Ranking

Człowiek: naoglądał się nadoświadczał nasprawdzał I zrobiło mu się „lepiej”. Naczytał się nasłuchał naumawiał I odtąd nawet umiał opowiedzieć, opowiedzieć się, a nawet doradzić „lepiej”. No a potem, jak mawiają następnie, zerknął w lustro z tych szczerych i zobaczył siebie bez nosa... Intuicja? Intuicja zabrała go w krzaki. W manowce. Na obumarłe piaski. Prośby – jak każde – uleciały w powietrze, albo odbiły się bezdźwięcznie od otchłani. Zresztą są tacy co uważali, że były zachłanne... (wiadomo, że nigdy nie wiadomo czy uważanie jest słuszne) (zresztą tutaj się bardzo różnie uważa) Człowiek stracił przekonanie, że coś się jeszcze może mu „napatoczyć”. A najgorsze, bo to przecież złe sprawy są, że już wcale nie chciał się z tobą zaprzyjaźnić. Dalej, dolej wiary do ognia!!!! Niech nastaną „CZARY”!! Warszawa – Stegny, 15.10.2024r. Inspiracja - poeta T.O (poezja.org).

Pozwalam sobie na zostanie w tyle I czekam aż ktoś mnie dogoni Zastój, przestój. Daje sobie czerwone światło, czerwone kartki. I jeszcze więcej czerwieni. Moje usta czerwienią się od twoich. Słowa, słowa i błędy gramatyczne. Czasem też błędy ludzkie. Jestem człowiekiem. Wilkiem bywam. Człowiek człowiekowi Ja tobie Ty mi. I wciąż tkwię w przysłowiach, Mówię w półsłowach. Od nich tracę dech. Jest w dechę, prawda?

Pod parasolem zeszłych zdarzeń, na który ciągle pada deszcz, choć z głową pełną świeżych marzeń, przemierzam park mój wzdłuż i wszerz. To nic, że płaszcz mam przemoczony. To nic, że liście lecą z drzew. Wszak wszystko w życiu ma dwie strony: jesień i deszcz i płaszcz mój też. Przestaną z nieba lecieć łzy, poskładam wtedy parasol. Z uśmiechem weźmiesz mi go Ty, nie będę nigdy czuć już strachu. To nic, że płaszcz mam przemoczony. To nic, że liście lecą z drzew. Wszak wszystko w życiu ma dwie strony: jesień i deszcz, Ty jednak nie.

Tekst do własnej melodyjki ✨ przestań płakać minął dzień ten niedobry przecież wiem przytul misia smutny też lecz pamiętaj o tym że tam słoneczko świeci jasno ocali cię w nocy gwiazdką śpij spokojnie uwierz mi że o wszystkim można śnić śliczny uśmiech tuli sen kogo widzisz któż to wie jednorożec nawet on choć pluszowy wierzy w to że słoneczko świeci jasno ocali cię w nocy gwiazdką śpij spokojnie uwierz mi tam o wszystkim można śnić ✨

Było może dziesięć minut po północy A sen nie przychodził, zresztą jak co nocy Umysł z tą myślą już się pogodził Że w natłoku natręctw znowu będzie brodził I tak zakopany pod warstwą kocy Tkwić będzie bezsennie w straszliwej niemocy Leżąc w całkowitej, duszącej ciemności Z oporem przyjmuje myśli, jak nieproszonych gości Wstał, zapalił światło i sięgnął po notes By na papier przelać głowy swojej grotesk Nie pomogło, słowa w gardle stanęły jak ości Więc tylko siedział w okropnej samotności Otworzył okno i na świat spojrzał z wysoka Ciemny, brudny, zimny, gryzący dla oka A myśli wciąż nieprzerwanym płynęły strumieniem O tym co kiedyś planem- teraz odległym marzeniem Siedział i czekał na znak że oto kończy się jego epoka Jak na zawołanie podleciała, ot zwyczajna sroka Zakrakała po swojemu, a on ją zrozumiał Skąd, do cholery, sroczy język umiał?! Pragnął się obudzić, lecz to nie był sen Mocniej się wychylił, wciągnął w płuca tlen Na ciemnym niebie księżyc już bledniał A on wciąż przy oknie, ze sroką rozmawiał Miła była ta mała samotności odmiana Mógłby tak pozostać nawet i do rana Gdyby ktoś też nie spał i spojrzał na niebie Widziałby, że człowiek mówi sam do siebie Jednak miasto otaczała noc przyciemniona I jutrzenka, zza horyzontu zerkając speszona Ranek się zbliżał, tak nieubłaganie Wraz z nim nadchodziło ich wielkie pożegnanie On nie chciał by szła, tak miło się rozmawia A sroka już skrzydła do lotu rozstawia By ją zatrzymać, niepewnie na okna stanął ramie Zerknął w dół na ciche miasto I runął wprost na nie.

jesień ma wielobarwną duszę gdy wszystko wokół się zmienia przykładam kolory do twarzy szukając w sobie potwierdzenia

Wieś to nie tylko gnój ona umie pachnąć maciejką i cud majerankiem Wieś to nie tylko kurze i krowie łajno to kraina ozdobiona łąką i sianem Wieś to nie tylko pola oranie to mleko jajko i boćka klekotanie Wieś nie wstydzi ma świętą kapliczkę której zmęczenie się kłania Wieś to nie tylko nuda to miłości wołanie echo i mgła burka szczekanie Wieś nie przegrywa nią rządzi radość zwłaszcza zimą gdy białe pada Wieś to ojczyzna niejednej poezji tu słowo woła jesteś nasza

Miłość jest jak rana Tak bardzo boli Zatracasz się w niej A potem zostajesz z niczym I tylko słoneczny dzień Przywołuje z powrotem dobre myśli Tam na dnie twojego serca

Przeróżne szlaki. Pełno niedorzeczności. Braknie logiki.

Wiesz co ja lubię robić w życiu? Tańczyć i śpiewać, czasem pisać, gapić się w niebo, słuchać ciszy, czasem się w smutku ukołysać. Nie szukaj na mnie definicji, bo czasem lubię rąbać drewno i na kolanach sadzić kwiatki by potem piękną być królewną. Lubię jak żołnierz maszerować i taranować coś po drodze lecz częściej tańczę jak rusałka i robaczkowi z drogi schodzę. Nie szukaj na mnie określenia, bo sama siebie nie odgadłam, czasem wychodzę niczym z piekła a czasem jakbym z nieba spadła. I ciągle coś o sobie gadam chociaż nie lubię siebie słuchać, przeważnie spokój mnie cechuje lecz zdarza mi się też wybuchać. Jestem motylem, jestem larwą jestem kosmosem i kamieniem słonecznym rankiem, nocą czarną i wiem, że pewnie się nie zmienię.

obrazek z sieci ~~ Długopis w Plastusia władaniu zapisał czas hańby postaci .. W historii na zawsze zostanie ślad po kimś, co honor zatracił. ~~

Są dni deszczem płynące, przykryte zasłon chmurami. Oczy firanką powiek zakryte i mokre łzami. Smutek pełza po ziemi. Mgłą, co nad łąką się kłębi. Ludzie zimnem skuleni Pragnący jeszcze coś spełnić. Czekają ciepła słońca, Żółtych promieni nadziei, Niechcianych chorób końca, Kogoś, kto życie odmieni. A ziemia stale krąży, od wieków tym samym szlakiem. Człowiek - gna aby zdążyć, choć wszystko jest byle jakie.

kiedy umiera kochanie zwykle zostaje miłość jest niepewna wstydliwa źle ubrana i cicha otwiera drzwi rozważnie zagląda tam gdzie kiedyś wchodziła przebojem kiedy umiera kochanie nic w środku nie boli nie prosi o uwagę a miłość siedzi spokojnie nitką w zębach dłubie wyciąga resztki pokarmu i bardzo się temu dziwi kiedy umiera kochanie kwiaty przynosi się żółte czasami bielą łatane w wieńcach wplecione miłość już nie płacze przyjmuje kondolencje nie wzdryga się nawet kiedy umiera kochanie miłość już ma plany jest umówiona tu i tam zabiegana nowym czasem nadzieje ciągle odwiedza plotkują tam do rana o następnym kochaniu takim które nie umrze

Wczoraj byłem w lesie którego już nie ma ludzka chciwość ścięła wszystkie stare drzewa gdzieniegdzie wystają zmurszałe korzenie ptaki odleciały zniknęła też zieleń martwe stosy drewna równo ułożone przycięte na wymiar z kolczykiem czerwonym czekają w kolejce obok leśnej drogi zanim je odbierze zakład pogrzebowy który je przerobi na wygodne meble te ekologiczne by żyło się lepiej nam a nie mieszkańcom wyciętego lasu one dołączyły do bezdomnych ptaków

Jam rodną dziewą! Ujrzyj me dzieci – Potomstwo bólu. Pytałżeś ongi niewiastę, ojczulu, O to, co jeszcze rzeką poeci: Iż nie dla uciech się dziatki kleci? Czerwiec 2024

Lubię trochę bałaganić Nabroić Zagracę życie swoje Życie twoje... Bo jak się posprząta W końcu to . . . Docenia się status quo.

Obserwując z różnych stron Porwali wysłańcy nie bacząc, że niemy, „Prowadźże do swoich, bo zarżnąć ich chcemy!” Wprowadził wertepem pod bagnet, kul huk, Gadają bohater, a inni że wróg. Najbliższym dopomóc – sprzedała swe ciało, Im częściej chodziła, tym mniej ją bolało. W świątyni słuchając anielskich śpiew strun Matusia do Jasia: „to dziwka, więc spluń.” Łupieżcy złupili, więc złupił ich dom. Pojmali, zamknęli do takich jak on. W katorgę powiedli, zakuli w kajdany, Zza okna spoglądał złoczyńca nieznany. Modlące się ręce w pięści złożone. Słowika do klatki, a kamień na wronę. Zarania pewnego zbytek się spalił, Dłoń wyciągnięta, jałmużny żądali. Marek Thomanek 23.04.2023

@Leszczym bo prosto z prostego serca pisane :) Dziękuję:) @FaLcorN no tak. Wszak siła bez chęci nikogo nie nęci ;)

Ojciec, Matka, Ja i powiedzmy Siostra i Wujek Antoni Wszyscy ludzie tacy jak my to My, A wszyscy inni to są Oni. A Oni za morzem mają domy Gdy my tu pośród jabłoni, Ale - dałbyś wiarę? - Oni myślą, że My To tylko jeszcze jedni Oni! Raczymy się szpekiem i wołowiną Tnąc nożami z rogową rękojeścią Oni, gdy Swój ryż w liście zawiną Myślą o czymś takim z boleścią; A Oni co na drzewach mają domy, Jedząc pędraki trzymane w dłoni, (Czy to nie skandaliczne?) sądzą, że My To po prostu obrzydliwi Oni! My wyciągamy śrut z ptactwa ustrzelonego Oni na włócznie nabijają lwy. Ich pełnym strojem jest bez niczego. Po samą szyję stroimy się My. Lubią gdy przyjaciele na herbatę zostają. U Nas też od przyjaciół się nie stroni; A przy tym wszystkim Oni opinię mają, Że z Nas kompletnie ciemni Oni! Nam gotowane jedzenie podają Drzwi z klamką mają nasze domy Oni mleko lub krew popijają Pod otwartą strzechą ze słomy My naszym Lekarzom płacimy Ich danina Szamanowi goni I (bezczelni poganie!) Oni myślą, że My To całkiem nieznośni Oni! My dobrzy ludzie się ze sobą zgadzamy, Że ku temu dobry człowiek się skłoni, Wszyscy mili ludzie, jak My, to My A wszyscy inni to są Oni: Lecz kiedy za morze płyniemy Zamiast przejść się pośród jabłoni, Możemy skończyć (pomyślcie tylko!) sądząc, że My To tylko jeszcze jedni Oni! I Rudyard: Father, and Mother, and Me Sister and Auntie say All the people like us are We, And every one else is They. And They live over the sea, While We live over the way, But - would you believe it? - They look upon We As only a sort of They! We eat pork and beef With cow-horn-handled knives. They who gobble Their rice off a leaf, Are horrified out of Their lives; And They who live up a tree, And feast on grubs and clay, (Isn't it scandalous?) look upon We As a simply disgusting They! We shoot birds with a gun. They stick lions with spears. Their full-dress is un-. We dress up to Our ears. They like Their friends for tea. We like Our friends to stay; And, after all that, They look upon We As an utterly ignorant They! We eat kitcheny food. We have doors that latch. They drink milk or blood, Under an open thatch. We have Doctors to fee. They have Wizards to pay. And (impudent heathen!) They look upon We As a quite impossible They! All good people agree, And all good people say, All nice people, like Us, are We And every one else is They: But if you cross over the sea, Instead of over the way, You may end by (think of it!) looking on We As only a sort of They!

Kot 🐈 podsiadł mnie na fotelu Patrzy przez zmrużone ślepia Łatwo by go było przegonić Lecz obraziłby się i przepadł Potem bym kiciała wołała I bała się że już nie wrócą Te wąsiska łapki w skarpetkach Białych udeptywanie mruczenie I w ogóle cały ten mój 🐱 kot Wspaniały Więc usiadłam obok a on patrzy z aprobatą i mrucząco odpowiada Dobrze, dobrze zostanę pancia wie kto tu jest panem I jak się zachować wypada

Wiecie czy nie wiecie; Jestem duchem we własnym świecie.

Ostatnia róża lata, albo ten liść z piosenki Yves Montanda cały z czerwieni i w czerwieni Rdzą zgrzyta ogrodowa furtka 14,10.2024

Pod fortepianem, jak białe kartki ze słowami, jak kartki zroszone łzami, leży kilka klawiszy. Jęk tajemnicy na papilarnej linii i żółte zacieki papieru na twarzy. Reszta umarła w tej ciszy. Zagraj powabem przebrzmiałych już tonów. Niech na mieście dusze hulają, niech zgiełk dzwonów się niesie między kamienic sterczące urny. A w gorzki fortepian, jak w wieko trumny, wlewa się kolejny łyk ciszy.

Jest mi zimno, nic wielkiego Jakiś tam chłód wieje do mnie I z powrotem się zastanawiam Jak długo poczekam na zimę Czy wytrzymam w parku Ćwicząc pomiędzy psami I bliźnim biegającymi sobie Po zdrowie idziemy w wełnianej odzieży Dziury mi się robią od czekania A ja i moje ja przecież pomieścić się Musimy w wełnianej odzieży

Wędruję po falach Na skali nie ma nic Same jakieś disco w polu Wszystko po to by zapewnić "słuchalność" Gdzie Wieniawski, gdzie Schumann Może i ramoty, ale przynajmniej Nie ma tego bum-bum, bez sensu Takie są wiejskie gusta Polaków. Nowy hymn Polski Ten kraj jest nasz i Wasz Z "piękną" discopolową "melodią".

Bo każdy za czymś tęskni..

na stole bukiet aromatyczna kawa uśmiech na twarzy

@viola arvensis Szczerze? To tylko forum nie znamy się przecież. Ty lepiej ode mnie wiesz czy to było sarkastyczne, czy nie. Ale faktycznie te teksty są nie do podrobienia :) To akurat jest prawdziwa opinia :)

Oryginalnie i niegłupio

@iwonaroma A Andrzej Lepper popełnił samobójstwo? Filip Adwent uderzył samochodem w drzewo? Dariusz Ratajczak umarł od alkoholu? Cezary Pazura i Mel Gibson też mieli problemy, bo: świętych krów nie wolno ruszać, tak przy okazji: będę głosował na Rafała Trzaskowskiego w maju przyszłego roku - on ma duszę artysty. Łukasz Jasiński

@czkawka Oczywiście zwalniając widać więcej 😉. Przyznam że chodził ze mną ten tekst , a to chyba dobrze przykuła Pani uwagę . Można z kubkiem herbaty "podumać" nad sensem . Pozdrawiam Monika.

@Leszczym "Nasprawdzał" chyba a nie nasprawdził?

Panie Łukaszu, podawałam już panu swoje imię

@Łukasz Jasiński Złość, radość, smutek, tęsknota... itd. Istnieją ? Ona też ma swój "byt" na tym świecie, kwestia tego iż od niej wymaga się najwięcej . Rozkłada się ją na "czynniki pierwsze" odmienia się ją na ...miłość własną, ojca-matki-dziecka itp... Oraz na miłość najbardziej magiczną, połączoną z pożądaniem, a ta nie zawsze jest celnie trafiona . Człowiek który cierpi zawsze pyta dlaczego i udaje się w wędrówkę po swoim prywatnym świecie szukając winnego. I czasem bywa to droga do nikąd.

@Konrad Koper a moje życie wróciło wreszcie w utarte koleiny, z czego bardzo się cieszę:)) pozdrawiam

Witam - cieszy mnie owe podobanie - dzięki - Pzdr.

@violetta Dziękuję :)

@Manek Wiem, że w Twoich tekstach są czasem krwawe, poważne rzeczy, ale one mnie zazwyczaj rozbawiają;-)))) W pozytywnym kontekście oczywiście. Jak zwykle wielkie brawa!!! Pozdrawiam!

@viola arvensis Dziękuję :) @violetta Kiedy nie można spać, taj jest w nocy :)

@Amber @Amber Dziękuje za tak pozytywny odzew. Dzieła Edgara Poe nie miałam jeszcze przyjemności poznać, sroka w moim wierszu jest nawiązaniem do starej angielskiej rymowanki o srokach: "One for sorrow, Two for joy, Three for a girl, Four for a boy, Five for silver, Six for gold, Seven for a secret, Never to be told." Jedna ptaszyna w moim utworze to zobrazowanie smutku i samotności podmiotu lirycznego. Z wierszem Poe zapoznam się jak najszybciej, pozdrawiam!

@orenz Kapitalny wiersz przypomniał mi Kruka Edgara Poe, aczkolwiek czytam, ze sroką rozprawiał. Pozdrawiam.🖤

@Stary_Kredens to chyba o moim kocie. Proszę wybaczyć ale ubawilam się 😀

Kto pierwszy ten lepszy. Moja Sowa, jak wejdzie, to nie chce zejść z fotela, chyba, że na kolację, czy na spacer:).

lądy z nami niech chodzą a nawet przy nodze powracają z daleka aportując z kością bo ziemi przychylić trzeba marsa sobie na jowisza maryjo uczyć nurtów rzeki tak się zamknąć w sobie by otworzyć na własne horyzonty najszersze które budują ścieżki

Świetnie napisane:) Choć koniec upiorny... Jednak gdy się na to spojrzy od nieco ironicznej strony... Lepiej, żeby nikt nie brał na maksa poważnie

Dobry wiersz, tak trzymaj.

Wielu przed nami już odczuwało ten wiersz inaczej, a my czujemy go tak..

Okruchy z siebie ukrywam skrzętnie. Skrawek po skrawku Przykrywam dywanem. Zamiatam słowa, gesty i uczucia. Stawiam leniwe kroki I czuje ucisk pod stopami Opór. Biorę pod mikroskop każdy Dziecięcy klocek, tak bardzo bolesny Nastoletnią drzazgę I dorosłą szpilkę. Czy to już pora na wiosenno-życiowe porządki?

Cień twoich źrenic Rzuca jeszcze blade światło. Ułamek chwili. Jej ciężar Spoczywa jeszcze na moich barkach. Podnoszę go i nie upadam. Kulturystyka naszych tymczasów. Długie zawody, kręte labirynty. Plany, marzenia, cele. Przemijanie. Zrastanie się z ziemią, Złączenie z kosmosem, Życie wieczne. Dla żywych niebezpieczeństwo, Dla ciebie constans. Miganie i szybkie gaśnięcie. Złącza przepalają się. Zwoje przestają pracować. Twoje źrenice, już nieobecne Kiedyś były wszystkim. Zapadła ciemność.

Spójrz Wszędzie złowrogie spojrzenia, Potrzask. Znienacka zmieniam stan skupienia I krąże po najmniejszej linii upioru- Homeostaza. To nad nią pracowałam wiele lat. Grzywa uczesana starannie, Myśli troche mniej. Rozczochrana- więc to taka własnie jestem. Nie jestem liczbą pierwszą, Pierwiastkiem z siedmiu miliardów także. W twoich ślepiach ginę, Stojąc na baczność Zamykam się w ramy. I stoję w klatce, W kajdanach przeszłości Czekam na osąd gapiów. Jestem wolna.