Ranking

Wsuwa lekko rękę we włosy, złote warkocze mi zaplata. Cichą opowieść w ucho wkłada o miłości słońca i lata. Na ramiona woal zarzuca utkany z drobnych ziaren piasku, pieści skórę z każdym oddechem i kąpie ją w ożywczym blasku. Tu ust muśnie, tam dłoń pochwyci raz subtelnie, raz z namiętnością. By zawirować morską bryzą nad rozgrzaną słońcem nagością. Rozkocha w sobie bez pamięci. Tak mocno, aż do utraty tchu. Potem ucichnie i zostawi spragnioną po gorącym dniu. Odleci, gdzieś tam za horyzont, gdzie słońce z latem zaplątane. Zabierze ze sobą pieszczoty i wszystkie szepty wyśpiewane.

kora ze starej sosny - odarta jak ja z nieświadomości realność deszczu mnie przygniata - kroplami niczym szpilki wciąż tylko ja na tęgim mrozie i nic poza rozległą masą budyniowych wspomnień słodkich i z korzuchem na wierzchu rękami włosy potargane gładzę choć to na nic - wiatr przeszłości niemiłosiernie je smaga od nowa każdego dnia od nowa nie sposób się oderwać nie sposób walczyć

Życie to droga pełna drogowskazów to one uczą łez i uśmiechu Życie to prawda to las i zaćmienie czas zrozumienia Życie to chwile pełne nadziei to cud we wszechświecie Życie to droga która bywa że boli albo mocno cieszy Życie to wolność wiatr echo oraz tęcza to czysta poezja Życie to coś co warto przeżyć nie bać się jego cieni Tak mili czytelnicy życie to człowieczy los to jego zwycięstwo

dosięgam drzew płonących dymiących ruin zalanych pól brzemiennych drżących ramion ust wygiętych w bólu jestem z wami

żyj tak abyś nie przepraszał nie czuł się winnym dłużnym w czymkolwiek i życzę ci aby ciebie nie przepraszali nigdy nie będziesz miał pewności ile w tym cudzej próżności ile szczerości siebie tych drugich od zbędnego myślenia uwolnij proszę nie zapomnij

Jestem jak latarnik - zmęczony życiem Skupiony na ratowaniu świata Pomyliłem drogi ,bo nie szedłem własną Nie zapisałem się we własnej historii. Jestem jak latarnik - samotny Iskra jeno się tli we mnie Wspomnienie ognia wolności Nie utrzymałem żaru w sercu. Jestem jak latarnik – zagubiony Tylko siedzę i patrzę jak dogasam Tyle świateł wokół mnie Nie wiem dokąd płynąć.

Dzisiaj jadąc na rowerze, widzę pudla na spacerze. To alpaka, nie poznałem, zsiadłem i się przywitałem.

poranek na stoisku robię w wygodnym stroju nic fantazyjnego a lubisz losowo zakręconą brzoskwinkę zapachnę latem jak para łabędzi zagnieżdżeni w wysokiej trawie pośród pól różowych maków

Otulona nadzieją blaskiem żalu spowita przywołujesz wspomnienia i butów szukasz w nich.. wyjmujesz je z ukrycia do rąk bierzesz ostrożnie tak jak byś chciała więcej niż chcą powiedzieć ci. Czerwone szpilki na dywanie co kiedyś z Tobą chętnie szły straciły blasku pożądanie. odeszły tak niespodziewanie że tak po ludzku jest Ci wstyd. Też miały swoje Portofino muzykę swa i radość Twą i choć dziś słuch po nich zaginął one wciąż żyją w Portofino… One są z Tobą Tobą są…

wlazłem w życie buciorami z pieprzyłem to i tamto teraz tego żałuje dziś inaczej widzę tamte chwile które nie były racją które bolały wlazłem w życie buciorami nie widziałem że to zgubny sens dziś się uśmiecham przecież to był tylko życiowy grzech a nie tęcza

Całowałem cię wiosną Całowałem cię latem Całowałem cię jesienią Całowałem cię zimą A teraz nie całuję cię wcale I wylewam swoje gorzkie żale W czarną otchłań rozpaczy Ale przecież dla ciebie To już nic nie znaczy!

Tkwisz w grubych murach wysoko. Tu głos nie sięga, ni oko. Gdzie sama sobie okrętem. Gdzie każdy gość jest natrętem. Tu wciąż upajasz się ciszą. Tylko twe myśli cię słyszą. Przestrzeń tą dzielisz samotnie. Z promieniem odbitym w oknie. Dni w swych dłoniach przekładasz. W myślach ze sobą gadasz I czujesz się wyśmienicie. Lecz upij się czasem życiem. Odrygluj żelazne zamki. Z odwagą naciśnij klamki. Zbiegnij w dół na łeb na szyję. I choć raz poczuj że żyjesz. Z wiatrem we włosach poszalej. Zachowaj się najzuchwalej. Zagrabiaj szczęście rękami i krocz swoimi drogami. By zdobyć- skrzydła rozwijaj. By nie płakać - złe omijaj. Mądrość twym nauczycielem. Kochaj i bądź przyjacielem. A kiedy uśnie przygoda. Zawsze możesz wrócić po schodach. Do swojej samotni w cieniach. Zatopić się znów w marzeniach.

oszczędnie wypowiadam - sylaby twojego imienia ekonomia słów w rozpasanych przestrzeniach ciszy

Istotnie Autor niniejszych zdań i peel zarazem swego czasu napracował się okrutnie (śmiało można tak rzec i nie jest to przesadą). Nawet niedbałe oraz mało ambitne kilka wersów wymaga tutaj wysiłku stricte intelektualnego, który w końcu przecież trzeba włożyć. Autor lub peel (ta sama cholera) siedzi w leżaczku śpi w hamaku podziwia brak pejzażu na tarasie miętoli z przerwami skoroszyt i - cóż - głupiec (sami się rodzą) śmieje się serdecznie w gułag Autor lub peel (ach indywidualizm) nawet w hierarchii ulicy awansował... osiedlowe kumple żule ziomale (z nimi najrówniej) już nie nazywają go per panie kierowniku... Pod Olsztynem, 18.07.2023r.

śnił mi się Wojaczek — WO JA CZEK którego nie było i to był piękny sen i okno było otwarte śnił się miał twarz anioła i pióro miał wieczne jakby wieczność uwieczniał by została po nim ta ballada bezbożna jakby z innej bajki ze snu na sen — śnił się mówił do mnie cicho jakbym miała prawo nie słyszeć bo przecież kończył się w moim śnie ten martwy sezon ten niby WOJACZEK Ot taki eksperyment. Wszelkie powtórzenia użyte świadomie i celowo:)

Tam młode już wyklute. Za nimi okres nielota. Uczą się instynktownie jak przetrwać Uratujemy kilka łabędzi, które będą chciały zostać. Bocianich wyrzutków. A gołębie dalej będą mnożyć się w nieskończoność. Zauważyliście, wróbli jakby mniej w tym roku. Ciekawska sroka w śmietniku buszuje. Sokół kreśli koła. Na wschodzie bez zmian. Do nieba idą i idzie dym, to wkład w emisję... Pytanie czy tam gdzie gniazdo to dom, czy domem jest niebo? Stacja końcowa tam gdzie ptaki zimują, (tam tam) z powodu braku ziarna jeszcze mniej powróci. Pociąg do wolności. Powrót. Stacja macierzysta - tam. Jeśli będzie tam; tam gdzie ptaki gniazdują.

@duszka Kto by pomyślał Kto by przeczytał Duszka powiedziała "witaj" //smutek nie odpowiedział

Też o niej. Dziekuję Ci i pozdrawiam :) @corival@iwonaroma Dziękuję Wam :)

Owszem adekwatnie do posiadanych zasobów na pokładzie.

@Rafael Marius Byłem raz z dzieciakami na farmie alpak "Koparka" i żadna nie pluła, ale może akurat były w dobrym nastroju. Tak czy inaczej, będę ostrożny bo to spotkanie było niedaleko domu i musze uważać:).

Chyba, że ktoś wierzy w reinkarnacje. Całkiem sporo się takich osób spotyka. Zrobiło się modne, bo daje nadzieje tym, którym zbawienie wydaje się passe.

@Rafael Marius niestety dwa razy życia nie przeżyjemy...

W ostateczności może nawet skończyć się samobójstwem, które z reguły jest kropką na końcu zdania rozpoczętego gdzieś w dzieciństwie. Napisanego nieskładnie, z licznymi błędami, wbrew zasadom dobrego stylu życia, którego nikt nawet nie próbował poprawić.

@Rafael Marius bardzo trafnie to ująłeś! Dywanów życie nam dostarcza bardzo dużo i to rozmaitych. A później trupy z szafy wyłażą...

@Ewelina miły głos :)

Zastanawiam się dla kogo piszesz:)

@Rafael Marius tak, ostatnio natrafiam na takie historie z demonami z przeszłości. W sumie to może i lepiej niż zamiatanie pod dywan, tylko że myślę, że to właśnie to zamiatanie pod dywan, potęguje owe demony. @violetta w sumie stabilnie jest :)

To zuch z Ciebie, jak mawiała moja prababcia, gdy chciała kogoś pochwalić.

U Ciebie to raczej tak nie jest, stabilność sytuacji:)

To pewnie dzisiaj zmokłaś. Coś tam padało i grzmiało nawet raz.

@Rafael Marius spacerować lubię i wrócić do domku zmoknięta :)

No właśnie można pospać, dajmy na to. A na ławce w parku to tylko bezdomni mają łóżko i dom. Czasem też turyści.

@Bozena1957 Od szpilek psują się nogi. Lepiej chodzić na płaskim. To i dobrze, że słuch po nich zaginął, a im wcześniej zaginie tym lepiej. Nie warto .

Proszę bardzo jest różowy mak z łączki. A tak szczerze mówiąc to nie ma jak w domu.

@Rafael Marius Słowem masz wspomnienia ;) Też od dawna lubię, prawdziwe mistrzostwo ;) @violetta jak ładny to i dobrze...

@Marek.zak1 Uwaga! Alpaki plują.

Nie wiem czy wzrośnie dzietność. Pani profesor Senyszyn już mówiła, że na całe szczęście mamy "prawo do usuwania ciąży z gwałtu".

W kościele katolickim są nie tylko dogmaty ale i objawienia. Wielu świętym Bóg sam wyjaśnia wątpliwości ( np. Lenczewska)

Dobrze już, więc dobrze… Nie musisz poświęcać tyle czasu na mówieniu o tym albo i o tym… Kto taki? Któż to tak mówi do mnie, cedzi przez zęby szeptane słowa? Ano nikt i nic. To nicość sen rozsadza od spodu. To nic i tylko nic. Przeogromna nicość, w której cisza wystukuje rytm. Jakieś plamy, jakieś cienie wokół mnie. Coś mnie odwiedza każdej nocy i snuje się po labiryntach mojego umysłu. W obskurnym świetle wiszącej lampy plamy zacieków, kurz i pajęczyny. I wiatr. Ten właśnie wiatr, co szumi tym szumem opuszczenia. Tym szumem, który przeszywa bezkres otchłani, kosmicznej czeluści skutej śmiertelnym lodem. Puste fotele. Martwe tą martwością milczenia. Ze śladami kościstych wgnieceń. Tak, jakby siedziały na nich szkielety dawnego życia. Siedziały i siedzą nadal te truchła umarłego ojca, umarłej matki. Siedzą, mimo że niewidzialne, choć widzialne jedynie dla mnie. Ale widzialne bardziej w wyobraźni. I choć są takie nieuchwytne, wiem, że są. Siedzą i patrzą się na mnie. Obserwują mnie. Choć patrzą, jakby przeze mnie. Może bardziej udają patrzenie, niż rzeczywiście patrzą na cokolwiek. Trudno stwierdzić, albowiem ekspresja widm znacząco odbiega od mechanicznych poruszeń materialnego żywota. Są zanurzone w substancji snu, w wyostrzonej gorączką malignie, w swoistej fantasmagorii. Są, ale ich nie ma. Są, choć nie fizycznie. Albo może i są, bardzo będąc. Tak najbardziej, jak tylko najbardziej można być. Zakurzone brzegi książek. Zapomniani bohaterowie w dawno nieistniejących miejscach. W zatartych przez czas sytuacjach. Na pożółkłych stronach w poplamionych okładkach… Gdzieś w oddali echo czyjegoś wołania. Czyjego? Kto ma przyjść, nie przychodząc wcale? Nie przyjdzie nikt. W przeciągu daleki trzask. Otwierają się i zamykają drzwi bez klucza, okiennice… Kto ma przyjść? Kto? Ktoś się wspina z mozołem po krętych schodach na klatce. Widzę bladą dłoń ściskającą drewnianą poręcz. Nie. To ja idę do samego siebie. Idę siebie odwiedzić. Co za niespodzianka! Idę do samego siebie z bukietem czerwonych róż, które miały być przecież dla kogoś innego. Ale czy dojdę? Nie mam już sił, aby pokonać jeszcze tych parę stopni…. Jakaś muzyka płynie w oddali. Płynie na skrzydłach wiatru wraz z piskliwym szumem gorączki. Zbliża się to znowu oddala. I tak trwa, gdzieś w przestrzeni materialnej? Pół-materialnej? Sennej? Tyle tu jest załomów, nieustalonych kątów. Tyle zakrętów idących w górę? W dół? I pełno tu jakichś przedmiotów, papierów, niedokończonych rzeźb, płaskorzeźb, dłut, młotków, służących do nie wiadomo czego pogiętych prętów, okruchów czerstwego chleba i rdzy. I zwoje kabli, drutów, ciągnących się znikąd donikąd starych żeliwnych rur, w których zamarł wszelki ruch, zamarły wszelkie odgłosy bulgotania i jęków… Tu, coś kiedyś żyło. I żyje nadal, lecz całkowicie martwe. Żyje, nie żyjąc. Nie będąc tu, ani tam. Nie będąc już w zasadzie nigdzie, mimo że jest całkowicie, niecałkowicie. i mimo że nie jest wcale. Bo i po cóż ma być, skoro pustka zmiażdżyła całe roje napastliwych ścian? I powraca krokiem skazanego. Powraca, skąd? Znikąd. W szybie serwantki majaczy jakaś postać i drży. Przysiada w kącie pokoju, opierając się łokciami na zgiętych kolanach. Patrzy przed siebie. Patrzy w tę cichość pełną oddechów i chrząknięć. W tę ekspansję nicości. Gdzieś, coś nieustannie szura, trzeszczy, krótkie stuknięcie czegoś metalicznego… We wszystkich pokojach pali się światło, aby odstraszyć ewentualne zwidy, które są niezwykle namolne w potędze ciemności. Ta pustka ścian przytłacza, na których falują zasłony pajęczyn. I ta pustka opuszczenia tańcząca na środku pokoju. Zaprasza mnie, wyciągając do mnie nieistniejącą rękę. Próbuję ją chwycić. Na próżno. Jedynie chłód przechodzi mi po kościach. Ale mimo to tańczę, obejmując samego siebie ale tak, jakbym obejmował ciebie. Tańczę, wsłuchany w szepty mojej własnej wyobraźni. Zasłuchany w odleglejące w labiryntach pustki niewyraźne słowa. Czyje? Moje własne? Niczyje. Gdzieś w meandrach martwego domu gong stojącego zegara. A więc to wciąż żyje! Choć, nie. To zaledwie maleńki punkt. Pająk pod sufitem chwieje się na ledwo widzialnej nitce, kołysze. Na stole wazon pęknięty na pół. Jest, ktoś tu jeszcze? Jest? Skoro tak, to czemu słyszę jedynie niewyraźny szept, jakby kogoś, kto nie ma zamiaru zdradzić swoich tajemnic? T wszystko jest takie niejednoznaczne i rozmyte. Nieustalone w swoim jestestwie. Tańczysz jeszcze? Ja tańczę, mimo że zatopiony w próżni, w niebycie. Zapatrzony w niczyje oczy. W chłodnych ramionach nicości… (Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-20)

Witam - ślicznie dziś u ciebie - Pozdr.zadowoleniem.

Na autostradzie jest nudno. Można usnąć. Co innego wśród natury tam można wiele zobaczyć.

@StraconyBez obaw, zrozumienie zawsze jest poddane wolnej interpretacji, zwłaszcza w poezji i świetnie jest, gdy zastanawia. Pozdrawiam :-)

Też wolę drobne;) Ciekawie zakończyłaś podsumowując konkretną myśl. Pozdrawiam Iw.

to fakt baroku mamy dosyć w każdym widoku przesycenie w nadmiarze wrażeń toną oczy w ramach resetu pejzaż zmienić mały spacerek polną dróżką pośród spęczniałych złotem kłosów niebieski akcent jest jak urok za chabrem idąc wodzisz wzrokiem :)

To prawa z prawą, tutaj przeważnie nie ma problem, ale lewa z prawą... próbowałem, da się, ale pojawiają się trudności. Alegoria alegorią, ale jakoś trudno mi sobie wyobrazić nóż z widelcem "krzyżujące dłonie". I na dodatek dokładnie w tym momencie zauważyłem, jak bolesne jest to sformułowanie samo w sobie. Poza tym, to bardzo fajna i pouczająca bajka. Pozdrawiam

@iwonaroma Zdecydowanie jestem za drobnymi ornamentami. Pozdrawiam :)

@iwonaroma "drobne ornamenty" nie zaślepiają, są jakby przejrzyste... Pozdrawiam :)

Obawiam się, że wiersza by nie było... Rezygnacja zawsze "czyha" w ukryciu. Dziękuje za tą wnikliwą refleksję i pozdrawiam :)

Zanim stanie się cud I dalej odjadę :)