Ranking

Pomimo kolejna jesień tak jak przed rokiem szarości zmierzchu za nimi grudzień zapach choinki przed domem czeka żeby rozbudzić pragnienia w ludziach zmarniały przecież nieco wyblakły a to co ważne gdzieś się skleszczyło bo na przedmieścia rzucają wnyki w cyfrowych światach czarne wdowy przy futerałach ludzie zgnębieni szukają piątych czy ósmych skrzypiec a w samym środku kwanty energii znowu próbują serca ożywić grudzień, 2024

Tutaj czterdziestu króli jest Królami ale ja na blokach jestem faraonem konkretnie mówiąc, co jest przecież logiczne, mrówką faraona. Warszawa – Stegny, 19.12.2024r.

dedykuję Iwonaromie Najfajniejsze są rozrywki umysłowe; jak krzyżówki, szachy, kostki albo brydż. Co do wrzenia doprowadzą każdą głowę, ruszą umysł, który chętnie sobie śpi. Bywa: słychać w wystąpieniach i debatach. Nie uświadczysz w nich logiki choć za grosz. Jakby wątek szedł pod górkę i mataczył, wygarniając z dna rynsztoków samo zło. Chociaż wszystko jest ubrane w ładne słowa, jak porządek, rozliczenie, spadek cen. Biedny honor, gdzieś w kuluarach się pochował, a zamordyzm, już reguły prawa gnie.

Nie mam żalu do ludzi nie mam żalu do życia bardzo rzadko się nudzę ciągle świat mnie zachwyca nigdy łatwo nie miałem często - gdy byłem młodszy nie wiedziałem co chciałem wejść w dorosłość to schody trochę lat mi przybyło siwych włosów na skroniach lecz się nic nie zmieniło nie wiem dokąd wciąż gonię myśl mi jedna pomaga często powracam do niej tak jak każdy w tym życiu „Jestem tylko przechodniem”

między książki smutki wcisnął w butelce łzy ukrył - na strychu żale schował zaś w piwnicy nieudane dni uwięził bardzo go cieszą owe decyzje dlatego uchyla okna i drzwi by uśmiech się nie wstydził tylko śmiało zagościł żeby upiększył marzenia i sny by się nie musiał martwic o jutro przez które musi przejść aby smutki żale złe dni nie dokuczały by radośniejsze były kolejne by czuł że warto obok nich być

Czekając na raka, jeszcze niewykrytego, a prawdopodobnie nawet nieobecnego, chociaż pewnie już w drodze w tej postaci czy innej, Zastanawiam się czasami, czy bladość późnej jesieni jest lekiem na nadwrażliwość na barwy, czy jednak jej skutkiem? Czas nie leci ani stoi, lecz idzie w nogę ze mną. Grzeje mnie myśl o tym, że na północy jest zimniej tylko pozornie i że choćby skończoność nie ma końca.

Chłód przyległ do niej tak mocno Że już świadomie wybiera dystans Chociaż inaczej pożąda wolność Wciąż ją przyciąga jak woń narcyza Wyznacza asumpt i pętlę endorfin Aby słabości serca zagłuszać Szuka ekstazy w każdej skrajności Wciąż rozmazując czerwień na ustach Inspiracja Lars von Trier

resztę ciała już przerobiliśmy czasem wracamy do seksu musimy też jeść ale zabawa w głowie daje nam taką przyjemność... bo przecież sklepienie niebieskie tak niedaleko

Komuś wytłukły się sprawiedliwości. Przechodzę obok, a pod stopami chrzęści mi szkło. Czy to jest krajobraz po bitwie, czy czyjaś nagła, nieopanowana złość, która wybuchła po tym, jak przejrzała się w lusterku i nie poznała własnych krzywizn? Ulica i chodnik są nią przeciążone. Widać, a nawet słychać, że ktoś tam uległ nagłej destrukcji. Niebo tymczasem ustawiło kałuże, żeby mógł na nowo zobaczyć swoją twarz, własnego oblicza jest przecież spragniony. Ono wie, że bezpieczniej jest mu teraz w przyciemnieniu, gdy przytłumione są kolory, a rysy złagodzone. W każdym nocnym deszczu, rodzi się wszak jakiś początek. Powstaje bez obciążeń dniem, bez jego ostrych jaskrawości. Dzięki temu zabiegowi, każdy może wyciągnąć z siebie samego, coś pierwotnego. Coś, co nie jest zależne od wymyślnych standardów. I w tej kałuży zobaczyć chociaż cząstkę innego siebie. Rozmytego, ale pięknego.

dzisiaj już chyba nic nie napiszę wiatr mnie kołysze i cisza gra znów obserwuję i znowu słyszę wartość niezmienną co we mnie trwa dzisiaj już chyba nic nie napiszę pomyślę dłużej popatrzę w dal smutek uderza w duszy klawisze samotność w senny otula szal.

uraczone śnieżycą gałęzie dębów i ostrokrzewów jak olśniewające skrzydła wschodzącego słońca łączą brzegi strumienia a w jego czarno-białych odcieniach piękno brzasku płonie rumieńcem martwych liści niczym jesienna baśń o perłach ukrytych w leśnym poszyciu

a kiedy byłem małym dzieckiem to tak niedawno w końcu było na gwiazdkę wjeżdżał pod choinkę gwiazdor kominem cudu siłą lokomotywa za nią w rzędzie sznurek wagonów kolorowych jabłka, orzechy i susz wszelki więc każdy wagon wyróżniony gdy przyszła pora po Wigilii i znane hasło po nim rwetest nie ważne było jaki prezent cieszyłem się jak dziecko przecież

Pójdź Kochany dzwony biją na noc i przed nami czuła uroczystość pośród pól flanelowej pościeli Ja Cię ubiorę w koronę monarszą przejdę wzdłuż i wszerz Twoje ciało Załopocą prześcieradła nad nami jak proporce wygra nam hymn złota sprzączka i królestwa nasze złączą się w granicach kubek z kawą podasz mi rano jak Graala

żeby nie chciał zdrowaśki klepali śpiewali trzy noce ciszę odpędzali aż przyszły cheruby czarne wiekiem nakryły na barki uniosły wyniosły wróciły po chwili poodwracać stoły nogami do góry - żeby z powrotem nie przyszedł żeby nie chciał się kłaść

przestaniesz się rozglądać kiedy jak światło wyłączysz strach zobaczysz zwykłe serce może jest w pastelach w ciemności jaśniej widać czystość myśli łatwiej wtedy połączyć zerwane brzegi

gdy z wiekiem konieczny bilans sporządza w duszy remanent to nic że ciało liczy straty gdy rośnie po nas dobra pamięć

Ciało potrafi zaskakiwać, czy można je przerobić... ? Myślę, że ono ma zbyt wiele tajemnic. Pozdrawiam :)

spójrz dawno temu wykopał grób pochował marzenia pewnie ich nawet nie odwiedza przykrytych niechcianym rodzajem ciszy żyje na krawędziach dni obrzeżach nocy jedno co potrafi to wycierać kałużę pod zegarem gdy kolejny raz wycieka pustostan czasu mówi że trudno rozpocząć wędrówkę od drugiego kroku a przecież już tak długo czekają na zmartwychwstanie lecz księżyc wciąż przytula słońce zaćmieniem

Dojarz węży musiał na Jawie za potrzebą przykucnąć w trawie, gad tylko na to czekał, ani chwili nie zwlekał, dopadł gołej - było po sprawie.

Gdy poeta „porusza się po odległych orbitach”, może narodzić się książka. Polecam tomik „Ludzie w biegu”, wydawnictwo Sorus. https://sorus.pl/produkt/ludzie-w-biegu/ Bożena Denys-Trela

Chciałem płynąć, ale dryfowałem po oceanie czasoprzestrzeni. W jakim kierunku? Nie wiem. Prażyło słońce obowiązków, Uderzały fale tęsknot, Niespełnione pragnienia kołami rozmywały się na tafli. Atakował sztorm pożądań, a studziły bryzy miłości. Powoli zbliżam się do lądu. Może tam poznam swój cel.

Wiatr. Chłód. Deszcz. Nie trzeszczy pod butem. Jeziora nie skute. Pomarańczowym światłem Goni sen. Przypadek za przypadkiem. W stylowym kształcie, czeka, Aż choćby płatek, jakby Mrużący i człowieka. Wiatr dziś folguje, co tam. Ogonem chce łopotać. Wiadomy zapach, mijam Sylwetkę starszej pani. Latarnia. I pod płotem Lub wspiąć się nad murami.

Cztery garnitury. Który wybrać? Który? Pierwszy od matury. Raczej tak nie schudnę. Wejście w ten od ślubu będzie bardzo trudne. Trzeci od obrony, nieco podniszczony. Pozostał ostatni, jeszcze nienoszony. Przepadł gdzieś malutki, ten z Pierwszej Komunii, ale wierzę bardzo - dziecko nie umarło.

Śliczne językowo, i jest nastrój

ładny obrazek - akwarela zatrzyma mnie na kilka chwil chociaż podtekstu tutaj nie ma wyobraźnie ruszył - miło mi :)

zapisać się krótko utulić dwu-słówkom jest szarfa memento i epigramat wypalił się cały nie rozmył się w dali a potem? nie wrócił nie było do kogo gdy przesiaduję sam w domu szum ze mną biel monitora język wystawia lodówka trajkocze zegar od wczoraj z myśli ulepi się bałwan albo coś jeszcze do tego albo półprawda że jakże wpuścić dziś kogoś całego poproszę uśmiechu kwartet może być litr pistacjowy ale nie przynoś swych zmartwień i oczekiwań do głowy

Akurat dzisiaj obejrzałem program o największym radioteleskopie na Pustyni Atakama. Jak strasznie daleko do tego sklepienia niebieskiego... Pozdrawiam.

Kolędy w gruncie rzeczy są bardzo smutne.

O.. brzegach.. które można by połączyć, gdyby... Słowo.. kiedy... bywa zwykle początkiem pytania, tutaj, osobiście wolałabym słowo.. gdy.. i tak sobie czytałam. Niech łączą się poszarpane.. brzegi. Pozdrawiam.

Opowieść ta jest głęboko refleksyjna i pełna emocji, ukazuje złożoność relacji międzyludzkich oraz zmieniające się postrzeganie ideałów.

Ma lichą duszę i zawarła konszachty z „lucyferem”.

Witam - cieszy mnie że fajna - dzięki za przeczytanie - Pzdr.

@Leszczym Podoba mi się koncept faraona na blokach. Mrówki to mądre stworzenia :)

Anna, siodło, hołd. O, i sanna.

Pierwsze :)

@Leszczym .... znałam takich kilku.. już ich nie ma wśród żywych. Pozdrawiam.

króli to chyba trzech a może jak ktoś rzekł sześciu ale mieć mrówki to pech faraon peelem jest gdzieś tu :)

@andrew dzięki @andreas a gdy znajdzie to ma kłopot bo się kłócić będzie o to każdy chce płynąć w określonym celu i kierunku a jednak sam wiesz że bywa różnie - większość dryfuje (daje się ponieść) a ląd z każdym dniem coraz bliżej Pozdrawiam

Jeszcze - Sztaudynger Chociaż mi życie dało w kość, wciąż krzyczę "jeszcze", nigdy "dość."

Wędrują ptaki nad doliną milczącą, znaczą szlak w złocie poranka. Ich skrzydła niosą pieśń – o rzekach i wietrze, o marzeniach zapisanych w chmurach. Cisza drży, jakby chciała przemówić, lecz odchodzi z ptakami w dal. Zostawiają mnie samego z bezkresnym niebem, gdzie samotność splata się z wiecznością.

@Starzec Bo to zimno, nie popuści Gorsi to są tylko ruscy Ale grudzień ma też swoje plusy :) M.

@Starzec :))))

trzask drewna płonącego w kominku truskawek dla ognia

Coraz to wcześniej Poranna kołderka Od szczytów drzew

jedni odchodzą w wielkiej ciszy inni cierpienia muszą znieść przysłowie grosze wtrąca liche że jakie życie - taka śmierć pozdrawiam

Cieszę się, że byłeś, dziękuję 🌞 Dziękuję serdecznie @andreas @Czarek Płatak @iwonaroma która pierwsza czytała wiersz :)) @Pan Ropuch Bardzo mi dużo sprawiliście radości. Pozdrawiam serdecznie🌞

@Czarek Płatak Mój pradziadek też wiedział kiedy umrze. Nawet nikt nie zauważył, gdy siedział i patrzył na ulicę przez okno, jak zwykle. Teraz ludzie tak nie umierają.

Świetny tekst. Chapeau Czarku.

Autorzy traktują podobne portale, jako nośniki przechowywania treści. Mają w nosie, czy ktoś ich czyta albo lajkuje. Budzą się z lerargu tylko wtedy, kiedy utworek zostanie skrytykowany. Większość okrutnie uboga, których nie stać na grzeczność, by podziękować za lajka.

Z sinego nieba deszczu strumienie, lecą z Niagary silnym impetem; w potok zmieniony mały strumyczek, pożar serc wznieca - gasi nadzieję... Prze niczym taran - ludzkie siedziby w niwecz obraca - jak młotem Thora. Uprawy rosą potu podlane toną, w rozpaczy mętnych jeziorach. Żywioł opisać? chyba się nie da - początek - koniec - tak odtąd - dotąd? Jeden maestro był co potrafił Nazwisko - Staff - a imię - Leopold.