Ranking

Liryk przed snem Przelałem znów myśli szczęśliwe, Na małą karteczkę papieru. Choć wiele tu miejsca zostało, Dopisze się pewnie niewielu. Natomiast dziś wieczór do rzeki, Wrzuciłem swe myśli strapione. Gdy rzeka znów wiosną wyleje, Ponownie w nich pewnie utonę. Patrzyłem na myśli płynące, Patrzyłem z tęsknotą i bólem. Choć były strapione, lecz jednak, Na sercu tęsknotę wciąż czuję. Gdy kartkę już całą zapiszę, Szczęśliwy na powrót się stanę, A myśli i chwile strapione, Zamienię w zepsuty atrament. ---

Zdarte zelówki celów wygodnych Zabrnęły w kąt wydeptanej bajki zmierzchu dłoń zaciera ślad wędrownych ptaków przekwitają złudzeń niezapominajki W milknącym szumie i zgiełku spragnione jutro dnieje rozum przeciera szkiełko nic już jak dawniej nie jest Na suchym końcu ślepej uliczki zielony krzaczek z czasem wyrasta uczuciem mięty kroplami rosy maluje tło entej warstwy miasta

straciłam straciłam zainteresowanie tobą tak rzadko tu bywasz zrobiło się chłodno - od braku dotyku od braku spojrzeń... rzucanych ukradkiem straciłam wątek tak szybko ulotnie... nie wrócę nie wrócę już płynę z prądem

Z cyklu: Na ringu, czyli kto jest kim 45 cios Radości: Radość z dziewczyną Postanowili autostopem zwiedzić kraj I tak jeździli Szukając gdzie jest Raj Gdzie ich ugoszczą A skąd przegonią Gdzie im pokażą życie Otwartą dłonią I tak zwiedzali I się do siebie zbliżali I siebie chcieli Inaczej nie umieli Tylko kochać Tylko trzymać się razem Tylko rozmawiać Nie nakrywać się zakazem Podróż ich zbliżyła I na nowo stworzyła Podróż im pokazała A nie dokazywała I zrozumieli Kim są i po co I się przytulili Pewną zimną nocą I o tym samym pomyśleli Czekając na świt Że człowiek kocha Dopóki nie znikł Że piękne są te Chwile na ziemi Jak wszystko wokół Już się zieleni To miłość dodaje Wszystkiemu blasku Koloru z wyboru Ogniska trzasku Korzystaj więc, kochaj Przeżywaj każdy dzień A jak się pogubiłeś Weź się lepiej zmień. //Marcin z Frysztaka Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

Stoją dumne piony W najpierwszym szeregu Podniesione tarcze Miecz gotowy w ręku Horyzontów strzegą Potężne dwie wieże Nie spuszczają z oczu Hetmana uderzeń Podstępne wierzchowce Do uskoku zdolne Szachują pozycje Nagłej szarży podryw Najbliżej złotej pary Zygzaki przestrzeń tnące Są tam gdzie powinny Gdzie zachodzi słońce Pośrodku dostojnie Siedzi król z królową On już niedomaga Ona jest pożogą Oto pion pierwszy Rzucił się do przodu Zmieniają się układy Śmierć po stronach obu Białe matematycznie Już miały wygraną Lecz królowej gambit Odwraca przewagę Ucieka król w popłochu Unika pułapek Nagle się przewraca I zakończa partię Szachista odchodzi Na czole zimne krople Ręka z białej kości Zbija z dachów sople

jesteś w moich snach bezpiecznie ukryty a łzy gęsto mi płyną jak srebrne koraliki zamknięta w sobie mam o tobie myśli roztargnione a takie kojące żelazne ciężarem z nieba trafione gromem niegrzesznym

wiem za dużo powiedziane gdyby jednak czekam cierpliwie wiem a słowa napisane sercem i rozumem wiem i z tym się nie kryję że kocham i wcale się nie zdziwię gdy życie odkryję na nowo banalne to , ale prawdziwe

jak w miękki pled jak w delikatny woal jest bezpiecznie cień to nie czerń ma połączenie ze światłem

spojrzeniem popychasz na kres świadomości i dalej spadam na łeb na szyję do wnętrza babilonu grzechu zmieszanych języków (ja nieja) zwierzęca część mnie zrywa materiał oddechu by zaspokoić heroinowy głód ust zębów skóry ciężaru ciał aż po mięśnie i kości drapieżnie wyrywamy ułamek chwili płynne opium bytu rozlewa się w żyłach rozgrzewa wypełnia przestrzeń zwężając wszechświat do tu i teraz aż po spełnienie wybuch supernowej ty i ja (ja nieja) powracam do rzeczywistości taki sam ja a jakże inny uśmiech przepełnia duszę radosną euforią barw cmok w nos dłoń na policzku i głos twój głos z uśmiechem przebija się przez uszy i wiem że to to nie był sen a ty ukradłaś moją duszę

Proszę przepraszam dziękuje każde z powyższych słów tak samo smakuje Proszę przepraszam dziękuje każde z tych prostych słów nadziej w nas buduje Proszę przepraszam dziękuje każde z tych słów nic nie kosztuje A mimo to często nam te niby łatwe słowa gardło blokują

kiedy zatańczę w powietrzu wyląduję w złotym dywanie pocałuję ciebie ucichniesz bo śpiewające ptaki odlecą a my dwoma kasztanami otuleni jedwabną powłoką

Dla mnie też :) A może bardziej przeżycie, które spróbowałam w nim wyrazić. Dziękuję Ci i również serdecznie pozdrawiam :) Tak, to sprzężenie z takimi myślami wyzwala czułość. Ładnie to ująłeś - dziękuję :) Jedynie te niewidzialne, snute przez czułość :) Dziękuję Ci i pozdrawiam również. @Sylwester_Lasota@Leszczym@viola arvensis@Natuskaa@jaguar Serdecznie Wam dziękuję! :)

Zakwitłaś, Przepiękna. Złudzenia umknęły. Tam nie ma gorąca, Zmienność się zieleni. Błękitem przeplatasz Rumieńce na twarzy. Usta rozświetlasz Chłodnym blaskiem fali. Rozkwitasz, Przepiękna. Gdzie serce tam diament. Rozbłyśnie ponownie Nim minie ten zamęt. Rozchylę rękami Warkocze splecione, Żeby tam spojrzeć Wprost w oczy twoje. I tak pozostanie, Dopóki nie przeminie, Zwierciadło duszy Skąpane w Seledynie. Pozwól, że Cię dotknę...

Szary Po prostu: obywatel - nic a nic i nic - nie jest niczego wart: jego wartość jest mierzona świętą - służalczością i uległą - pokorą, odebrano - mu: twardy fundament bytu: świątynię - wiedzy filozoficznej - mądrość bezprawnie - zablokowano na polskim portalu literackim: kapusie - śpią spokojnie... Łukasz Jasiński (sierpień 2023)

Me serce płonie, dusza się rozpada Gdzieś w odmętach dnia Pochłaniając mnie Jak dobrze to znam Nie namawiaj mnie bym Ujrzał słońce Wiesz, że słabnę w jego promieniach Daj mi powód bym robił Co kocham Bo zagubiony w niepewności Gubię sens przyszłego dnia Przeszyj mnie wzrokiem Zobacz pustkę co mnie "wypełnia" Jestem zwiastunem autodestrukcji Apokalipsą co właśnie się spełnia Kolejny raz wyjdziesz Zapomnisz jak poprzednicy Gardło ściśnięte emocjami Przypomni mi, że strata Przynosi największe cierpienie Oceany słów Podzieliły nas różnicą zdań Dlatego znowu pośród sztormu Obieram kurs ku Brzegom samotności

Osuszyłeś me liście, które i tak opadały Oderwałeś mi gałęzie, które się łamały Doszedłeś do korzenia, który od deszczu się zmienia Dosiągłeś mego serca, które żelazne drzwi miało Posmakowałeś mych ust, które od łez pociemniało. Wkroczyłeś w mój dzień I moje ja Obiecałeś,że nie spotka mnie już łza Tylko twoje słowa Były wypowiadane, Bo twoje czyny Były sfałszowane Teraz wiem, że byłam Twoim krzewem pomiędzy krzewami A ty jesteś drzewem pomiędzy sadami.

Królowa sowa za dnia się chowa, spuszcza swe wielkie oczęta. Unika ludzi, bo świat ją budzi, a ona ze snem w objęciach. Królowa sowa co noc gotowa, prostuje skrzydła i żyje. Próbuje zdążyć, samotnie krąży, łapie minuty niczyje. Królowa sowa poluje nocą, na słowa, myśli i zdania. Piórka wyrywa, cała szczęśliwa, wiele ma do pisania. Królowa sowa boli ją głowa, gdy za dnia ludzie jazgoczą. O nocy marzy, gwieździstej ciszy, by stać się znowu uroczą. Królowa sowa nie ma korony, bo zwykłą jest, szarą dziewczyną. Za dnia tęsknotą, jak szczere złoto, wieczorem miłosną przyczyną. Królowa sowa ubrana w słowa, wypełnia wszystko milczeniem. Im bliżej nocy , tym większej mocy, dostaje niczym spełnienie. Królowa sowa co noc jest nowa, choć duchem zawsze stara. Noc kocha sowę, niczym połowę, lecz dla dziewczyny to kara...

Za dwa tysiące lat, odpowie „istota” na komputerze: „ Tyś zwierzę” !

@Wędrowiec.1984 Uśmiech na twarzy zakwitnie czy radość to mój testament? gdy kocha się niebo błękitne i trawę pomiędzy wierszami pozdrawiam

pragnie rozpalić ziścić marzenia a w zimnym piecu owe ogrzewa

gdy nie odpycham myślą lecz nią obejmuję i czułość drogę znajduje niewidzialną miękką nicią splata bliskość rany zszywa

Kołysanka miłosna Jak wiosna radosna I piękny śpiew który Słyszę z twoich ust A potem tak nagle Całuję twój biust Czy tak łatwo trafiłem W twój gust? Sam tego nie wiem Bo to słodka tajemnica A ty pojawiasz się i znikasz Jak ta senna okolica Zapisana czarno białymi barwami A młodzi kochankowie przywarli Do siebie jeszcze mocniej Swoimi wątłymi udami

wyrzuć to z siebie na brzeg jak morze mijasz mnie w tramwaju ubrany we wzgardę ze strachu przez szybę światło zniekształca pragnienia wyrzuć to z siebie nikt się nie schyla po jeden grosz trącasz mnie na chodniku ubrany w zazdrość zaślepia tylko jaskra tak łatwiej przeklinać

Czy napisać do przyjaciół Żeśmy w miejsce dojechali? Czy dać znać rodzinie mojej Żeśmy zdrów wszyscy i cali? Czy napisać swój testament? Bo już podróż nie pomaga. Każdy dzień kostuchy lament, Pragnę też tego spotkania. I w lamencie połączeni, Razem piękni, doskonali Ale to jeszcze nie pora Bośmy zdrów wszyscy i cali.

Wyzwanie Spróbuję zakląć piękno w równie piękne słowa, By to, na co patrzymy umieć też przeczytać, By umieć rzeczywistość snami pomalować, Miast do snów nieustannie po kryjomu wzdychać. Bo czym są wdzięk i gracja? Jak je zdefiniować? I jak to wszystko objąć ładnie, poetycko, Uroczo - tak by urok w tekście swym zachować, Współtworząc wespół z muzą kompozycję śliczną? Dokonał ktoś już tego? Nie wiem, trudno stwierdzić, A może wciąż zbyt mało w życiu przeczytałem, Lub jestem niewrażliwy? Przecież mnóstwo wierszy Podnieca, ekscytuje, w myślach pozostaje. Więc czymże jest uroda, jak nie słowem właśnie? Nie wierzę, bowiem inną mam przed sobą wizję, A ona wszystkim słowom przeczyć zaraz zacznie, I stanie się instynktów wyczulonym zmysłem. Zawładną zmysły ciałem, wespół z wyobraźnią; Marzenie - niech się teraz stanie fizycznością. Niech męczy, torturuje, nie pozwala zasnąć, By wreszcie ta fizyczność stała się miłością. A z nią tak ponoć bywa jako z polnym kwiatem, Któremu cudne płatki wkrótce czas rozwieje; Tragicznym to miłości musi być bohater, Dzielący polnych kwiatów zgubne przeznaczenie. On wichrem uniesiony, wyżej, coraz dalej, Bo może nad szczytami inne stoją szczyty? Szybując śród obłoków wszystkie pragnie znaleźć, Lecz pośpiech w uniesieniach często jest ukryty. Przez niego nazbyt szybko płatki kolorowe Marnieją i odchodzą w ujmie i niesławie, A patrząc na to wszystko kwiaty całkiem nowe, Starają się rozkwitać bujniej i ciekawiej. Wracając zaś do piękna i do słownych czarów; Wciąż magią niepojętą dla mnie jest uroda, Dlatego tworzyć zaklęć nie mam już zamiaru, I zamiast o niej pisać, zacznę znów smakować. ---

jestem drobinką rozkwitającą dziką różą z ciepłym deszczem spaceruję zakochana w tobie kolorze waty cukrowej a uczucie to wibrująca chwila jak gorący ty promień lekka sukienka na mojej skórze

To prawda, nie ma cienia bez światła. A czerń? Istnieje bez światła na własne życzenie :) Ciekawe z tym oślepieniem... Dzięki Właśnie :) Również pozdrowienia ;) Również zdrówka i dziękuję Tak, jedwab jest cudny w dotyku... i często w feerii kolorów:) Dzięki @Wiesław J.K. :) dziękuję

Byli jak dwa zgodne gi pi esy. Trasę wyznaczali jednomyślnie pod zadane z góry im adresy. Życie się toczyło równą drogą, lecz, przez oczywisty błąd w systemie, dzisiaj porozumieć się nie mogą. Ona powiedziała: "Teraz w lewo", w tym samym momencie, gdy on wyrzekł: "Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo". Od tej pory, choć w tej samej skrzyni, żadne skorygować się nie może, więc tylko wciąż jedno drugie wini.

To ciało smagane kolejną dekadą Szkaradnie się zmięło, od biedy założę Nie sposób wyplenić – na stałe przywarło Doń siódme nieszczęście, ja – dziecko strapione Oczyszczam się krzykiem, przeżywam na wylot Pękają fastrygi w rytm pieśni wisielczej Wracają wspomnienia, jak dobrze się żyło… Choć z wierzchu wciąż rdzawa, jaśnieje mi wnętrze

Ja pamiętam tą dziewczynkę z przedszkola bardzo dobrze i emocje również. Byliśmy razem przez rok. Mam z nią zdjęcia jak jesteśmy przytuleni i z całuskami też. Moja mama z jej tatą też mieli się ku sobie. Zatem atmosfera była bardzo sprzyjająca. Skończyło się ze zmianą przedszkola. Ale tak, czy siak nie ma takiej opcji, żeby ktoś nie zakochał się do końca podstawówki, a tutaj nikt z młodszych nie pisze. Z liceum to najniżej.

Miłość to odkrywanie albo może spojrzenie na to samo, ale i na siebie inaczej. Pozdrawiam

@FaLCorneL @Marek.zak1 @Rafael Marius To wiersz o tęsknocie za przeróżnymi wspomnieniami, czy emocjami. Miewam tak czasami, że lubię schować się w strapienie czy w nostalgię, ale gdy zapiszę w całości tę swoją kartkę, myślami dobrymi - jestem szczęśliwszy i o strapieniach nie myślę. Atrament przeznaczony na pisanie o nich się zepsuje i nie zostanie wykorzystany. :)

Natura zadziwia swoją odwagą. Niestrudzenie pokazuje nam swoje możliwości tam, gdzie my (ludzie) nie widzimy dla niej miejsca. Pozdrawiam :).

@Tectosmith Tak, taki był pierwotny zamysł.

@Ewelina Myślałem, że się nie będzie rymowało, a tu proszę bardzo, jaka niespodzianka. Subtelny rym ładnie splata zakończenie. Podoba mi się.

@violetta Słodko. Pozdrawiam serdecznie :-)

pajęczyna snuje się po obrazach z przeszłości deszcz puka o szyby ja przeszukuję myśli otwieram różne rewiry do zakazanych nie zaglądam pokusa namawia ale... na skraju snu zobaczyłem ciebie zatrzymałem się na chwilę spojrzałaś nie zdążyłem podać ręki wpadłem w tunel czasu popłynę może dojrzę przyszłość wciąż się mijamy 9.2023 andrew

Mój ojciec praktykował tą filozofię i tak mnie wychowywał. Nie powiem bym go słuchał, ale jednak wiele z niego i we mnie. Mówiąc dystans mam tu na myśli równą odległość zarówno do powierzchowności jak i zaangażowania dwóch skrajności jednego spektrum. Czyli złoty środek. Trudny do osiągnięcia, ale wart swojej ceny.

@Rafael Marius miło mi pozdrawiam

Tak to wygląda. Też grałem w dzieciństwie. Pamiętam książkę "Pułapki szachowe". Potem inne sprawy mnie pochłonęły. Pozdrawiam

@Ewelina nie zdradzać męża :)

@Tectosmith dziękuję :) taki dziś nastój miałam i tak czule napisałam :) Pozdrawiam serdecznie 😊 @violetta a czegóż to mam nie robić? :)

@Ewelina Czuły i zastanawiający wiersz. Pozdrawiam serdecznie :-)

@Krzysica-czarno na białym wiersz wciągający .... ;)

Magiczne noce Balkony kwitnące A wszystko bez strachu Przed klimatem Klimatem żyjące Taneczne noce Dywany na podłodze Klatki schodowe Otoczone ramionami Splecione dłonie Brak samochodów Elektroniczna muzyka Prawdziwe spojrzenia Prywatki w półcieniu Odprowadzanie do domu Jej klatka jak salon gier Schody Pocałunek ostatni

Tacy starcy powinni mieć zakaz pisania o swojej młodości.

@violettaTo coś w rodzaju, jak patrzeć na świat przez różowe okulary. Wiem, wiem, róże są nie tylko różowe. Pozdrawiam :)

Zdzisław Beksiński

@kwintesencja Tak jest, takich wierszy więcej i więcej poproszę. Wpada mi od razu ten taki... uniosły ton, jak podczas recytowania wierszy w liceum. Wiele osób go nie znosi, ale do licha, uwielbiam go. :)

Bardzo pozytywny przekaz. Nic, tylko radę brać i stosować :) Pozdrawiam