Ranking

Unikalny sposób Wyrzucenia z siebie zła Zostać w domu Ocalenie ukoi szał! Paniczny strach! Na straty pójdą cztery ściany I niebo przedrze się przez sufit Twoja ręka chwyci moją dłoń Pobiegniemy... Głębokim lasem Prowadziłeś mnie na wschód Utrzymałeś fazę linearnego snu Ukoiłam cały strach, bez opamiętania... Zapomniałam, że jutro może nie być rana... Spłoszona mrozem i blaskiem księżyca Wśród drzew rozkołysała się moja modlitwa..

W tym mieszkaniu nikt nie sprząta Może ukłon dla pająka bo i much tu nie za wiele Za to pachnie wszelkie ziele To chałupa jest zielarki Starej baby prosto z bajki Kiedy ranne wstają zorze Baba swe opuszcza łoże Wielki kosz na grzbiet zarzuca I po ziele dziarsko rusza Słońce ☀️ rosę wnet osuszy Zdatnych zbiorów to warunek W dobrze wysuszonym zielu Na choroby jest ratunek Baba zna się na tym wielce Dobrą szkołę wszak dostała Od swej babki oraz matki Kiedy jeszcze była mała Znana dobrze tu jest we wsi Nawet w całej okolicy Kiedy komu co doskwiera Na nią zawsze można liczyć No tak pięknie lecz zapytasz Czemu z bajki ją nazwałam No bo szukaj takiej baby Jeśli znajdziesz tobie chwała

Na rusztowaniach z cegieł hukiem pokruszonych, Na powidokach dachów brązowych i szarych, Upału tchnieniem ciężkim śmiertelnie zmęczonych, Wyłonionych z popiołów, niczym senne mary, Na rumowisku w kształcie podniesionej pięści I na zamkowej wieży przygiętej do ziemi, Na szkielecie katedry rozdartej na części (Pożywieniem się stała – łakomych płomieni), Mgła rozpina swe szale z jedwabiu i tiulu W barwie srebra, fioletu, błękitu, siności, Nakłada opatrunki na skupiska bólu, Na minionych budowli połamane kości. I na tę w kształt motyla złożoną kokardę, Która spadła z warkocza jasnego umarłej…

wiem że odnajdziemy siebie nocą... a wtedy serca jak oczy szeroko się otworzą i stare rany jakby solą posypane zapłoną... lecz póki co wokół wiatr kołysze ciszą - do snu nas myślą prowadzi niczym chwila... ulotną i letnim powiewem szczytami podąża wiem że odnajdziemy siebie nocą - przez haftowane gęstą czernią zasłony przez wilgotne mgły długą drogą błyszczące wiem że odnajdziemy siebie nocą gdy na niebie nie będzie gwiazd gdy będziemy już tylko ty i ja

Kolczasty motyl kiedyś mnie zranił chciałem go tylko lekko pogłaskać on jest bezwzględny nie zna litości do dzisiaj w duszy zostały rany piękne uczucie bez definicji często związane jest z pożądaniem czy w tym kierunku wtedy szły myśli nie wiem i niech tak już pozostanie

Przyjazna nutka wśród słów wędruje zgodna melodia przyciąga dusze pod jednym dachem gracja i heros symetria spojrzeń odbicie wzruszeń Współbrzmienie więzią dwojga usłane balans uczucie z myśleniem brata na łąkach marzeń pasą się dłonie splecione niebem i pełnią lata Lecz bywa ładem spór zakołysze krzywy uśmieszek proporcje spłoszy zaginie droga złotego środka szalkę na wadze przechyli życie

Jest wyraźnie, Lecz jest mgła. Jestem gdzieś głęboko w swojej głowie Obserwuję to wszystko z jej wnętrza. Wszystko jest tak jak dawniej, Lecz nic nie jest tak jak dawniej. Nadal tu stoi krzyż na rozdrożu, Lato znowu pachnie tak samo, Ale nie mogę sobie przypomnieć, Czy to wszystko było naprawdę? Pamiętam, jak w tym miejscu Radość wylewała mi się z ust, Krzyczałem i śmiałem się bez przerwy, A teraz milczę tutaj, Ze spuszczoną głową, Zakneblowany przez myśli. Pamiętam niechcianą rękę Opartą na moim ramieniu, A teraz brak mi jej ciepła. Pamiętam wino cierpkie, od którego Mieliśmy lepkie dłonie i wiotkie nogi. Pamiętam śmiech wszystkich którzy tu byli Pamiętam wspomnienia które tworzyliśmy Wygłupy i chwilę beztroski Ale teraz wszystko się zmieniło Choć nic się nie zmieniło Wciąż są pobazgrane mury I góry wypłowiałych butelek.

smutno gdy wieje zimny wiatr gdy pada smutno gdy żal puka do drzwi brak nadziei smutno gdy ktoś płacze trudne ma sny smutno gdy kwiat przekwita gdy horyzont na nie smutno gdy brak chleba gdy człek głodny jest smutno gdy prawda boi się siebie nie wierzy smutno gdy los się nie uśmiecha a noc bez gwiazd wszystkie te smutki są częścią życia nie unikniemy ich

wprowadzają się wydarzenia i zjawiska a potem wyprowadzają się w pole a świadomość pozostaje czysta

a kawa w tym czasie tak intensywnie pachniała jakby jej samej w sobie było więcej niejednokrotnie zwracali się do mnie w liczbie mnogiej co na swój niezbadany sposób mogło tłumaczyć braki w codziennym jadłospisie wiem że chcieli bym zniknął tak nagle i bezpowrotnie jak Majowie myślę że dziś mógłbym im wybaczyć gdyby nie ciągły kaszel co nie pozwala mi zapomnieć dni zwykłych bez filtra i niedziel których nie podpisałem rosołem

Słuchając drogowskazów Choć kierunek zmieniają Podziwiam krajobrazów Urodę... Zamknięte mając Oczy, choć dotykiem widzę... Zachwycony dolinami Tam, gdzie podmuch liże Lekkimi muśnięciami Między pięknem a pięknem Kroki swe stawiać drżące Kiedy wreszcie przyklęknę Na łące słodko pachnącej Mały chochlik rozbudzony Wychynie z ciekawością A wysoko śpiewne tony W zmysłach się rozgoszczą By rozkosz rozpalona Na szczyt bez pośpiechu Szła... Wyraźna i słona W spełnienia uśmiechu

on chciał ona nie chciała lub na odwyrtkę konkluzja obce ciała

śniło mi się odwiedził mnie Hamlet był taki… grobowo filozoficzny spytałem co słychać powiedział spotkałem dziewczynkę z zapałkami umierała z zimna tak po prostu bez intryg szaleństw wielkich słów szczękała zębami ciało falowało w rytmie Dead Can Dance spojrzałem w jego zamyślone oczy a on pokręcił głową i wyszedł obudził mnie chłód otwartego okna i przypomniał mi się „Tren Fortynbrasa”

to jest właśnie miłość odkryta zaułkiem na szczęśliwych wyspach błyszczą nasze skrzydła zapomniały drogi w słowach błyskawice nową dróżkę w gestach wyklują poranki

Tak bardzo boli, gdy słyszę, widzę i wiem. Rozczarowanie na otwartym sercu. Tylko wątróbka na talerzu: „Jedz będziesz silny”! Wgniotło w łóżko sumienie krainy lodowej Przymknij mi okno Komary lubią to czerwone.. A na kolacje czerstwe między zębami skrzypi Dusza przez okno wypadła Kropla w kropelce przemyka po oku Bąbel źrenicy na środku Słusznie wenflon pod prąd i na ukrzyż Na przekór… Czterdzieści stopni złości nie rozniesie Twoich majtek za trzy złote

Co w tym dziwnego? To był wybór a nie zła decyzja. "Świat się kurwi dla pieniędzy" - poniżej tekst sprzed kilku lat Ksiądz, czy burmistrz stawka jedna Ja każdemu daję szczęści Chudym, grubym czy szczerbatym Byle portfel mieli pełny Młoda, ładna wykształcona Robię to, co naturalne I wyrzutów żadnych nie mam Czasem to jest nawet fajne Alfons jest mi nie potrzebny Chroni mnie lokalna władza Płacę haracz własnym ciałem Dla mnie cena ta jest mała Jeszcze parę zer na koncie Wtedy zmienię mą profesję Szybko wejdę na salony Ale czy to będzie lepiej Większość dziś sprzedaje duszę Ja sprzedaję tylko ciało Tłumy mężczyzn uszczęśliwiam Czy na niebo to za mało? Dzisiaj wielcy tego świata Też się kurwią dla pieniędzy Oni szczęście sobie dają A ja daję szczęście innym Ksiądz, czy burmistrz stawka jedna Ja każdemu daję szczęści Chudym, grubym czy szczerbatym Byle portfel mieli pełny Młoda, ładna wykształcona Robię to, co naturalne I wyrzutów żadnych nie mam Czasem to jest nawet fajne Pozdrawiam

do srebrnych nerwów przenicowane listowie gdy chmur burzowe policzki nadyma złoty wiatr - * po sierpniowej burzy wykąpane drzewa - strumienistym brukiem rwie górska rzeka * wcale nie straszę - lubi mieć lato głupie pomysły bajdurząc o przemijaniu - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - bo już i samych dzionków portki przykrótkie i nocy rozciągnięta koszula o nostalgicznej woni chwastów jak zapach pszczoły utopionej w żywicy * słuchamy: trawa i ja jej porastania - dorastania - po rosie selenitem wybarwił się firmament nie ma księżyca - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - spadł z gwiezdnym pyłem 22.08.2017

Witam - dziękuje ci serdecznie za kolejne czytanie - faktycznie każdy z nas ma swój horyzont - jedni ciemny drudzy jasny - Pzdr. @corival - @Natuskaa - uśmiechem wam dziękuje -

człowiek stroszony wojną atomową gospodarczą konwencjonalną hybrydową religijną biologiczną ogólnoświatową totalną apokaliptyczną obdarowany potęgą Maskary i Stretchu gdy piękny schizoid ma problem z duszą w coś mu się wkręca nogawka w szprychy nie rusza księżyc na pięcie patrz też szalony ubiera stroje i kotyliony świadomie - kto z nas świadomy żonglując słowem niezwerbowany w fasonie rezon i uśmiech damy

Mówią i chyba co do zasady słusznie, że człowieka sprawdza się dopiero w dużym boju. Właśnie wtedy wychodzi z niego prawda, a przynajmniej ta bliższa rzeczywistości, o ile oczywiście założymy, że prawda i rzeczywistość realnie istnieją, co notabene nie jest wcale oczywiste. Ach, pacyfistki i pacyfiści, no nie idzie was z sprawdzić, bo bojom odmawiacie :// Tylko byście na piwo, muzyka, teatr, kino, zastanowienie, serca, wiersz... Dobrze, świetnie, popieram, ale jakie i jacy jesteście? Tak naprawdę jakie i jacy? Pytanie może być o tyle nie na miejscu, że bardzo możliwe, że same i sami tego nie wiecie, a zatem nigdy nie odpowiecie, bo to jest już niestety niemożliwe. A może to właśnie jest wasza największa specyfika, że jesteście po prostu unikalnymi specjalistami od braku wyczerpującej odpowiedzi wśród wielu zapadłych słów i wyrażeń? Warszawa – Stegny, 12.08.2024r.

uśmiecham się łagodnie na nasz wspólny niedokończony biznes myślisz umrę w ascezie zapomnienia nie zadrży więcej pod stopami ziemia szybka zmiana klimatu spływa makijaż po policzkach ta zwiewna sukienka namokła oplotem ołowianych żołnierzyków a każdy kolejny spazm staje solą w gardle ty znasz tę niezręczność na pamięć czy wypadałoby podziękować przeprosić a może zmilczeć na amen

Laba; na bal. I swawola balowa wsi. Olo ci na balu hula - ba - Nicolo. I Lilii kąpiele, i pąki lilii... Ona; rybakom smok aby rano. I Mani burzowo z rubinami.

Lubię takie wiersze pełne refleksji o przemijaniu , a do tego dobrze napisane, tak uważam. Twoje refleksje są tożsame z moimi i chyba także bliskie wielu innym Kredens pozdrawia

Dobrze to określiłeś - wyspy, ja bym jeszcze dodała adrenalinowe :)

@Rafael Marius i bardzo dobrze, pozytywni ludzie są światu potrzebne jak powietrze. Zwłaszcza że wokół tyle smutku i innych negatywnych emocji. Jestem przekonana, że wiersz wreszcie powstanie i będzie perfekcyjny.

@Rafael Marius A to bardzo dobrze :) ja też się staram nadążać, choć nie za wszystkim i nie za wszelką cenę.

Póki co ja też, ale może się to odmieni. Kto wie ja z natury jestem zmienny.

Ja właśnie o tych zdarzeniach, bo zrozumiałem, że to właśnie o nie chodzi. Ja raczej zdecydowanie z tym się spotykam. Mam dużo pojemniejszą pamięć od innych. Jeszcze mi się nie zdarzyło na odwrót. U mnie to raczej nigdy nie odchodzą i co więcej trzymają ten sam poziom, nawet takie z przedszkola. Przydaje się bardzo przy pisaniu wierszy. Jestem bardzo nietypowy pod tym względem i ludzie potrafią to docenić.

@Łukasz Jasiński Dziękuję! @Andrzej_Wojnowski Dziękuję, pozdrowienia!

Może być i tak, choć ja bardziej pytałem w aspekcie skutku i przyczyny. Smartfony też mogą wszak mają funkcje latarki. A bardziej metaforycznie mogą oświecać umysły, wskazywać drogę (GPS) tak jak gwiazda betlejemska magom. Niektórzy młodzi bez pomocy telefonu to już nigdzie nie trafią. Zapraszam nieustannie.

Tylko pytanie czy najpierw serca, czy oczy? Dla mnie to wcale nie jest oczywiste, choć pewnie większość odpowie, że serca w pierwszej kolejności. Można by rozumieć jako rozpraszacze. Tu szczególnie mam na myśli sytuacje, gdy ludzie niby spotykają się, a bardziej interesują się smartfonem niż sobą. Już całkiem o mnie zapomniałaś i nie zaglądasz do mnie?

Tak to już jest logika dziejów, jak to się dawniej mówiło. Dziękuję za serduszko i zajrzenie.

@Igor Wasiński Nic się nie zmieniło z wyjątkiem perspektywy do miejsca. Pozdrawiam :)

@Rafael Mariusjak zawsze

@Andrzej_Wojnowski Wątpliwości i niewiedza też mają swoje zalety, przynajmniej dla mnie.

Nie ma to jak w domu. Raczej nie unikalny, a typowy sposób, szczególnie dla introwertyków.

zimowy ranek parapet przed budzikiem kap kap pora wstać

@Dobry, Zły i BrzydkiW tym opisie wyczytałem takie przesłanie: A potem w ramiona Cię wtulić zapomnieć o całym świecie na dotyk Twój się wyczulić i szczęście doścignąć w duecie Pozdrawiam

@Adaś Marek O i to jest pomysł! @Rafael Marius No tak, można być blisko, a jednak za ścianą i trzeba się trochę nachodzić.

Czyta się miło i sympatycznie. Ale podobnie jak z osławionym ostatnio Imagine można się doszukać ideologicznego dna. Skoro dłonie się pasą, to i ład ma określony kolor. Udaję, że nie widzę, przecież to nie dział polityczny, a ład to słowo w zamyśle.. Palindrom, który coś daje. Pzdr. 🥸 Ale jeśli nowy ustr8j, to n i e d l a m n i e. ⛵

@iwonaroma Tak to bywa jak się robi dwie rzeczy na raz. Ja zupełnie teraz nie mam podzielności uwagi, już od wielu lat tak jest. Dawniej miałem bardzo dobrą.

Jak tu niefajnie, myślami można odlecieć do lepszego miejsca. Z for: zamykam oczy i myślę o Anglii. Pozdrawiam

@Marek.zak1 Być może tak można powiedzieć, jednak dzieciństwo jest wolne od trosk ludzi dorosłych, i dlatego wspominamy je jako czas wolności. Chociaż ja osobiście nie miałem łatwego dzieciństwa, to mimo wszystko dobrze je wspominam i za nim tęsknię( oczywiście z rozsądkiem człowieka dorosłego). Dzięki za refleksje. Pozdrowienia @corival Czasami niestety za późno :)

@Natuskaa Czasem ludzie coś próbują wyrzucić ze swojego życia, ale tak się nie da. To nie są śmieci tylko zdarzenia, które pozostaną z nami na zawsze. Jedyne co można zrobić to zaakceptować fakt, że się wydarzyły, tak a nie inaczej.

@poezja.tanczy Cieszy mnie bardzo, że przypadło do gustu:-) W moich wierszach zazwyczaj ukrywa się drugie dno. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za czytanie! @Rolek Bardzo Ci dziękuję za miły komentarz;-) Pozdrawiam serdecznie! @Dagmara Gądek Dziękuję za szczery komentarz. Wiadomo, że nie każdemu wszystko przypadnie do gustu. Niemniej jednak właśnie i takie teksty są potrzebne. Pozdrawiam serdecznie:-)

(Z cyklu: Określenia) Wtedy. Tak, wtedy. Było lato. Czy początek czerwca, kiedy wsłuchiwałem się w ciszę szeleszczących liści. Za oknem deszcz. Mżące krople błyskały w przelocie. W lśnieniach słońca spoza szarych chmur. Rozpryskiwały się na parapetach kryształy. Kłujące w oczy odpryski. Za sztachetami malw w pomarańczy drżące kule. Matka jeszcze żyła. Wtedy. Była w sąsiednim pokoju. Przeżyłem ją. Pamiętam, że byłem wpatrzony w żywy klejnot jej spojrzenia. Mówiła coś ze śmiechem, albo ze łzami w oczach. Recytowała słowa zapamiętane z dzieciństwa. Opowiadała. Wspomnienia lały się strumieniem… W błysku okna. W słońcu. O poranku. Tego, albo tamtego lata. Przepraszam, ale muszę przerwać na chwilę. Ponieważ kręci mi się w głowie, wiruje… Piękny marynarz spogląda na mnie zalotnie. Z etykiety: Tom of Finland. Gdzieś, spoza kryształowych kropli. Wśród kropli, co lśnią i zamykają wewnątrz twoje oblicze. Ech, znowu przesadziłem. Do kogo to mówię? Do kogo? Nie wiem. Nie pamiętam… Albowiem chyba do nikogo. Do samego siebie, jedynie. Wiesz? W moim sercu zalęgły się motyle i łątki. A w tym czystym nasłonecznieniu słoneczniki są raniącym oczy uderzeniem blasku. Gdziekolwiek, na polu. Na łące. W zielsku traw przypadłych do ziemi płaczę. I łapię chciwie hausty powietrza, majacząc o tobie w barłogu z krecich kopców. W nikłych podmuchach owadzich skrzydeł, co przelatują obok z cichym brzęczeniem. W przybladłym od żaru błękicie kurz i pajęczyny. Trzeszczenie sosny wyrosłej na piasku. W czerwonych malwach, w anemonach... Zaciskam mocno powieki oślepiony aureolą światła. Pod powiekami pulsujący powidok skrzydlatych cieni… Jakby ktoś szedł w gorących drżeniach powietrza, bądź płynął obłokiem nad piaszczystą drogą... (Włodzimierz Zastawniak, 2024-08-11) *) Weltschmerz (niem. ) - Ból świata

@poezja.tanczy Brzmi jak uratowany:) pozdrowienia!

@poezja.tanczy bardzo dziękuję:) Łączę się w podpisywaniu :) @Monia @Starzec Podziękowania:)

@poezja.tanczy Po tych komentach dopiero lepiej Ciebie zrozumiałem, miałem wrażenie, że wypowiedzią zachaczasz o autorytet, a tu jakby jednak co innego :)