namiętnie

O kilka przecznic marzeń mijamy się codziennie, chwytając strumień zdarzeń i świat na pozór zmienny. Liczymy; dni, godziny, by coś tam pleść minutom, osądzić bez przyczyny, zamartwiać się o jutro. W zadumie, się zatrzymać, chorując na samotność, pod dywan przeszłość zamieść, girlandą zdobić okno. Uśmiechem oczarować, w niebiańskim uniesieniu, zaś łzę w poduszkę schować cedując grymas cieniom. Budować zamki z piasku, chowając się przed sobą i stale zgłaszać akces - lecz w sumie nic nie robiąc. Przeżywać po raz enty, bujając gdzieś tam w chmurach, kolejne sentymenty. Już dość to wszystko bzdura. Liptona blaskiem parzę, księżyca chłonąc pełnię, znów kilka przecznic marzeń miniemy się codziennie.

zepsuje się potarga wszystkie książki powyrywa kwiaty z głowy przecież wiesz a potem rozpadnie na atomy przeczytanych stron zapachu stokrotek i będzie padać lać będzie kwaśnym deszczem

historia nasza nie świętość, linijki wierszy jak półnagie pręty i mgła zmilczeń pomiędzy nami, w umysłach chaos wciąż durnie się kłębi w niepewną chmurę biegniemy, marzenia wzniecamy pod powiekami, w sercach wielość jaskrawych promieni, tyle naszego, co tkwi między nami.

prosiłem o niewiele zgarniałem w kieszenie całe mnóstwa które ubóstwiam cena wysoka za szczytne cele przegapiłem życie nie w swoim ciele

Poprosiłem Ciebie najpiękniej jak umiałem bądź kobietą zaufałaś Poprosiłaś mnie całą sobą tak z głębi nawet bądź mężczyzną dałem Ci siebie nie wiem podzieliłem się wręcz czymś czego nie miałem i było pięknie, przepięknie, najpiękniej przez dwa lata z lekkim okładem A potem cóż jak zawsze mężczyzna we mnie zaczął przeszkadzać kobieta w tobie gdzieś chciała hen za daleko gnać i zrobiło się znów zwyczajnie, najzwyczajniej ponownie wspaniały wiersz poszedł w nienamiętną prozę napisaną przez innych więcej razy niż gwiazd na niebie Po raz kolejny, enty, wygrał banał, a potem zwyciężył koniec historii. Koniec historii zawsze zwycięża. Warszawa – Stegny, 26.04.2025r.

w przedsennym pytaniu kilka figlarnych muśnięć wtajemniczonego w międzyplanetarne arkana magika i przepełniony aurą kobiecej obecności ukrytej pod światem widzialnym rozświetla blaskiem zachłannych oczu wiśniowy odcień na rubensowskim szlaku tam gdzie sypie się kwieciem obietnica wszystkich grzechów świata bluźnierczo i niedorzecznie rozlewa najczulszy dotyk w płomieniu rumieńca i celebruje zwiewność oddechu co jak szelest jedwabiu pulsuje w skroniach energią dwóch serc

A przyjść miał w chwale mroźnej godziny w wodzie się stopić w ogniu wystrzelić nie mieć przed sobą kłód ułożonych a za plecami obcych pacierzy. Roztaczać chwałę słów mojżeszowych spełniać zawiłe święte żądania jak popiół zebrać i morskie tonie rozstąpić z myślą wiary przetrwania. W tobie nadzieja a w torbie dziura a patrząc przez nią końca nie widać i co na niebie to w torbie twojej przez małą dziurę uchodzi życie. Ściskam roluję pod pachę wkładam by choć na chwilę zatrzymać proces lecz siły więdną a pod kopułą już w nowe ziarno przechodzi życie.

pójdziemy w nocną ciszę brachu pójdziemy w mgielne sady by szukać rajskich jabłek w piachu odsądzić cześć od zdrady będziemy nizać krasne głogi na srebrną nić poświaty i plątać naszym krokom drogi od szczęścia do utraty pójdziemy napić się za „ dzisiaj” nim kufel chłód przechyli - wzejdziemy młodą gwiazdą w świtach dla tej jedynej chwili pójdziemy a za nami już gdzieś runie całe miasto by każdy kto rozwiąże pieśń znów posiadł sny na własność

ktoś kiedyś poetę zapytał czy ci którzy piszą wiersze znają się na miłości czy ją czują - umieją nią zarażać kto ich nauczył rozmawiać z tęczą dniem gwiazdami z skąd wiedzą że innych los o zło potyka straszy nieznanym poeta mu tak odpowiedział - nauczyło nas życie - jego podglądanie słuchanie racji mających poetycką nić ten ktoś chwilę pomyślał i rzekł - ja też zacznę szyć wiersze w których tle widać sens - to takie proste

Partium* Kiedy słońce i księżyc będą razem pod dłonią - nie ulegaj złudzeniu, nie ulegaj marzeniu, to ostatni z ostatnich leśny żołnierz pod bronią kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - melodyjnie o błądzeniu i biedzeniu - bajdurzeniu, kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - idzie, powoli, idzie, popiołami i błonią - posiwiałą: w rytm tanga po ciernistym kamieniu jak tykającą dusza z obłąkaną już skronią... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (kwiecień 2025)

może zabrzmi to dziwnie dlaczego akurat teraz ale nie znając jutra wolę już dzisiaj to zrobić i wszystkim najbliższym oraz znajomym swym a także tym których może jeszcze poznam najpiękniej jak potrafię prostym lecz szczerym od serca płynącym słowem podziękować podziękować już dziś że mimo pochmurnych dni potrafili się do mnie uśmiechnąć

Próżno szukać kolorów w pudełku z ołówkami, a tak namalować chciałam cosik pastelami. Szary świt mi zagląda przez białą firankę. Jakby chciał tylko szkicem... W koszu stos zmiętych kartek. Może jednak spróbuję odcieniami szarości, odzwierciedlić ten widok, co się jawi za oknem. Sercem dzieło ubarwię, pocieniuję łzami, by krajobraz za szybą znów tętnił kolorami.

Sarna wdzięcznie po polu hasa W martwej rzece zanurzam się do pasa Bóbr zawzięcie stare ścina drzewo Martwa rzeka zmyje całe ścierwo Dzieci na łące biegają wesoło Wszelka flora płonie wokoło Ryby unoszą się na wodzie Fauna ginie w lodowatym chłodzie O czerwona, martwa rzeko Otwórz nam swych darów wieko Byśmy w końcu zobaczyli I ku twej łasce podążyli O czerwona, martwa rzeko Weź ze sobą ducha mego Gdy już tobie się pokłonie Niech ten brudny świat zapłonie

Restaurator z Głuchołazów zaprasza na dania z płazów, rzekotki smażone, trytony pieczone, zestaw żabich ud i zrazów.

Kędyś na brzegach Popradu Przysiadł na sośnie kakadu. Lis, nie dla sera, dla sztuki Znów go pochlebstwem podkupił – Bo nie ma tanich obiadów.

Sprzedaję jabłka z Ogrodu Hesperyjskiego Cena za nie wynosi - wstęp do Twoich marzeń Zastanów się zatem, czy-li warto je wydać Czy nie roztrwonisz tej jakże cennej waluty? Zapewnią ci one nieśmiertelność, człowieku Lecz zarazem wleją nienawiść w twoje serce Pozbędziesz się miłości słodkiego uczucia Twa Istota wyschnie i stwardnieje na kamień. Mówi ci to człowiek, który przeżył to wszystko Który ledwo uszedł z życiem, poturbowany, Przetrwał swoje i już nie chce przeżywać tego Więcej, przenigdy, za nie wiem jaką nagrodę! Jeżeli sprzedaję teraz porcje czczych złudzeń To tylko dla kasy, ażeby się utrzymać W tym okrutnym świecie, który nie ma litości Dla osób o słabym i lichym charakterze! Warszawa, 26.04.2024

czym uderzają bo ciosy ich bolą potrafią też wznosić twierdzę obronną do snu utulają niewinne dzieci mogą nie jeden pożar rozniecić w głębokim żalu przynoszą nadzieję pobożnie składają ręce w niedzielę i jak tu uwierzyć tym co gadają że słowa z pewnością dłoni nie mają

i pies mieszka w Buddzie nie przywiązany bez szczekania na cud

Boże, jesteś tak wielki, że zasłaniasz cały horyzont! Czy "wszechmogący" - tego nie wiem. Nie dałeś mi się poznać od tej strony. Każdego poranka ubieram wątpliwość w kożuch Z mleka. Jakikolwiek pewnik jest mocarnym tąpnięciem. Trwa ułamek sekundy. Życie? Kasyno, w którym gra się na zwłokę. Nie oszukuję genealogicznych drzew wmawiając im, że "jeszcze tu chwilę pobędę" - skołowany umysł co sekundę pakuje nesesery. Biblia, pasta do zębów i wspomnienia: poprzednich pakowań w poprzednich dzisięcioleciach. Stacja końcowa: zawsze labirynt, po którym krążę jak spanikowany szczur. W końcu ląduję na skrawku znajomej rutyny wypolerowanej każdym krokiem ludzi, którzy opuścili chwiejny pokład naszej koegzystencji. Rajskie jabłko. Nikogo nie częstuję. W lustrze - Wilhelm Tell. Czasem łaszę się do siebie jak skunks. Albo biznesmen z pustą teczką pełną wyrafinowanych oszustw. Bywam bileterem - wyłącznie filmów zdjętych z afisza. List w butelce. Ostatni numerek na poczcie. Bez potwierdzenia odbioru. Czy kiedyś jeszcze pokocha mnie ktoś poza skórzaną tapicerką w obcych samochodach? Z głębi swojej wiary - nie uwierzę. Dlatego zawsze się żegnam. Na amen.

matka dewotka, ojciec – święty spokój, syn hipokryta.

Jasny pył unosi się nad starymi budowlami. Z dozą tajemniczości dają znak że wiele w sobie kryją. Włosy królowej rozwiewa wiatr idąc pośród starych budowli udaję że jest szczęśliwa. Kiedyś stąd wyjedziesz Twój głos zabrzmi donośnie, i nawet ja słuchał go będę. Czego szukasz w tym dziwnym miejscu? Przecież parę słów wystarczy i mężczyzna który nie kłamie. Tłum ludzi czeka, zaśpiewaj dla nich a będą szczęśliwi. Na końcu stoję i czekam aż spotkamy się wzrokiem. Chodzisz po środku bosymi stopami dywan z ludzkich rąk rozwinięto. Nie skaleczysz stopy i nie dotkniesz nawet ziemi. Bukiet czerwonych róż przynoszę, postoję chwilę i odejdę. Nie chcę budzić śpiącej królowej. Wiesz że wrócę znowu. Wybacz że nie byłem kiedy potrzebowałaś pomocy. Nie potrzebujesz leków jesteś przecież zdrowa. Nie zasypiaj tylko patrz na mnie po co ten zły nastrój? Pośród zła jestem i czuwam, tylko patrz na mnie. Nie zaśniesz dzisiaj, podnieś głowę świat na Ciebie czeka. Wystarczy jeden mały wysiłek nie zasypiaj bo jestem obok.

100/100 Syn hipokryta powinien powędrować na koniec jako rezultat tej genetycznej krzyżówki.

coś mi tu z rytmem nie pasuje, ale do meritum całkowicie się z Tobą nie zgadzam całkowicie się z Tobą nie zgadzam co nie znaczy że nie dam serducha fakt że w wierszu mi wiele przeszkadza wywaliłaś Ty z siebie pół ducha obserwator jest z Ciebie wspaniały wręcz punktujesz przywary i wady co złe solą w Twym oku zostało a dobrego nie widać ni śladu ludzie nie są ani źli ni dobrzy to jest szarość w milionach odcieni mają wady słabości lecz dobrzy chcą naprawić polepszyć i zmienić a więc użyj swych szarych komórek bo jak widać to myśleć potrafisz idź zagłosuj najlepiej jak umiesz by najlepszy z nich trafił na afisz :)))

Nie błyszczę już. Nie chcę. Nie muszę. Jestem skórą bez retuszu, głosem pękającym w środku słowa, błędem, który się nie tłumaczy, i oddechem, który drży ze wzruszenia. Nie wiem, czy Cię olśnię. Nie wiem, czy zostaniesz. Ale po raz pierwszy nie gram. Po raz pierwszy trzymam dłoń tak, jakby miała Cię nie zatrzymać, tylko zaprosić. Nie jestem snem. Nie jestem tajemnicą. Jestem sobą. A jeśli spojrzysz teraz — bez oczekiwań, bez domysłów — może ujrzysz coś piękniejszego niż wszystko, co udawałam wcześniej.

pod koronami rządzi zielenią czasem podpowie spuszczonym wzrokiem gdzie warto się wspinać usłyszałem szept to ciche prośby wiatru drżały na liściach kazała mi chodzić boso bo trawa płakała świtem czekając na słońce z pierwszym promieniem zrozumiałem dlaczego

@Leszczym Podobno nic nie trwa wiecznie. Czasem, a może i częściej, szkoda.

moje autko ma już właściwy napęd przyszłości nie uwierzcie atomowy tak atomowy malutki reaktorek zasila baterie przy tak małej mocy chłodzenie jest naturalne żywotność urządzenia tysiąc lat wielkość puszki groszku domyślacie się pewnie że mam takie cacko i w domu ogrzewanie elektryczne lodówka i nie tylko energia gratis przy okazji podłączyłem i sąsiadów teraz pierwsi mi się kłaniają chociaż... nie muszą lubimy się taki reaktorek sam wymyśliłem a potem wykonałem drukarką ósmej generacji jeszcze jej na rynku nie ma mój prymitywny prototyp muszę jeszcze dopracować gdy będzie już wszysto ok możecie zgłosić się do testowania daję WAM pierwszeństwo 4.2025 andrew Sobota, już weekend.

@violetta Namaluję Klimta w ten deseń i tyle mnie widzieli :)

ja ci napiszę i się nie gniewaj to o czym piszesz mamy już teraz zimne syntezy energia z pola i technologia czeka gotowa lecz chciwość ludzka wszystko wstrzymuje krzycząc oszuści bandyci wuje już dziś bez spalin wznoszą maszyny i darmowy prąd pozyskujemy ostatnie grosze z ludzi wydusić sprawić by byli kani posłuszni bandzie bogatych w zgodzie służyli w zielony ład wszyscy wierzyli :))

@Wochen Smutne... Pozdrawiam!

pociąg odjechał sam na peronie a w dłoniach pamięć

Próżność - sprzyja duchowej próżni.

@Konrad Koper Czy będą wnuki? 😉👍 Pozdrawiam ! 💞

Pięknie ujęte! Pozdrawiam serdecznie!

Życie to śmierć... Łukasz Jasiński

koniec historii zwycięży zawsze lecz ważne jaki on dzisiaj jest ten w którym banał wszystko ogarnął jak perz się pleni nocą we dnie aby był inny nikt nie przypuszcza gdy atrybutem jest tylko płeć szybko się nudzą zabawki w łóżku i każde dziecko nowe chce mieć :)))))

@Robert Witold Gorzkowski dzięki że chociaż zatrzymał :))) a co Ciebie sieknęło bo miało tylko posmyrać:)

zielone łąki zakwitły kwiaty mleczu kolorem słońca

@Jacek_Suchowicz Oj, ale mnie to, że tak powiem, sieknęło... 👌

symfonia kosmicznego istnienia Otoczyły mnie dźwięki łagodne Wiatr w liście drzew dmuchał ostrożnie Gładził je ciepłym oddechem poranka I pochylały się trawy i krzewy I drzewa w nieustającym akcie Wdzięczności dla nieznanego Bowiem czerpały energię z ruchu I spijały promienie słońca darczyńcy Hojnego bóstwa któremu istnienie swe zawdzięczały Rozum odbiera i w życie wtłacza Świadomość tej zależności uparta Nie do zniesienia jak niewolnictwo Którego pęt zaciśniętych nic nie rozluźni I nie wyzwoli nawet myśl czysta Najstarszych mędrców sprzed wieków głębokich Przeżuta przez miliardy istot wrażliwych Uginających się pod ciężarem bytu swojego A wiatr swoje czyni i Słońce nie gaśnie Wzajemnie w utrzymywaniu się wspomagając Porządku rzeczy i praw fizyki I algorytmów które czuwają Nad porządkiem wszystkiego bytu I wiem że myśl żadna wplątana w sieci Zależności kosmicznych nie zmieni Tchnienia najlżejszego nawet podmuchu Ani promieni nadbiegających Z otchłani kosmosu nieskończonego I bez wysiłku wymuszających Istnienie moje w czaso-przestrzeni A wiatr gra na liściach drżących jak struny Mieniących się nutkami kolorów Z tęcz wszystkich natchnienie pobierających i zachwyt I trwogę mi przynoszących Realność zatraca się w nierealności Granicy już żadnej nigdzie nie widzę Ze snu się budzę, lecz śnię już następny I jeszcze jeden i znów kolejny Budzę się budzę miliardy razy A sen się ze snu kolejny wyłania Eony niczym sekundy mijają I myśl przepada i oświecenie Nie-przebudzony znów rezygnuję Niczego więcej nie oczekuję A wiatr to ustaje, to znowu wzbiera A Słońce zza chmur się jasne wyłania Choć czuję grozę i słyszę w oddali Pomruk i ciemność burzy niszczącej Zgaszą muzykę gromy piorunów I nuty zielone rozproszą na wichrze I czas się nowy wyłoni z nicości Lecz czy go żywy jeszcze doczekam? Czy w ciszy powstałej usłyszę rodzące Się z wolna melodie Grajka Bożego? I czy w szarości kolory tęczy Łzami radości wypełnią znów oczy? Zasnęli buddowie w kamiennych blokach Wykuci męką istot cierpiących Nie zburzyły spokoju wiecznego Barbarzyńców szalonych zastępy Nie musieli z martwych powstawać Oświeceni. By zbawiać żywych Raje z łoskotem się zatrzasnęły Wrót co do niebios nas prowadziły I upadł człowiek i umarł człowiek Bo nie miał siły Bo był przegniły

@andrew Chyba się zgłoszę :)

@violetta @violetta Bardzo ok. Pozdrawiam serdeczni M

@Jacek_Suchowicz Warto zauważyć, że niestety życie jest jedno. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

siedzimy trochę niedomalowani jeszcze nienarodzeni a już śmiertelnie poważni księżyc układa się z klocków Lego w gwiazdozbiorze Barbie lalki tulą się do snu noc przyszła się kochać rozbudzić pobudzić z rozkoszą odkryć niebo jest też inna wersja znudzimy się i pozabijamy w dzień powszedni w miejscach intymnych tam gdzie ulice nie mają nazw

Czyli blondynka ;) Pzdr 🌼

Można zmienić we własnym wnętrzu, a to co na zewnątrz będzie wtedy inaczej postrzegane.

kiedy szalejesz zimowy zły wichrze w przytulnej mysiej norce się zaszywam aby najdalej od świata pomyśleć na przekór tobie o szemrzących rymach z palcem na ustach od ciszy z kącika słowo po słowie wypraszać bezgłośnie żebyś i nawet jednego nie słyszał choćbyś podmuchem drzwi rozwarł na oścież układać strofy z barw tęczy i sepii patrząc jak wznoszą się płyną hen w przestrzeń zdumiony spytać kto je tak przemienił z wyszeptywanych w leciutkie najlżejsze