Ranking

Kawa za kawą, wydłuża się kolejka w stronę bezsennego serca. Każdy kolejny kubek stanowi dowód na istnienie świata. Wyszczerbiona filiżanka przypomina o przyszłości, która wtargnie zbyt gwałtownie. Tak, jestem odurzona tą kawą, którą piję od dłuższego czasu. To ona reguluje mój dzień - przynosi siłę i nadzieję, że to będzie pomyślne przedpołudnie. Kiedy czuję we krwi kofeinę, serce szykuje się do odlotu. Rozkoszuję się każdą kroplą, gdyż wiem: wkrótce zostaną wyłącznie fusy. W każdym ziarenku zawiera się czarna łza, pamiątka po nieprzespanej nocy. Będę piła tę kawę - bez znaczenia, co na to serce. Wybieram kawę czarną, bez krztyny mleka - silniejsze jest jej działanie. Wiem, że jedna filiżanka to za mało. Wiem, że chciałabym wypić wszystko jednym haustem. Muszę jednak pogodzić się, że liczy się każdy łyk, każdy moment, kiedy kofeina płynie pod prąd samotności...

urwisko w tym miejscu jest wysokie zawiodłeś w doznania niesamowite sobą zapominam całe życie mały przesmyk między topieliskami rozerwałeś mnie na strzępy myślę ciałem ustami po dar dotykalności wrażliwa

Słowa* To głęboko ukryte symbole - pękło młode serce młodej wierzby płaczącej - przedwczoraj: wreszcie godzina nadeszła - pierwsza pięćdziesiąt pięć i po prostu powiało przeraźliwym chłodem i burza i błysk - błyskawic, szaleją, wściekłe, szaleją i runęła ta jedyna fatamorgana... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (lipiec 2024)

uwierzyć w nieprawdę nietrudno z nieprawdą się zmierzyć rzecz trudna

Podobno się z wiekiem mądrzeje, A na starość zapomnieć prościej. Gdzie zatem leży granica, Gdzie myśli przechodzą bezgłośnie? To mądrzej być starym, czy młodym? Nie mów mi tylko, że mniej więcej. Za młodu królową ambicja, Na starość król "Jakoś to będzie". Spokojnie, znajdziemy odpowiedź, Pytania spiszę w notesikach. Obym tylko zapamiętał, Jak potem to trzeba przeczytać...

kuchenne okno uchylone słychać ptaków śpiew przy stole siedzi dziecko rączkami ma podpartą zasmuconą twarz ma oczy wpatrzone w kolorową ceratę na której są namalowane kubek owoce i chleb nagle do kuchni weszła wątła, zasapana kobieta wtedy malec zapytał mamusiu, czy dziś będziemy jeść śniadanie tak powiedziała synku szybko się odwracając by móc zgubić jego wzrok bo po jej policzkach spływały łzy.

Schodzę w siebie na palcach i walca tańczę z ciszą. Wczoraj kazali mówić, jutro mnie nie usłyszą. Rozpływam się w milczeniu jak czekolada w ustach. Spisano mnie na straty, a jestem kartka pusta. Rozchodzę się po kościach innych dróg nie znajduję. Nie zerkaj w moje oczy nie sprawdzisz jak się czuję. Schodzę w głębię, zostaję chaos mnie nie dopadnie. Niech świat się wspina na szczyt I tak jest dawno na dnie. Straciłam ale zyskam bo zachowałam wiarę. Prawdą jak fleszem błyskam ze wstydu się nie spalę.

dla mnie - srebrny jeszcze tylko mały kroczek i w pełni szlachetny

Szczęśliwi co chodzą z głową na wysokości 0,3 do 2,5 metra. Na tym pułapie jest swojsko, bezpiecznie, przewidywalnie. Niektóre głowy chodzą bez pozwolenia w chmurach. Najczęściej ciemnych, stalowych, kłębiastych. Strasznie tam nieludzko, nieziemsko, nieświatowo, niewszechświatowo. Brak płaszczyzny porozumienia.

,, Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie,, Ps. 85 niby dorośli a błądzimy jak dzieci cieszą chwile dające zmysłom zadowolenie ze źródeł skażonego strumienia a nie z czystej górskiej rwącej rzeki śnimy o niebie chwalimy po horyzont sprawiedliwość wszyscy bez wyjątku jest abstrakcyją trudno ją dojrzeć tak jak człowieka w potrzebie siebie częściej widzimy liczymy na Miłosierdzie Boże to o wiele za mało Jezu ufam Tobie 7.2024 andrew Niedziela, dzień Pański

tu akurat się nie zgadzam ale może źle interpretuję Miłosierdzie Boże jest drogą do nieba od którego dzieli naszych grzechów przepaść w wielkiej miłości szansą niezmierzoną na dalsze "życie" a nie nędzny koniec :)

Zgubiłem hawajkę; solarną laleczkę tańczącą na słońcu, w różowej sukience. Upalny jest lipiec; rano słońce wstaje... Gdy jestem na plaży, czuję się hawajem. Piękne mam widoki... Gdy spojrzę na deskę - nie widzę hawajki. A ja za nią tęsknię ;)

@corival mam psa i kota, kot zostaje pod opieką, póki co, a na wakacje zawsze jedzie pies:) @Dagmara Gądek mi chodziło o prozaiczną sytuację, wiele ludzi bierze zwierzę bo myśli, że to maskotka i pozbywa się tego zwierzęcia, jak zaczyna przeszkadzać, np. w wyjeździe na wakacje, tylko ciężko mi było ująć w awersacji (przez jej techniczne wymogi i ograniczoną liczbę słów które można w niej użyć) dosłownie, czyli: jak już przywiążemy psa do drzewa w powyższym tekście (chyba) chodziło mi przede wszystkim o to, aby pokazać, czasem tragiczną sytuację zwierząt, na którą sobie nie zasłużyły, ani się o siebie nie prosiły :) ale tutaj to wyjątkowo trafnie zinterpretowałaś, aż chapeau bas i oklaski na stojąco, jakby sama sobie tego nie uświadamiałam, co ja tutaj napisałam :P ale z mojej perspektywy, góra tekstu to pewnie i była "błaganiem" o przebudzenie,jak napisałaś, które nie nastąpiło więc trzeba było oddać, wszystkie zdobyte bazy :P bardzo ci dziękuję, za ten obszerny komentarz:)

nocą pośród gór niewidzialnym obrazem szum wodospadu

Odwraca koniec twarz ku słońcu Szyderczo cedząc słowa drwiny Zgubiłeś wątek przyjacielu I przepadł prolog z twej przyczyny

Kraina wspomnień w pamięci kwiatach z dzieciństwa kartki wyrwane lata na stole zdjęcia uśmiechy dotyk w przeszłość wpatrzone zamglone oczy Dwie bramki piłka guma i trzepak rozmyta pierwsza jakże daleka serca i strzała bójki i plotki młodzieńczych uczuć różowe pąki Ciemność na klatce całusek grzeszny i na ławeczce nieśmiałe gesty foremki babki konik na kółkach gdzie odjechały dawne podwórka

Uczucia? Spokojnie, bez paniki. Są jak woda: nie wyleją się z pustej szklanki ...

lipcowy ranek parasolki rzucają cień na balkony

@Łukasz Jasiński Tak sobie myślę, że same słowa symbolami jednak nie są. Są werbalizacją (w mowie), albo wizualizacją (w piśmie) przedmiotów, zjawisk itp. będących symbolami. Ogólnie moje klimaty, więc postanowiłam plusik. Pozdrawiam :)

To było, gdzieś tu. Tak daleko mi do ciebie. To było, gdzieś… Nie wiem. Nie pamiętam już. Jakieś reminiscencje przechodzą przede mną (przeze mnie?) Jakieś widma o zatartych kształtach. O konturach miękkich jak wata. To płynie i znika. Przepływa w swojej potędze bez trudu. To dla nich żaden mozół, kiedy unoszą się tak nad kamienną posadzką, bądź dębową klepką ułożoną w jodłę, po której stąpali za życia matka i ojciec. A więc unoszą się w tym pokoju pustym. W tym przedpokoju z drewnianym wieszakiem. I wiszącą na nim papierową torbą, i szpicrutą po ojcu. Zakurzoną pozostałością dawnego życia. Lecą daleko, ku największym ostępom samotności. I będą tak lecieć, dopóki czas będzie trwać u zarania. I będą trwać w tych swoich halucynogennych majakach. W tych przepływach na strunach powietrza, co czynią wiatr i deszcz w westchnieniach zmierzchu. W tym szumie płynącym z gwiazd od tysiącleci trwam. I ty też trwasz, choć o tym nie wiesz. Trwasz w ciągłych powtórzeniach. W kaskadach wirującego kurzu, w mżących smugach zachodzącego słońca. Lecisz na skrzydłach wysoko. Jak ptak, co się wspina ku niebu w powolnym prologu pędu. Jesteś tam. I żyjesz. Albowiem żyjesz w jakiejś iluminacji przedsennych podszeptów. Głosów idących z otchłani czasu. * Matka przychodzi do mnie, stając przede mną w jakieś takiej pozie strudzonego podróżnika. Przynosi coś. Wykłada. Przestawia… I mówi coś do mnie (nie do mnie?) A więc ktoś z pewnością jeszcze tutaj jest. Kto? Nie wiem. Nie widzę nikogo poza mną. Nie rozróżniam jej słów. Nie wyodrębniam ich z piskliwego szumu tła. Ze szmeru umykającego czasu. Umykającego dla mnie. Nie dla niej. A więc nie byłem świadom tych słów. Albowiem nie byłem. Ponieważ wędrowaliśmy w milczeniu przez jakiś park, podczas pewnego popołudnia gorącego lata. Wędrowaliśmy alejkami pociętymi cieniami gałęzi i z kleksami słonecznych prześwitów. Lecz była to tylko wyrafinowana iluzja snu, bo tak naprawdę staliśmy wciąż na wprost siebie. W tej jarzącej się aureoli skończonego dla matki czasu. Stała tak nieruchomo, mimo pędu szalejących wokół wirów. Uderzających o skały fal. Skąd tutaj nagle morze? Ocean cały? Nie wiem. Albowiem to tylko wytwór błądzącej wyobraźni. I ten błękit skurczył się do małego punktu i rozdwoił, by stać się błękitem jej oczu. Albo wiszącego nade mną nieba. W każdym razie, kiedy stałem tak przed nią, oparłem się nagle o pustkę. Która objęła mnie ramionami chłodnej przestrzeni. I wiedziałem, że stała się nicość, kiedy wpadłem do jej wnętrza, gdyż zamiast szyi mojej matki objąłem smukłą szyję szklanej butelki. Taką lśniącą w słońcu. Mieniącą się łzami. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-07-14)

młode serce młodej wierzby błysk - błyskawic trochę masło maślane. Popracowałbym nad tym

@Łukasz Jasiński Przeżycie burzy godne wiersza z niezawodną puentą.⚡

@FaLcorN słusznie. Dziękuję❣

@Amber Dziękuję, Magdo, dodam jeszcze: celowo użyłem dziesięć liter - "p" - to też symbolizm, oczywiście: wierzba płacząca jest także metaforą osoby płci pięknej, a puenta? Zaskoczeniem, nieprawdaż? Jasne: wyżej wymieniony tekst jest delikatnym... A mogłem zacząć tak: Wczesną nocą pies gospodarza zawył, zaniepokojony wstał i za pośrednictwem mowy ciała własnego stróża poszedł w głąb czarnego boru i znalazł nieruchome ciało na leśnej ścieżce... Opatrzył rany nieznajomego, a były one dość głębokie, szczególnie na plecach - miał cięte rany. Platon, tak miał na imię jego przyjaciel, cały czas pilnował nieznajomego na skórzanej kanapie, nikomu nie pozwalał na zbliżenie do łoża odpoczynku - żonie, córce i synowi - lekko warczał, dawał w ten sposób ostrzeżenie, tylko gospodarzowi pozwalał na podejście - na zmianę opatrunków, nakarmienie i na krótką rozmowę. Łukasz Jasiński

@Łukasz Jasiński Magda się kłania w uznaniu dla erudycji i poetyckiego talentu.

@viola arvensis Ładnie bez wiary biel to czerń i koszmary pozdrawiam

@Łukasz Jasiński Słowa to najczęściej jeden wielki kamuflaż, ale wiersz mi się podoba. Pozdrawiam :)

@Leszczym Cisza przed burzą. Niepokojący stan rzeczy. Pozdrawiam.

@violetta A mi koleżanka umarła, czuwaliśmy na zmianę przy ciele i zapomniałam, że to czas wyjazdów... Każde nogi gdzieś się kończą... 😊 fajnie że znalazłaś chwilę na odpoczynek. rozczarowałeś też może mieć znaczenie oczarowania... szybko się uczysz 😋 chociaż ten wykład o sensualności kupy się nie trzyma... układ nerwowy jest pasożytem w naszym ciele i z poziomu rdzenia kręgowego rządzi bez udziału kresomózgowia...

,, Rozpięty na ramionach Jak sokół na niebie Chrystusie Synu Boga Spójrz proszę na ziemię,, pieśń odwracamy się często od Ciebie zbyt często ranimy stopy o ostre kamienie a Ty Ty nigdy nie tracisz nas z oczu zawsze kiedy Cię pragniemy Jesteś Jesteś i w nas gdy stajemy się ludźmi jakimi nas stworzyłeś staram się być Twoim domem 7.2024 andrew

Muskuł Jan i pani lipę pili. Napinaj łuk sum.

@Dagmara Gądek Cudaczenie to Twój komentarz... niepotrzebne intelektualne napinanie... ,,zawiodłeś" to po Twojmu zaprowadziłeś?, ,,całe życie" to do przodu może też?, myśleć ciałem, to podstawowe ludzkie przeżycie własnego erotyzmu? Zajrzałabym do Twojej twórczości, ale po komentarzu widzę żeś w piśmie uczona...

życie drzwi otwiera kusi dniem i nocą uczy nadziei życie Boga pyta lecz brak odpowiedzi wciąż milczy życie drzwi zamyka grożąc smutkiem oraz łzą życie nie rozumie po co głód i wojny choruje życie boi się siebie unika swego cienia jest kruche życie czeka na śmierci bo wie że ona ma racje życie jest jak wiatr raz jest a raz go nie ma

Następny Lipiec nie daje ukojenia, ślimaczy się... w korytarzach niemrawe tempo. Wachlarze udają morską bryzę. Miarowo sapią krzesła. Gdzieniegdzie ciepło dłoni oplata laskę. Rozżalenie obija się o głowy przychodzących. Kolejka, jak zawsze męczy, ale czas... Czas przędzie swoje, nie czeka, albo nagle skraca czekanie. Wiadomo - wizyta z kasy. A wystarczyłoby dwie ulice dalej. Za kasę. lipiec, 2024

@andrew ... od razu rzucił mi się w oczy tytuł... to imię zwierzaczka... ale, dla mnie, coś jeszcze... :) Przemiła treść, świadcząca o dużym oddaniu właściciela wobec czworonoga. Pozdrawiam.

@Kamil Olszówka ... dziękuję za ślad czytania. @jan_komułzykant ... zerknęłam teraz na link.. jest nieopodal Słupa, Nysa Szalona... fajne nazwy... :) To szyfruję, powinnam była dać z "cudzym-słowie", pamiętam, że masz swoją ulubioną czcionkę, no ale może wróci to, co Ci miłe. No właśnie... lato w pełni, pomimo burz, która namąciły co nieco, jest gorąco, ale ja to lubię... fakt, człek padnięty pod wieczór. Janko... dzięki za powrót, Tobie także miłych chwil na wolne... Hej.

@corival - @Rafael Marius - dziękuje -

@tomass77 O tak, Pusia i jej pobratymcy są bezkonkurencyjni w okazywaniu radości i przywiązania. Pozdrawiam :)

Wypaplałam dziś o swej miłości sośnie. Ta, zieloną suknią zaszumiała. Zatańczyła tuż pod lasem z wiatrem. I spojrzała w moje oczy tak zazdrośnie… Potem długo szumnym śpiewem czarowała. Oplątała miłość swoim grzbietem. Przesłoniła oczy mgłą poranną. I po porostu tak zwyczajnie ją zabrała. Teraz cieszy się miłością ukradzioną. Tak jak złodziej, co ma brylant w dłoni. Pieści ją, kołysze w swych konarach. I obwieszcza wszystkim, że zostanie żoną. Nie chcę chodzić już do lasu, tam gdzie sosna. Ona miłość moją mi zabrała. Zasypała wiatrem wszystkie ślady. I to u niej w sercu kwitnie kwiatem wiosna. Nie posłucham już jej śpiewu sosnowego. Nie przytulę twarzy do jej kory. Obraziłam się już tak na zawsze. Bo zabrała mi mojego kochanego.

@Nata_Kruk dobry utwor. Fajnie, że Ci zakołatał. I wzajemnie- pamiętając o tym, że drogą nie musi być łatwa żeby była dobra. @Wędrowiec.1984 dziękuję ❣ @corival dzięki, serdecznosci

... ten utwór zakołatał mi w głowie... naszukałam się, zapomniałam tytuł. Dorbych dróg życzę... :)

Cholerka, nie oderwałam guzików. Naprawdę porządne były. Zaćmienie, normalnie zaćmienie.

@Jacek_Suchowicz Finał zaskakujący, ale nawet taki wybór wymaga przemyśleń i nie rzucania pochopnych... tak. Pozdrawiam :)

wtapiam się w granat nocy szukając w gwiazdach chociaż pyłu przeszłych dni smutek wciąż prosi o chwilę dotyku i ciebie na wyciągnięcie dłoni która już nosi znamiona czasu i tęsknoty ulatującej spomiędzy palców mgła osiadła na powiekach zasłaniając złe zdarzenia bo przecież znaczenie ma tylko niespełniony sen szkicowany szczęściem bez cienia wątpliwości

Nigdy nie pachnie tak w czerwcu i w sierpniu pachnieć nie będzie lipcowa noc z kanikułą w plecaku - kamieniem kurzem i trawą zielskiem aż nadto dojrzałym z rosy promiennym księżycem na niebie chmurzasto-kłębiastym Brezentem też pachnie i deszczem który gdzieś hen - poza Beskid czerpie z zachłanną pijawą wodę źródlaną. Jak nektar

W gorące popołudnie Po miękkim piasku kroczy Boskie napina mięśnie Promieniem złoci oczy I wprawia w poruszenie Damskie serca na plaży Kiedy tak sunie brzegiem To każda o nim marzy Jakby z Olimpu zstąpił Bóg Eros namiętności Rzuca lekkie spojrzenia Obdziera z moralności Nagle ku mnie się zwraca Już policzki mi płoną -„Kukurydza czy pop- corn, może kawę mrożoną”

Ja jestem bardzo sentymentalny. I chyba te emocje zabiorę ze sobą do grobu. Dla mnie to co kiedyś się działo pozostaje na zawsze w mojej pamięci emocjonalnej, fakty tu są mniej istotne, liczą się impresje. Co do wieczności, to wiele zależy od tego w co, kto wierzy. Dziękuję za serduszko i ciekawy komentarz.

Pocieram dłonią brązowy skarb z magiczną skalą minionych lat pokręcam niemodną już gałką zielone oko matczynej troski analizuje powoli mrok pokoju brązowy skarb ożywa światłem lamp podświadomość maluje obrazy z dzieciństwa cookies na dysku wyobraźni sprawnie znajdują dawno nie otwierane strony a świat jeszcze nie słyszał o globalnej sieci fale moduluje treść wspomnień narastający szum rozpoczyna seans spirytystyczny słyszę głosy lat sześćdziesiątych też była Wielkanoc przesuwam wzrokiem czerwoną linię skali z szumu nadaje znajoma muza radia Luxemburg to było trendy, a świat jeszcze nie słyszał o trendy kilka kresek dalej wśród gwizdów i dudnień głos Wolnej Europy świat jeszcze nie słyszał o Unii i układzie z Szengen tylko Ty otulałaś mnie miłością bez granic świat jeszcze nie wiedział że odejdziesz moja wdzięczność leżała obojętnie na półce następnego wieku świat już słyszał o synu marnotrawnym. spóźniona refleksja w wymiarze XLetnim z magiczną skalą minionych lat puszcza zielone oko nadziei.