Ranking

tyle wierszy popełniono z miłości albo z jej braku tyle niepewności - zaciśnięto w wersach rozchwianych tyle lęków i strachu... szkła potłuczonego nadszarpniętych pamiętników pozrywanych tęsknot i słów na kształt "ratuj" tyle już człowieku...

Szumne zdarzenia zderzenia nie w porę spotkały dniem wczorajszym autora na mieście gdzie wydarzenia mają miejsce Powstał – bo musiał – bo trzeba (niektórzy tak mówią i nie wiadomo czy słusznie) nieokrzesany nieociosany wiersz z chodnika Nucił dzikość przynudzał szaleństwem wodził zdartym co sił parkietem lampki w nietakcie poszły w ilość (po cóż miałyby się zaświecać?) Zresztą ten wiersz niewiele pamięta i bynajmniej nie zdaje sobie sprawy ani dlaczego ani po co ani kto co ani z kim Całkiem leniwie się wysławia kompletnie nie uzmysławia oraz - mawiają - że się stawia Warszawa – Stegny, 29.08.2023r.

słyszę - za płotem gromadka rozbrykanych radości jak cieszy

Na płaskim ekranie Wciąż się pojawia Byś zmienił swe zdanie O kupnie iPada Gdy wyjdziesz na spacer Ona pójdzie z tobą Na wielkim billboardzie Świecąc nową modą Zechcesz film pooglądać I się zrelaksować Objawi się znowu Nie uda Ci się schować A gdy już będziesz zmęczony Ciągłymi jej wrzaskami O niesamowitych produktach Wraz z niskimi cenami O kremie Co odejmuje lat O telefonie Bez żadnych wad O koszulce Dodającej szyku O suplementach Zapobiegających tyciu O słodyczach Umilających chwile O napojach Idealnych na grille W końcu ulegniesz I pójdziesz z torbami Otaczając swe życie Niepotrzebnymi gratami.

Znów do Erazma z Rotterdamu we śnie szeptała dama, że da mu. Mruczała wdzięcznie: "Erazmie, weź chociaż jeden ty raz mnie. Raz nie zeszpeci twego biogramu".

nie będę owijał w bawełnę życie mnie fascynuje lubię jego noce i dni zaćmienia i tęcze jest moim horyzontem który nigdy nie smuci jest moim światłem nadzieją i snem nie będę owijał w bawełnę moje życie to prosta droga jej pobocza to mój sens to prawda w którą wierzę nie boje się ciemności smutku ani łez to one uczą mnie są lekiem na wszelkie zło nie będę owijał w bawełnę po prostu nauczyłem się żyć być codziennie sobą nie myśleć o byle czym

Testament Kiedy umrę (a umrę na pewno) Świat nie zatrzyma się w smutku na dłużej Mało kto łzę uroni Nie zaczną w bębny bić Nawet gdybym była królewną nie będą wyły syreny Jeśli umrę – a kiedyś umrę na pewno Chcę by mój OGRÓD pożegnał mnie By nucił naszą piosenkę Bo tylko ON dobrze zna mnie Żeby jak co dzień o tej samej porze o szyby dzwonił cicho majowy deszcz Ptaki niech tworzą preludium Liście dostroją muzykę Sowa ta moja od lat... niech krzykiem oznajmi mój zgon. I ogłoszą całemu Światu że nie kończy się Świat tylko mała ISKIERKA nie chce już tutaj być Wrócę tu jeszcze na pewno bo nie wszystko skończyłam Nie wyprasowałam Twych koszul… siebie nie wyśpiewałam może ja nigdy nie żyłam… Spojrzę raz jeszcze w Niebo i powiem czego chcę: Zostać tu w klatkach ziemskich? Czy w Niebie schronić się? Tylko dopóki żyję (a żyję jeszcze na pewno) sznur pereł znaleźć muszę… założyć je czuć ich ciężar Owinę się nimi wokół. Pobiegnę przed siebie w ciszę... Pożegnam ogród. Podziękuję. Zatańczę już chyba ostatni raz... Perły rozrzucę po drodze... Oświetlą drogę do Nieba by nikt nie zgubił się. Jedną z nich Tobie zostawię. Może uronisz łzę. I wtedy umrę na pewno

tańczę toń we mnie piękny to spektakl przyniosę ukojenie z dzikich mirabelek my dwa żywioły niełatwo okiełznać soczysty i słodka

W świecie gdzie słońce nigdy nie wstaje Nocą zaś nie śpi jak w żłobku dziecię Widzę załamane promienie światła Odbite w rosie na polnym kwiecie Kamienny strażnik - ludzki przyjaciel Tym razem jednak broni dostępu Chroni człowieka - jakże inaczej Od majestatu. Drogowskaz błędu Nieśmiałość tytana nas rozzuchwala Tracimy szacunek do łask strumieni Lecz kto by pomyślał, że złota gwiazda Przed marnym człowiekiem się "zarumieni" Wciąż zawieszeni w tej niepewności Między wahaniem a rządzą rewolty Czekamy na trafny sygnał od losu Mając wątpliwość czy będzie choć dobry Walcząc o ciepło, pochłania nas chłód To nasza klątwa, nic się nie zmieni Witaj w świecie niedoszłego słońca Krainie współżycia światła i cieni

łono opuszki twoich palców stanowią mój początek nie mogę krzyczeć staję ci się pod powieką pisk ciszy jest sygnałem że tutaj zaczynasz swój sen dzień wzrok mi wraca złoty nóż w miąższu ust zdarzasz mnie ze słów poprzez świt w tobie chowam się jak dziecko żeby się począć

- dla Belli i Siostry, moich Pań - Kochanie - Oleg wolno i starannie wymówił polski wyraz, chcąc zrobić Soi intelektualną przyjemność - po pierwszowspólnorankowych seksualnie wzajemnych doznaniach, po czym pocałował ją delikatnie. - Mm... to dokąd udamy się w podróż poślubną? I jak widzi ci się nasz miesiąc miodowy? - Mm... - odwzajemniła się Soa, wracając do siebie - powiedzmy to sobie wprost - z sporym trudem, wszak namiętności w ciągu ostatnich godzin doznała tak wiele, że krótki sen bynajmniej przywrócił jej równowagę. - Podozhdi, poczekaj... niech zbiorę myśli... powiedziała cicho z niejakim trudem, też chcąc sprawić mężowi przyjemność i uśmiechnąwszy się przepraszająco. - Pozwól mi się zastanowić... - dodała po dłuższej chwili wciąż słabym głosem. Jak latwo się domyślić, zastanawianie się trwało pewien czas, Oleg jednak czekał cierpliwie. - Wiesz - zaczęła Soa powoli - jest wiele miejsc, w których chciałabym się znaleźć... które chciałabym zobaczyć. Poczynając od twojego rodzinnego domu - spojrzała na męża łakomie, starając się jednak bardzo ukryć pragnienie. - Jesteś w nim - Oleg uśmiechnął się udawszy, że nic zauważył. - No, prawie - skorygował. - Urodzilem się w gródku, stojącego wcześniej w miejscu obecnego kremla, w którym się znajdujemy. Jako syn dowódcy książęcej drużyny w czasie, gdy Moskwa była raczej osadą, niż miastem. Chociaż przybierającym na znaczeniu i rosnącym w siłę. Do obecnej pozycji, jak już wiesz - podkreślił naturalną dumę bycia kimś ważnym w takim miejscu. Książę Jurij jest niewiele młodszy ode mnie, tak że praktycznie dorastaliśmy razem. A dalej? Jakie są to miejsca? - zakończył pytaniami. - I miejsca, i inne czasy. I inne wymiary - odparla Soa, będąc trochę bliżej siebie. - Jestem ciekawa wszystkiego, a z takim mistrzem jak Jezus mam mozliwosc odwiedzić wszystkie... a w każdym razie wiele z nich. I spotkać interesujące mnie osoby w ich własnych czasach i przestrzeniach - dopowiedziała. - Czyli, jak rozumiem - Oleg zaczął odpowiedź - nasz miesiąc miodowy będzie miesiącem tylko z nazwy. Jako podróż, która potrwa znacznie dłużej. Nie wiem tylko, co na to wszystko książę Jurij... - udał wahanie. - Bo z drugiej przecież strony - podjął - dla twojego Mistrza wszystko jest możliwe, jako dla stwórcy i władcy wszelkich przestrzeni i wszelkich czasów. - Zatem - ciągnął dalej - od spotkania z kim zaczęłabyś naszą podróż? Oraz dokąd i do jakich czasów udamy się najpierw? Lekki ton słów męża zachęcił Soę. - Istotnie - rozpoczęła wyrażać myśl - dla mojego Mistrza możliwe jest wszystko. Chciałabym więc przenieść się do Izraela w czasach imperium rzymskiego. Spotkać Marię Magdalenę i z nią porozmawiać. - Marię Magdalenę, późniejszą Zuzannę? - Oleg mówił wolno, nadążając za usłyszanymi pewien czas temu treściami. - Ach, ówczesną żonę twojego Mistrza i obecną Mila? Oo! - jego zainteresowanie jeszcze wzrosło. - To bardzo, ale to bardzo ciekawe. Kobieta, która miała Jezusa za męża, musi być stosownego formatu: urody, inteligencji, wiedzy i kultury. A także reprezentować wysoki poziom duchowy. Ale i inne ważne osoby z tamtych czasów byłoby warto poznać... - Oleg kontynuował podążanie za myślami. - Kogo masz na myśli? - zaciekawiła się Soa. - Mam na myśli Poncjusza Piłata - odparł Oleg pełnym zdaniem. - Chciałbym widzieć jego minę, gdy zobaczy żywym twojego Mistrza... Cdn. Voorhout, 30. Sierpnia 2023.

@Rafael Marius tak, to prawda. Tylko ja czasem z tego się podśmiewałam, jak jakieś mądre głowy - profesorzy, znawcy literatury, grzebali w biografiach poetów i tak czy owak zgadywali, co poeta miał na myśli, co chciał przekazać... Zawsze mi się to wydawało nadmiarowe i obciążone sporym marginesem błędu.

To nie magia, to Ty lśnisz swoim pięknem Otwieram oczy, w moim sercu jest anioł Nie widzę mojego cienia, jedyne co widzę to ty piękna Podróżuję z tobą, widzę twoje niebieskie oczy To nie jest film o miłości, to nasz filmowy miesiąc miodowy Czas płynie, płyniemy z prądem w miłości Muzyka gra, nasze serca tańczą w rytm My będziemy , póki wy będziecie o nas pamiętać Lovej . 2023-08-30

moje słowa są stare wszystkich słowa są stare a jednak... poruszone, ożywione, odmłodzone tańczą z nami a muzyka wiersza w tle

A ja uważam inaczej: jest bardzo dużo osób, którzy mają dobre i ustabilizowane życie, a mimo to - piszą wiersze. Nie wiem, czy są szczęśliwi, bo to pojęcie względne. Po prostu potrzebują rozładowania emocji dobrych lub złych - to ich uspokaja albo - przeciwnie - nakręca. Tak mają poeci wydający dziesiątki tomików, autorzy tekstów. Nie sądzę, by tworzyli tylko i wyłącznie dla celów komercyjnych. Wśród moich znajomych też są osoby piszące. I zdecydowanie robią to nie w celach zarobkowych :) Lubię czytać ich poezję. Jest inna. Tematyka bardzo często zaskakuje. Opisują coś nietypowego lub odwrotnie - piszą o czymś przeciętnym, tylko w sposób bardzo nietypowy. Mam wrażenie, że ich poezja jest ciekawsza (z całym szacunkiem dla poetów ze złamanym sercem sercem). Wychodzą poza ramy pospolitego "ja" i mimo osobistych emocji, jakimi przesycone są ich wiersze, znacznie szerzej otwierają oczy, duszę i umysł czytelnikowi tą swoją twórczością. Pozdrawiam! :)

Za biurkiem system podania kosi na blacie stoi sucha doniczka postęp odmierza zmiany na gorsze problemów rosną cyfrowe stosy Życiowa sprawa zwłoką przecieka kropla za łezką cierpliwość znikła zaległe kwiaty podnoszą głowy w kielichach brzęczy bratnia etyka Przewrót rozwija się na dnie duszy w cienistej głębi wciąż źródło tryska anielskie twarze zraszają ziemię spełniony petent już nic nie musi

i tego się trzymajmy :))

@Corleone 11Coraz ciekawiej z każdym nowym odcinkiem. :)

@Rafael Marius będzie dobrze;)dzięki:)

@Rafael Marius Ostatnimi czasy minimalizm staje się coraz bardziej popularny. Ja również staram się nie otaczać zbyt wprzewielomadmiotami. Zanim cokolwiek kupię, zastanawiam się, czy aby na pewno jest mi to potrzebne. Jeżeli chodzi o konsumpcjonizm oraz współczesne społeczeństwo kapitalistyczne, polecam obejrzeć film "Fight club". W interesujący sposób pokazuje on, jak obecny system stara się sprzedać ludziom różne produkty, obiecując przy tym wizję lepszego i pełniejszego życia. Poza tym w produkcji zdemaskowana zostaje płytkość takiego stylu życia oraz recepta na to, jak należy z nim walczyć.

@Rafael Marius Nie dramatyzuję:) Staram sie przepracować coś co minęło, znam siebie na tyle, że wiem jak dana sytuacja może sie skończyć czyli nie ma przyszłości :) Przygody to nic dla mnie ale zaryzkowałam, jeszcze kilka miesięcy i będzie dobrze:)) Dziękuję za miły komentarz:) A propo muzyki nie wiedziałam, że są tam reklamy!

Nie inaczej u nas było. I z tego co pamiętam to się zgadzało pod względem uczuć. Poglądy też były spójne, takie choćby nawet romantyczne manifesty albo komunistyczne. Poeci chcieli coś ważnego, zbawczego przekazać światu. Dziś też tacy są. Na forum również. Może i ja czasami.

@Corleone 11 To wyruszajmy... zanim skończy się miesiąc miodowy 😉

@Nazwaużytkownika Z przyjemnością czytałem ten komentarz :) Pozdrawiam

@Rafael Marius pamiętam lekcje z języka polskiego i interpretacje wierszy. Zawsze sięgaliśmy do biografii autora :)

@duszka Gorzej, gdy ktoś mieszka przy przedszkolu i ma to przez cały dzień. Na szczęście nie ja.

nie lubię dzielić nas na ludzi i ludzi na pozór ale chcę przestrzec że niejeden tu na globie to nikt a ma się za nie wiem kogo uwodzi osacza bawi się ofiarą i udaje świętego aż zniszczy na swój obraz to nie są ludzie to obcy nazywani przeze mnie nimi nie ot tak a przez oczy bez wyrazu bez względu na ton jakim operują jak i mimikę i swoją grą celowo nastawiają nas przeciw sobie której pora położyć kres prawdą po zażyciu czerwonej kapsułki odlecisz w kapsule ratunkowej w której nie ma miejsca na majętność tylko tyle żeby zabrać podziękowania że było się człowiekiem i dobrze byłoby je tak sobie zebrać na swoją obronę przed odprawą do innego wymiaru sprawiedliwości Co sądzicie? Proszę o szczere opinie.

@Coretanima Po przeczytaniu Twojego komentarza zdałam sobie sprawę, że mam bardzo stabilne życie :), a jednak życie a mój świat wewnętrzny to zupełnie inne obszary. Owszem: przenikają się ale nie są jednością. Pisanie o emocjach bez ich odczuwania lub co najmniej ich zrozumienia, bazującego na garści własnych doświadczeń, wydaje się być trudne, może nawet nieautentyczne. Oczywiście, nie trzeba mieć traumatycznych przeżyć czy złamanego serca, żeby posiadać wrażliwość w patrzeniu na świat i przelewać ją na papier. Wrażliwość pozwala z rzeczy zwyczajnych, robić nadzwyczajne i popadać w zachwyt chociażby. Trochę o tym piszesz właśnie, o ile dobrze Cię zrozumiałam. Pozdrawiam :)

Na scenie cyrku świata, Przed lustrem, Najwięcej ważą Słowa puste, Spływające wraz z twarzą. To okrucieństwa fałszywego brata. Pstrokate falbanki póz, Dobrze wyćwiczone dobro, Przez okno pomogą Oszukać duszy mróz. Wtedy nawet ten jest sobą, Którego pustą głowę Nie martwi los matki już. Ale w zwierciadła odbiciu, Naprzeciw, Nagie stoi, kiedyś jedno z jej dzieci, Teraz we własnej niewoli, Najżałośniejsze milczenie na świecie I najgorsza pustka w życiu. Porzuciliście ją jak zły sen. Obaj zadbani i wychowani. Na pożegnanie przygotowani Cicho piszecie nadęty tren. Lecz zanim spadnie Jej z serca kamień, Będę razem z Nią, a wy nie. Tyle wiem.

Jeden temat I słońce opalające Nasze ciała I dwa serca Dwie dusze Bo czy na widok Twojego nagiego ciała Tak łatwo się wzruszę? Czy zapomnę Tak szybko o wszystkim? I odejdę z kimś Memu sercu Bardzo bliskim?

Przeżyłem wojny nieustające Miliardy zabitych niewinnych dusz Na własne oczy widziałem Od wieków ten koszmar przeżywam Ciągle na nowo i tak w kółko Mam tego już dosyć Wiele doświadczyłem Pora na wieczny odpoczynek Los robi mi na złość Liczby przybywają A ja wciąż żyję Czuję się dobrze Ileż mam znieść cierpień Te wszystkie krzyki Płacze i jęki Słyszę je codziennie bardzo wyraźnie Niespełna zmysłów od dawna jestem Życie jest przerażające Ludzie są okropni Świat się nie zmieni Wiem co mówię Zawsze wiedziałem Marzenie mam tylko jedno Odejść w spokoju Ujrzeć światełko Które uwolni mnie Od tych bolesnych wspomnień Chciałbym nareszcie Być szczęśliwy...

@Triengel Pośród i obok tych koszmarów istnieją jednak nadal te śwatełka - znaki miłości i dobra... Może dlatego życie się tak przedłuża, żeby je dostrzec i dodać do nich własne. "Bolesny", szczery wiersz. Znam to uczucie, ale uczę się odbierać mu moc. Serdecznie pozdrawiam :)

Witam - od trzydziestu ośmiu lat jestem żonaty - i na tym nie koniec - - dzięki za przeczytanie - Pozdr.serdecznie. Witaj - dzięki - Pozdr.deszczowo. @Rafael Marius - @Ponad Myślami - dzięki -

Zalecam więc ostrożność! ;)

Dla Panów piękna piosenka:) @staszeko przepiękne:) @Wiesław J.K. tak:)

@staszeko dziękuję Ci bardzo 😊 Tak, faktycznie jest tak, że szczęśliwi ludzie za wiele nie piszą, a już na pewno nie o swoim szczęściu. W grupie emocji cierpienie jest zazwyczaj silniej odczuwane niż szczęście. Oczywiście pozostaje jeszcze cała masa wierszy nie o emocjach wprost, ale i one niejednokrotnie po prostu dotyczą tematów, które u poety wywołują silne emocje, są zwyczajnie dla niego ważne. Pozdrawiam serdecznie :) @Rafael Marius tak, oczywiście, czasem to nie są emocje Autora, ale skoro napisał o tym to znaczy, że i dla niego temat z takiego czy z innego powodu jest ważny, poruszający i tu się otwiera obszar do poznawania.

@iwonaromaprzeszłość, teraźniejszość, przyszłość - trzy nierozłączne OŚĆ-i pozdrawiam :)

@violettaWszędzie dobrze, ale w lesie najlepiej. ;-) @EwelinaCzyli pełna synchronizacja.

@Leszczym A mnie się podobają.. Są takie.. nie za dobre Ale lepsze od moich :)

@violetta :) :) :)

Zachód słońca promyk nadziei, życie bez końca ludzie weseli, nie ma kłopotów i blasku smutku, brak ludzkich potów ciężkich prac skutku, życie jest piękne wypisać na twarzy, niejeden człowiek o tym by marzył

Dobrze mówisz, ale szaleństwo potrafi się mnożyć :) Tak, lawina. Czasami przygniata, a czasami schodzi niezauważona. Tylko gdzieś w oddali, słychać jak się żali. @Rafael Marius Cieszę się, że czytasz @FaLCorneL Cieszę się, że podsuwam powody do śmiechu Będę się starał, żeby materiału nie zabrakło @Tectosmith @lirycznytraktorzysta Dzięki Wam wszystkim. Za czas i energię. Pozdrowienia najlepsze :)

To weź ślub:)

Rozumiemy się ☺️ pozdrawiam Cię

@Ewelina Mówią, oczy są zwierciadłem duszy. Czasem wiersze też, choć akurat tu można wiele oszukać i nie zawsze tak musi być. Tak przynajmniej twierdzą ci co się na poezji znają. Faktycznie niektóre wiersze na tym forum to wyraźnie krzyczą o pomoc. Tyle, że czasem okazuje się, że tu nie chodziło o krzywdę autora, ale koleżanki lub bohaterki jakiegoś filmu. Zatem trzeba tu dużą ostrożność zachować.

To i mnie się podoba.

@Quidem.art Apoteoza ;)))

@poezja.tanczy Podobno trzeba :) I szukać wciąż trzeba :) Również pozdrawiam.

człowiek rurka wyposażona w dwa otwory – jeden chłonący drugi porzucający – oblepiona tkanką ścięgnem elektryką działa jak marzenie gdy wyciskać życie zewsząd dla własnego życia rurka umie myśleć rurka umie czuć rurka umie grać na giełdzie i wylatywać w kosmos; ma też przełożonego bez którego byłaby tylko rurką a nie rurką nad rurki to taki wiatr który wieje kędy chce który napawa rurkę rurkowatością pozwala powiedzieć jestem i jestem rurką zamknięty w rurce sięga poza nią wypycha rurkę z samej siebie – wypchnął ją nawet do napisania tego wiersza 23 VIII 2023

moje krzesło z różnych przyczyn krzyczy nie znosi być szurane szafa stół lodówka to owszem ciężkie nieporęczne ale krzesło przestawia się jedną najlepiej czuję się na werandzie na świeżym przy zapachu liści każdą drzazgą poskrzypuje a przecież kiedyś stało dumnie obrodzone zielenią moje krzesło pachnie obiadem popołudniowym poranną kawą zwiniętym swetrem rzuconym w przypływie namiętności bardzo lubi śmiech gdy sadzam córeczkę na kolanach a przecież pamięta dziadków i dzieciństwo taty kiedyś z fotelem bujanym wiedli prym gdy mieliśmy gości zdradziłem moje krzesło mieszka na strychu próchnieje czasem tylko wbije drzazgę gdy myśl przyjdzie wyrzucić