Ranking

wciąż niedorosła jestem... na palce mozolnie się wspinam dojrzewam w jaskrawym blasku - nogami leniwie przebieram bez pasji, niepewnie z wiatrem się tocząc oczy do góry zuchwale podnoszę - płoną na wieczność w złotawym słońcu by spojrzeniem jak wulkan w końcu - wybuchnąć, i zadośćuczynić wielkiemu światu

pragnę hormonów pełna strażnica całego ciebie ciała same się dla siebie rozpuszczają z koła podbiegunowego do drugiego biegnę bierzesz mnie jasno chciałbym cię pocałować nawet nie wiem jak dławiący oddech ociera o nierzeczywistość kocham się w tobie sobą bezbrzeżną

Lipcowym gorącem, Szumem lasu, Pełnym słońcem, Przyjaciela pożegnałem, W dalszą drogę Go wysłałem, Co przyszło Odejść musi, Oto najważniejsze Prawo śmierci I życia, Ponad wszystkimi innymi, Dla każdego Równymi, Więc złożyłem go Na wieczny sen Między dwoma Korzeniami, Przy zawalonym drzewie, I tylko z góry Spogląda na dół Błękitne niebo Nad nami 30.07.2024

Jedni trzęsą tutaj posadami, a jeszcze inni fasadami, ale obie te grupy przy tej okazji trzęsą portkami. Warszawa – Stegny, 02.08.2024r.

nie po raz pierwszy obudził się na środku żółtego morza Garmino niczym naznaczony przez bogów wycofał się w głąb siebie i zwymiotował własną duszę kiedy dopływał do kaloryfera myślał o kraju kwitnącej wiśni gdzie marzenia mają skośne oczy a ostre spojrzenie katany w ułamku chwili potrafi odciąć głowę za niewłaściwy etos rozdygotany chwycił grzejnik pod żebra aż zadrżały ściany domu i wyszeptał jutro nigdzie nie wypływam (2024)

sierpień ma oczy zamyślone w źrenicach pewność starych sadów że warto pięknie owocować aby zostawić własne ślady na letniej ścieżce ku jesieni dopalać się spokojnym żarem witając się z kolejnym świtem jak z drogocennym kruchym darem

Z dalekiego minaretu pozłoconego Nad sino-błękitną Newą stojącego, Od czasu do czasu usłyszeć mogę Bicie dzwonów, zwiewne i błogie-- - Boże chroń Cara! Nad rawelinami i ponad fosą Białej cytadeli dzwony się niosą A ludzie w lochach za murami Słyszą, modlą się i zgrzytają zębami-- - Boże chroń Cara! Cicho powtarzane znów i znów Dźwięczą stale w koszmarze ich snów, Jakby demon jakiś w uniesieniu Szydził z nich w ich cierpieniu-- - Boże chroń Cara! Tam, w Czerwonego Pałacu ciszy Bezsenny, modlitwę pewnie słyszy. Jakżeby mogła stłumić jęki Jego dzieci śmiertelnej męki?-- - Boże chroń Cara! Ojczulkiem z dawna nazywa go lud-- Batiuszka! . . . Lecz w sercu ma lód! Czekajże, aż milion ludzi z tej biedy Ze straszliwą mocą się zbudzi, a wtedy Boże chroń Cara! I Thomas - zupełnym przypadkiem natrafiłem na ten wiersz (na mypoeticside.com), Thomas Aldrich był znajomym Marka Twaina i zmarł w 1907, zatem nie doczekał spełnienia swej wizji. Skąd u ówczesnego Amerykanina taka - celna przecież - ocena Rosji, nie wiem, ale jestem pod wrażeniem. A ponadto ten wiersz wciąż wydaje się dziwnie aktualny. From yonder gilded minaret Beside the steel-blue Neva set, I faintly catch, from time to time, The sweet, aerial midnight chime-- "God save the Tsar!" Above the ravelins and the moats Of the white citadel it floats; And men in dungeons far beneath Listen, and pray, and gnash their teeth-- "God save the Tsar!" The soft reiterations sweep Across the horrer of their sleep, As if some dæmon in his glee Were mocking at their misery-- "God save the Tsar!" In his Red Palace over there, Wakeful, he needs must hear the prayer. How can it drown the broken cries Wrung from his children's agonies?-- "God save the Tsar!" Father they called him from of old-- Batuschka! . . . How his heart is cold! Wait till a million scourgëd men Rise in their awful might, and then God save the Tsar!

Nikt nie wyjął nam z oczu szkieł. Nikt nie wyciszy nam syren. Nie zmażą nam obrazu mgieł, Miasta przykrytego kirem. Na stos kwiaty porzucone. Utopione w rzece dzwony. Dusze młode gdzieś zgubione, Ciała zjadły kruki, wrony. Nie zabrakło krwi i chwały. Umrzeć musieli, aby żyć. Choć zdeptany Orzeł Biały, Wolności wysnuli nam nić. **Pierwszą zwrotkę napisałem dwa lata temu. Rok temu dopisałem drugą. Dzisiaj jest kolejna. Cześć ich pamięci!

na stacji radość megafony przemówiły uwaga uwaga za chwile wjedzie pociąg do marzeń proszę odsunąć się od krawędzi peronu proszę zachować spokój na stacji radość wielkie poruszenie każdy chce wejść do tego pociągu pasażerowie się uśmiechają czują że to właśnie ten moment że mimo iż bilet trochę kosztował warto przeżyć tę podróż która może spełnić marzenia oraz sny że będą na końcowej stacji bardziej szczęśliwi

choć wiele razy tłumaczyłem mu że tylko jedno każdemu pisane on aż do końca ciągle powtarzał że to nieprawda bo każdy ma dwa i tłumaczył mi że wszystko to co w pierwszym popsuł w nowym naprawi a ja jego przyjaciel na pewno pierwszy o tym się dowiem dzisiaj choć wiele już lat minęło od jego odejścia ja się uśmiecham lecz nie dlatego że umarł tylko dlatego że mnie oszukał

Siedzę w Wielkim Wozie, Jadę Mleczną Drogą. Zatrzymuję się przy każdej Gwieździe świecącej wysoko, By spić z niej nektar, Co noc rozświetla obłokom I przy każdej chmurze puchatej, Gdzie mogę odpocząć, By się ułożyć w jej pierzynach I zasnąć głęboko Dotarłem w końcu Do białego księżyca, A na nim dostrzegłem Starego szlachcica. Ugościł mnie miło, Razem zorze popijaliśmy. Szkoda, że tak wcześnie Ten wieczór skończyliśmy. Przyszła już pora Na mnie i szlachcica, Przyszła i nas pożarła Wielka niedźwiedzica.

Parasol* Kamień na kamieniu, dusza na ramieniu, przeładowana - broń i wydano - wyrok, kamień na kamieniu, dusza na ramieniu, to w twoim imieniu: w głębokim cierpieniu, zapach i śmierci - toń, wykonano - wyrok, to w twoim imieniu: w głębokim cierpieniu, kamień na kamieniu, dusza na ramieniu, przeładowana - broń i wydano - wyrok, kamień na kamieniu, dusza na ramieniu... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (sierpień 2024)

suchy zwitek słońca zaplątany w sieć pajęczą jak motyl w mgieł łańcuchy zasypia w nieśmiałym szepcie wiatru

nigdy tylko odbicia w lustrach wodach i oczach lustra się tłuką wody mącą a oczy odchodzą zasłaniam twarz rękoma czuję ciepło od wewnątrz

trzyma nas w doczesności trema konieczność obowiązki głupota przywiązanie niemoc i co jeszcze? miłość nienawiść a może jedno i drugie oraz wszystko naraz i jednocześnie

Omyłkowo pomyliłem kategorię, więc dołożyłem wiersz ------------------------------------------------------- –– Nie taki czort straszny, jak go malują. Oczywiście powierzchnię całą. –– A gdy przestaną? ****************** Żółte Czapeczki my jesteśmy dziwakami to nie żaden czubka sen opuścicie by być z nami normalności padół ten? u nas super jest wesoło te uśmiechy i pomysły och widzimy nowe twarze dzisiaj do nas tutaj przyszły co za mordy zakazane te przekrwione ich oczęta pomieszane zwichrowane już zabawa rozpoczęta są tu duzi i średniacy kurdupelki roztańczone jeden złapał i wciąż maca buteleczki lewą stronę rybki z wody wygnaliśmy by na plaży tańcowały teraz śmieszne podskakują staw dla siebie mamy cały ale jesteś dziś zmartwiony ty kochany mój świreczku łezka w oczku mi się wierci świruj ze mną aniołeczku normalniaki co nas lubią chatkę nam wybudowali chcieli dobrze a źle wyszło pod sufitem wyrównali biegnie do nas banda dzika do przybytku tu naszego pierwszy lepszy od trzeciego czwarty gorszy od drugiego cóż za radość takie luzy wśród logiki i rozsądku wiedzą inni że wciąż mamy żółte czapki od początku my cieszymy się zawczasu z tej ekipy zakręconych defekt mózgów różnorakich istot zacnych i szalonych aż tu nagle katastrofa smutek gości u nas wielki rachu ciachu i po sprawie przeżywamy teraz męki bo byliśmy porąbani tak szczęśliwi tacy fajni wariaci przyszli nowi znów jesteśmy my normalni

-Mistrzu, czemu mówią, że ludzie umierają, a zwierzęta inaczej, bo one zdychają? -U jednych narodów jest takie rozróżnienie, innym dość jedno słowo na życia kończenie. Kiedy zwierzę odchodzi, z którym się związałeś, ono dla nas umiera, bo w sercu zostaje.

była ciemna noc wilki mnie goniły były już tuż tuż a tu nagle stop zatrzymały się ja tym mocno zdziwiony pomyślałem sobie o co tu chodzi czemu wataha odpuściła mi lecz skończyłem myśleć bo nad drzewami ujrzałem pełnię którą uwielbia wilk a boi się człowiek ( bo wilkołak ) po czym po cichutku wylazłem z łóżka i poszedłem spocony do kuchni tam zacząłem się śmiać

Ta kruchość jesieni tu na Mokotowie znaczona świetlistym zażółceniem liści Ulicami kołyszą dusz powstańcze cienie pod nadal i wciąż rozkrwawioną blizną Męczeńskie Miasto ciśnie mocno do siebie jak mnie pątniczkę do Boboli Andrzeja na Rakowiecką tam gdzie tragiczne więzienie i roześmiane graffiti z wyłamaną szczęką 5.09.2019

Gdy będzie różowe niebo, zadzwonię do ciebie raz jeszcze Opowiem całe życie Być może - pojawi się dreszczyk Ludzie tak bardzo "cierpią" - rutyna przyczyną nazwana A przecież nowe życie to każdy nowy ranek Oprócz walizki z genami, bagażu trudnych doświadczeń, prócz kalendarza statystyk ... Zadecydujcie sami: czy warto zajmować się niczym, obwisać dekadencją, czy warto być zrzędliwym i starość zabrać w ajencję? Koją mnie proste przyjaźnie - z chmurą i starym dębem Bo zawsze są lojalni - nawet, gdy cienko przędę A tak się dzieje zazwyczaj ... Nie ma znaczenia, gdzie jestem: sandały i skromna szata I łomem muszę otwierać - każdego mieszkańca świata ...

@Dagmara Gądek ↔Dzięki:)↔Nie jestem obruszony, chociaż muszę spojrzeć w lustro, czy coś ze mnie nie spadło. Konstatacja→ ładnie brzmi. Jak żeńskie imię:)↔Pozdrawiam👌… *** @corival ↔Dzięki:)↔No w sumie→lub jakiejś innej rybie↔tak można zrozumieć. Miałem żółtą czapkę, ale pogubiłem. Tylko ona wie, gdzie jest:)↔Pozdrawiam:)

Chwile są ulotne Tak jak życie A mój świat Tonie w smutku (Bez ciebie) Bo nadajesz sens Każdej minucie i godzinie Gdy jesteś tak blisko mnie

wśród starych drzew młode drzewko jabłoni owocem kusi

@Leszczym Bardzo Ci dziękuję 😊 Dawno mnie nie było. Pozdrawiam serdecznie:) @Amber bardzo mi miło 😊 Dawno niczego nie pisałam, miałam obawę czy nie wyszłam z wprawy. Pozdrawiam serdecznie:) @Hiala Bardzo Ci dziękuję 😊 Pozdrawiam:) @Kwiatuszek miło jest czytać takie słowa. Cieszę się, że wiersz Ci się spodobał. Pozdrawiam bardzo:)

Witaj - ano są - miło że czytasz - dziękuje - Witam - dbam o nie to fakt - a owoc cieszy - Pzdr.serdecznie. @iwonaroma - dziękuje -

@Leszczym :) cudowna Kora ... Dziękuję @Nata_Kruk :) Tak, bo jest wiele tych trzymań, więc pasowałaby liczba mnoga. Jednak ja często pierwszy wers łączę z tytułem, a potem jest spacja, więc wg mnie może być tak, jak zapisałam. Chyba, że chodzi Ci o to, że trzymają nas z zewnątrz i nie mamy wpływu? Wg mnie, choć czasem tylko troszkę, jednak mamy jakiś wpływ... Dziękuję:) @corival oj tak, dręczący... Dziękuję i również pozdrawiam:) @Andrzej P. Zajączkowski Dziękuję:)

To nie barć tak szumi ani ul nie biada tak tęsknie To jedynie bez słów nuci i przeciągle śpiewa trzmielom zapisana w testamencie przez Antonia Vivaldiego` jego żywiczna jak pasieka bursztynowa wiolonczela...

@Amber miło słyszeć..dziękuję i pozdrawiam K. @Hiala dzięki i pozdrawiam K. @corival przeciwności się przyciągają ...jak w fizyce a może ...? Pozdrawiam K.

Krople deszczu Nad poszarpanych zgliszczy ciałem, Pomiędzy obaloną ścianą A ekspresyjnym stosem cegieł, Zsiniały żalem wstaje ranek. Garść obolałych kropli deszczu Na szkielet domu spadła miękko, Mgła rozłożyła opatrunki Na gruzach – opiekuńczą ręką. Krzew róży wznosi z rezygnacją W górę – spalone trzy gałęzie, Gdy dzień ze smutku, sadzy, kiru Ponurych marszy strofy przędzie. Linią w nich – młodość – jak pąk świeży, Krzyżykiem – cienka nić welonu, Kluczem – zgaszona nagle miłość, Bemolem – liść padłego klonu, Nutami – niespełnienia modre, Oddech ostatni – z iskier złotych, Uczucia zwiędłe – tchnieniem żaru, Srebrzyste perły – to tęsknoty. Na bieli grobów bezimiennych Lutowy nokturn wiatru – wieje, Unosząc piórka dwa zielone. To nekrologi – czy nadzieje?

@Dagmara Gądek Internet daje wolność: daje możliwość rozwoju artystycznego, a na Facebooku jest wolność, pomogę pani: jeśli pani wchodzi bezpośrednio - nic ciekawego pani nie znajdzie, musi pani wejść pośrednio: na rolkę i palcem w górę... Łukasz Jasiński

@Leszczym Zabawnie. Tak było jest i będzie dopóki będzie istniał system.

@Dekaos Dondi Wakacyjny luz... tacy fajni itp, a później łup po łbie i w kierat od nowa... znaczy męki do kolejnego urlopu. Tak zrozumiałam. Lekko, dowcipnie, łatwo się czyta. Pozdrawiam :)

@Dagmara Gądek Dlatego otrzymałem dzisiaj papierowy dokument dotyczący komornika sądowego Agnieszki Mróz - Ministerstwo Sprawiedliwości zbada nieprawidłowości i mnie poinformuje - co dalej, chociaż: głosowałem przeciwko wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej i miałem do tego prawo, a instytucje europejskie i tak mają święty obowiązek dbać o moje życie - tak nakazuje Prawo, jeśli chodzi o regulaminy - ich niekoniecznie należy respektować, bo: niektóre są niezgodne z Konstytucją Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej, Kodeksem Karnym, Kodeksem Cywilnym, Kodeksem Postępowania Administracyjnego i Kartą Praw Osób Niepełnosprawnych. Łukasz Jasiński

Tysiące smutnych ludzi koło mnie krąży Głowy spuszczone w dół Szurają nogami o chodnik Chłopcy i dziewczęta Dzieci, które pewnie wiele przeszły Za nimi również dorośli Mężczyźni i kobiety Niczym się nie różnią od nich Wszyscy tacy bladzi i śnięci Nic dziwnego, w końcu są martwi. Codziennie tędy przechodzę Przez ten stary cmentarz Widzę to, czego inni nie potrafią Martwych żołnierzy po krwawych bitwach Nie spoczywających w pokoju Tylko bezwładnie chodzących Prawie niczym marionetki Z tą jednak różnicą Że nikt nie pociąga za sznurki. Na samym końcu cmentarza Który sam w sobie jest ogromny Rośnie stare drzewo, piękne, liściaste Wokół niego pochowane zostały Ofiary wybuchu - setki dzieci Który dziesiątki lat temu Miał miejsce w okolicznym szpitalu Kiedy widzę, jak oni wciąż cierpią Nie odpoczywają w niebie Serce mi pęka z żalu, Dlatego też zapalam jedną świeczkę Żeby ich upamiętnić A być może, na jedną chociaż chwilę Sprawiam im odrobinę radości. Żałuję, że nie mogę pomóc Strąceni z nieba, skazani na tułaczkę Nie taki los ich powinien spotkać Jedyne co mogę zrobić To modlić się i prosić Żeby wszystkie te dusze stąd znikły Odnalazły upragniony raj I wreszcie należycie odpoczęły Kobiety i mężczyźni Chłopcy i dziewczęta Wszyscy, którzy tu są.

@Wiesław J.K. oj wyjątkowe podsumowanie. Dziękuję Ci serdecznie 😊

@Łukasz JasińskiAle dowaliłeś...

@RolekDobre pytanie! Inaczej to wygląda, gdy się czyta na ten temat lub ogląda kroniki filmowe. Cześć i chwała bohaterom tym z Powstania Warszawskiego 1944 i wszystkim innym, którzy walczyli o wolność Polski przed tym powstaniem jaki i potem. @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

@Leszczym Bez pudla – spostrzeżenie.

Czasem słabości mszczą się późno.

@corival Dziękuje za przeczytanie. Pozdrawiam

@corival dziękuję

@Łukasz Jasiński kwestia tego, co kogo interesuje:) mam innego chłopa na oku:)

Wszystkiego najlepszego Łukasz Jasiński

@Jacek_Suchowicz Cieszę się:) @befana_di_campi Dziękuję serdecznie:) @Hiala Bardzo dziękuję:):) @Dagmara Gądek Tym bardziej dziękuję i pozdrawiam:) @violetta Dziękuję za uznanie:) pozdrawiam:)

@Somalija Lotny erotyk. Pozdrawiam:)

@Kwiatuszek jakże mogło by być inaczej u kwiatuszka 🙂🌼 Dziękuję.

@kinsv jakiś czas temu doszedłem, no a potem o tym zapomniałem, że najbardziej wartościowi tutaj święci to lenie. Nic nie budują, mało zmieniają, pójdą na spacer, usiądą nad 4 piwami, wypalą 18 papierosów i jest po staremu przynajmniej. Bo to nowe to aż strach się bać - same kłopoty i nieprzewidziane zupełnie komplikacje :// Mnóstwo jakiś dziwnych fasad, które wyglądają ładnie tylko z wierzchu. No a potem wziąłem się do roboty i nie sądzę raczej, żeby jakiejś takiej wielkiej sensownej :))) I nawet nie wiedzieć czemu napisałem ten koment ;)))

ślicznie aleś mnie zainspirowała :)))))

@UtratabezStraty ;) Pewnie każdy z nas ma przed czymś, co robi pierwszy raz ... A nawet ci, co wiele już razy może po prostu nie pamiętają, więc także trema :( @Natuskaa oj tak, tęsknota... Gdyby tak można zabrać ze sobą co dobre i piękne a tylko tę resztę zostawić... A może można? :) Cholera wie ;) Dziękuję i pozdrawiam również:)

Dawno na skrzydłach swych strachów lecieli: Wieśniak do rycerza do zamku starego, A Hindus do białego myśliwego Zaś niewiasta do odludnej pustelni Wnikliwego starca w mądrości pełni A dotarłszy z przestrachem krzyknęli: Smok! Wróg! Tygrys! Nie wiem...! Chwycili męże każdy swe oręże: Rycerz za miecz, tarczę i długą lancę A Myśliwy za kulbakę i sztucer Zaś mędrzec za księgi, pióro i papier. Inaczej moc tężą, wszystkim pot kapie... Zdobywszy każdy dowód przewag bierze: Rycerz łeb smoczy lub proporzec wroga Myśliwy na ścianę tygrysią skórę, Mędrzec wyjaśnień kartkę lub ich górę. Koło się wieków całe obróciło. – Do chłopstwa przestraszony panicz bieży, Bo gwałcą, rabują mienie macierzy... Biały sahib do Hindusów po pomoc, Bo tygrys zżarł mu obiad, chłepce kompot... Uczony pytać niewiast, choć wstyd było... Więc, idą chłopi, hindusi, niewiasty Zawsze jakiś rząd... Inna rola kasty! ... Cóż wydarzenia tak odwrotne dzieli? Całkiem sporo się między nimi wydarzyło: Powstały mody, wpierw niby niewinne, By osoby nieskore do nich skazać jako winne. Powstały szkoły takie i owakie, Choć rycerz, myśliwy, mnich ze szkół brakiem... – Tak świat talentów pług form orze siłą... Ilustracja: William Henry F. Hutchisson ps. G. T., George Trigger „Tracking Tiger : Pen and pencil sketches; being reminiscences during eighteen years residence in Bengal” („Śledząc tygrysa: szkice piórkiem i ołówkiem; będące wspomnieniami z osiemnastu lat pobytu w Bengalu”), 1883, opublikowane w: „The Bengal Sporting Magazine”, Tom XV, nr 89, lipiec 1840.