Ranking

Po chłód wychodzę, niech mnie beszcześci. Niosę zarazę buta podeszwą, Z kałuż do kałuż, półżywe mięso Dżdżownic - pielgrzymów mamionych deszczem. Pobłądzę, w myśli nabiorę błota, Z chmur cały ołów skroniami zbiorę. Oddech z powietrzem scali kolorem Szarość żarłoczna - dym papierosa. Wzgardzę resztkami ciepła pod płaszczem Nasiąknę futrem kundli bezdomych, Dla oka będę jak nieprzytomny, Kiedy, stęskniona, szukać mnie zaczniesz.

Z cyklu: JAK, który lubił powiedzenia Na/w/pod harmonii Niezrozumienie, o co tu właściwie chodzi Przedobrzenie, i masz zaczyn nowej powodzi Dlaczego tak smyczkami wywijają I dlaczego w trójkąt uderzają Po co te wszystkie drogie stroje Przecież w dresach największe podboje I te panie wymuskane W mej beemie nie ruszane Nie ma tu nikogo z osiedla Sami sztywniacy, muzyka jedna I nic do cholery się nie rymuje Ani „ody do blanta” nikt nie wyśpiewuje Co ro za rytuał starczy Ta sytuacja na mnie warczy Jaki sens tej wypowiedzi Czy dostosować się do tej gawiedzi Idę, wychodzę, palić gumę Albo wyrwę im tę strunę Co tak strasznie mi rzępoli Że aż mnie głowa w tej harmonii boli //Marcin z Frysztaka Piszę opowieści, sztuki teatralne, dialogi kabaretowe i wiersze Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

Zostawił mi wszystko jak wyszedł To bagno bagienko upalnie Doskwiera jak w spiole tu skwierczy W szarugę się udam udaję Że jakoś się żyje że minie Mnie w biegu zapomnę to przeżyć

Życie jest jak gra w pokera, Myślisz, że będziesz cwany, Myślisz, że oszukasz krupiera, Taki jesteś wyrachowany. Mimo że kartę mierną masz, Dalej idziesz w zaparte, Pokerową przywdziewasz twarz, Skrupulatnie ukrywasz kartę. Grasz dobrą minę do złej gry, Liczysz, że wystarczą pozory, Zuchwale szczerzysz swe kły, Choć trochę brak ci pokory. W końcu ktoś rzuci karty na stół, A wtedy biada i sromota, Będziesz gapił się jak wół Na malowane wrota.

Motto: „Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, / zła się nie ulęknę, / bo Ty jesteś ze mną…” (z Ps 23,4) Już nawet nie zdumienie kiedy nagła czarna niespodziana idealna próżnia o nagrzanych wibracjach w nieważkości przystanek i ja pozbawiona ciała podążam do żółtej świetlówki jak krzywookiego słońca - Mój szarobury bezkształt wnika w dźwiękoszczelną kotarę przez kanciasty próg tam gdzie podłoże mchem gęstym się ścieli sen wsysa w biały lej ale bez majakopodobnych wrażeń - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Bez lęku przekraczam granice Równoległych Światów

Całe dnie leżę na brzegu rzeki, patrzę w niebo, prosząc Cię o nią w kółko, jak najbardziej pięknie, lecz Ty nic sobie z mojego głodu nie robisz, bo wciąż nie dajesz mi→ryby, tylko uparcie→wędkę.

Staliśmy w świetle elektrycznych lamp, Ogłuchli i chorzy od hałasu Chcąc powiedzieć całą naszą miłość I mając jedną sekundę czasu. -Żeg-naj!- -Żeg-naj!- odwróciłeś się, Czułam jak koła ciężko ruszyły. Myślałeś, że zobaczysz jak płaczę, lecz och, me łzy w sercu się skryły. I Sara: We stood in the shrill electric light, Dumb and sick in the whirling din We who had all of love to say And a single second to say it in. "Good-by!" "Good-by!"--you turned to go, I felt the train's slow heavy start, You thought to see me cry, but oh My tears were hidden in my heart.

Zupełnie inaczej wybrzmiewa odwaga zbudowana na czystości u podstaw pośród wielo – ciemno – głosów wszechobecnego zachmurzenia ogromnej ilości przeróżnych relacji. Zresztą tylko prawdziwi tchórze są w ogóle w stanie opisać odwagę, bo oni przynajmniej wiedzą czego i komu zazdroszczą i jakimi chcieliby chociaż raz tutaj być, a nawet mają świadomość jakimi być nie są w stanie, a przecież i oni próbowali zdobyć się na nią nie raz i nie dwa. Oni wiedzą z czym tutaj się je tę nieosiągalną podróż. Warszawa – Stegny, 27.07.2024r.

mądrości Dlaczego ludzie cierpią? Pytali, zadumani? Nie miał im- (kto? ) Co, powiedzieć? Iż winni są sobie sami?

Może przypadkiem wpadliśmy na siebie , I tak samo przypadkiem spojrzeliśmy sobie w oczy, Wyczytując z nich wszystkie emocje. Może przypadkiem staliśmy się dla siebie całym światem, I tak samo przypadkiem rozumiemy się bez słów, Wyczytując z ust co chcemy sobie powiedzieć. Może przypadkiem mieliśmy kochać się jak dawniej, I tak samo przypadkiem uznamy że to miłość na zawsze.

Górala na wczasach w Kuźnicy wciąż dręczyła myśl o kostnicy, przy każdym obiedzie, dorsz, flądry lub śledzie, tego nie je się bez kwaśnicy.

na ja i ty odtąd nieszczęścia chodzą parami

Tam gdzie niebo muska dłonią połać błękitnawej barwy, nieznane czaruje drogą obiecuje gwiazd miliardy. Nie zawrócisz siną ścieżką, szarość trasę przyoblecze, z korzeniem użyteczną, roszarnia przytuli człecze.

deszczem cię poczuć na moich ramionach i oczach bawmy się bo drzewa trzymają połyskujące kropelki I będę złotą mgłą na krystalicznym czystym tobie

- Niech ja skonam! Niech ja skonam! - raz powiada dron do drona - Jasnych myśli mam przebłyski, widzę już nasz koniec bliski. Raz słyszałem takie bajki, że gdzieś drony jak zabawki robią zdjęcia i z natury spoglądają na świat z góry. Niosą ludziom radość, szczęście i nie trzeba im nic więcej, no, a nami ciągle straszą i wysłali na śmierć... naszą. Na to drugi odpowiada: - To mi brzmi jak jawna zdrada! Ktoś nas wrobił w ten interes! Czasu mamy już niewiele. Lot nasz skończy się tragicznie i pogrzebie części wszystkie! Powiedz więc, co robić mamy? - Już ci mówię... Z a w r a c a m y!

O minutę za długo wpatrywałam się w twoje oczy, aby teraz odwrócić wzrok. O minutę za długo całowałam usta, aby teraz posmakować innych. O minutę za długo byłam w ciebie wtulona, aby teraz tęsknić za twoim dotykiem. O minutę za długo trzymałam twoją dłoń, aby teraz ją puścić. O minutę za długo poczułam jak twoje serce bije z moim, aby teraz ktoś inny mi swoje oddał. O minutę za długo cię kochałam, abyśmy teraz byli przyjaciółmi.

Okruchy wspomnień Uwięzione pod drobinkami piasku Przypominają mi o tobie (Nawet w nocy) Bo mam przed oczami Twój słodki uśmiech Uśmiech anioła W tym piekle na ziemi Bo jesteś już moja To się nigdy nie zmieni

mniej znaczy więcej tak pomyślałem i od razu dietę mocną sobie dałem i... zacząłem znikać z początku powoli że się wystraszyłem i jem już do woli 7.2024 andrew Sobota, życzę Wszystkim miłego weekendu.Ja po 6 ruszam rowerem Międzyzdroje.Będę o 10.00, jak nie będzie dużego deszczu. Właśnie dojechałem. Molo.

Za dłoń pociągnęła i już nic nie boli. Nóżki same idą. Czy niosą do domu? Można podskakiwać i biegać do woli, a rączki są wolne - nie mają wenflonu. Aparaty z buzi w nicość odpłynęły. Ze świetlistej łąki bije piękny zapach a babcia i dziadek są skąpani w bieli, przytulają czule i nie muszą sapać. Cudowne uczucie szloch daleki burzy. Skuleni rodzice przy łóżeczku siedzą. Aż tutaj dociera; ból, tragedia ludzi, lecz gdy im opowiesz: bez szans - nie uwierzą. 2014

ale my posiadamy przebogatą wyobraźnię oraz twardą pamięć dlatego nasze serca potrafią krwawić cały czas a głowy - tkwić w iluzji patrz Iwonko, tylko patrz i zamknij oczy, kiedy złem zmącone (i nie myśl i nie pamiętaj)

za to że są pięknociche

Z Bogiem nic nie doskwiera:)

Jaskółki Jak czarne nuty Usiadły Na pięciolinii By zagrać Wesołe treny Elegie Nastroić druty Nie umiem Odczytać tego Kłamstwa I zmącić ciszy Rój ptasi Szczebiot unosi Zwiastunki Burzy symfonii Ósemki Opadłych lotów Za kluczem Wiolinowym Jaskółki Niemy rękopis Pisał go skryty Dyrygent

za płotem pokrzywy za nimi mlecz sie śmieje za płotem altanka bluszczem kusi zielonym za płotem kraina kwiatów i traw zaprasza za płotem baśń krasnal prosi o ciszę za płotem tęsknota szukająca nadziei rosę głaszczę za płotem drzewo byłe wspomina szumiąc

Mówi dron do drona: - Pomyśl tylko bracie, misja już skończona, wysłano nas na śmierć! - Póki co lecimy, więc co robić mamy? - Jeśli pożyć chcemy, zaraz zawracamy! Dajmy nieść się myślom, lećmy bardzo nisko, więcej nas nie wyślą. Czeka nas lotnisko!

słowa które kiedyś były rumiane stygną zostawiając po sobie tylko bladą poświatę dobranoc karaluchy pod poduchy może sen sprawi że nazajutrz zmienię zdanie i znów rozłożę litery przed rozpalonym kominkiem dzisiaj rozbijam szklane drzwi złudzeń pożółkłe zeszyty z wierszami przypomną ci jak miękłam pod wpływem deszczu odczytaj palcami zaschnięte łzy dopóki znów nie napiszę o miłości

Kamień z piórami. Możemy długo je odwijać.

Wypiera mnie ten świat Wypiera z siebie Żałosnymi kabaretami Nowymi dokumentami W sklepach cenami Współczesnymi pisarzami Jak strzała szybkimi Miłostkami .. Nie ma już ani co poczytać Ani co kupić Nie ma z czego się pośmiać Ani Kogo pokochać ..

nie wszystko co piszę ma jakiś sens czasami o sensie wiatr wie lub nie

Puste obrazy. Błądzę wiele razy.

w lipcu odczuwam symptomy frustracji lato się kończy

srebrne linie spadających kropli przecinają jednostajność słoty uwalniają chmury śpiew aniołów koloruje tęcze w brodach wieszczów wiersze i słowa pachną jak rosa po letnim deszczu znowu jest czysto KPL

Spotkali się przypadkiem w rachunku sumienia... Lecz on chciał spełnić tylko swe własne marzenia.

Jest musztardą po obiedzie, to rzecz pewna. Lecz przed kolacją, jednak!

znam wszystkie przykazania niestety

@Igor Wasiński Ja lubię grać w otwarte karty.

Dla mnie to żadna zabawa tylko komercja, dlatego nie oglądam z zasady.

@befana_di_campi Szczęśliwe to zaledwie głęboki sen... Całość rzeczywiście sprawia wrażenie zapadania się w bezdenną studnię, a to dobrze świadczy o tekście. Pozdrawiam :)

@violetta Nie można mieć wszystkiego, stały związek, to piekło... a mężczyźni są piękni, bardzo wrażliwi i warto z nimi czasem pobyć...

@Igor Wasiński Prawie wyszła ci forma, mało znana (dotąd) pod nazwą ,frottola' :-) nagle się wykluła treściwie i na temat całość. Ot! To ciekawostka. Pozdrawiam

Cień człowieka nigdy nie opuści; podąża za nim przez całe życie, i razem z nim znika.

@Starzec Ekstra ;))

Rozpoczęły się letnie igrzyska Kraje i narody przybyły do Paryża Świat sportu w Paryżu Będą złote medale, będą srebrne medale, będą brązowi medaliści Dyscyplin sportowych jest wiele każdy chce wygrać Rozpoczęły się igrzyska olimpijskie nad brzegiem Sekwany Fani pochodzą z całego świata Emocje na stadionie i przed telewizorem Niech żyje festiwal sportowy Lovej. 2024-07-27 Inspiracje . Igrzyska sportowe Paryż 2024

Pół biedy, jeśli tylko niechcący krzaczkiem. Wiatr czy sarna czynią podobnie. Pzdr.

@Starzec Co na proszę, się zasadza To donoszę, moja władza Fajnie i zwięźle, Duży plus, M.

@Jacek_Suchowicz Poruszający wiersz... Doskonale udało Ci się oddać przejście i różnicę... tam zdrowi, szczęśliwi dziadkowie, a tu ciałko umęczone chorobą i załamani rorodzice, którzy (w podtekście) będą musieli sobie przecież poradzić z tą sytuacją... Pozdrawiam :)

@Poezja to życie Wiersz zmusza do zastanowienia... pewnie przez te przeciwstawności... idę myśleć. Pozdrawiam :)

@befana_di_campi jednak dreszczy, bo nie lubię jesieni, tej niepolskiej:) dziękuję i pozdrawiam:) @Sylwester_Lasota w praktyce tak być powinno natura ma swoje prawa lecz niecierpliwym jest trudno z nią się zgadzać dziękuję i pozdrawiam:) @Jacek_Suchowicz dziękuję za pocieszenie lecz z tym szukaniem to bajka jesień półgębkiem się śmieje za wsparcie wysyłam lajka dziękuję i pozdrawiam:) @corival może faktycznie przesadziłem ?:)) do marca mam czekać? :))) dziękuję i pozdrawiam:)

@Adaś Marek Tak również można zrozumieć tą treść. O dziwo ta interpretacja wyraźnie jest bardziej czytelna. Dziękuję za odwiedziny i wysiłek włożony w zrozumienie treści. Pozdrawiam :)

Szczęśliwi co chodzą z głową na wysokości 0,3 do 2,5 metra. Na tym pułapie jest swojsko, bezpiecznie, przewidywalnie. Niektóre głowy chodzą bez pozwolenia w chmurach. Najczęściej ciemnych, stalowych, kłębiastych. Strasznie tam nieludzko, nieziemsko, nieświatowo, niewszechświatowo. Brak płaszczyzny porozumienia.