Ranking

Continuum Tak dawno powstał świat, Szczegółów nie pamiętam. Zbyt mało miałem lat, Entropia pominięta. Stworzono dla mnie świat, Bym mógł się w nim odnaleźć. Traciłem ciągle czas, Starając się przeć dalej. Mówili: Masz tu świat, Do niego się dostosuj. Mówili: Zrób to tak, Jak wiele innych osób. Zwiedzałem tenże świat, Przez całe życie prawie. Nie czując ciepła gwiazd, Świeciłem coraz słabiej. Istnieje wszakże świat… Głęboko go schowałem. Ochraniam wciąż od zmian; Niezmiennym pozostanie. Stworzyłem sobie świat; Czy jeszcze o czymś marzę? Ze światłem za pan brat, Horyzont przetnę zdarzeń. I ujrzę wtedy świat, Którego już nie schowam, Odkryty czasu kwant, Zbuduje mnie od nowa. ---

podarowałem serce i uśmiech a ty zadrwiłaś ze mnie pokazałaś horyzont wiatrów i burz podarowałem ci całego siebie ty wyśmiałaś mnie patrząc mi w oczy tak jak bym był niczym podarowałem ci rzeki bieg a ty zawróciłaś ją mówiąc płyń tak jak ja chce

Żaglowce (co autor miał na myśli) Zostali najsilniejsi czyli nie ty nie ja ci co nie piszą wierszy i za nic mają sny a my co żaglowcami popłynęliśmy w dal nasz los jest przesądzony tułamy się to tu to tam pisywać wiersze umie nie każdy przecież z nas nie każdy też potrafi zamknąć w literach czas próbują zakochani i zrozpaczeni też czasami coś tam wyjdzie najczęściej jednak nie bo wiersz to paranoja nie wszystkim się podoba najczęściej wzbudza zachwyt jedynie u autora

Ta moja pieśń dla ciebie jest jedynie; Z moich myśli jej melodia się składa, I nutą cichej namiętności płynie. Śpiewam o radości, uśmiechasz się mile Witając mej melodii uniesienie; Śpiewam o miłości, czuję przez chwilę Pełne miłości oczu twych spojrzenie. Gdybyś był daleko, stałby się mój głos Szeptem posępnym, ponurym i słabym; Gdybyś jednak kłamał - tym byś cierpieniem Serce mi złamał, śpiewać nie mogłabym. Dlatego, gdy śpiewam dla ciebie, słuchaj, Ta moja pieśń dla ciebie jest jedynie; Teraz, gdy jesteś blisko przy mnie tutaj Nutą pełną mej namiętności płynie. I Mary (1838): My song is meant for thee alone; My thought imparts its melody, And gives the soft impassioned tone. I sing of joy, and see thy smile That to the swelling note replies; I sing of love, and feel the while The gaze of thy love-beaming eyes. If thou wert far, my voice would die In murmurs faint and sorrowing; If thou wert fake—in agony My heart would break, I could not sing. Then listen while I sing to thee, My song is meant for thee alone; And now that thou art near to me I pour a full impassioned tone.

postrzępione myśli patrzą na chmury tonące w morzu wspomnień myśli próbują zobaczyć błękit nieba gwiazdy iskrzą się nieobecnością jak neony nocnych witryn zbuntowane ulice nie wskazują drogi wyjście labiryntem rozwiązuje problem cień na horyzoncie nie zostawia śladu świt budzi ranek kolejny... 6.2024 andrew

porąbać i wszystko spalić a kamienie w popiele przemówią Garmino nie przepadał za Słowem Bożym lecz od kiedy na ulice Blue wkroczyli niemieccy żołnierze i zaczęły spadać gwiazdy poczuł się jak w kuźni szatana skronie go piekły a oczy wychodziły z orbit po drugiej stronie chmur stracił punkt odniesienia w kolejce do nieba krępująca cisza

Gdy poeta porusza się po nieco innych i trochę odleglejszych orbitach niż przyziemny czubek nosa, choćby ładny, bywa że nieco więcej niebezpieczeństw na niego czyha. Orbity zamiast oczu kłaniają się do pasa. Warszawa – Stegny, 17.06.2024r.

Ważniejsze sosny od Ziemi duchów kamiennych niespokojnej wyobraźni głazem łomocąceg serca - Zieleń nieba z lazurem trawy po której jedwabną satyną chrzęszczą odświętnie kroki Szczęścia - bo Stwory Słońce całuje te głowonogie Koboldy za rogatką w dalekim kraju na wyciągnięcie ręki gdzieś w podwielickiej Sierczy

Czy głupim wolno marzyć a co jeśli myślą głupio i po głupowemu świat zechcą ustawić Być blondynem to jest w głowie Zupełnie nie o włosach choć i czasem głupi blondyn poznacie go po głosach Czy głupim wolno głosić Czy głupim wolno prosić Czy głupi powinni się panoszyć Czy powinni marzyć Czy powinni rządzić Mądrzy mogą tylko marzyć że odpowiedź jest niegłupia

co do krętych ścieżek to chodzić umie lecz na prostych jak po grudzie

Roztarłem w palcach wspomnienie, słuchając gęstej jak matecznik ciszy. Pyłek niespiesznie zmieszał się z dymem z przedostatniej suchej fajki. Patrząc pod słońce na czerwone opuszki poczułem zimną falę przerażenia. Zniszczone wspomnienia bolą - uczyła przecież szeptucha. Roztarłem w palcach wspomnienie, bo nie chciałem by ktoś znowu je ukradł. Wolałem oddać je Ziemi, niech ma dziś ode mnie choć tyle. Jeśli przez to zginę - weź fiolkę, złap jego fragment i ukryj. Proszę tylko o dopisek przy grobie: "O dziwo jednak umarł szczęśliwy".

Upiłam się swoim wyobrażeniem o Tobie

Gabinet – są zamsze i plusze I noże, droczymy się z ostrzem Tam miękko się słania, gdzie może Na oślep, na obłęd, na zabój Dozuję różaną kombuchę Mam widok – murale na bluzgach W uliczce aperol dla smaku Tak klei się, lepi w ten upał Przy okazji chciałabym zaprosić Was na moje spotkanie autorskie, które odbędzie się 25 czerwca o godzinie 18:00 w Bibliotece Miejskiej w Gliwicach

kwiaty zakwitły twoim uśmiechem a my my bawimy się z wiatrem w ciuciubabkę liczymy chmury na niebie z tobą świat jest piękny 6.2024 andrew

Pokłony biją gęstych trzcin tysiące, kiedy tną fale żagle białych skrzydeł. Dusza Apolla, czy ptak Afrodyty? Avonu? Może mantuańska dusza? Migoczą wody, odbijają obraz niemal bliźniaczy, na północnym niebie Krzyżem kreślony, Chmurę Gwiazd wyznacza, czarownym śpiewem wypełnia przestworza. Wyznacza szlaki płonącym ogonem, szlachetne światło pokazuje Drogę przez mleczną rzekę rozlaną po niebie. Płynie od wiosny po jesienną porę.

czym jest światłość Piotrze wychłodzona brakiem ciała na języku zwietrzałe słowa modlitwy pokryte pleśnią święte obrazki zobojętniałam na krzyż niewspółmierny do ran sięga głębiej niż niejeden gwóźdź nie mów że trzeba wierzyć — wierząc żyłam pełnią grzechu czym jest grzech Piotrze w wierze w dobrej wierze w imię Róży sięgam poza krawędź ziemi i nic co martwe nie jest mi obce requiem zaczyna się od snu później już tylko bezdroża ciągną się jak ukąszenie węża

@Rafael Marius zabawny obrazek taki 30-letni przytulacz, masz wiersz o tym? Moj 9-cio letni syn to straszny przytulacz i mam o tym wiersz, napisałam jak miał 8 lat, pamiętam bo w wierszu wspomniałam.

nigdy nie więdnie prastary liść paproci odcisk na skale

Kto wie, może kiedyś ubrałabym się w świt i lazur nieba? Gdzieś na innej kuli ziemskiej ... Czy mi tego trzeba? Dramat bywa śmieszny: zmieniam dzwonki w telefonie, płaczę Kładę się spać obok pytania: ''czy go jeszcze kiedyś zobaczę?'' Śmieszność dzielona przez 180 stopni ... Upał. On przecież nigdy nie zadzwoni. A w każdym razie nie tutaj, więc ... Tłukę szklanki i wazy. Furia - najlepsza maść na miłosne urazy Najgorzej jest pocałować kogoś, kto mieszka pod biegunem Życie już nigdy nie będzie takie samo ... Po wyprowadzce od rozumu. Zakochać się do szaleństwa Słuchać tej samej płyty Ekstaza i dramat - co noc prawowity Najgorzej spędzać całe doby, wieczne dwadzieścia cztery godziny - myśląc o braku wzajemności Bez orzekania o winie...

wstążka strumienia szkło zapalone tęczą rozdzwonionych wód * pod urwiskiem mech niebem podparta zieleń samotnej sosny * leci wodospad szarzeje biel szarotki wapnieje skała * wzruszone ciepło w ramiona chwyta halny kaprysi obłok * na niepogodę kompresy wilgotnej mgły rozwiesza Beskid * przygodę z gromem niesie echo po wierchach z ognistym błyskiem * lazur nad granią szafirowy gencjanną w kolibie litwor * szkic wysokich gór spektakularna hala spiskie szafrany * kamienne światy dla wichrów krążących słońc odbitych w szreni * nasycony mrok wtedy na połoninie noc przesypia dzień * śpiewający pstrąg marzy o jasnym stawie i dziwożonach * idącym turnią podaje ciepłą rękę dobra pani Śmierć

Dzika Róża. A gdy światła zabraknie, poeta zapomni pytanie: Czy różą różo wciąż jesteś? Czy tylko wspomnieniem swym? I gdy świata zabraknie, dzień nocą się stanie, człowiek o sobie zapomni. Wzywa go powołanie. Opuszcza dom. Ty zostajesz. Ty Różo pozostaniesz. Ojczyzna nasza w potrzebie. Ty będziesz żyła dzika Różo samotna, zbyt piękna, by świat o Tobie zapomniał. Ty w kolce uzbrojona dzika Różo samotna, nawet gdy zapach utracisz, on z deszczem powróci znów. Pamiętaj, że tempo passa. Nawet, gdy słońca zabraknie, dzień nocą się stanie, Ty różą pozostaniesz. Rozkwitniesz, przekwitniesz, przeczekasz ten trudny czas. Pytaj i pytaj wtedy natrętnie zapachem wspierając słowa. Poprzez swych kolców cierpienie, gdy w palce je wbijasz lubieżnie, zostawiasz czerwony ślad. Skupiona na dzikim przetrwaniu Dzika różo samotna, porzucona w pośpiechu, zdradzona. Nie chciej się dopasować do świata w zbyt dużym pędzie. Ty walcz o nasze (swoje?) szczęście moja Różo Samotna w pośpiechu zdradzona.

Wiem, że wasz krzyk wciąż je zło, bo mój znak skrył cień, z nim mur; chce, by twój ptak siał głos w sznur : zgrał na jaw we śnie, spójrz w tło! Koń spadł i zło zgniótł — most złap, nić tęcz da cwał, więc bieg włącz; przez świat dwóch kul gna. Go! Złącz, Świat rusz : nasz lot mew to skarb Moc kradł cień, koc spadł na róż; cierń co ma wiek, fałsz złam w pół — wplótł do dróg twych łąk zamsz kurz Strach je wdech, zbił z dech dom złóż; wpuść w pierś wiatr : byś żył i czuł, lek na lęk bierz z pól i mórz

Być może idziesz w dwutakt po pakt. Za wolno? Nie z tej strony parkietu? I sto innych nie takich... Nie martw się i bądź spokojny, albowiem akurat w tym nie zagwiżdżą ci kroków (sprawdzone info). No chyba, że jakiś sędzia kalosz. I wybacz mi bardzo cię proszę mój dzisiejszy brak przekory... Warszawa – Stegny, 18.06.2024r.

Biały, lekki szal. Moja sylwetka niknie… i dusza znika.

Dziękuję. Swój świat mam odkąd pamiętam. Zawsze ciągnęło mnie do wewnątrz. Tam miewam najlepsze pomysły, najlepiej się czuję. To świat rutynowy i uporządkowany z mnóstwem miejsca na zainteresowania, bez których po prostu umieram. Nie wiedziałem, ze dotyczy to dziewcząt aż tak bardzo. Rozumiem.

@Łukasz Jasiński Wiersz czytałam, jest przestrzelony, już na początku brakło Panu pomysłu. A dyskusja pod wierszem toczy się między zainteresowanymi osobami...

@Rafael Marius U grafomanów, a kiedy grafoman nie ma na górze zielonego napisu - "ten wiesz został doceniony przez czytelników" - dostaje wściekłości lub depresji, akurat: w tym miejscu napisałem tylko trzy skromne teksty: dwie rymowanki i jedną prozę poetycką, oczywiście: jestem zachwycony z kupna orzełka... Łukasz Jasiński

Zagoniony wiatr ciepło się ubiera Lirycznie zaciąga pastuszkowa ligawka - Zielenią pijane drzewa

Niby kto ma je leczyć?

@Łukasz Jasiński Nie chcę oderwać rykoszetem...

@Łukasz Jasiński na czym skupiamy swoją uwagę, to widzimy 😉

@Łukasz Jasiński Dziękuję, chciałam podziękować za pochylenie się nad moją twórczością, jednocześnie wejść na neutralny grunt, żeby znów nie dostać po głowie...

@Łukasz Jasiński akurat myślałam o kimś innym, ale można wstawić całkiem sporo osób, głupich nie brakuje.

Opowiadał nam dziadek o zaborach, o tym jak mu z bukwami topornie szło w przyklasztornej zimowej, małej szkole, do której na nauki posłano go. Uczęszczał do niej całe trzy miesiące w ciągu kilku kolejnych dziecięcych lat, gdy zaczynało wcześniej wstawać słońce, mój pradziad zaraz go do roboty gnał. Opowiadał nam ojciec o tej Polsce przedwojennej, w której żył dwadzieścia lat, o nadziejach na przyszłość i o trosce, kiedy pierwszego września zatrząsł się świat. Powracał wspomnieniami do obozu, do głodu, strachu, zimna, brudu i trwóg, niepewnych dni i nocy, wszy i grozy, do tego jak śmierć niemal ścięła go z nóg. A ja sięgam pamięcią dość szczęśliwie dzieciństwa w świecie, w którym przyszło mi żyć, choć młodość pożarł potwór, co na imię miał Kryzys i ciągle prządł pajęczą nić. Mełły się życia ziarna w proch na żarnach, zegar wciąż tykał wspomnień utkanych z barw, niepowtarzalny wtedy nas ogarniał każdego tak odmiennej historii czar. Dziś powiedziałeś, z pewnym rozrzewnieniem, że przypominasz sobie coś z młodych lat, więc zapytałem: Czy chcesz się podzielić? Odpowiedziałeś: To gra na PS2.

@Sylwester_Lasota Każde pokolenie ma własną młodość i wspomnienia, a że pośród nich nie ma wojennej traumy, to nic tylko się cieszyć. Cóż, mam 40 lat i jednym z moich zainteresowań jest emulacja starych komputerów, z którymi dorastałem. Mam bardzo wiele pozytywnych wspomnień związanych z grami komputerowymi tamtego okresu. To wbrew pozorom bardzo ciekawy temat, o którym mógłbym opowiadać godzinami.

@tetu "bicz boży nade mną czarne bezdroża we mnie" tetu, fajnie napisane, a zabawa bogów dalej trwa,wiersz świetny, a tytuł jak dla mnie to puenta pozdrawiam

Miłość to cud Tak jak niebiosa (Pełne boskiej chwały) Które witają nas Spazmami radości Bo jesteśmy jak czas Tak szybko znikamy (Pora zamknąć oczy)

Pewnie, że piękny 😍

@Rafael Marius Dzięki:)) @iwonaroma To ja dziękuję pomysł Tobie zawdzięczam :)) @viola arvensis Dzięki :)) @Nata_Kruk czas nie ugryzie glinianych naczyń tkwią sobie w ziemi lat ponad tysiąc rysunki na nich aż płonie lico widzisz w nich wszystko co chcesz zobaczyć :)

@Amber Tylko czyj cios zadany, a czyj oberwany? ;)) @Konrad Koper A tak mnie coś naszło przy okazji kupna tomiku poezji Różewicza...

To takie wpadanie w euforię. Niejeden tak ma. Pozdrawiam.

@tetu Gratuluję ścieżki słownej, moc Twego przekazu do mnie przemówiła bo często przecież.... na rozstaju dróg z Bogiem spotykamy się. Góra jest z CIEBIE DUMNA I ...ja spadający z sufitu robak też.... bardzo dziękuję za emocje. pozdrawiam. I nie ważne czy wierzymy , czujemy.. na rozum.. ble ble... wiersz na TAk. @violetta .... i umiesz się przyznać.. zazdroszczę i pozdrawiam.

@Konrad Koper chcąc zrozumieć Wszechświat (kosmos) musimy zacząć myśleć w kategoriach energii, częstotliwości i wibracji - Nikola Tesla. Ostatni wers przepięknie prawdziwy. Pozdrawiam :)

@tetu brawo 👏

Suchy drewniany krzyż nie ma ran, natomiast człowiek ma, bo jest żywym krzyżem. Wiersz - 👍

Wiersze o Piotrze są zawsze ładne, zazdroszczę.

@tetu ... Koleżanko, to niełatwy wiersz, ponownie pojawia się Piotr, odniesienie do Biblii. Lubisz "rozmowy" z nim, albo dzięki niemu, możesz umieścić w wersach swoje przemyślenia. Tutaj 'widzę' skargi duszy... są słowa, które mi do tego pasują. Ogólnie, mocna treść i... wg mnie, "zdyscyplinowana"... końcówka wbijająca, bo gdziekolwiek się będzie... będzie też 'zło'... (?) Mam nadzieję, że 'w coś' trafiłam. Pozdrawiam.

nie sięgaj poza krawędź ziemi tego bez ciała nie zrozumiesz nie byłaś tam to nic nie mów domysły mądre albo durne wierząca w grzechu sobie żyłaś On istnieje - czas przestać wierzyć przyjąć że z Nim jest każda chwila i żyć razem z Nim jak należy :)

nie pomyliłaś portali przypadkiem? propozycja jest całkiem ciekawa rozpuszczalna nie lubię z ekspresu ze śmietanką najlepsza jest kawa :)

@Nata_Kruk który to już raz :) Ale dobrze, że o tym piszesz, może jednak to zrobi. Przyznam, że też nie do każdego zaglądam, z różnych przyczyn, często właśnie z tej, o której piszesz. Ale z drugiej strony, tego zrobić po prostu się nie da, czasem fizycznie. Może jakiś licznik? Ilość wejść własnych / ilość komentarzy. Trochę inwigilacją zapachniało? Ciężki temat, ale dobrze, że jest :) Pozdrawiam