Ranking

Groblą się błąka zamysł, a słowo Zwiedza meandry, wierci w człowieku Chyłkiem kiełkuje, rodzi się owoc Z wierzchu powabny, jak bliskość grzechu Kto zakosztował gorzkiego miąższu Przepadł na zawsze, musi powracać Płótno trawione nagłością głodu I pokalana tabula rasa

Gdzieś na planecie wniebowzięcia, którą rozpoznasz po błękicie, gdzie los człowieczy wciąż się kręci, tam stale pędzi pociąg życie. Od wzgórz co nieba dotykają aż do bezkresu morza nieszczęść, poprzez równiny samotności oraz niziny czułych westchnień. Kotliny pustej wesołości, wąwozów wróżek tych co radzą, przełęcze smutku i nadziei, wyżyny w których mieszka radość. Na tych wyżynach jest stacyjka; skromniutka, peron, poczekalnia, zegar mierzący czas, co płynie. Z reguły pociąg tutaj zwalnia. Gdybyś przypadkiem chciał tu wysiąść, konduktorowi zleć zadanie i wtedy pociąg jak najciszej na stacji radość chwilę stanie. Na takiej stacji zawsze czekam z bukietem kwiatów pełnych wzruszeń, ku wodzie wiodę, którą pijąc, oczyszczasz ciało oraz duszę. Jedni to bardzo przeżywają, inni pochlapią ręce włosy czyżby się bali biorą mało, przecież tej wody nigdy dosyć. Zaraz wracają do pociągu i gnają dalej hen przed siebie, jakby w amoku jakimś ciągu, a dokąd pędzą - tego nie wiem. Kto raz skosztował zawsze wraca. Jedni cyklicznie, inni rzadziej, a jeszcze inni słabiusieńcy ostatkiem sił chcą wody zażyć. Za chwilę widzę ich wśród tłumu, po łuku tęczy idą, co dnia. Większość cierpiąca od pragnienia, tam już tej wody pić nie można. Jedyna szansa tu na ziemi, by się do syta napić wody, oczyścić ciało oraz duszę i namiętności swoje schłodzić. Na stacji radość zawsze czekam. Każdego witam tu z ochotą, częstuję wodą, która daje coś więcej - niźli sława złoto. Nie męcz się dłużej jeśli smuto, bo nie odkryjesz gdzie przyczyna. Więc kiedy pędzisz choć na chwilę na stacji radość się zatrzymaj. 2010

kocham cię rozgrzanymi policzkami... czujesz? przy tobie gubię się jak dziecko wyglądasz na spokojnego... a jednak powieka ci drga - może to tylko niesforny pyłek ... w spojrzeniu... widzę strach róża podczerwieniała... wyszedłeś przed zachodem słońca uparcie czekam w drzwiach czy wrócisz - nie jestem pewna czy myślisz - tak .

gdy modlę się do Ciebie żeby nie bolało żeby się nie denerwowało żeby nie było głodne żeby nie było przeżarte żeby nie chciało siku żeby nie chciało gadać kiedy modlę się do Ciebie żeby było spokojne ufne i otwarte żeby było przestrzenią i tylko tyle to wystarczy bym mogła wtulić się w Niebo

W grobie jest pusto Rozsypałem cię morzu! Szarfą w wędrówkę Kołysaniem fal przewoźnikowi rzucam monetę dla sal Zabrana z lądu rozpuszczasz się godziną ekologicznie! ( jak ) Pierwsza w listopad Z głębin muszlę wypuszczasz membraną echa słucham uchem co masz do powiedzenia powietrzem wdycham Twoja obecność niczym fale dźwiękowe narząd odtwarza: nie wiesz po co żyć? Znajdź swoje Westerplatte! Broń jej — za wszelką cenę Poznaj czym kosmos Energią cię obdarzy gwiazd lepki chaos W twarz uderzy żar koniec kąpiąc początkiem Swój poznasz pożar Gdzieś jest w mgławicach proces z pyłów powstały Nowym istnieniem! / wiersz z czarnej teczki/

Czasami nie poznaję miasta Gdy za szybami auta Przesuwają się hektary Strzelistych biurowców Labirynty handlowych pasaży Jak spod igły apartamentowce Śmigają mosty i estakady A ja ciągle gubię zjazdy I ląduję tam Gdzie nie trzeba Czego szukam W moim mieście I coraz rzadziej Znajduję to coś Co jest inne A jednak tutejsze Wiem że to nie Berlin Madryt czy Kraków A co, jeśli oglądam wciąż ten sam film o mieście które może dziać się wszędzie Wśród śródmiejskich Szklanych wież rozpoznaję Przycupniętą i zmalałą Bryłę Pałacu Kultury Kiedyś drogowskaz Dla zabłąkanych w mieście Z ulgą witam Nowy Świat Krakowskie Przedmieście Aleje Ujazdowskie Sprawdzam czy Wisła płynie XXX Wieczorem stukot obcasów po trotuarze A pod nim głębiej Bieleją kości Podziemne miasto Obrońców, powstańców zwykłych przechodniów Nieraz o tym pamiętam I przeszywa mnie dreszcz Jakby goniły mnie duchy Gdy biegnę do nocnego tramwaju

Trochę inna wersja przyrzekam kochana powrócimy nad truskawkowe morze spleść nasze ciepłe oddechy przepełnione zapachem bryzy o smaku zielonych szypułek jeśli będziesz chciała zatrzymasz je dłużej źrenicą gdzie promień słońca zatańczy żółtym błękitem twoje wilgotne usta z drobinkami plaży moje z echem muszelki co pachnie płatkami koralowych róż rozwiniemy dywan z konfitur truskawkowych fal spełnieniem namiętnej plecionki pod okiem bałwanów szemrzących przyzwoitek z białymi grzywami przypływ odpływ * w koszyczkach z dłoni tańczą drobinki piasku splecione razem i osobno

Jak to jest móc i umocowanym być w mocy bezkarnym mieć moc i skrót dla żywych być jak zwid z brytfanny karmić. Wytopiony stygnę w micie smażenia choć nieraz mi prysł wypada tłusto posmarować zwidziałem już świt jak skwierczy i tężeje stanami fizycznymi zobowiązany by żyć, Głodny i poparzony gaszę chlebowy kwit.

wtedy zapytałem gdzie mieszkają poeci była wiosna w kolorach orwo ktoś wbrew ułożył berliński mur to nie moje klocki jeszcze nierozebrany z marzeń płakałem jak dziecko komunizm trzymał mnie za rękę tylko w wierszu była dziura

czy chcesz czy nie żyjemy w sieci pociągani za sznurki nawet tam gdzie nie dochodzi słońce, wzrok i kabel czy chcesz czy nie z drewnianego case wyjmiemy twoje kości i nagramy jak gruchoczą czy chcesz czy nie twój świat nawiniemy na szpulę nakręcimy śmieszny film czy chcesz? oj nie obrotowy ruch globalny device is connected

Perła wrzucona w błoto na drodze wciąż skarbem cennym lśni doskonale w strumieniu czasu pluszcze pytanie w chaosie życia czeka odpowiedź Żebrak niespiesznie przegląda myśli głos przewodnika dyskretnie wabi w harmonii ciszy słysząc wołanie na szlak wyrusza po śladach marzeń Szukanie wiedzie do chwil w błękitach przez świat zwiedziony bogactw mirażem na kartach z twarzy fałszywy klejnot zwinięty wachlarz poznanie świta

Echo z wiatrem się pokłóciło o to które jest ważniejsze Czy wiatr który umie dokuczać czy echo które podsłuchuje W te kłótnie mgła się wtrąciła powiedziała że oboje lubi Bo każda z nich to inna bajka inna baśń inna legenda Echo z wiatrem się pokłóciło które z nich dostojniejsze może ty drogi czytelniku wiesz coś na ten temat kto ma racje

Nie bójmy się prawd to one ozdabiają nasze horyzonty Nie psują naszych nocy ani dni nie są złem W nich ukryty sens nie wstydźmy się ich niech cieszą Nie bójmy się prawd szanujmy je kochajmy jak własny cień

Bezpieczeństwo zatrważające Dwieście kilkadziesiąt wolt Stoi dumnie przy piecu Jest zbyt bezpiecznie .. Jak sobie poradzić Z ogromnym napięciem Może pójść spać Odciąć się na wieczność A może wcześniej Znaleźć przewody Podłączyć się nimi W systemy odwieczne Prastarą glinę.. W wiosenny obieg W sen majowy Wybuch liści.. Ja Kiedyś Matki okna Drzwi zamknięte

Na skraju lasu przy blasku księżyca spotkały się dwie dusze zbłąkane opowiadają sobie przeżycia. Ja już wszystko w życiu miałam czego chciałam to dostałam spełniłam najskrytsze marzenia znalazłam sens swego istnienia. Druga narzekać zaczęła że nic nigdy jej nie wychodzi istnienie jej wcale nie pieści i nigdy dążeń nie słodzi. Pierwsza jej odpowiada że najważniejsza jest wiara bo ona się podnieść pomaga na dobre rzeczy pozwala. Dlatego mocno uwierz w to co się może wydarzyć i realizuj swoje plany by satysfakcję mieć na twarzy.

Wyrok doprowadzili mnie rankiem wyrwali drzwi do spokoju przed obliczem sędziny stałem w łańcuchu zaprzeczeń na dłoniach wisiały kajdany napinał pierś oskarżyciel znana mi ława przysięgłych pod nosem wieszczyła mój kretes wezwano pierwszego świadka zeznania znałem na pamięć dowody wskazały mą winę młotek uderzył z impetem prowadzili mnie w ciszy przez ciemne tunele wierności w stukocie kluczy strażników dudniła mi treść ich orzeczeń za zakrętem wśród mroku gdzie miesza się czas oraz przestrzeń wskazano drzwi i mój numer a kraty znaczyły mą metę dni zlewały się w wieczność ściany straszyły wilgocią wywar z szczeniackich błędów dawano mi co dnia na deser dziś w nocy zbudziły mnie głosy pod drzwiami szmery znajome piskliwy odgłos zasuwy wybrzmiewał w paśmie uniesień umarły we mnie tęsknoty gdy weszłaś ubrana na czarno odsiedzieć ze mną ten wyrok za miłość spisaną w notesie

Przeszedłem się dzisiaj majową aleją Zwietrzałe idee przewietrzyć I gnaty skostniałe rozprężyć Jak pięknie wędrować majową aleją! Dziś serce już szybciej kołacze mi w klatce A ciało w sielance się pławi Jak pysznie rozkoszą się dławić! Kompulsje rozkurczać o czwartej nad ranem…

Witam - dziękuje za ten komentarz jest miły - Pozdr.słonecznie. Witam - dokładnie tak - nie należy o nich zapominać - miło że czytasz - dziękuje za to - Pozdr. Witam - oby dotarł do każdego - dziękuje za czytanie - Pozdr.serdecznie. Witam - miło że zajrzałaś - dziękuje uśmiechem - Pozdr.ciepełkiem. Witam - cieszy mnie twój komentarz - każdy kiedyś będzie staruszkiem czasu nie oszukamy - dzięki za tak miłe przeczytanie - Pozdr. uśmiechem. @Tectosmith - pięknie dziękuje za serce -

@kwintesencja Dziękuję za tak wysoką ocenę i również pozdrawiam :) @Waldemar_Talar_Talar Cieszy mnie, że znalazłeś coś dla siebie w tym tekście. Pozdrawiam :) @Rafael Marius O tym, że nawet tysiące lat temu wiara w życie pozagrobowe zmarłych istniała, świadczą choćby dary grobowe składane w grobach wraz ze zmarłymi. Po co składać dobre, sprawne , a czasem piękne rzeczy, skoro zmarłemu już się to nie przyda? Dziękuję za czytanie i ciekawy komentarz. Pozdrawiam :) @Tectosmith Dziękuję za cichą obecność i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :)

A co tu tak zaglądasz? Nikogo nie zapraszałem. Zajęty bardzo jestem Jedzonka szukaniem. Trochę się boję a trochę nie. Czy ty na pewno nie chcesz mnie zjeść? Boś taki duży a ja malutki Więc sobie stoję, ja okrąglutki. Tu jest mi raźniej, nawet weselej. A może masz coś dla mnie, Może jesteś przyjacielem? Wyciągniesz rączki z jakimś robaczkiem? Nie, ty ciągle patrzysz jakby ze smaczkiem. Boję się ciebie i skakać nie będę. W brzuszku mi burczy więc może zaśpiewam? Bo tak tu czekam, dookoła drzewa. Może balladę? Tak cichuteńko. Będzie o rosie i wody kropelkach. I o listkach złotych co pospadały. Że słoneczko na górze A ja nadal taki mały. I o robaczkach, małych, tłuściutkich I o nasionkach dla mojego brzuszka. O tym, że jasno i wszystko widać, O tym, że ciemno i trzeba iść spać. Potem pośpiewam .... Frrrrrrrrrrrrrrrrrrr ! . . Rudzik to bardzo, ale to bardzo sympatyczny ptaszek. Dostrzega zainteresowanie sobą i lubi pozować a do tego śpiewać! Robi to tak cichutko, że aż nie słyszalnie niesłyszalnie. Idę o zakład, że ten ptaszek używa Infradźwięków. . Wiersz przeleżał od 27.02.2023, ale nadal nie potrafię nic tam zmienić. Musi być jak jest i mam nadzieję, że było przyjemnie. :-)

Och ach, nareszcie, moja kochana nauka poszła w las. Mam w końcu kilka bezcennych chwil dla siebie. Już wiem! Poczytam o twardych osobnikach w przyrodzie. Seranon, 12.05.2023r.

Miał dać Krystynie boss z miasta Łazy, wsad inicjalny danych do bazy. Panna jęknęła: "O rety! Wsad inicjalny niestety, miałam już wczoraj. I to dwa razy."

Starsi ludzie zwani dziadkami też mają przyjaciół kolegów nie zamykajmy im drzwi niech cieszą się spotkaniami na które coraz ciężej iść Pozwólmy im cieszyć się chwilami jakich przednimi coraz mniej bądźmy odważnie nie wstydźmy się ich spowolnienia głuchości czy trzęsących się rąk Oni są do siebie przywiązani wspominają to czym cieszymy się dzisiaj my czyli miłością krajobrazem oraz wartościami bez których trudno jest żyć

W piątkowe wieczory z piwem i papierosem, Siedzę samotnie w moim sterylnym pokoju. Czołgając się przez życie, z wątłym uśmiechem na twarzy, Jadąc na fali alkoholu do końca dnia. Życie jest jak walka na ulicy, Nie ma tutaj złudzeń ani kolorowych snów. Tylko pot i krew, i samotność nocna, To moja codzienna rzeczywistość, mój świat. Nie ma tu miejsca na miłość i troskę, Moje emocje zagłusza dźwięk trzeźwych myśli. Ale zawsze jest piwo, i zawsze są słowa, I nigdy nie brakuje kurtyzany na ulicy. Tak to wygląda, życie pisze nowe scenariusze, Pozostaję twardo zakotwiczony w swoim stylu. Wiedząc, że zawsze będzie tylko piwo i papieros, W moim samotnym świecie, z którego nie ma ucieczki. Daniel Krogulecki

@Rafael Marius a właśnie...ja na tym punkcie jestem bardzo wyczulona....każdy grymas zauważę :) @Tectosmith potoczy, potoczy...byle się nie stoczyło ;) Pozdrawiam bardzo :)

tak po prostu nabierasz kolorów że wdycham słodkie powietrze bawiąc się dzwonkami bzem stopy dotykają ciebie a serce ma dom wplatam cię w spinki noszę fantazyjną sukienkę odkładam pieszczotliwe gałązki

@koralinek Egzamin dojrzałości ;)) Wbrew może tytułowi kapitalny tekst !! Brawa !!! @Rafael Marius Byłeś jednym słowem żarłokiem żądnym wiedzy ;))

@kwintesencja Mnie się kojarzy z kuszeniem przez węża w ogrodzie Eden. Ściśle rzecz ujmując to tylko tam dusza człowieka była jak tabula rasa. Psychiatrzy ten proces nazywają pętlą dopaminową. Każde uzależnienie działa w ten sam sposób, od grzechu również.

nie musisz oszczędnie - wszystko dla Ciebie :) Dzięki pozdrawiam Ty masz rację to jest wiersz o rozwoju infrastruktury kolejowej - o dofinansowaniu z UE zapomniałem:)) Pozdrawiam:)

Mieć wszystko i być dla kogoś nikim - prawdziwa to samotność. Nie mieć niczego i być dla kogoś wszystkim - prawdziwa to miłość.

Lubię kiedy przylatuje ptak I roztrzepuje światło Na krople pieszcząc się w odcieniach Ważne jest Żeby wtedy nie oszukiwać Patrzeć i słuchać każdy fałszywy ruch miałby konsekwencje I lubię kiedy odlatuje Pełen niecierpliwości Poniesiony nagłym podmuchem ale nie słaby

W ciemnych okularach Łatwo ukryć się Wśród przechodniów Słyszeć ich rytm Ocieniony Zadeptany tysiącem śladów W ciemnych okularach Gubi się słońce Dziecko we mgle Stawia niepewny krok Szuka barw by ubrać w słowa Nagą rzeczywistość

Obalam fałsz światów zbudowanych z nicości Fantastycznie wielkich, lecz pełnych sztuczności W szklanej wieży poezji cierpiętnik się zamyka Lecz naprawdę od rzeczywistości twardej umyka Biada on, że świat nasz zbyt nudny i szary ("Nie ma w nim uczuć prawdziwych, nie grają fanfary") I wyniośle cierpiąc na szczycie wieży Epatuje przez jej szklane mury gwałtownością przeżyć Może dla jednego to droga lecznicza Lepsza od tłumienia uczuć jest pieśń słowicza Z naturą ludzką zgodne, byśmy na lutni grali Lecz żebyście tylko Prawdy, poeci, nie przegrali Gdy rzeźbiąc wymyślne, sztuczne krainy Zapomnicie o tej z gliny i piachu - naszej jedynej

-Mistrzu, zdradziłem żonę, czy jej to powiedzieć? -Może się zastanowisz, czy chce o tym wiedzieć.

@Corleone 11 Ooo, Matyldo u Ciebie wszystko jest takie proste 😅😅😅, mówisz-masz...Dziękuję 😙😙😙😚

@kwintesencja No ja też ;)) Również pozdrawiam ;)

Popatrz, w jaki sposób te liście uwodzą...

@corival też znam nieliczni dzięki:) @iwonaroma Dziękuję ma nas uspakajać :) @Rafael Marius a ja juz myślałem że o tym:)) zaskakujesz swoją dojrzałością wypowiedzi - masz rację Pozdrawiam

@Elephant ;))))))))

@Ewelina No właśnie Peelka sprawia wrażenie, że jednak bardzo by chciała. Ciekawe jak się to wszystko dalej potoczy :-) Pozdrawiam ponownie :-)

wybuchają jak słońca kwitnące słoneczniki na polach pooranych eksplozją nienawiści jeszcze słychać wystrzały głosy tam potępionych czarna spalona trawa unosi się w górę kurz zmieszany z dymem mieląc ciszę z krzykiem drapie gardło i oczy a tu i tam miejscami kwitnących słoneczników są pastelowe plamy ratunkiem i nadzieją

zamysł się błąka raczej w to wątpię szybciej wędruje logiczną ścieżką ma wolny wybór o tym przypomnę abstrakcji wkłada w empirię deczko :)

Podoba mi się wiersz, też o tej wodzie. Problem, że nie wszystkie pociągi się zatrzymują, a jak już, wielu nie chce, ma inne priorytety, czy nie nie jest w stanie wysiąść. Może boją się, że pociąg bez nich odjedzie. Pozdrawiam. a stacja W-wa Radość, to jakieś 2 kilometry ode mnie więc czasami z niej korzystam:).

... i Ty Leszczem, jesteś... poniekąd... takim "wyczynowcem", ze swoimi przemyśleniami.... :)

A to cieszę się, że trafiłem.

Jeden czas Jedno życie I miłosne uniesienie Tam w chmur błękicie

@Giorgio Alani W takim razie mamy wspólną płaszczyznę. Pozdrawiam serdecznie

Demony o sobie wciąż dają znak Biednemu człowiekowi życie uprzykrzają Niewolnikiem jest swych myśli Od dawna już nie może spać Życie całe swe poświęcił Pomagając słabym i ubogim Teraz na śmierć i życie walczy Sam ze sobą Tortury okrutne przeżywa Kiedy samotny w jaskinii swej Próbuje na chwilę odetchnąć Od bolesnych przeżytych chwil Łzy po polikach mu spływają Na myśl że może być szczęśliwy Lecz znika ona szybko Niczym czarodziejska iluzja... Uwięziony jak w jakiejś klatce Pełnej krwiożerczych istot Które rozszarpać go chcą Choć nie wiadomo za co Z przerażeniem w oczach Patrzy jak ujadają Czekając aż się z łańcuchów wyrwą I w końcu go dopadną... Dnia następnego już nie dożył Bestie go dorwały Ciało całkowicie rozszarpane Przez jego upiorne myśli Stanie się pokarmem dla ziemi Gdyż tylko tam Zostanie zaakceptowany...

To prawda pokój i spokój zaślepia czujność. Czasem się boją, a niekiedy nic nie widzą poza swoim wyuczonym schematem. Nierozumie i tak będzie, bo nauka nie zajmuje się duchowością. Dzięki za serduszko i ciekawy komentarz.

Czy jesteś dla mnie przeznaczona? I czy jesteś mojego uczucia świadoma? Bo to co jest między nami zbudowane Nigdy nie będzie zapomniane I w potoku słów będzie uchwycone A nasze ślady będą krwią na śniegu oznaczone