Ranking

Nie zbiera mi się już na refleksje Nie zbiera mi się na żadne żarty Czy tego chcę czy tego nie chcę Zarabiam drobne za sznyt kuglarski I nie wiem co jeszcze przede mną Czy w piersi się kołacze serce Czy pozostało w nim coś naiwnego Pytam choć wiedzieć już nie chcę

Najlepiej nic więcej nie mów i nie pisz w kolorze niebieskim. Śmiejące spojrzenie bez słów jest znakiem nadzieją na lepsze. A świece płonące już zgaś. Ostatnią zdmuchnij najszybciej i nie myśl, co będzie na zaś, wraz z weną zielenią się liście. Chciałbym powiedzieć ci coś. Od czego rozpocząć - ja nie wiem? Choć wierszy na forum jest gros, bez rytmu, melodii i ciebie. Już pora dać sobie na luz. Człek milknie, topnieje bez chęci. Istotne zmieniło się w kurz, wywieje z ulotnej pamięci. Lecz serce narzuca mi rytm, z melodią przychodzi optymizm, a słowa składają się w rym, by dobro wokoło móc czynić.

Pytasz się, kto towarzyszy mym dniom A jeśli nikt - poczytujesz to za udrękę Sam depczesz po piętach snom A w łóżku tłusty czarny kot - śpi, albo i wróży ci z ręki Być może droga bez celu to jest ta ''wolność bez końca'' Na pewno nie mieć wiele - to więcej mieć - ... z radosnych promieni słońca, ze szronu na gałęziach, obietnic z ust marzanny, zaślubin z oceanem - gdy wokół pląsają panny Gościłam i Boga i Diabła Tak, wiem: ''Bać się trzeba.'' Życie w weneckim lustrze: tornada, lawiny ... Torpeda. Zatapiam się więc spokojnie - we własnym trzęsieniu ... Nieba!

o świcie ciemność chowa swój język wyciągam wtedy broń by nie stać się potencjalną ofiarą nasłonecznienia wydłużają się wraz ze zmianą czasu na letni flirt przypada co drugi podrażniony i nie ma cudu by po zachodzie złagodzić rozpalone głowy wybuchają od słońca pod parasolem piwo leje się strugami

Wącham jaśmin w sukience bez ramiączek i to zabawne, bo chcę na dębowe drzewo, a ty ściągasz do ściółki naszego królestwa delikatnym mrowieniem ciebie na wietrze.

układam swój wewnętrzny świat na tacy dziś jestem kelnerem a ty klientem zamawiasz obiad a do niego wino nad winem zastanawiasz się najdłużej ktoś "na kuchni" uszykował dla ciebie koperkiem ozdobił młode ziemniaki na złoto wysmażył soczysty kotlet ile z tego co ci daję jest moje akurat ten wybrałeś sobie stolik lecz gdybyś wybrał z sali całkiem inny kelner mógłby być bardzo opryskliwy i dyskretnie popróbować smaku wina ale ty wybrałeś właśnie ten przy mnie nie muszę więc wystawać z głupią miną mogę cię częstować wewnętrznym światem a ty wyjdziesz z lokalu najedzony pewien że nie samym posiłkiem żyjesz

In agment silentium...* I umarł, zamordowany, żołnierz - umarł, a ty taki jesteś: uradowany - jak ta reszta gnid i umarł, zamordowany... Pociemniała, zabrzmiała, pociemniała na wysokościach gorąca cisza nieboskłonu, jego: młodą - duszę... I jaskółki ją zabrały, jaskółki - wściekłe, jaskółki: wróżki nadchodzącej burzy - jaskółki, i jaskółki ją zabrały, jaskółki... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (czerwiec 2024)

Nie puszczałem liści z drzew same spadły pod ciężarem wieku I nie zmyśliłem słów z gąszczu rzęs choć bolało ich kapanie żyłem wbrew, tak jak miałem Na przekór światu, aż sam stanie ością w zegarku z krzyków twych Przed lustrem w złotej ramce gdzie milczenie mija w uśmiechu w parze z kropli, wyrytym na zawsze...

księżycowa noc na szybie mały pająk potwór na ścianie

Woda mineralna z malinowym sokiem; sad przezieleniony. Jeszcze pasikoniki, którym po deszczu rzępolić się nie chce. Za to pachną fioletowe floksy

~~ Tenisowa superliga - panna Iga - miano GIGA; w serca nasze radość wnosi .. Wielu z nas chce tutaj prosić abyś jeszcze przez lat wiele osiągała szczytne cele .. ~~

Miałem słabość do trunków, szczególnie do wina Porto. Posiada etykietę z czarnym mężczyzną, który przypomina Batmana. Odwiedziłem dojrzewalnię win i oddaliłem się od reszty turystów. Gdy przechodziłem w pobliżu starych, pełnych beczek, czułem przenikliwy zapach. Skręciłem w mroczny korytarz i poczułem odór. Nieopodal beczki z winem, leżał rozkładający się trup. Był ubrany na czarno. Gdy podszedłem, podniósł konwulsyjnie rękę. Przerażony wybiegłem z budynku. Potknąłem się o leżący kokon. Na szczęście powstałem i kontynuowałem pomyślnie ucieczkę. Nigdy więcej nie odwiedziłem winnych piwnic i zostałem abstynentem.

bo kapryśność nie wierzę, bo kapryszę niewierność bo złość nie wierzę, bo się złoszczę niewierność bo niewiedza nie wierzę, bo nie badam niewierność obojętność a priori nie kocham niewierność bo strach nie wchodzę w całość... niewierność i śmierć nie wierzę bo (nie)

,, Pana łaska oraz odkupienie,, Ps 130 kolejny raz się zgubiłem tak nazywam swoje winy spoglądam wokół czy nikt nie widzi mnie nagiego w tej smutnej prawdzie i przed Tobą się wstydzę to chyba trochę za mało czy jest w człowieku tyle siły aby żyć w prawości bez Ciebie sumienie nie raz napomina a nawet krzyczy bezowocnie tylko gdy dotyka mnie krzywda widzę Cię blisko a potem... dalej płynę z prądem z pretensjami do świata Panie Boże spraw abym miał siłę żyć w Twoim świetle wiem… sam muszę wybrać 6.2024 andrew Niedziela, dzień Pański

Zeskrolowane myśli. I rolka porannej kawy. Zmęczony hasztag, pięć lajków ... Los świata? Prześlij na mesendżerze. Wydaje się być ciekawy ...

liście powoli spadają mgła zaczyna się czaić marzenia gdzieś po kątach się chowają na niebie zimne gwiazdy wiatr do okien puka bezdomni za ciepłym sie rozglądają człowiek bywa zamyślony do minionego wraca widzi łąki i tęcze ptactwo rozśpiewane coś w kościach łupie w dłoniach ciepła szklanka z duszą rozmawia o życiu a nawet o śmierci bo gdy pełna jest jesień śmierć odważniejsza bywa zwłaszcza dziś gdy smutek dopada

spod ostrężyny przeniósł się pod foliowe lokum dla jeża

@Anao to fajnie, ja na razie się nie opalam, chociaż trudno uciec słońcu:)@Rafael Marius no ja czasem taka bywam :) wtedy muszę mieć spokój ducha, posprzątane mieszkanie, czyste, podrasowane ciuszki i mam takie powroty sentymentalne do natury:)

drobne za sznyt kuglarski przyszłości nie odmienią serce się stale kołacze wraz z wirującą ziemią :)

I świetnie Iwa! Od początku do końca wiesz co chcesz powiedzieć przez ten wiersz. Prowadzisz przez meandry kapryśności, niewierności, niewiedzy, a jednak poszerzasz granicę. Puenta znakomita, takie totalne tupnięcie. Peelka wie ja postawić na swoim:) Gratuluję!

...bo (nie). no właśnie!😉

wiosenny zachód słońca niebo szkarłatne oczekujące jutra rozmyślam o skraju dnia baczę przed siebie smutny

ktoś zgubił marzenia uśmiech i sny ktoś je odnalazł bez celu szły żal mu ich było rzekł o nie - tak być nie może oddam komuś je wsadził do plecaka wyruszył w świat świadkiem tego nie jedno drzewo i kwiat zaglądał tu i tam pytał tego tamtego każdy mówił nie że to nie jego gdy nadeszła noc echo się odezwało wypuść je mój drogi tak mu zaśpiewało one sobie poradzą odnajdą drogę pewne sto procent poręczyć mogę

KOBIETA PISZĄCA LIST I JEJ SŁUŻĄCA, JAN VERNMEER. EKFRAZA OBRAZU niepostrzeżenie coś się zmieniło w szrankach w granicy zginął żołnierzyk jeszcze go zwlekli usieczonego na wspólnej miedzy coś się zrodziło albo porosło Panie Wincenty! w szerokich ramionach łopata lub wiosło dla kogo najcięższy? trzymany kamień plecak, wór owsa albo niesiony na plecach człowiek i żył, żył sto lat! Więc jesli człowiek jednę skałę minie, Wnet na to miejsce na inszą napłynie; Jan Kochanowski, Pieśń I

wybieramy się w podróż na drugą stronę ulicy dziś nie przyjechał tramwaj 23 zbyt mokra i pusta jest ta niedziela rozdano tylko parasole w kolorach mocnego drinka bez promieni cytrusowego słońca każdy polał sobie z sumieniem ust koty owinięte w swoje mruczanki zagubiły własne ścieżki cztery łapki śpią w zaciszu dnia w rozdziale o codzienności otwarte ramiona twojej książki i kilka słów z dedykacją

@Nata_Kruk to miło mi bardzo:)

Mogę się mylić, ale wg mnie... albo... a tyś taki: uradowany... albo... a tyś taki jest: uradowany... Treść bardzo aktualna. Pozdrawiam.

Pewnie. To pewnie wygrają drzewka, bo posiadaczy samochodów jest mniej. Ale wiele też zależy od frekwencji.

Właśnie takie plany miałaś wczoraj i się spełniło. Ja też czasem tak przypadkiem na coś trafiam, ale jak się mieszka w centrum to rzecz naturalna. A róże kwitną pięknie, choć niektóre już zdążyły przekwitnąć.

Wyniesiono klejnot nad ołtarze ? To życzliwe, uśmiechnięte twarze.

@Rafael Marius bardzo fajne wydarzenie, było przy fontannach:) mnie tam zaniosło przypadkiem w poszukiwaniu róż :)

@befana_di_campi no mi też:) dziękuję:)

Za dużo jaskółek, ale schabowych akurat:) powodzi się:) Ładny talerzyk

Lwów, pierwsza sobota kwietnia 1940 roku. Udręczone Miasto wciąż jakby w śpiączce po zimie infernalnej, kiedy w bezkresy zlodowaciałego imperium wywożono setkami tysięcy najsłabszych ze słabych, natomiast w bolszewickich więzieniach w sposób rutynowo okrutny dokonywano mrożących krew w żyłach, morderstw. Opowiada Krystyna Feldman[1]: „… byłam świadkiem […] otwarcia lwowskich więzień. Byłam tylko na Łąckiego […]. Bardzo wyraźnie przypominam sobie zwłaszcza jeden obraz. To musiała być młoda dziewczyna. Cała jakimś takim mazidłem oblepiona… oblepiona krwią. Musiała mieć długie blond włosy, bo cała jej zmasakrowana twarz była tymi włosami pokryta. Uciekłam […]. A Niemcy łapali Żydów i kazali im te trupy wynosić […]. Do innych więzień już nie poszłam”. Twarz zmasakrowana, włosy sklejone krwią… Niczym na cudownym Wizerunku umęczonego Chrystusa Pana z Brzozdowiec[2], o którym to miejscu informuje na, poświęconej Kresom, stronie internetowej[3] Marek A. Koprowski. Według informacji tegoż, parafia w Brzozdowcach została erygowana w 1410 roku, lecz rozgłos zyskała w chwili, gdy w domu Jadwigi Dolińskiej z Annopola k. Brzozdowiec, 16 maja 1746 roku zapłakał krwawymi łzami obraz [właściwie: obrazek o liczonej powierzchni w (centymetrach) : 0,32 x 0,22]. Dalej wypadki potoczyły się szybko. Proboszcz Michał Mikoszowicz [vel Mikoszewicz] obraz przeniósł do kościoła, gdzie modlący się przed Wizerunkiem obu obrządków doznawali wiele cudów i łask (zwłaszcza uzdrowień, których do 1752 roku naliczono 29) więc po wnikliwej ekspertyzie arcybiskup lwowski - Mikołaj Wyżycki uznał go za „cudowny”. W roku 1777 została ukończona budowa nowego kościoła-sanktuarium i ta Świątynia w prawie niezmienionym stanie funkcjonowała do 1944 roku, czyli do momentu, kiedy na Kresach południowo wschodnich rozpoczęły masowe rzezie na polskich mieszkańcach. Zdeterminowani ludzie powiatu bobreckiego szukali schronienia w Sanktuarium Chrystusa Brzozdowieckiego – i się nie zawiedli. Bo choć wokół płonęły wsie, banderowcy Sanktuarium nie zaatakowali.[4] Wpatrując się w ukrzyżowanego Zbawiciela z Brzozdowiec mimo woli powinno tegoż patrzącego zastanowić profetyczne wizjonerstwo twórcy czczonego Malowidła. I tak np. zmaltretowane Oblicze Boga-Człowieka to przecież (prawie) wszystkie twarze oraz postaci pomordowanych na tych Ziemiach. Rozdarte (czarne) łono [5] Pana Jezusa , chcąc nie chcąc, kojarzy się wyprutymi wnętrznościami zadręczonych. I jeszcze ta na tle Krzyża łuna podpalonych domostw symbolicznego miasteczka. Tułaczy Bóg wraz ze swymi Wyznawcami, 16 października 1945 roku, wyjechać musi w nieznane. Podający się za „wyzwolicieli” Sowieci zamieniają Sanktuarium na spichlerz oraz magazyn środków chemicznych. Cudowny Wizerunek Pana Brzozdowieckiego znalazł tymczasem przytulisko w Katedrze p. w. św. Jana Chrzciciela w Kamieniu Pomorskim. Sanktuarium w Brzozdowcach poczęło się odradzać w 1992 roku; 23 stycznia następnego roku sprawowano uroczystą Eucharystię rozpoczynającą nową epokę brzozdowieckiej parafii. Mszy świętej przewodniczył ksiądz Biskup Marcjan Trofimiak. Anno Domini 1995 do Brzozdowiec udała się pielgrzymka z Kamienia Pomorskiego z wierną kopią cudownego Obrazu, natomiast 10 lat później Metropolita Lwowski obrządku łacińskiego - ksiądz Kardynał Marian Jaworski ustanowił w Brzozdowcach sanktuarium Krzyża Świętego. * Lwów, pierwsza sobota kwietnia Roku Pańskiego 1940, moja podówczas trzydziestotrzyletnia Mama ma nad ranem osobliwy sen. Nie dłużej niż przed momentem spotkała się twarzą w twarz z samym Chrystusem – Wędrowcem. Na pewno On do Emaus nie podążał, ponieważ szedł przez bielejące dojrzewającym zbożem, pole. Przypuszczalnie był bezdomny, niósł bowiem zarzucony na ramię tobołek, zaś w ręce prawej ściskał, nazywany laską, kij żebraczy (względnie pasterski). Musiał być bardzo zmęczony, skoro – z niejakim wysiłkiem – przystanął. Spojrzał na Mamę z bezbrzeżnie miłosiernym smutkiem, i poszedł dalej. Mama przerażona i zaskoczona zaraz zaczęła budzić swoją rodzinę. Niebawem, kiedy wyszła na podwórze, to dowiedziała się od mieszkającej w oficynie sąsiadki Żydówki, że właśnie, około godziny czwartej nad ranem przyszli bolszewicy i zgarnęli wszystkich lokatorów. [1] Zob.: Tadeusz Żukowski: Krystyna Feldman albo Festiwal tysiąca i jednego epizodu. Poznań 2001. – s. 65. [2] Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego w Brzozdowcach w dekanacie stryjskim, leżące w dzisiejszym rejonie Mikołajewskim było w swoim czasie jednym z najważniejszych w Ziemi Halickiej. [3]www.kresy.pl/ [4] Tamże. [5] W tym miejscu powołam się na książkę Ojca św. Benedykta XVI pt. „Jezus z Nazaretu”, cz.1., gdzie Autor zwraca wyjątkowo baczną uwagę na przyrównywaną do miłości macierzyńskiej miłość naszego Stwórcy. „Tajemnica macierzyńskiej miłości Boga w szczególnie wymowny sposób wyraża się w hebrajskim słowie „rahamim”, które oznacza właściwie łono matczyne, potem jednak oznaczało również współcierpienie Boga z człowiekiem, miłosierdzie Boże”. (Kraków 2007. – s. 123 – 124).

@befana_di_campi ja akurat z miętą i cytryną wodę piję na potęgę:) Ogólnie miłe, ciepłe, przypomina lato.

@Ana Jako osoba nielegalnie bezdomna miałem wojskowy nóż (od brata) i pistolet na gaz (kupiłem w Militariach na warszawskiej Tamce) - legalnie i policja o tym widziała (miałem w celach samoobronnych) - oddałem socjalnej Emilce Wesołowskiej (teraz żałuję, jednocześnie: jest to doświadczenie, jeśli w przyszłości znowu będę zmuszony kupić broń - nikomu już nie będę oddawał - do trzech razy sztuka), nomen omen: na Wordzie mam zdjęcie z pistoletem, również: opublikowałem tutaj i usunąłem, aby ludzi nie straszyć. Łukasz Jasiński

Witaj - dzięki za przeczytanie i polubienie - Pzdr.

Gęsty, chrzęstliwy, gnuśny ale równocześnie mięsisty i bolesny. Odczuwalny i melancholijny. Smutny, ale jakże życiowy. Zatrzymuje. Pozdrawiam ciepło :) Deo

@Łukasz Jasiński Wściekłe jaskółki wróżki wiodą prym w wierszu.

ładne spadają liście z wiekiem i sny znikają z rzęs a młodość jak to echo oczami jeszcze chce :)

@Ewelina Też tak wolę, ale chciałem być wścibski. Miłej niedzieli.

Sznyt kuglarski z refleksją.O poranek obudził.... podoba mi się a smakuje jak dobra kawa.....Twój wiersz. Pozdrawiam wszystkich.

@andrew To podziwiam wytrwałość. Ja mam na co dzień i nie powiem, żebym jakoś szczególnie doceniał. Jestem u siebie i tyle. Pozdrowienia z Warszawy.

@Nata_Kruk no ba, otóż zaiste kuglarsko mam tego świadomość i pozdrawiam ulicę Laskową ;))

@Rafael Marius pozytywna pamięć to skarb :) Dzięki:) @Marek.zak1 ;) Pamięć czasem robi psikusy :) Dziękuję i pozdrawiam również @Nata_Kruk :) Zastanowię się czy usunąć, w sumie chciałam powtórzenia i rymu (nieoczywistego;)) na koniec. Dzięki i również pozdrawiam. @agfka @any woll @Rolek Podziękowania:)

@Nata_Kruk

najlepsza ogromna i ciepła jak kanapa a jej ramiona to dom na przyszłość zapamiętasz będąc jeszcze na czworakach obejść ją wkoło to wyprawa jak na koniec świata wracasz na odgłos serca