Ranking

czasami mam skrzydła jak ołów a czasem się z piór cała składam unoszę się wyżej niż umiem i niżej niż mogę upadam powstaję jak feniks z popiołów lub sypię się cała jak z maku i słodycz i gorycz rozdaję i nie mam żadnego już smaku to życie mi ciągłym cierpieniem to życie wciąż kocham nad życie i kiedy już przyjdzie mi odejść zapłaczę i spłonę w zachwycie

jakiejś czułości mi trzeba jakiejś najmniejszej znajomy zapach... spojrzenie spod baldachimu rzęs chłosta oddechem... jakiejś czułości mi trzeba

przybywają od wiatru... kurze łapki w kąciku oka się śmieją skóra wyżłobienia bez farb maluje czas dostojnie rany dojrzałe goi... jak w ulu tak i w życiu - tabuny na oślep pędzą kreski stawiają nie prostopadłe przyroda dościga boskie trendy roją się od wiatru myśli godzina jak rzeka swobodnie płynie... a tam ktoś czeka, wspina się na palce - w natury doskonałym rytmie

Gdy morską wodą pływasz mi przy kostkach lub prześlizgująca się przez palce żyję wiecznie. Spoglądam na niebo ciebie słodko-słonym powietrzem mewą i bezkresnym bliskim błękitem. Tęsknię za spędzeniem czasu nad morzem.

deszcz po skwarze ulga po napięciu miłość po gniewie życie po śmierci

Dałeś mi Panie wiele nie wiem czy zasłużyłem... na słowo ogniste, żywe dałeś bo się modliłem? Dałeś mi Panie wiele głęboką krainę snów przestrzeń - moich słów dałeś dla dni - chwilę Dałeś mi Panie wiele wysyłam Ci tęczę i gwiazdę gdy się skropli pod powieką przyroda piękna na zawsze Dałeś mi Panie wiele Matkę, Ojca, rodzeństwo bagaż życiowych doświadczeń męstwo, szaleństwo, przekleństwo Dałeś mi Panie wiele Serca rytm szybszy - porywy dałeś uczucia rozbite... kobiece dłonie jak pokrzywy Dałeś mi Panie wiele lekcji jak drobiazg doceniać nauczyłeś mnie kochać i wspierać Nauczyłeś na lepsze się zmieniać

dziś ma wisielczy humor nie cieszy chleb na stole ani kwiat w wazonie dziś ma wisielczy humor mało tego w lustrze widzi smutek i żal dziś ma wisielczy humor drzewa nie szumią tak jak wczoraj dziś ma wisielczy humor nadzieja jest na nie nie śpiewa ptak dziś ma wisielczy humor prawda się schowała marzenie w kącie śpi tak moi mili niestety tak w życiu bywa że raz gorzej jest raz nie

drzwi do jesieni otwiera klucz na niebie zamyka lato

,, Przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą,, Iz. 35 na horyzoncie piękna zorza kolory czarują a ja mnie to nie wystarcza sięgam dalej za widnokrąg to tutaj złudny świat a w nim zakazane owoce wszyscy w euforii porwani przez nieznane moce czują zadowolenie wzajemna adoracja uśmiechy… ciężko wraca się do codzienności urojony raj trzyma w swej mocy nie jest już przejemny patrzę w lustro może bez tego znalazłbym szczęście musiałbym przestać być głuchy i ślepy czy to możliwe spróbuję Panie znowu Ci zaufać dodaj sił 9.2024 andrew Niedziela,dzień Pański

Śmierć to tajemnica W czary zaklęta Czy poginiemy wszyscy marnie? (Czerń to zawsze kolor smutku) A odejście to samotność (Każdy kopie swój grób) (Ale nadzieja umiera ostatnia)

Wynieśli do stodoły misiaczka Trociniaka. Co on beze mnie zrobi? Na pewno będzie płakał. Boi się strasznie myszy, pająków i ciemności. Bywał czasem w stodole, ale za dnia, do lalki w gości. W wózku razem jeździli, takim szmacianym dla lalek, ona młodziutka panna, on wieczny kawaler. Szczęście ich twało krótko, zaledwie kilka latek, bo lalę odsprzedali tej rudej, piegowatej. A misia do stodoły, jakby co zrobił komu! Chcę bardzo go z powrotem w bezpiecznym, ciepłym domu. Lecz będąc w kwiecie wieku to chyba niemożliwe, by znaleźć misia z trocin wspomnienia łzą ożywić.

Możesz być bielą na błękicie statkiem nocy i o świcie budzić głębie, spełniać życie Możesz być bielą na błękicie unieść wysoko, nadać sens okular prawdy wpoić w oko wykupić bilet, na wspólny rejs Możesz być bielą, na błękicie pierwszym i ostatnim słowem Serca jedyną, oddechu zasadą życia zamachowym kołem Możesz być bielą, na błękicie jedyną gwiazdą co spełnia noc promieniem światła, na dni orbicie Miłość... Czy świat zna większą moc?

Tam, gdzie solą woda przepływa, łagodnie kołysząc twym ciałem, dreszczem sekretnie oddychasz. Ulegasz żywiołom w głębinach wpatrując się w złudny bieg fali. Wyczuwasz piasek pod stopami. Już objął, uchwycił wzburzony. Krzyczące mewy płoszą spokój w tobie jak w grobie ułożony. Nie zapominaj o przystani. Zobacz, horyzont nawołuje, odwraca uwagę na zgubę.

Te wiersze nie żyją: to smutna diagnoza Paluszki u nóg i rąk mają dobrej długości, Ich małe czoła wyobliły się koncentracją. Jeśli przegapiły, jak się chodzi jak ludzie, Nie było to przez brak matczynej miłości. O nie umiem wyjaśnić co się z nimi stało! Kształt i ilość są właściwe i wszystkie części mają. Tak sympatycznie wyglądają w marynacie! Śmieją się i śmieją i śmieją się do mnie. A jednak serca im nie biją i płuca nie oddychają. To nie świnie, to nawet nie ryby, Choć świńskie i rybie są ich nastroje -- Byłoby lepiej gdyby żyły i właśnie nimi były. Ale są martwe, a ich matka bliska śmierci z zamętu, A one się patrzą głupio i nie mówią o niej. I Sylvia: These poems do not live: it's a sad diagnosis. They grew their toes and fingers well enough, Their little foreheads bulged with concentration. If they missed out on walking about like people It wasn't for any lack of mother-love. O I cannot explain what happened to them! They are proper in shape and number and every part. They sit so nicely in the pickling fluid! They smile and smile and smile at me. And still the lungs won't fill and the heart won't start. They are not pigs, they are not even fish, Though they have a piggy and a fishy air -- It would be better if they were alive, and that's what they were. But they are dead, and their mother near dead with distraction, And they stupidly stare and do not speak of her.

Marzą mi się wiersze, wiersze niepisane, bo gdy je zapiszę, to są rozmazane. I nie mogę zmazać przaśnej siermiężności, choć się z formą zmagam, brak doskonałości. A marzenia lecą w kosmos doskonały. Szukać ich ze świecą, gdy już odleciały.

to co było minęło widać los tak chciał to co było minęło wie o tym echo i wiatr to co było minęło nie ma co gdybać tylko żyć dalej uśmiechać się podziwiać to co teraz czyli obecny czas umieć to docenić być temu na tak

- Mistrzu, czy na zmartwienie gorzałka pomoże? -Tylko z początku, potem będzie jeszcze gorzej. Co innego jest z wodą, nie wszystkim smakuje, zmartwień cię nie pozbawi, lecz się nie zatrujesz.

czy śmierć jest tajemnicą? raczej koniecznością bo czas dewastuje ciało z ludzką przyjemnością aby w końcu atomy wróciły do ziemi a dusza znajdzie szczęście w niebiańskiej przestrzeni :)

@violetta dziękuję 😊 ja mam zmarszczki jak się uśmiecham:)) Pozdrawiam:) @corival dziękuję za miłe słowa 😊 pozdrawiam:) @poezja.tanczy dziękuję serdecznie. Rytm wyznacza serce a z nim to tak różnie, raz równo a raz pogubić się można:)) Pozdrawiam:) @Amber dziękuję bardzo:) natura na rytm doskonały i niewymuszony. Pozdrawiam:)

@Ewelina jaki fajny wiersz, ja to nie mam zmarszczek, jest cudnie.

iglasty szum... zaginiona jestem w zawiłości splątana pustka zamyka swój krąg w dziurawym fartuchu uśmiechu - żartów ponurych zbyt wiele ciernisty szum... gałęzie - zgrabiałe dłonie smutne, znużone a dalej sen... i wreszcie postęp nadciąga ze wschodu pomyślny wiatr na horyzoncie słońce tętniące jak serce tęcza z zaciekawionych spojrzeń nadzieja podbiega do szklanych oczu rozpiera ciebie i nas

chodziliśmy do parku kilka razy chodziliśmy tam i z powrotem - do bramy potem do domu i znów do bramy -(z jakiegoś powodu ten park ma bramę) opowiadała że brakuje jej kilku rzeczy odpowiedniej ilości ziaren w klepsydrze trawy przed domem mężczyzn i prawdziwych dziewczyn takich które uważają się za mieszankę piękna i mądrości "chciałabym żeby jutro spadł tutaj księżyc przecież to już jutro odejdą mi wody stąd aż na słońce wiesz... chciałabym żeby właśnie jutro zjawił się ktoś kto mi dzień będzie równał z nocą płaczem i śmiechem chciałabym prawdziwej zimy i lata pełnego dzieci z balonikami pełnej kiczu biegającej tu i tam gromady dzieci i pasteli na łące" tymczasem zegar wskazuje albo wciąż tę samą ulicę albo dywan a najczęściej ściany fot. wł. manhattan/central park/2024

Z cyklu: JAK, który lubił powiedzenia Wisielczy nastrój Pędzony w uwagą Bimberek nocą Wywiad i strona Będą pomocą Z chirurgiczną precyzją Wartości odmierzane Wytwór, sprawa Będą dodane I tak kropelka Po kropeleczce I tak rozterka Żeby pić więcej Spróbować, odrobić Aby się nie narobić Poskładać, dokładać Poważna rozwaga I unosi Pędzony powoli I nanosi Wytwór już zrobiony I lot, Wznoszenie pikowe I płot Aby powiesić głowę //Marcin z Frysztaka Piszę opowieści, sztuki teatralne, dialogi kabaretowe i wiersze Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

Senselier rodem z Kadzidła kreuje węchem pachnidła, a najlepsze tworzy, gdy pije sok z brzozy, śliwkowe jedząc powidła. Senselier rodem z Kadzidła nie znosi woni kadzidła, od dziecka w niedziele, tę woń czuł w kościele, kadzidła woń mu już zbrzydła. Senselier rodem z Kadzidła ablucje robi bez mydła, od mydła woni, od dawna stroni bo mydła woń mu obrzydła.

@Rafael Marius facetowi to mogę obciąć włosy, ale sobie to nie:) golenie jest najlepsze maszynką, goliłam tak kiedyś przystojniaka w domu opieki:) nauczyłam się tego:)

@violetta Ja obcinam sobie maszynką. Nastawiam na rozmiar i mam równo. Moja mama też sama obcina sobie od lat. Dawniej też farbowała.

@Rafael Marius rzadko śnie, ale jak mam, to miłe zawsze:)

@corival ;) Dziękuję i również pozdrawiam:)

każdy każdy wiersz owinięty jest w bawełnę inaczej nie byłby wierszem lubi ciepło lubi miękkość lubi naturalne barwy lubi mgłę i tęsknotę splątanie i niedookreśloność lubi się otulić i śnić o sensie, który jest gdzieś daleko w nim samym

@viola arvensis ale prawdziwe rozumiem, że Twoje są łagodne jak Alantan :-) dlatego przerażenie?

@_M_arianna_

@violetta Można popływać w morzu wyobraźni.

@Ewelina Czułość artykuł deficytowy. Duża kolejka chętnych, a mało kto rozdaje.

@Hiala otóż to. Cnota ubóstwa aż im się ulewa. Pozdrawiam.

- Dbajmy o ziemię.- Kret „Jarek” otworzył drzwi, do swej „pieczary” Dzieci krzyknął, chodźcie. To są jakieś czary. Jesienią, na zimę, gdy drzwi zamykałem. Śnieg sypał a mrozik, lekko odczuwałem. A tu, luty mija. Słońce świeci miło. Mówię wam dziecięta. Coś się porobiło. Młody, nos wychylił. Grudka się sturlała. Tatuś mówi- ok! Jest. Aura się zjeb.ła. Ludzie bez pamięci, opryski — psikają. Efekt cieplarniany? W poważaniu mają. Nic już nie szanują. Na nic nie zważają. Powietrze i wodę? W dup.e wszystko mają. I będą niedługo,mówić -Ach- dlaczego?! Zanim się ogarną -nie będzie niczego. Kret „Jarek” drzwi przymknął. Chaos, pomieszanie. Gatunkiem tym wstrząśnij, wspólny Boże, Panie! Ty jak nie ogarniesz. Nic tu nie zostanie. Drzwi lekko przyciągnął. Słońce zasłoniło. Spać dzieci idziemy. Oby się zmieniło. Luty 2024 (Rzeszów)

gdybym mogła usunąć cień który blask serca skrywa byłabym bardziej swoja byłabym bardziej prawdziwa

Gdy na niebie coraz ciszej tańczy ptaków krzywy klucz wiem że część kolorów zniknie zblednie słońce w kłębie chmur szare liście trawa żółta krótki dzień i długa noc egzystować będzie trudniej ale będę czekał wciąż kiedy wróci i zaśpiewa pomaluje znowu świat zazieleni stare drzewa wśród nich może będę ja kocham jesień kocham wiosnę gorąc lata kocham też kocham pory kolorowe biało-szare to już nie

@corival Bo co znika, na rozstajach To przenika, w nowych jajach Jest piękne haiku Na plus :) M.

@iwonaroma Wstydliwe jakieś te gwiazdy... blask w mrocznych kątach ukrywają. A tekścik daje wyobraźni pole do popisu. Pozdrawiam :)

@Ewelina Zgrabnie ubrane w słowa. Pozdrawiam :)

@Rafael Marius Dziękuję i pozdrawiam:) @Konrad Koper Prawda:) Dziękuję i pozdrawiam:)

@Konrad Koper Co one takiego "zwiastują"???

@poezja.tanczy ... fajnie, że tak właśnie... @Yavanna ... dziękuję za ślad.

@Stracony ... tak.. baśnie.. zwykle kończą się dobrze... :) dlatego jest wyżej. @Łukasz Jasiński ... miło, że tak uważasz... :) @poezja.tanczy... mała 'jej' nutka jest... :) @Waldemar_Talar_Talar... lubię delikatność... :) Violetto... Yavanno.. bardzo Wam dziękuję... :)

@Amber ,,, kokardy.. :) chciałam w nich zatrzymać pozytywne kolory jesieni, a.. zmętniałe myśli.. to celowe, żeby dalej nieco 'podbarwić' treść i cieszy mnie, że... klimatyczna. Dziękuję. @Łukasz Jasiński ... dziękuję za.. niezłe. @beta_b ... fajnie, że z przyjemnością, a lata.. nigdy nie trać..:) Lubię jesień, naszą polską. @Jacek_Suchowicz ... Jacku.. próbuję od czasu do czasu, ale myśli nie zawsze chcą się złożyć, a tak jak Ty, to mało kto, doceniam Twoją chęć zabawy. Za wierszowaną obecność i zachętę.. bardzo, bardzo dziękuję... :) @iwonaroma ... słowo.. zabełtać.. bardzo lubię, używam czasem... :) jasne, skojarzenie jest. @violetta ... życie powinno i.. jest różnobarwne..:) @Rafael Marius ... przydałoby się niejednemu, to prawda... ale od czego są marzenia... :) w nich można... @poezja.tanczy ... gra, czyli właściwie poskładałam "nutki"... :) Bardzo Wam dziękuję za zostawione słowa, ślę pozdrowienie. no i znikło... jeszcze raz. Klip... MIROSŁAW...sisy89... Andrzej P Zajączkowski... ja_wochen... Leszczym... Dziękuję za cichutkie ślady czytania, także Was pozdrawiam.

@iwonaroma A gdzie tam prowokuję tylko, notabene dokładnie tak samo jak jestem prowokowany przez ten chodzący i to szybko milion dolarów w wyglądzie :)))) @Rafael Marius No, ba. O tym się nie lubi mówić, ale to rzeczywiście jest mezalians przepiękna kobieta i gołodupiec, a że jeszcze razem i na piwo, a nie na jakieś szlachetne alkohole no to światu takie coś raczej w głowie się nie mieści. Oczywiście są teorie, że miłość romantyczna, że pieniądze to nie wszystko, że wiersze, że i tak dalej, ale ta sytuacja no to raczej tylko w literaturze, zresztą zaraz ktoś powie, że literaturze tej raczej niższych lotów w dodatku ;)) @poezja.tanczy Oczywiście !!! Wszystkich forumowiczów z tego forum, a zwłaszcza tych z którymi wymieniam się na komenty i lajki zapraszam na piwo, a nawet na 3 piwa. No ale chodzi raczej o obręb Warszawy, bo tutaj mieszkam...

@poezja.tanczy :) dzięki

@poezja.tanczy dziękuję za interesujący komentarz 😊 pozdrawiam:)

pragnę hormonów pełna strażnica całego ciebie ciała same się dla siebie rozpuszczają z koła podbiegunowego do drugiego biegnę bierzesz mnie jasno chciałbym cię pocałować nawet nie wiem jak dławiący oddech ociera o nierzeczywistość kocham się w tobie sobą bezbrzeżną

odkąd jestem częścią ciebie utknęłam między nami wypełniłeś mnie do stóp srebrna łyżka czarna sól choć próbuję myśleć światła niewidoma smuga zmierzchnica rozstawiła późne skrzydła w naszyjniku jeden koralik do marzeń pacyficzny port wiecznego trwania na wietrze ześrodkował nas świat rozpędzona krew otwiera wnętrza dźwigam pocałunki dotyk napletka i siebie